Οι Ταξιδιώτες Των Κόσμων 21

Author: Νυχτερινή Πένα /

   Ακόμα και για τον Ροβέρτο που δεν είχε πείρα από τα κτίσματα αυτού του τόσο διαφορετικού κόσμου, ήταν φανερό πως αυτό που έβλεπε μπροστά του δεν ήταν το αναμενόμενο υπόγειο ενός κτιρίου. Μπροστά του απλωνόταν ένας χώρος που προφανώς ήταν φυσικός εξώστης σε ένα μεγαλύτερο σπήλαιο.
   Ο Ιππότης πλησίασε την άκρη του φυσικού αυτού εξώστη και κοίταξε κάτω. Το σπήλαιο ήταν αρκετά μεγάλο και ευρύχωρο για έναν μικρό στρατό. Σκάλες λαξευμένες στο βράχο κατέβαιναν από το σημείο που στεκόταν στο σπήλαιο κάτω. Ήταν άδειο αλλά φωτιζόταν από πυρσούς τόσο πολύ σαν να είχε παράθυρα που να έφερναν το φως από έξω. Δεν υπήρχαν σύμβολα ή αντικείμενα που να πρόσφεραν την παραμικρή ένδειξη για τη χρήση αυτής της σπηλιάς αλλά οι αισθήσεις του τον προειδοποιούσαν πως βρισκόταν σε ένα χώρο μεγάλου κακού.
   Όταν κοίταξε την απέναντι άκρη του σπηλαίου είδε την απάντηση. Στο τοίχωμα του σπηλαίου ήταν σκαλισμένη μια αψίδα. Ήταν φανερό πως είχε πρώτα λειανθεί ο τοίχος για να μπορεί να σκαλιστεί η αψίδα με όλη την περίτεχνη διακόσμηση και τα σύμβολα που την κοσμούσαν. Φαινόταν σαν μάταιος τόσος κόπος για μια αψίδα που δεν οδηγούσε πουθενά. Αλλά ο Ροβέρτος ήξερε καλύτερα. Αυτό που έβλεπε εδώ ήταν η προσπάθεια να ανοιχτεί μια Σκιώδης Πύλη, μια δίοδος που ένωνε τον κόσμο του με αυτόν εδώ, η ίδια δίοδος με την οποία ο ίδιος και ο Ραμίρ είχαν έρθει εδώ.
   Υπήρχαν συγκεκριμένοι άνθρωποι που μπορούσαν να ανοίξουν με τις δυνάμεις τους μια πύλη ανάμεσα στους κόσμους. Αλλά υπήρχε και ένας ακόμα τρόπος που απαιτούσε την τέλεση τόσο φρικαλέων πράξεων που έσχιζαν την ίδια την υφή του σύμπαντος.
   Μπροστά στην αψίδα υπήρχε ένας αιματοβαμμένος βωμός. Είχε ήδη αρχίσει η βδελυρή τελετή.
   Τι μπορούσε να κάνει τώρα; Άκουσε πίσω του τις πόρτες του ανελκυστήρα να κλείνουν και το θαλαμίσκο να ανεβαίνει. Ήταν παγιδευμένος εδώ κάτω.

   Ο Μπαγκράς έβγαλε μια τρομερή κραγή και το χέρι του άγγιξε τη μαύρη σφαίρα δίπλα του, μια τρομερή έκλυση δυνάμεως ξεχύθηκε από τη σφαίρα και τινάκτηκε προς το μέρος της Λίζας που φώναξε τρομαγμένη αλλά η μαγική δύναμη την προσπέρασε και χτύπησε την αιωρούμενη σφαίρα. Ο Τελευταίος Άρχοντας της Χαμένης Πόλης δεν έδειξε να πονάει ή να υποφέρει αλλά στα μάτια του φάνηκε η προσπάθεια που κατέβαλλε για να αμυνθεί από την επίθεση αυτή.
   Η κοπέλα τον κοίταξε και ξαφνικά ήξερε, αν και δεν μπορούσε να καταλάβει το πως, ότι από τη στιγμή που είχε βρεθεί στο Αλκιμάρ βρισκόταν συνεχώς σε επιφυλακή για να αντέχει την επίθεση του σκοτεινού μάγου και να αντεπιτίθεται. Ήταν πιασμένοι σε μια θανάσιμη πνευματική μονομαχία. Ο μάγος είχε αιχμαλωτίσει τον αντίπαλό του και τον κρατούσε στην σφαίρα αλλά δεν τολμούσε να χαλαρώσει την επαγρύπνισή του γιατί θα δραπέτευε και τότε θα τον σκότωνε.
   Διαισθάνθηκε την οργή του Μπαγκράς για κάτι που είχε συμβεί κάπου αλλού. Ο μάγος ξεστόμισε μια κατάρα και πήρε το ραβδί του που ήταν στερεωμένο δίπλα στο θρόνο. Σημάδεψε τον Μάικ. Πρόφερε μια κατάρα ενώ το άλλο άγγιζε τη μαύρη σφαίρα. Ο Ιππότης γέλασε.
   -Δεν το ήξερες Μπαγκράς; Αθώα ψυχή απαλλαγμένη από την κακία είναι αντίδοτο για πολλά δεσίματα.
   -Αλλά για αυτό δεν υπάρχει αντίδοτο! ούρλιαξε ο Μπαγκράς και μια φλόγα τινάχτηκε από το ραβδί του προς τον Μάικ.

   Ο Ραμίρ ένιωσε να τον τυλίγει μια δίνη χρωμάτων σαν να είχε μετατραπεί ξαφνικά ο κόσμος σε ένα καλειδοσκόπιο. Έκλεισε τα μάτια του και περίμενε να περάσει αυτή η αποπροσανατολιστική αίσθηση. Τα άνοιξε και συνειδητοποίησε πως ήξερε τώρα ποιος ήταν. Θυμόταν και πάλι. Δεν είχε τις δυνάμεις του αλλά τώρα πια η μνήμη του δεν ήταν χαμένη στο σκοτάδι. Κοίταξε την Κάτκα.
   -Ευχαριστώ μικρούλα, είπε. Έλυσες τα δεσίματα του Μπαγκράς. Σου υπόσχομαι να σε προστατεύσω όσο θα είμαι σε αυτόν τον κόσμο.
   -Τι εννοείς;
   Ο Ραμίρ στράφηκε και κοίταξε την Γιαρμίλα που είχε ξυπνήσει και είχε απορήσει με τα λόγια που εκείνος είχε απευθύνει στην κοιμισμένη αδερφή της.
   -Ξέρω ποιος είμαι. Τώρα θυμάμαι.
  Πήγε και κάθισε κοντά στην κοπέλα και της εξήγησε ποιος ήταν και πως είχε βρεθεί να περιπλανιέται στους δρόμους της πρωτεύουσας.
   -Σίγουρα σου φαίνονται παράξενα όλα αυτά και εξωπραγματικά. Αλλά δεν είμαι τρελός, σε βεβαιώνω.
   -Το ξέρω, είπε ήσυχα η Γιαρμίλα, δεν είσαι τρελός. Θα δυσκολευόμουν να σε πιστέψω υπό άλλες συνθήκες αλλά έχω αποδείξεις. Είδα να εμφανίζεται από το πουθενά ένας άλλος άνδρας που ξέρω ότι αναζητούσε εσένα. Το τραύμα σου θεραπεύθηκε με ένα..... δεν ξέρω και' γω τι ενώ κανονικά ήθελες επέμβαση και ράμματα. Σε πιστεύω.
   -Ευχαριστώ... ξεκίνησε ο Ραμίρ αλλά η Γιαρμίλα τον σταμάτησε.
   -Εγώ σε ευχαριστώ, αν δεν ήσουν εσύ θα είχα απελαθεί.
   -Εξ' αιτίας μου αναγκάστηκες να αφήσεις το σπίτι σου και κινδυνεύετε, αντέτεινε ο Ιππότης.
   -Έτσι κι' αλλιώς κινδυνεύουμε, είπε η Γιαρμίλα, με τον τρόπο που ζούμε. Αλλά τουλάχιστον αυτός ο κίνδυνος αξίζει τον κόπο.
   Έμειναν να κοιτάζονται στα μάτια.
   Τη μαγεία έσπασαν τα ποδοβολητά κάτω στο ισόγειο. Δεν ήταν πια μόνοι στο κτίριο.

   Ένας άνδρας εμφανίστηκε στο άνοιγμα της πύλης κρατώντας μια βαλίστρα και έναν δαυλό. Ο Σάιμον όρμηξε μπροστά αποφσισμένος να τα παίξει όλα για όλα.
   -Εσύ είσαι Γκαρούδ; Πόσες φορές σου έχω πει να λες το σύν......
   Ο άνδρας αντελήφθηκε την σκιά που ερχόταν προς το μέρος του και έκοψε την φράση στη μεση της λέξης. Έριξε το δαυλό που κρατούσε και σήκωσε τη βαλίστρα σε θέση βολής. Τράβηξε τη σκανδάλη αλλά ο Σάιμον ήταν πια πολύ κοντά. Παραμέρισε τη βαλίστρα και τον άρπαξε από το λαιμό ενώ κατέφταναν και οι υπόλοιποι.
   Έκρυψαν το πτώμα σε μια σκοτεινή γωνιά και προχώρησαν στο εσωτερικό του κάστρου. Νεκρική ησυχία επικρατούσε στους διαδρόμους του και προχώρησαν χωρίς να συναντήσουν κανέναν.
   -Δεν μου αρέσει αυτό. Ακόμα και με τα στρατεύματά του στη Νύλια ο μάγος θα έπρεπε να έχει αρκετούς και εδώ. Κάτι σκαρώνει, είπε ο Αλεξάντερ του Ζίριον.
   -Συμφωνώ, είπε ο αδερφός του, καμία ιδέα για το προς τα που πρέπει να πάμε;
   -Ναι, είπε ο Γκίντεον. Σίγουρα ο Μπαγκράς θα έχει φροντίσει για τη μέγιστη ασφαλή κράτηση του φίλου μας και ξέρω που θα τον έχει αλλά πρέπει να βρούμε το δρόμο για εκεί.
   -Κάποιος έρχεται, είπε ο Σάιμον που προπορευόταν.
   Κοίταξαν γύρω για κάποια κρυψώνα. Βήματα ακούστηκαν να έρχονται βιαστικά και από πίσω τους.
   -Μάλλον θα χρειαστεί να πολεμήσουμε, είπε ο Ροδόλφος της Ασόν.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καπως καλυτερη ωρα για αναρτηση.ΕΥΓΕ!

Νυχτερινή Πένα είπε...

Χαχαχαχαχα έρχεται κι' άλλη!

Δημοσίευση σχολίου