Αποφάσεις Ζωής 10

Author: Νυχτερινή Πένα /

Η Καρς επέστρεψε στον πρώτο όροφο με το μυαλό της προσηλωμένο σε μια και μόνη σκέψη. Το χαμόγελο που εμφανίστηκε στα χείλη της μόλις είδε την Κριστίν μόνο καλό δεν προμήνυε. Πήρε έναν καφέ και μετά πλησίασε το σημείο που καθόταν η κοπέλα.
-Γεια σου και πάλι, είπε με έναν φιλικό τόνο.
Η Κριστίν σήκωσε το βλέμμα της από το βιβλίο της και είδε την Μάρθα, μια σκιά πέρασε από τα μάτια της.
-Γεια, είπε, αναρωτώμενη τι ήθελε πάλι η διευθύντρια του νοσοκομείου.
-Βλέπω συνεχίζεις απτόητη, πρέπει να κρατάει για τα καλά το ενδιαφέρον σου.
-Ναι, το κρατάει, κάτι που δεν το πετυχαίνουν όλα τα βιβλία. Μόλις το τελειώσω θα το δώσω να το διαβάσει και ο Μιχάλης, θα του αρέσει σίγουρα.
-Α μάλιστα. Ανταλλάσσετε συχνά βιβλία;
-Ναι βέβαια, έχει πάρα πολλά βιβλία και πολλά που θα ήθελα να διαβάσω. Μου δείχνει και εκείνα που γράφει ο ίδιος.
Η Καρς έσφιξε τόσο πολύ το πλαστικό κύπελλο που κρατούσε που κόντεψε να το διαλύσει. Εκείνη την είχε απομακρύνει βίαια από τον υπολογιστή ενώ στην μικρή αυτή έδινε να διαβάσει;
-Γράφει καλά; ρώτησε με φωνή που δύσκολα κρατούσε σε έλεγχο.
-Ναι, κάνει ό,τι θέλει με τις λέξεις. Δίνει αυτό που θέλει χρησιμοποιώντας την κάθε λέξη εκεί ακριβώς που πρέπει αναδεικνύοντάς την τέλεια.
-Μάλιστα, μάλιστα, έκανε ψυχρά η Καρς. Περνάτε αρκετή ώρα μαζί ε;
-Ναι, όντως. Μου κάνει παρέα σε ώρες που λείπουν οι δικοί μου και ειδικά τα βράδια, είναι πολύ δύσκολο να κοιμηθείς όταν είσαι στο νοσοκομείο τόσο καιρό.
-Δεν έχεις γνωριστεί με άλλους ασθενείς;
-Με κάποιους ναι, αλλά οι περισσότεροι, ευτυχώς για εκείνους, έρχονται και φεύγουν, εκείνος παρότι δεν είναι ασθενής βρίσκεται εδώ ακόμα και Σαββατοκύριακο.
-Είσαι λίγο τσιμπημένη μαζί του ε; Λογικό είναι ένα όμορφος άνδρας.
-Όχι, δεν θα το έλεγα. Εννοώ δεν είμαι τσιμπημένη μαζί του, απάντησε κοφτά η Κριστίν.
-Καλύτερα για' σενα, σχολίασε η Καρς και πρόσθεσε, ένας άνδρας που έχει τα σχέδιά του και τις επιδιώξεις του δεν θα σχετιζόταν με κάποια που έχει κάποιος ας το πούμε περιορισμούς.
Το χτύπημα ήταν ύπουλο και σαν τέτοιο πόνεσε διπλά. Η Κριστίν κατάλαβε τι εννοούσε η Καρς. Δεν θα μπορούσε ο Μιχάλης να ενδιαφερθεί για' κεινη επειδή ζούσε υπό την απειλή του θανάτου. Ένιωσε ξαφνικά να πνίγεται. Δεν αιθεροβατούσε, ποτέ δεν ξεχνούσε ποια ήταν η κατάσταση, και πως θα μπορούσε άλλωστε, ούτε και αγαπούσε τον Μιχάλη για να απογοητευθεί. Απλά η επισήμανση από την Καρς που έγινε με ηθελημένη σκληρότητα και χωρίς λόγο την έκανε ξαφνικά να νιώθει πολύ άσχημα.
Η Καρς την κοίταξε απόλυτα ικανοποιημένη από αυτό που είχε πετύχει. Είχε πάρει την εκδίκησή της από εκείνη που θεωρούσε αιτία της συνεχούς άρνησης του Μιχάλη να υποκύψει στα θέλγητρά της και τώρα μπορούσε να φροντίσει για την επόμενη κίνησή της για να καταστρέψει τα ελεγκτικά σχέδια του Μιχάλη.
Γύρισε να φύγει και έπεσε πάνω στο Μιχάλη. Η έκφρασή του ήταν τέτοια που ασυναίσθητα τινάκτηκε και έκανε πίσω με αποτέλεσμα ο καφές να φύγει από το κύπελλο και να λεκιάσει το πουκάμισό της. Προφέροντας μια φοβερή βλαστήμια έκανε μεταβολή και έφυγε. Ο Μιχάλης δεν ασχολήθηκε άλλο μαζί της και κάθισε κοντά στην Κριστίν.
-Πως είσαι;
-Όχι και πολύ καλά, είπε εκείνη.
-Τι έχεις; Η θεραπεία;
-Όχι..... Με συγχωρείς.
Η Κριστίν σηκώθηκε και εκείνος την μιμήθηκε.
-Θα τα πούμε αργότερα, είπε η κοπέλα και έφυγε. Ο Μιχάλης έμεινε να την κοιτάζει. Δεν χρειαζόταν σοφία για να καταλάβει ότι ήταν έργο της Καρς αυτή η μεταβολή της στάσης της Κριστίν και δεν θα το άφηνε έτσι.
Επέστρεψε στο γραφείο του σκεφτικός. Αν ο Αλέξανδρος τον έβλεπε τώρα θα καταλάβαινε πως ήταν πολύ στενοχωρημένος ακόμα και αν ταυτόχρονα υπήρχε ένας ψυχρός θυμός για την Καρς και τα παιχνίδια της. Πέρασε στο προσωπικό του γραφείο και κάθισε στην πολυθρόνα του. Έπρεπε να μάθει τι είχε κάνει η Καρς αλλά πως; Προφανώς η Κριστίν είχε λυπηθεί αρκετά και δεν ήθελε να μιλήσει γι' αυτό. Αλλά θα ερχόταν η ώρα και θα πλήρωνε η Καρς γι' αυτό.
Την υπόλοιπη μέρα οι σκέψεις του που γύριζαν συνέχεια γύρω από την κατάσταση της Κριστίν και τι ήταν αυτό που την είχε φέρει σ' αυτήν. Προσπαθούσε να μαντέψει τι είχε πει, ή τι είχε κάνει η Καρς αλλά χωρίς επιτυχία. Αυτή η διάθεσή του δεν του επέτρεψε να προχωρήσει ούτε με τη δουλειά του αλλά ούτε και με τα προσωπικά του γραπτά και κείμενα. Εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια και για πρώτη φορά από την ημέρα που ήρθε στη Βοστώνη να βοηθήσει τον Αλέξανδρο άφησε το νοσοκομείο και πήγε να περπατήσει.
Τυλιγμένος σε ένα μπουφάν και με την κουκούλα στο κεφάλι του βγήκε να περπατήσει στους δρόμους όπου λίγοι μόνο άνθρωποι βρίσκονταν εξ' αιτίας της κακοκαιρίας. Εκείνος αγνόησε τη βροχή που άρχισε να τον μαστιγώνει με βία σαν να προσπαθούσε να διαπεράσει τα ρούχα και το σώμα του και να φτάσει στην ψυχή του, εκεί που μια διαφορετική καταιγίδα μαινόταν.
Περπάτησε αρκετά στηριγμένος στο μπαστούνι του. Ο πόνος στο γόνατο ήρθε να τον συντροφεύσει, ένα μικρό τσίμπημα στην αρχή, ένα σταθερό σφυροκόπημα μετά, για να γίνει τελικά ένας απέραντος ωκεανός που απειλούσε να τον πνίξει. Επέστρεψε στο νοσοκομείο νιώθοντας καλύτερα παρά τον πόνο. Πήγε στο γραφείο του και κάθισε. Δεν έκανε τον κόπο να ανοίξει το φως, ήταν περιττό, δεν θα έγραφε, δεν θα διάβαζε. Απλά θα σκεφτόταν καθώς αδυνατούσε να κοιμηθεί και το ήξερε.
Ήταν παγωμένος αλλά δεν τον απασχολούσε, ακόμα και αν αρρώσταινε δεν υπήρχε θέμα, σε νοσοκομείο βρισκόταν. Σκεφτόταν όμως την Κριστίν και την επίθεση που είχε προφανώς υποστεί από την Καρς. Μήπως ήταν δικό του το φταίξιμο, μήπως θα έπρεπε να μείνει μακριά από την κοπέλα για να μην την κάνει στόχο;
Όχι, κούνησε το κεφάλι του, δεν είχε δικαίωμα να ανακατεύεται η Μάρθα Καρς! Ας ασχολείτο με την οικογένειά της ή με μια στρατιά εραστών αν ήθελε αλλά όχι με την Κριστίν. Δεν είχε το δικαίωμα. Μια ξαφνική επιθυμία να της το δώσει να το καταλάβει τον κυρίευσε αλλά ήταν απραγματοποίητη επί του παρόντος. Ένιωθε ακόμα πολύ παγωμένος, αυτό που του χρειαζόταν ήταν μια ζεστή σοκολάτα.
Ανέβηκε στον πρώτο και αφού πήρε το ζεστό ρόφημα στα χέρια του πήγε στο έρημο σαλονάκι και κάθισε. Βυθίστηκε στις σκέψεις του πίνοντας τη σοκολάτα και παρακολουθώντας την καταιγίδα έξω ως που η νύχτα προχώρησε και το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ορυμαγδός των βροντών. Τότε επέστρεψε στο δωμάτιό του και ξάπλωσε. Κοιμήθηκε αν και ο ύπνος του απείχε πολύ από το να είναι ο καλύτερος δυνατός. 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου