Οι Ταξιδιώτες Των Κόσμων 25 - Φινάλε

Author: Νυχτερινή Πένα /

   Τα τελευταία στρατεύματα του μάγου πέρασαν μέσα από το φως που θα τους οδηγούσε σε έναν άλλο κόσμο. Ο Μπαγκράς έβγαλε μια θριαμβευτική κραυγή και έκανε μια κίνηση με το ραβδί του. Τα κάγκελα γύρω από τη Φιντέλια εξαφανίστηκαν και εκείνη μεταφέρθηκε μπροστά στο μάγο. Με ένα άγριο γέλιο εκείνος τράβηξε μέσα από τα ρούχα του ένα ασημένιο στιλέτο. Το ύψωσε πάνω από την Φιντέλια την οποία είχε ρίξει ήδη στα γόνατα. Με μια άγρια κραυγή ο Ροδόλφος ρίχτηκε ανάμεσα στους αντιπάλους του σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φτάσει κοντά στην αγαπημένη του. Ο Μπαγκράς γέλασε μανιασμένα καθώς αντελήφθηκε αυτήν την ηρωική κίνηση.
   Το φως μέσα στην αψίδα έσβησε και το γέλιο του μάγου κόπηκε απότομα.
   -Δεν είναι δυνατόν, μούγκρισε.

   Ο Ροβέρτος πολεμούσε με μανία, ήταν ίδιος άγγελος του θανάτου ντυμένος στα μαύρα και σκορπώντας το θάνατο στους αντιπάλους του. Ο Ραμίρ δίπλα του μαχόταν με πείσμα παρά το μειονέκτημα της απώλειας των δυνάμεών του. Ακόμα και έτσι ήταν ικανότατος πολεμιστής αλλά στερούταν της ευκαιρίας να σταματήσει τη δολοφονία της Κάτκα για έναν ανίερο σκοπό από απόσταση.
   Πιο πίσω η Γιαρμίλα παρακολουθούσε με τρόμο την υπερπροσπάθεια των Ιπποτών να σώσουν την αδερφή της, “ Γιατί να νοιάζεσαι; άκουσε ξαφνικά την φωνή του μάγου στο μυαλό της, άσε τη να πεθάνει. Θα απαλλαγείς από το βάρος της, ελεύθερη να ζήσεις μια νέα ζωή δική σου εξ' ολοκλήρου. Ο Ραμίρ Γκάνελον είναι άρχοντας και θα είσαι ευτυχισμένη μαζί του. Αρκεί να αφήσεις την Κάτκα να πεθάνει.”
   -Όχι! ούρλιαξε η Γιαρμίλα. Δεν θα αντάλασσα την Κάτκα με οποιαδήποτε ευτυχία. Για εκείνη θα έκανα τα πάντα.
   “Αν ήσουν μόνη δεν θα είχες ίσως πάρει το δρόμο που πήρες.”
   -Την αγαπώ και δεν μετανιώνω για όσα έκανα για εκείνη, δεν θα ήθελα να ζούσα χωρίς εκείνη.
   “Ζήσε χωρίς αυτήν τότε!”
   Ο μάγος σήκωσε το αστραφτερό στιλέτο και ετοιμάστηκε να το κατεβάσει στο λαιμό της Κάτκα.

   -Τι βλέπεις τώρα Ονειρεύτρια; ρώτησε ο Μάικ και η Λίζα που κοίταζε έντρομη τον Μπαγκράς να σημαδεύει με το στιλέτο του την Φιντέλια έστρεψε το βλέμμα της στην αψίδα. Ήταν και πάλι μια απλή αψίδα σκαλισμένη στον τοίχο. Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει μια κραυγή έκπληξης που μετατράπηκε σε επιφώνημα τρόμου καθώς ο Μπαγκράς κατέβαζε το στιλέτο του προς την Φιντέλια.
   Ο Ροδόλφος εφτασε ακριβώς εκείνη τη στιγμή και όρμηξε στον μάγο. Εκείνος με ένα νεύμα τον τίναξε μακριά. Στράφηκε και πάλι προς τη Φιντέλια που κοίταζε τον αγαπημένο της.
   -Η ζωή της δεν σου ανήκει Μπαγκράς!
   Ο μάγος γύρισε και είδε τον Μάικ να τον κοιτάζει βλοσυρός. Ύστερα κοίταξε την αψίδα όπου είχε υπάρξει για λίγο Πύλη.
   -Εσύ! Εσύ το έκανες.
   -Τα στρατεύματά σου χάθηκαν στη Λήθη Μπαγκράς,
   Ο Σάιμον που κουβαλούσε τη σπάθα του Μάικ έκρινε πως ο φίλος του τώρα θα τη χρειαζόταν και με την ηράκλεια δύναμή του την πέταξε προς το μέρος του. Εκείνος άπλωσε το χέρι του και η σπάθα ήρθε σε αυτό. Μόλις άγγιξε την αιωρούμενη σφαίρα τη διάλυσε τόσο εύκολα σαν να ήταν απλά σαπουνόφουσκα. Ο Μάικ άρπαξε το όπλο του και προχώρησε προς το μάγο. Εκείνος έσπευσε να τον αντιμετωπίσει προφέροντας κατάρες και εκτοξεύοντας ξόρκια που ο Ιππότης απέκρουε με τη σπάθα του. Έφτασε κοντά στον Μπαγκράς και ο μάγος αναγκάστηκε να αποκρούσει με το ραβδί του την σπάθα του Ιππότη. Αλλά δεν είχε τη δύναμη να αντέξει για πολύ στην πολεμική δεινότητα του Μάικ όπως είχε συμβεί και στην Ασόν.
   Με ένα απότομο τίναγμα του όπλου του έκανε πίσω και ο Μπαγκράς έχασε την ισορροπία του και έγειρε μπροστά. Ο Μάικ κατέβασε με ορμή τη σπάθα του πάνω στο ραβδί του μάγου κομματιάζονας το. Η κραυγή του Μπαγκράς, που ήταν τώρα ανίσχυρος, μετατράπηκε σε ρόγχο καθώς ο Μάικ τον διαπερνούσε με τη σπάθα του. Ο Μπαγκράς έπεσε στα γόνατα.
   -Έτσι αφανίζονται όσοι υπηρετούν το Σκοτάδι, είπε ο Ιππότης και κατέβασε τη σπάθα του για άλλη μια φορά.
   Το κεφάλι του Μπαγκράς κύλισε στο δάπεδο.

   -Αίμα για να ανοίξει η δίοδος! ούρλιαξε ο μάγος και κατέβασε το στιλέτο στο λαιμό της Κάτκα αλλά δεν έφτασε ποτέ εκεί.
   Μια δύναμη σταμάτησε το χέρι του και το ακινητοποίησε ενάντια στη θέλησή του. Ύψωσε το βλέμμα του και αντίκρισε τον Ραμίρ να τον κοιτάει ψυχρά ενώ το απλωμένο χέρι του τον έδειχνε. Ο Ιππότης έδειχνε διαφορετικός στα μάτια του μάγου τώρα. Μια αύρα δύναμης τον κύκλωνε.
   -Δεν μπορεί!
   Ο Ραμίρ έκανε μια κίνηση με το χέρι του και τον τίναξε πάνω στην αψίδα. Ως που να σηκωθεί από κάτω μάγος ο Ιππότης είχε φτάσει στο βωμό ενώ ο Ροβέρτος είχε αποτελειώσει τους τελευταίους αντιπάλους τους. Η Κάτκα έτρεξε στη Γιαρμίλα που την πήρε στην αγκαλιά της.
   Ο μάγος έκανε να αποκρούσει το χτύπημα του Ραμίρ με το στιλέτο που κρατούσε αλλά ήταν μια μάχη που δεν μπορούσε να κερδίσει. Ο Ιππότης απέφυγε το χτύπημά του και με μια κίνηση τον διαπέρασε με τη σπάθα του καρφώνοντάς τον στην πέτρινη αψίδα.
   Το σπήλαιο και το κτίριο από πάνω του τραντάκτηκαν, πέτρες άρχισαν να πέφτουν από την οροφή.
   -Θα καταρρεύσει, είπε η Γιαρμίλα, έχουν σκάψει τα θεμέλια.
   -Η δύναμη του μάγου το κρατούσε, είπε ο Ραμίρ, τώρα που αυτή η δύναμη δεν υπάρχει θα καταρρεύσει. Πρέπει να φύγουμε.
   Η αψίδα γέμισε ξαφνικά με βαθύ σκοτάδι και ο τοίχος πίσω της χάθηκε.
   -Ώρα να πάμε σπίτι, είπε ο Ροβέρτος.
   Ο Ραμίρ γύρισε και κοίταξε την Γιαρμίλα, η κοπέλα πήγε κοντά του.
   -Φαντάζομαι ότι κάπου εδώ λέμε αντίο, είπε.
   Δεν μπορούσε να το εξηγήσει αλλά την πονούσε η σκέψη ότι ο Ραμίρ θα έφευγε και δεν θα τον έβλεπε ξανά. Αλλά τι μπορούσε να γίνει; Ο Ραμίρ είχε ξαναβρεί τον εαυτό του και έπερεπε να επιστρέψει εκεί που ανήκε. Η ίδια δεν ανήκε πουθενά και ο μόνος που δεν την είχε αντιμετωπίσει σαν γυναίκα του δρόμου θα έφευγε για πάντα.
   -Δεν είναι απαραίτητο αυτό, είπε ο Ραμίρ. Αν θέλεις μπορείς να έρθεις μαζί μου.
   -Μαζί σου.... Είμαι όμως....
   -Και να κάνεις μια νέα αρχή.
   Η Γιαρμίλα άφησε για μια στιγμή την Κάτκα για να ριχτεί στην αγκαλιά του.

   Μόλις ο Ροβέρτος, ο Ραμίρ και η Γιαρμίλα με την Κάτκα βρέθηκαν στο Αλκιμάρ ο Μάικ έκλεισε την Πύλη ενώ το κτίριο στην άλλη πλευρά κατέρρεε. Ο Ραμίρ έμεινε κοντά στην Γιαρμίλα και την Κάτκα που κοίταζαν με περιέργεια γύρω τους ενώ ο Ροβέρτος πλησίασε τους εν όπλοις συντρόφους του.
   -Έχασα πολλά, να υποθέσω.
   -Μπα κάτι αψιμαχίες, είπε ο Αλεξάντερ.
   -Δεν κινδυνέψαμε καθόλου, συμπλήρωσε ο Ίθαν προκαλώντας τα γέλια των άλλων.
   -Όλα καλά, είπε ο Γκίντεον κοιτώντας τον Ροδόλφο που είχε στην αγκαλιά του τη Φιντέλια. Να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Έχω πολλά να γράψω.

   -Είναι καιρός να επιστρέψεις στον κόσμο σου Ονειρεύτρια, είπε ο Μάικ στη Λίζα. Σε ευχαριστώ για τη βοήθειά σου.
   -Δεν νομίζω ότι δεν θα τα κατάφερνες μόνος σου.
   -Με βοήθησες να εξαπατήσω τον Μπαγκράς και να στείλει τα στρατεύματά του στο κενό. Εκείνος εξηκόντισε τον Ραμίρ σε μια πύλη αλλά δεν τις ελέγχει και αυτό ήταν το λάθος στα σχέδιά τους.
   -Χαίρομαι αν βοήθησα.
   Η Λίζα χαμογέλασε στον Ιππότη πριν χαθεί από τα μάτια του.
   -Αντίο Ονειρεύτρια, είπε εκείνος. Ως που να ξανασυναντηθούμε.

   Η Λίζα άνοιξε τα μάτια της και τεντώθηκε στο κρεβάτι, ένιωθε σαν να ξυπνούσε από έναν βαθύ ύπνο όπου είχε ονειρευτεί όλα τα γεγονότα που είχε ζήσει τις τελευταίες ώρες. Σηκώθηκε και βγήκε από το δωμάτιο. Όλα μέσα στο σπίτι ήταν όπως έπρεπε, ήταν μόνη της διαπίστωσε. Η Διώνη είχε φύγει. Προφανώς δεν κινδύνευε πια.
   Η εξώπορτα άνοιξε και μπήκε η μητέρα της.
   -Καλημέρα αγάπη μου.
   -Καλημέρα μαμά, όλα καλά; Άργησες.
   -Όλα καλά καρδούλα μου, αλλά είχαν κλείσει το κέντρο και γι' αυτό άργησα. Έπεσε ένα κτίριο, ευτυχώς είχε εκκενωθεί και δεν υπήρχαν θύματα.
   -Κατάλαβα, έλα να πάρουμε μαζί πρωινό.
   Καθώς η μητέρα της ετοίμαζε το πρωινό τους εκείνη έκλεισε τα μάτια της για μια στιγμή.

   Οι καταιγίδες δεν στοίχειωναν πια το Αλκιμάρ, οι ταξιδώτες που άφηναν το νησί το έκαναν σε μια θάλασσα γαλήνια. Ο Αλεξάντερ και ο Ίθαν κυβερνούσαν και πάλι το πλοιάριο, η Κάτκα κοιμόταν και ο Ραμίρ με την Γιαρμίλα συζητούσαν καθισμένοι στην πλώρη. Οι υπόλοιποι αναπαύονταν από τις μάχες που είχαν δώσει μιλώντας για όσα είχαν ζήσει. Στην πρύμνη ο Γκίντεον, χρονικογράφος των Ιπποτών εδώ και πολύ καιρό, είχε αρχίσει μια νέα καταγραφή. Δίπλα του ο Μάικ τον παρακολουθούσε σχολιάζοντας. Ο Τελευταίος Άρχοντας Της Χαμένης Πόλης κοίταξε προς το μέρος της σαν να την έβλεπε και ένα χαμόγελο χαράκτηκε στα χείλη του.


ΤΕΛΟΣ

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Παλι με ξενυχτησες!!!!!!!!!!

Νυχτερινή Πένα είπε...

Γιατί ξενύχτισες; Ίσα ίσα που μπήκε νωρίς η ανάρτηση.

Γιώργος είπε...

Καλησπέρα.. Καλώς σας βρίσκω..

Μάλλον ήμουν λίγο άτυχος.. Σας βρήκα όταν κλείσατε την πόρτα..

Θα υπάρξει συνέχεια με κάτι άλλο;

Την αγάπη μου..

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Διαλέγω ώρες ήσυχες, να σε διαβάζω αργά, να σεργιανίζω..
Ευχαριστώ για ότι διάβασα, ταξίδεψα...

Θα περιμένω το επόμενο..

Νυχτερινή Πένα είπε...

Καλησπέρα Γιώργο.
Αυτή η ιστορία μολις ολοκληρώθηκε αλλά αποψε θα βάλω ένα άλλο κείμενο και έρχεται μια νέα ιστορία σύντομα.

Νυχτερινή Πένα είπε...

Α ξέχασα κιόλας. Καλώς ήρθες στο μικρό μου ιστολόγιο.

Νυχτερινή Πένα είπε...

Καλώς ήρθες γιαγιά Αντιγόνη!
Χαίρομαι που σου άρεσαν αυτά που διάβασες.
Σε λίγο θα έχει νέα ανάρτηση.

Δημοσίευση σχολίου