Νυχτερινή Πένα

Αυτή την ερώτηση δεν την έκανα εγώ, προέκυψε σε μια συζήτηση πρόσφατα. Μια συζήτηση μάλιστα στην οποία εγώ ήμουν λίγο πολύ ακροατής. Πρέπει να πω ότι δεν είναι κάτι στο οποίο είχα αφιερώσει ποτέ ιδιαίτερη σκέψη, ίσως γιατί πάντα μου άρεσε όπως είχα διαμορφώσει την ζωή μου. Εργάστηκα πάντα σε δουλειά που ήθελα δεν έζησα σε συνθήκες που δεν ήθελα, παρά μόνο σε λίγες περιπτώσεις και αυτές ήταν κυρίως ασθένειες. Επίσης πρέπει να πω ότι δεν έχω ιδιαίτερη κλίση στην φιλοσοφία και μην περιμένετε κάποια φιλοσοφική ανάλυση ή μεγάλη σοφία.

Η απάντηση είναι απλή τώρα που το σκέφτομαι. Αυτό που κάνει τη ζωή μου άξια να τη ζω και να την απολαμβάνω είναι αυτά τα πράγματα που περιμένω την ώρα να ασχοληθώ μετά από μια κουραστική μέρα, με το γράψιμο και το διάβασμα, με μια καλή παρτίδα σκάκι και λίγη μουσική.

Τίποτα δεν θα με ξεκουράσει περισσότερο μετά από μια κοπιαστική μέρα από το καθίσω να γράψω με τη συνοδεία λίγης μουσικής και με μια κούπα ζεστή σοκολάτα, ή χυμό το καλοκαίρι. Ένα βραδάκι είναι ευχάριστο και ιδανικό με μια καλή παρτίδα σκάκι και ένα βιβλίο.

Απλά πράγματα που με κρατούν ευτυχισμένο και κάνουν τη ζωή μου να αξίζει.

Τα πιο πολλά ιστολόγια είναι πολυθεματικά αντικατοπτρίζοντας τις σκέψεις και τις προτιμήσεις των δημιουργών τους. Κάποια είναι γραμμένα σαν ημερολόγια, κάποια είναι ένας βωμός ναρκισσισμού όπου λατρεύεται το εγώ (ναι έχω δει και ιστολόγιο που το δήλωνε καθαρά: θέμα του ιστολογίου είμαι εγώ και σε όποιον αρέσει, η αποθέωση της εγωπάθειας) και τέλος κάποια είναι και καθαρά λογοτεχνικά, ευτυχώς γιατί είναι πολύ ευχάριστο να βρίσκεις τέτοια.

Για ένα τέτοιο ιστολόγιο θα μιλήσουμε σήμερα. Είναι ένα ιστολόγιο καθαρά λογοτεχνικό το οποίο περιέχει πολλά μικρά κείμενα. Ο τίτλος του είναι 123 λέξεις και σαν να είναι ένας μέσος όρος (δεν μέτρησα να δω πόσες λέξεις είναι) τα κείμενά του είναι μικρά. Άλλα είναι εύθυμα, άλλα γλυκόπικρα, μερικά πραγματικά τραγικά, συνθέτουν έναν καμβά της ζωής με πολυάριθμες εικόνες. Για 123 λέξεις και πολλά κείμενα δεν έχετε παρά να πάτε εδώ: https://ekatonikosiefta.wordpress.com/

    Χειμώνας του 1940. Ο Ελληνικός στρατός μάχεται με γενναιότητα να νικήσει τους Ιταλούς. Αλλά μαζί με τον ηρωισμό ο στρατός έχει και την γραφειοκρατία, ό,τι αντικείμενο έχει από το στρατό ο κάθε ένας το έχει χρεωθεί και πρέπει να δώσει λόγο γι’ αυτό. Σε έναν βομβαρδισμό, οι Ιταλοί ήταν περιβόητα άστοχοι στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, χτυπιέται και πέφτει σε μια χαράδρας ένας γάιδαρος που μεταφέρει εφόδια. Η μονάδα που τον έχασε πρέπει να το αναφέρει και συντάσσει έναν κατάλογο με το τι χάθηκε μαζί με το υποζύγιο. Ευκαιρία βέβαια να ξεχρεωθούν και ό,τι άλλο έχουν χάσει, κουβέρτα, κράνος, χλαίνη, θήκη για πυρομαχικά και πάει λέγοντας. Στο τέλος στέλνουν τον κατάλογο με τα απολεσθέντα είδη στην διοίκηση και έρχεται η απάντηση:

-Διευκρινίσατε, απωλέσατε όνον ή συρμόν;

Χωρίς να χάσουν χρόνο δηλώνουν:

-Όνον σύροντα συρμόν!

Ρώμη 1944. Οι σύμμαχοι πλησιάζουν πλέον την Ρώμη παρά την αντίσταση των Γερμανικών δυνάμεων. Στην αιώνια πόλη, ο άρτι αφιχθείς αστυνόμος Σάντρο Γκουίντι αναλαμβάνει να εξιχνιάσει το φόνο μιας γυναίκας που εργαζόταν στη Γερμανική διοίκηση με την συνεργασία του Μάρτιν Μπόρα, ενός ταγματάρχη της Βέρμαχτ και βετεράνο του ανατολικού μετώπου με τον οποίο γνωρίζεται από πιο παλιά.

Ένα χλιαρό αστυνομικό που σε πολλά σημεία κάνει κοιλιά. Σαν ιστορικό μυθιστόρημα στέκεται καλύτερα και οι λάτρεις του είδους θα το ευχαριστηθούν περισσότερο.

Ένας δολοφόνος επικοινωνεί με τον επιθεωρητή Χάντερ και του δίνει έναν σύνδεσμο στο ίντερνετ. Όταν συνδέεται παρακολουθεί ζωντανά έναν φόνο. Αμέσως κινητοποιείται για να βρει τον δολοφόνο. Αλλά πριν μπορέσει να κάνει πρόοδο στην έρευνά του ένας δεύτερος σύνδεσμος καταφτάνει. Και αυτή τη φορά δεν είναι μόνο μια μετάδοση, ο άγνωστος αντίπαλός του έχει στήσει ένα ολόκληρο reality στο οποίο το κοινό ψηφίζει αν θα ζήσει το θύμα ή όχι.

Μια καλή ιστορία από τον Κρις Κάρτερ με βασικό μειονέκτημα τις πολλές αιματηρές περιγραφές που δεν προσθέτουν ιδιαίτερα στην πλοκή και θα μπορούσαν να μην είναι τόσο λεπτομερείς.

Η Κέρι Γκοντέ, μια στρατιωτική νοσοκόμα με θητεία στο Βιετνάμ, αναζητά τα ίχνη του αδερφού της που αγνοείται. Η Άιντα Γιανγκ, μια συνταξιούχος ερευνήτρια, πρέπει να επανέλθει στην ενεργό υπηρεσία όταν το όνομά της προκύπτει σε έναν τόπο εγκλήματος. Ο Ντάντε Σανφελίπε προσπαθεί να αρχίσει μια ζωή μακριά από τη Μαφία αλλά έχει ακόμα λογαριασμούς να κλείσει. Πως συνδέονται όλοι αυτοί και ένας μανιακός δολοφόνος που τρομοκρατεί την Πόλη των Αγγέλων;

Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν δεν ήταν το αργό τέμπο της και ο τρόπος γραφής που είναι λυρικός αλλά τελείως αταίριαστος σε αστυνομικό μυθιστόρημα.

Ο Τζακ Ρίτσερ ταξιδεύει με ένα λεωφορείο και εντοπίζει έναν ύποπτο που ετοιμάζεται να ληστέψει έναν γέροντα που κουβαλάει ένα ασυνήθιστα μεγάλο πακέτο μετρητών αμέσως μόλις κατέβουν. Όταν το λεωφορείο κάνει στάση κατεβαίνει μαζί τους και αποτρέπει την ληστεία. Γρήγορα μαθαίνει το λόγο που ο ηλικιωμένος κουβαλούσε τόσα λεφτά και αποφασίζει να αναλάβει δράση. Μόνο που αυτό σημαίνει ότι το να αποτρέψει τη ληστεία ήταν το εύκολο μέρος της ημέρας.

Μια ακόμα περιπέτεια του Τσάιλντ με τον Ρίτσερ στο γνωστό μοτίβο αλλά μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ο Ρίτσερ δεν είναι μοναχικός λύκος καθώς έχει να τα βάλει με δύο οργανωμένες συμμορίες.

Σαν Νυχτερινή Πένα που είμαι μου κίνησε την περιέργεια το να βρω έναν ακόμα «νυχτερινό» κάτοικο στο χώρο των ιστολογίων με το όνομα Νυχτολούλουδο και φυσικά τον επισκέφθηκα. Εκεί με περίμενε μια έκπληξη στον τίτλο αφού κάτω από την ονομασία έκανε λόγο για έναν έρωτα πιο δυνατό από το θάνατο πράγμα που με ξάφνιασε αφού δυσκολεύομαι πολύ να συλλάβω οτιδήποτε ως πιο δυνατό από το θάνατο (είναι το μόνο που φοβάμαι αλλά είναι ένα άλλο θέμα αυτό) και έτσι ξεκίνησα να διαβάζω τις αναρτήσεις του. Βρήκα έναν ολόκληρο θησαυρό από ποιήματα για μια αγαπημένη που ονομάζει Μάγισσά του μιας και τον έχει κερδίσει ψυχή και σώματι. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στα κομμάτια που γράφει αναφέρεται στον πόνο που φέρνουν στην ψυχή και άλλα βιώματα και περιστάσεις ενώ ακόμα έχει στο μυαλό του και αυτούς που υποφέρουν είτε είναι από αρρώστια είτε από φτώχεια ή άλλες συνθήκες, είτε φταίνε είτε όχι. Για να διαβάσετε και’ σεις τα ποιήματα αυτά δεν έχετε παρά να κάνετε μια επίσκεψη εδώ: http://fititi.blogspot.gr/

Στον απόηχο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, η Μέηπλ μια χήρα που έχασε τον άνδρα της στην Ευρώπη και παλεύει με τις οικονομικές δυσκολίες. Είναι ικανή στην κατασκευή κουκλόσπιτων και έχει μια μνήμη ικανή να κρατάει και τις πιο μικρές λεπτομέρειες οπότε ξεκινάει να φτιάχνει τέτοια μικρά σπιτάκια. Το ξεκίνημα είναι καλό αλλά την φέρνει και σε επαφή με έναν φόνο στον οποίο εκείνη βρίσκει το πτώμα… και αποφασίζει να τον εξιχνιάσει.

Ένα αστυνομικό σε μια εποχή που ακόμα η διαλεύκανση ενός εγκλήματος ήταν κυρίως έργο της αναλυτικής σκέψης μιας και δεν υπήρχαν και πολλά τεχνολογικά βοηθήματα. Μια καλή αστυνομική ιστορία με αυθεντική αναπαράσταση της εποχής. Στα αρνητικά ο αργός ρυθμός του βιβλίου.