Νυχτερινή Πένα

 Κεφάλαιο 18

 

Ο Μιχάλης και ο Νικήτας άφησαν το σχολείο πίσω τους και προχώρησαν στους χιονισμένους δρόμους της πόλης. Για λίγο δεν μίλησαν, μετά ο άνθρωπος της ΕΥΠ ρώτησε:

-Πού νομίζεις ότι βρίσκονται;

-Αν ήταν στον Α25 και δεν είδαν άλλο οικισμό, παρότι στο σκοτάδι και με το χιόνι δεν είναι και σίγουρο αυτό, πρέπει να είχαν περάσει το Στρυμονικό. Σε πολλά μέρη έχει κοπεί το ρεύμα, οπότε μπορεί και να μην είδαν κάποιον οικισμό. Αυτόν τον δρόμο θα ακολουθήσουμε πάντως.

-Είναι και αυτός ένας λόγος που ο αδερφός μου ήθελε να αναλάβεις αυτήν την αποστολή, ξέρεις την περιοχή.

-Υπηρέτησα στην τότε μεραρχία, είπε ο Μιχάλης αποφεύγοντας να μιλήσει για την πραγματική αιτία που ήξερε αυτήν την περιοχή καλά. Πιστεύεις ότι το ατύχημα έχει να κάνει με το θέμα μας;

-Μπα, είναι τρελός τρόπος για να γίνει μια απόπειρα. Μάλλον έχουμε να κάνουμε με κακή συντήρηση.

-Και ίσως είναι και για καλό της. Το απρόβλεπτο γεγονός την έχει απομακρύνει από όποιο σχέδιο μπορεί να είχε ένας δολοφόνος.

-Αρκεί να την βρούμε πρώτοι.

-Θα την βρούμε.

 

Ο Γουίλλιαμ άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε γύρω τελείως αποπροσανατολισμένος. Ήταν ξαπλωμένος δίπλα σε ένα μεγάλο τζάκι στο οποίο έκαιγε μια δυνατή φωτιά και σκεπασμένος με ένα βαρύ ύφασμα. Έκανε να ανασηκωθεί και ανακάλυψε ότι ήταν με τα εσώρουχα. Τι είχε συμβεί;

Κοίταξε γύρω το σκοτεινό δωμάτιο, η φωτιά από το τζάκι ήταν η μόνη πηγή φωτός και δεν αρκούσε για τον μεγάλο χώρο.  Είδε την Τάνια να τον πλησιάζει. Η κοπέλα φορούσε μόνο τα εσώρουχά της τα οποία ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικά. Ο στηθόδεσμος ήταν διαφανής αποκαλύπτοντας το στήθος της εκτός από τις θηλές ενώ το εσώρουχο κάλυπτε μόνο τα απαραίτητα αφήνοντας εκτεθειμένα τα πάντα. Η Τάνια σήκωσε το πρόχειρο σκέπασμα και μπήκε και αυτή από κάτω.

-Τι… έκανε ο Γουίλλιαμ.

-Δεν έγινε τίποτα, είπε η Τάνια, δεν απάτησες την αγαπημένη σου Βελίκα.

Ο τρόπος που η κοπέλα είπε την τελευταία φράση ήταν περίεργος, δεν είχε την συνηθισμένη της ειρωνεία ή την δηκτική χλεύη της.

-Θα το ήθελα, θα μου άρεσε να κάνω έρωτα μαζί σου. Αλλά δεν έγινε. Όταν λιποθύμησες, κατάλαβα ότι ήταν από το κρύο, σε έγδυσα και άναψα το τζάκι, πήγα να φέρω και άλλα ξύλα και στην διαδικασία έγινα μούσκεμα. Γι’ αυτό τα ρούχα μας στεγνώνουν και για να μην κρυώσω ήρθα να μπω εδώ δίπλα σου.

-Πόση ώρα έμεινα αναίσθητος;

-Μισή περίπου.

Ο Γουίλλιαμ έκανε να σηκωθεί αλλά η Τάνια τον σταμάτησε ακουμπώντας το χέρι της στο στέρνο του.

-Τα ρούχα μας δεν στέγνωσαν ακόμα.

Τον κοίταξε μέσα στα μάτια.

-Την ζηλεύω την Βελίκα, ξέρεις. Είσαι ξαπλωμένος εδώ μαζί μου και θα μπορούσες να κάνεις άγριο σεξ και να μην το μάθει ποτέ και εσύ δεν νοιάζεσαι καθόλου. Και ξέρω ότι είναι παρθένα, δεν έχετε κάνει τίποτα.

-Μέχρι σήμερα, είπε ο Γουίλλιαμ, δεν είχαμε καν έρθει τόσο κοντά.

-Και όμως της είσαι πιστός.

Η θλίψη που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της ήταν τόσο έντονη που ο Γουίλλιαμ αναρωτήθηκε τι έκρυβε αυτή η κοπέλα στο παρελθόν της.

-Και η Ιωάννα;

-Δεν έχω τίποτα με την Ιωάννα, απλά σήμερα αποφάσισε να εκδικηθεί τον Αυγερινό για την συμπεριφορά του και, εξαιτίας των όσων είχαν ειπωθεί στο πρωινό, διάλεξε εμένα για να το κάνει.

-Και εσύ για μια συμμαθήτρια μπήκες σε αυτόν τον κίνδυνο; Αν ήσουν μόνος, θα μπορούσες να είχες πεθάνει από το κρύο.

-Χρειάζεται τα αντιπυρετικά, θα το έκανα για οποιονδήποτε. Ακόμα και για τον Αυγερινό, παρότι δεν του αξίζει.

H Τάνια τον κοίταξε με περιέργεια.

-Δεν μπορώ να σε καταλάβω.

-Έχει σημασία; ρώτησε ο Γουίλλιαμ. Από όσο ξέρω, δεν με συμπαθείς.

-Δεν είναι θέμα συμπάθειας, είπε η Τάνια και σταμάτησε. Μετά πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε: Είναι αυτό ακριβώς, δεν σε καταλαβαίνω. Οι άνθρωποι είναι πολλές φορές εχθρικοί με αυτό που τους ξενίζει. Ήσουν πάντα διαφορετικός και είσαι. Αγάπησες την απόκληρη της τάξης, την υπερασπίζεσαι με νύχια και με δόντια και ρισκάρεις για μια κοπέλα που δεν σου είναι τίποτα. Και τώρα, είσαι ξαπλωμένος σχεδόν γυμνός μαζί μου και δεν δοκίμασες να εκμεταλλευτείς την ευκαιρία.

-Δεν έχει νόημα το σεξ, είπε ο Γουίλλιαμ, αν δεν νιώθεις κάτι για τη γυναίκα με την οποία θα το κάνεις. Δεν είναι αυτοσκοπός… Είναι εκδήλωση συναισθημάτων. Αν ήμουν ερωτευμένος μαζί σου, θα κάναμε έρωτα.

-Η Βελίκα είναι η πρώτη σου;

-Εννοείς αν έχω ξανακάνει έρωτα;

-Ναι, είπε η Τάνια.

-Δεν έχω. Η Βελίκα είναι η πρώτη σχέση μου.

Η Τάνια κοίταξε αλλού και φάνηκε να χάνεται σε σκέψεις.

-Αν ο πρώτος μου ήταν σαν εσένα, ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Αλλά δεν έχει σημασία τώρα.

Έκανε να σηκωθεί και ο Γουίλλιαμ την κράτησε. Γύρισε και τον κοίταξε.

-Τι; έκανε η Τάνια.

-Τι σου συμβαίνει; ρώτησε ο Γουίλλιαμ σοβαρά. Τι σε βασανίζει, Τάνια;

-Έχει σημασία; Δεν είμαι η κοπέλα σου… Δεν είμαι καν φίλη σου…

-Αυτό το τελευταίο δεν είναι αλήθεια. Σε θεωρώ πια φίλη μου. Πιθανότατα έσωσες τη ζωή μου βάζοντάς με εδώ να ξαπλώσω.

Η Τάνια πήγε να πει κάτι αλλά φάνηκε να το μετανιώνει. Μετά ξέσπασε:

-Δεν έχει πια σημασία. Καμία σημασία. Γιατί τώρα πια πήγαν όλα στραβά και είναι όλα στη ζωή μου σάπια και δεν έχω τίποτα… τίποτα από αυτό… και σε ζηλεύω για αυτό που ζεις με την Βελίκα!

Ξέσπασε σε κλάματα. Δεν ήταν το πληγωμένο αναφιλητό της Ιωάννας το πρωί ή τα γεμάτα συναίσθημα δάκρυα της Βελίκα. Αυτό το κλάμα ήταν γοερό, άγριο, ένα ξέσπασμα πόνου και απελπισίας. Την έπιασε από τους ώμους καθώς τρανταζόταν ολόκληρη από τον θρήνο και εκείνη ασυναίσθητα χώθηκε στην αγκαλιά του. Ο Γουίλλιαμ αναρωτήθηκε τι ήταν αυτό που την βασάνιζε έτσι.

Κεφάλαιο 17

 

Το μεταφορικό μέσο που εξασφάλισε ο Ραξής στον Μιχάλη ήταν ένα μεγάλο τζιπ με κίνηση στους τέσσερεις τροχούς και συμβατικές πινακίδες. Όταν ο Μιχάλης μπήκε στη θέση του συνοδηγού, ο οδηγός, ένας νέος άνδρας με σφριγηλό σώμα και έξυπνο παρουσιαστικό, συστήθηκε:

-Σημαιοφόρος Νικήτας Ραξής.

-Αδερφός του Νίκου;

-Ο πιο μικρός από τους τέσσερεις.

-Δεν είσαι λίγο μακριά από την θάλασσα;

-Αν σου πω ότι δεν έχω μπει ποτέ σε πλοίο ή σε ναύσταθμο;

-ΕΥΠ;

Ο Νικήτας χαμογέλασε.

-Ο Νίκος είπε ότι τα πιάνεις γρήγορα.

-Σου εξήγησε ποια είναι η αποστολή μας;

-Ναι, και δεν εμπιστεύεται τις τοπικές αρχές, εξαιτίας του καιρού είναι δύσκολο να στείλει άλλους εδώ, οπότε είναι τυχερός που βρήκε εσένα. Μετά ήρθα σε επικοινωνία και εγώ, επιστρέφω από άλλη δουλειά γι’ αυτό είμαι εδώ, και με έστειλε να σε βρω.

-Ωραία, πάμε να εκτελέσουμε την αποστολή μας.

-Που πάμε;

-Ας αρχίσουμε από το δεύτερο λύκειο, να δούμε αν επέστρεψαν οι εκδρομείς.

 

Ο Γουίλλιαμ προχωρούσε στην μέση του δρόμου. Ήταν επικίνδυνο για την περίπτωση που θα ερχόταν κάποιο όχημα, αν και δεν φαινόταν πιθανό να συμβεί κάτι τέτοιο με τον καιρό αυτό, αλλά απαραίτητο για να μην χάσει τον δρόμο μέσα στο σκοτάδι. Ένας λόγος που τον είχε οδηγήσει στην συγκεκριμένη επιλογή, ήταν ότι στο κέντρο είχε λιγότερο χιόνι και ήταν πιο εύκολο να περπατήσει. Η Τάνια περπατούσε δίπλα του τυλιγμένη στο μπουφάν της και αμίλητη.

Όσο και αν δεν την συμπαθούσε, έπρεπε να της το αναγνωρίσει, δεν είχε εκφράσει κανένα παράπονο για τον καιρό ή την δυσκολία της διαδρομής που είχαν ξεκινήσει να κάνουν. Περπατούσε γρήγορα και δεν έδειχνε να φοβάται που βρίσκονταν μόνοι τους στην ερημιά.

Είχε αποφασίσει να περπατήσουν μισή ώρα και αν δεν έβρισκαν αυτό που αναζητούσαν να γυρίσουν πίσω. Ίσως το καταφύγιο να ήταν πιο μακριά από όσο υπολόγιζε. Δεν ήθελε να διακινδυνεύσει να χαθούν ή να εξαντληθούν και να μην μπορούν να επιστρέψουν.

Σκόνταψε σε μια μεγάλη μάζα χιονιού και έπεσε με τα μούτρα. Το χιόνι σταμάτησε την πτώση από το να είναι επώδυνη ή επικίνδυνη αλλά τον μούσκεψε για δεύτερη φορά εκείνη την ημέρα. Σηκώθηκε και άναψε το φακό που είχε μαζί του.

-Μάλιστα, είπε, ο δρόμος στρίβει, θα βγαίναμε από την πορεία μας. Έκανε ένα καλό αυτή η χιονόμαζα. Πάμε από’ δω λοιπόν.

-Είσαι καλά; Θα παγώσεις έτσι που βράχηκες.

-Αναγκαστικά θα πρέπει να περιμένω να γυρίσουμε, δεν έχω ρούχα μαζί μου για να αλλάξω.

Ο Γουίλλιαμ έσβησε το φακό και περίμενε να προσαρμοστούν τα μάτια του.

-Πάμε, είπε.

Είχε αρχίσει να σκέφτεται αν θα έπρεπε να γυρίσουν πίσω, όταν είδε το καταφύγιο.

-Δόξα τω Θεώ, είπε.

Επιτάχυνε το βήμα του όσο του επέτρεπε η κούραση που είχε αρχίσει να νιώθει και τα παγωμένα πόδια του. Έφτασαν στο ξύλινο κτίσμα και ο Γουίλλιαμ ανέβηκε την σκάλα ως την πόρτα με δυσκολία. Το κρύο είχε αρχίσει να τον επηρεάζει περισσότερο από όσο θα ήθελε.

Μπήκαν μέσα και ο Γουίλλιαμ άναψε το φακό του. Βρήκε το διακόπτη του ρεύματος αλλά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, μάλλον είχε κοπεί η ηλεκτροδότηση. Ανακάλυψε επίσης ένα τηλέφωνο που όμως δεν λειτουργούσε, αν ήταν χαλασμένο ή χρειαζόταν ρεύμα δεν μπορούσε να το ξέρει, και τελικά αυτό για το οποίο είχαν έρθει εδώ: το φαρμακείο.

Έκανε προχωρήσει προς το εντοιχισμένο λευκό κουτί με τον κόκκινο σταυρό αλλά τα γόνατά του λύγισαν και έπεσε στο πάτωμα. Η Τάνια ήρθε δίπλα του και τον κοίταξε ανήσυχη:

-Είσαι καλά;

-Ναι… Απλά πιο παγωμένος από ό,τι νόμιζα. Δες το φαρμακείο τι έχει.

Η Τάνια πλησίασε το μεγάλο κουτί και το άνοιξε.

-Έχει ντεπόν, έχει και πονστάν και αλγκοφρέν.

-Εντάξει θα πάρουμε ντεπόν και αλγκοφρέν. Όχι πονστάν.

-Γιατί όχι; Είναι δυνατό φάρμακο έχω ακούσει.

-Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, είπε ο Γουίλλιαμ, είναι αλλεργική στην ασπιρίνη, μπορεί να μην κάνει να πάρει ούτε πονστάν το οποίο είναι ένα φάρμακο που πρέπει να λαμβάνεται με προσοχή ακόμα και από ανθρώπους χωρίς τέτοια θέματα.

-Πόσα να πάρουμε;

-Μια καρτέλα από το κάθε ένα θα πρέπει να είναι υπεραρκετή. Δεν…

Ο Γουίλλιαμ σταμάτησε να μιλάει και την επόμενη στιγμή έχασε τις αισθήσεις του.

 

Ο Μιχάλης και ο Νικήτας φτάσανε στο σχολείο μόλις μετά το πρώτο πούλμαν με τους εκδρομείς. Ο μικρός αδερφός του Ραξή πάρκαρε μπροστά στην είσοδο της αυλής και πλησίασαν το μαζεμένο πλήθος μαζί με τον Μιχάλη, που απευθύνθηκε στους καθηγητές.

-Συγγνώμη που σας απασχολώ, είπε ο Μιχάλης. Αλλά πρόκειται για ένα σημαντικό θέμα.

-Ποιος είστε; ρώτησε ο Μπερτάτος.

-Είμαι απεσταλμένος από την ΓΑΔΑ όπως και ο κύριος, είπε ο Μιχάλης και ένευσε προς τον Νικήτα που μπορούσε να δείξει και ταυτότητα.

-Για τι πρόκειται;

-Για μια μαθήτριά σας, είπε ο Μιχάλης. Επιστρέψατε όλοι από την εκδρομή; Μας είχαν πει ότι είναι δύο πούλμαν.

-Δυστυχώς όχι, είχαμε ένα ατύχημα.

Ο καθηγητής εξήγησε τι είχε συμβεί και πρόσθεσε:

-Αφήσαμε τον άλλο οδηγό στο κέντρο αλλά δεν ξέρω αν θα βρει βοήθεια.

-Μπορώ να έχω μια λίστα των μαθητών που έμειναν;

Ο Μπερτάτος δεν είχε αντίρρηση. Ο Μιχάλης τον διάβασε και στράφηκε στον Νικήτα.

-Έχει μείνει στο άλλο πούλμαν. Μάθε από τον οδηγό όσα μπορείς και πάμε να τους βρούμε. Θα ενημερώσω τον Νίκο.

 

Η Βελίκα πλησίασε την πόρτα του πούλμαν.

-Μπορείς να την ανοίξεις; ρώτησε τον Αλέξη.

-Ναι, θες να βγεις έξω;

-Ναι, θέλω να βρέξω με το χιόνι ένα μαντήλι για να το βάλω στο μέτωπο της Ιωάννας. Ως που να μας φέρουν αντιπυρετικά, είναι το μόνο που μπορώ να της κάνω για να την ανακουφίσω.

Ο Αλέξης ένευσε και άνοιξε την πόρτα. Η κοπέλα βγήκε, δεν χρειαζόταν να πάει και μακριά το χιόνι ήταν παντού γύρω της. Ενώ μούσκευε το μαντήλι, αναρωτήθηκε τι να έκανε ο Γουίλλιαμ και ευχήθηκε να μη βρισκόταν σε κίνδυνο. Ένα άσχημο προαίσθημα της έφερε ένα ρίγος σαν ένα παγωμένο χέρι να είχε αγγίξει τη σπονδυλική της στήλη.

Κεφάλαιο 16

 

-Ιωάννα!

Η Βελίκα γονάτισε δίπλα στην πεσμένη κοπέλα. Ο Γουίλλιαμ πήγε κοντά και γονάτισε δίπλα της. Έβαλε το χέρι του στον λαιμό της κοπέλας. Έψαξε για σφυγμό, τον βρήκε, ήταν σταθερός αλλά κάπως γρήγορος.

-Πρέπει να έχει πυρετό, είπε.

Την ανασήκωσε και ετοιμάστηκε να την σηκώσει στην αγκαλιά του όταν η κοπέλα ξαναβρήκε τις αισθήσεις της.

-Πώς νιώθεις; την ρώτησε ο Γουίλλιαμ.

-Δεν νιώθω καλά. Πολύ φοβάμαι ότι χειροτερεύω.

-Έχεις πυρετό νομίζω, τι άλλο νιώθεις;

-Πονάνε οι αρθρώσεις μου, και με τσιμπάει ο λαιμός μου.

-Πιθανότατα κάποια ίωση ή κρύωμα, είπε ο Γουίλλιαμ. Δεν είναι σοβαρό, μην φοβάσαι, πρέπει να σε κρατήσουμε ζεστή μόνο και να πάρεις κάποιο αντιπυρετικό.

Σηκώθηκε στηρίζοντας και την Ιωάννα να κάνει το ίδιο.

-Μπορείς να περπατήσεις; την ρώτησε περνώντας το χέρι του γύρω από την μέση της.

-Ναι…

Έκαναν μερικά βήματα και έφτασαν στο πούλμαν. Ο Αυγερινός στάθηκε στην πόρτα εμποδίζοντάς τους να συνεχίσουν.

-Ώπα! Πού την πας αυτή; Μέσα; Να μας κολλήσει όλους;

-Κάποια ίωση έχει, δεν έχει κάτι φοβερό.

-Πού ξέρω ότι δεν έχει μηνιγγίτιδα;

-Αν είχε μηνιγγίτιδα, θα είχε ακαμψία στον λαιμό  κάτι που δεν συμβαίνει. Δεν κινδυνεύεις από τίποτα.

-Να μείνει έξω!

Η Ιωάννα προσπάθησε να σταθεί και να μιλήσει αλλά την πρόλαβε ο Αλέξης.

-Πόσο ηλίθιος είσαι; Είναι άρρωστη, δεν μπορεί να μείνει έξω. Ακόμα και αν θα υπήρχε κίνδυνος να κολλήσουμε. Εξάλλου εσύ την έχεις πατήσει ήδη αν θέλεις να το πάμε έτσι.

-Τι εννοείς…. ξεκίνησε ο Αυγερινός και μετά σταμάτησε. Να πάρει, την πήδαγα όλη νύχτα. Θα έχω κολλήσει…

Παρά την κατάστασή της, η Ιωάννα κοκκίνισε και ο Γουίλλιαμ κοίταξε αυστηρά τον συμμαθητή του.

-Πάντα τζέντλεμαν. Τώρα κάνε στην άκρη για να μην με εμποδίζεις.

Ο Αυγερινός έκανε στην άκρη και ο Γουίλλιαμ με τη βοήθεια της Βελίκα ανέβασε την Ιωάννα στο πούλμαν. Αντί να την πάει στην θέση της, προχώρησε προς την γαλαρία.

-Τουλάχιστον να είναι μακριά, είπε ο Αυγερινός.

-Θέλω να την πάω στην γαλαρία για να ξαπλώσει καλύτερα, ηλίθιε, και να μπορούμε να την περιποιηθούμε.

-Φαντάζομαι αν την πάρεις τώρα, θα είναι καυτή, είπε ο Αυγερινός.

Ο Γουίλλιαμ δεν είχε την ευκαιρία να απαντήσει, τον πρόλαβε ο Αλέξης.

-Αυτές οι βλακείες είναι το μόνο που δεν χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή, είπε αυστηρά. Ακούστε με λίγο όλοι.

Ησυχία έπεσε μέσα στο πούλμαν.

-Καταρχάς, εδώ μέσα δεν κινδυνεύουμε από τίποτα, δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε. Το πρόβλημά μας είναι το κρύο, σκεπαστείτε με παλτό και μπουφάν, θα ανάβουμε και την θέρμανση περιοδικά, οπότε θα τα καταφέρουμε. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε…

Σταμάτησε για μια στιγμή.

-Είναι ήδη σκοτάδι αλλά δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα φώτα του πούλμαν. Θα καταναλώσουν την μπαταρία και δεν θα παίρνει η μηχανή για να βάλουμε και την θέρμανση σε λειτουργία. Χρησιμοποιείτε τα κινητά σας σαν φακούς αν θέλετε να μετακινηθείτε. Για να κρατήσει η μπαταρία τους περισσότερο, απενεργοποιείστε όσες εφαρμογές είναι δυνατόν. Δεν θα πάθετε τίποτα αν μείνετε έξω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για λίγο, χώρια που δεν έχουμε σήμα ούτως ή άλλως εδώ.

-Υπάρχει κουτί πρώτων βοηθειών πουθενά; φώναξε ο Γουίλλιαμ από πίσω.

-Ναι, είπε ο Αλέξης που το διέκρινε δίπλα στην θέση του οδηγού.

Η αδερφή του το πήρε και το πήγε στον Γουίλλιαμ. Κοίταξε την Ιωάννα που είχε αρχίσει να τρέμει.

-Πώς είναι; ρώτησε χαμηλόφωνα.

-Ανεβάζει πυρετό, γι’ αυτό ζήτησα το κουτί πρώτων βοηθειών, ελπίζω να βρω κάτι να της δώσουμε.

Ο Γουίλλιαμ άνοιξε το κουτί πρώτων βοηθειών, ένα μεταλλικό λευκό με τον κλασσικό κόκκινο σταυρό, και έψαξε τα περιεχόμενά του στο φως του κινητού της Αλεξίας.

-Επίδεσμοι, μπεταντίν, οινόπνευμα, ασπιρίνες.

-Όχι… ασπιρίνη… ψιθύρισε η Ιωάννα.

-Γιατί όχι; ρώτησε η Βελίκα. Αδιαθέτησες;

-Όχι… Αλλεργική…

Ο Γουίλλιαμ έβγαλε το μπουκάλι με το οινόπνευμα. Το έδωσε στην Βελίκα. Έκλεισε το κουτί και το άφησε σε ένα κάθισμα.

-Δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε με τις ασπιρίνες, δεν ξέρουμε πόσο άσχημα θα αντιδράσει ο οργανισμός της. Προς το παρόν, μια εντριβή με το οινόπνευμα θα βοηθήσει.

Ο Γουίλλιαμ στράφηκε στην Αλεξία.

-Μπορείς να βοηθήσεις την Βελίκα; Καλύτερα να το κάνετε εσείς, εγώ είμαι άντρας, δεν είναι σωστό να την αγγίξω γυμνή έστω και για έναν τέτοιο λόγο.

Η Βελίκα τον κοίταξε και χαμογέλασε. Αυτή η ευγένεια που δεν άφηνε ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές ήταν ένας ακόμα λόγος που είχε ερωτευτεί τον Γουίλλιαμ. Η Αλεξία ένευσε και πήγε κοντά στην Ιωάννα για να βοηθήσει. Ο Γουίλλιαμ προχώρησε προς το μπροστινό μέρος του πούλμαν ρωτώντας:

-Μήπως έχει κάποιος μαζί του ντεπόν;

Κανένας δεν απάντησε θετικά και ο Γουίλλιαμ έφτασε μπροστά βλοσυρός.

-Είδες πουθενά χάρτη; ρώτησε τον Αλέξη.

-Γιατί; Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να βρούμε πού ακριβώς είμαστε, απάντησε εκείνος και πρόσθεσε, χωρίς σημείο αναφοράς μέσα στο σκοτάδι, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Ο Γουίλλιαμ ένευσε συμφωνώντας.

-Λίγο πριν σκάσει το λάστιχο περάσαμε ένα ορεινό καταφύγιο. Αν το έβρισκα στον χάρτη, ίσως καταλαβαίναμε πού περίπου είμαστε και αν αυτό το καταφύγιο είναι τώρα η μόνη μας ελπίδα.

-Για ποιο πράγμα;

-Για να βρω φάρμακα, η Ιωάννα χρειάζεται αντιπυρετικά και ίσως δεν είναι κακή ιδέα και κάποιο αντιβιοτικό.

-Πόσο πριν το είδες;

-Δεν ξέρω ακριβώς.

-Ακόμα και δύο τρία λεπτά πριν να το είδες, σημαίνει πάνω από πέντε χιλιόμετρα. Δεν είναι εύκολο να πας μέσα στο σκοτάδι και το χιόνι. Πως και δεν το ανέφερες νωρίτερα; Πριν χωριστούμε; Το άλλο πούλμαν θα μπορούσε να πάει ως εκεί.

-Το είχα ξεχάσει, τώρα το θυμήθηκα αναζητώντας μια λύση για την κατάσταση της Ιωάννας. Πρέπει να πάω. Δεν βλέπω να έχουμε άλλη επιλογή. Αν έχει σταθερό τηλέφωνο, ίσως καταφέρω να επικοινωνήσω και με κάποιον.

Ο Αλέξης έγνευσε.

-Θα έρθω μαζί σου.

-Όχι, πρέπει κάποιος να μείνει εδώ πέρα να κάνει κουμάντο, δεν θες να είναι ο Αυγερινός, έτσι; Και είσαι ο μόνος που δεν μπορεί να τρομοκρατήσει.

-Θα έρθω εγώ μαζί σου.

Η δήλωση αυτή είχε έρθει από το πιο αναπάντεχο άτομο, την Τάνια. Ο Γουίλλιαμ και ο Αλέξης την κοίταξαν χωρίς να μπορούν να το πιστέψουν.

-Κέρδισα τα δύο τελευταία χρόνια το σχολικό πρωτάθλημα στον δρόμο αντοχής, είπε εκείνη, μπορώ να το κάνω.

-Εντάξει, είπε ο Γουίλλιαμ.

Η Βελίκα ήρθε και εκείνη μπροστά.

-Πώς είναι η Ιωάννα;

-Η εντριβή την βοήθησε, αλλά χωρίς αντιπυρετικά θα υποφέρει.

Ο Γουίλλιαμ ένευσε.

-Θα πάω να βρω, της είπε και της εξήγησε τι είχε αποφασίσει να κάνει. Η Βελίκα τον αγκάλιασε σφιχτά.

-Να προσέχεις, είπε και έβαλε το χέρι της στην μέσα πλευρά του παλτό της. Το έβγαλε κρατώντας το στιλέτο που είχε χρησιμοποιήσει νωρίτερα εναντίον του Αυγερινού. Του το έδωσε.

-Πάρε αυτό για παν ενδεχόμενο, μπορεί να σου χρειαστεί.

Ο Γουίλλιαμ το πέρασε στην ζώνη του. Αγκάλιασε την Βελίκα ξανά και μετά έκανε να φύγει. Η κοπέλα τον κράτησε και τον φίλησε. Τα χείλη της βρήκαν τα δικά του, δειλά η γλώσσα της τα άνοιξε για να αγγίξει την δική του και για μια στιγμή όλα τα άλλα ξεχάστηκαν.

Δεν είναι ακριβώς μυθιστόρημα, δεν είναι και ιστορία. Είναι κάτι ενδιάμεσο. Μέσα από την ιστορία κάποιων ανθρώπων και τη συλλογή βιβλίων στην πολιορκημένη περιοχή της Νταρίγια, μαθαίνουμε για την αντίσταση στην Συρία κατά του καθεστώτος Άσαντ και τα πρώτα χρόνια του εμφυλίου πολέμου που ακόμα μαστίζει τη χώρα.

Παρότι το θέμα είναι ενδιαφέρον, ειδικά για τους λάτρεις της ιστορίας και της πολιτικής, δεν είναι καλογραμμένο και το στυλ του το κάνει δυσκολοδιάβαστο.

Κεφάλαιο 15

 

-Σήμερα το πρωί έγινε μια επίθεση στην Ευρώπη. Αν πρόκειται για τρομοκρατική επίθεση, ο επόμενος στόχος είναι σε σένα. Πρέπει να τον προστατέψεις μέχρι να φτάσω εγώ και μερικοί δικοί μου.

-Γιατί όχι οι ντόπιοι αστυνομικοί;

-Γιατί από την αστυνομία εκεί προήλθε η πληροφορία για τον στόχο εδώ. Μέχρι να βρούμε την διαρροή δεν ξέρουμε ποιον μπορούμε να εμπιστευθούμε. Εσένα σε ξέρω και σε εμπιστεύομαι και έχεις την άδεια να κάνεις ό,τι χρειαστεί για να προστατέψεις τον στόχο. Έχεις το όπλο που σου έδωσα τότε με τον Μανδράκο;

-Ναι.

-Στο μέηλ σου έχεις ήδη την εξουσιοδότηση για την κάθε απαραίτητη ενέργεια.

-Με υπογραφή σου;

-Με υπογραφή του Γέρου.

-Τι πράγμα;

Στην πολιτική ζωή της χώρας με το προσωνύμιο ο Γέρος ήταν γνωστός ο Ιάκωβος Κομνηνός, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Ο Μιχάλης είχε βοηθήσει τον Ραξή να διαλευκάνει την δολοφονία του γιου του πριν μερικά χρόνια και ο Γέρος τον εμπιστευόταν. Προφανώς και σε ένα θέμα σημαντικό για την χώρα.

-Εντάξει, είπε ο Μιχάλης, αλλά εγώ δεν οδηγώ, και εδώ έχουμε χιόνι.

-Αυτό το τακτοποίησα, θα έχεις έναν οδηγό και ένα τζιπ.

-Αυτόν μπορώ να τον εμπιστευτώ;

-Ναι, είναι της υπηρεσίας, θα τον έστελνα μόνο αλλά δεν ξέρει την περιοχή όπως εσύ.

-Ωραία, πες μου όσα πρέπει να ξέρω.

 

Η Ελευθερία Χατζή είχε αρχίσει να μετανιώνει για την επιλογή της να μείνει πίσω, όταν την έκανε την έκανε με την πεποίθηση ότι δεν θα αργούσε ο οδηγός να βρει βοήθεια και να επιστρέψει. Έτσι θα φαινόταν καλή στα μάτια των συναδέλφων της και θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει την κόρη της να στριμώξει τον Δενδρινό, αλλά η ώρα περνούσε και δεν είχε γίνει τίποτα.

Άκουσε μηχανή να πλησιάζει και βγήκε και εκείνη από το πούλμαν να δει αν είχε έρθει βοήθεια. Κατέβηκε στον δρόμο πάνω στην ώρα για να δει μια μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού να σταματάει δίπλα στο ακινητοποιημένο όχημά τους. Την οδηγούσε ένας άνδρας ντυμένος κατάλληλα για τον καιρό.

-Χρειάζεστε βοήθεια; ρώτησε.

-Ναι, είπε η καθηγήτρια, αλλά δεν βλέπω να έρχεται.

-Με αυτόν τον καιρό εδώ, μπορεί να μην έχουν σήμα τα κινητά σας. Μπορώ να πάρω κάποιον μέχρι τις Σέρρες για να αναζητήσετε εκεί κάποιον να σας βοηθήσει.

Η Ελευθερία δεν δίστασε. Έκανε νόημα στον Αλέξη και τον Γουίλλιαμ να πλησιάσουν.

-Θα έστελνα έναν από εσάς αλλά είσαστε και οι δύο ανήλικοι και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα σας πιστέψουν. Γι’ αυτό θα πάω εγώ. Δεν μου αρέσει καθόλου αλλά δεν έχουμε εναλλακτική. Θα αφήσω εσάς τους δύο υπεύθυνους εδώ πέρα.

Έκανε μερικά βήματα στο χιονισμένο έδαφος.

-Δεν μου αρέσει, καθόλου δεν μου αρέσει να σας αφήσω.

-Δεν θα πάθουμε τίποτα, είπε Αλέξης. Και κάποιος πρέπει να πάει να μας βρει βοήθεια.

Η Ελευθερία έσφιξε τα χείλη σαν να πάλευε με τον εαυτό της και τελικά πήρε μια δύσκολη απόφαση. Επέστρεψε μέσα στο πούλμαν για να ενημερώσει και τους υπόλοιπους μαθητές για το τι θα έκανε, μιας και δεν υπήρχε άλλη λύση και βγήκε πάλι. Ανέβηκε στη μηχανή και ο οδηγός έβαλε μπρος. Καθώς εκείνη απομακρυνόταν ο Γουίλλιαμ στράφηκε στον Αλέξη.

-Τώρα σίγουρα πρέπει να οργανωθούμε, θα πρέπει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.

Είδε την Βελίκα να πλησιάζει με την Ιωάννα. Η κοπέλα ήταν χλομή και φαινόταν να είναι χειρότερα.

-Έκανε εμετό, είπε η Βελίκα, και πρέπει να έχει πυρετό.

Την επόμενη στιγμή με έναν αναστεναγμό η Ιωάννα έχασε τις αισθήσεις της και σωριάστηκε στο χιονισμένο έδαφος μπροστά στην πόρτα του πούλμαν.

 

Ο Μιχάλης πλησίασε την Μαρίνα που καθόταν κοντά στο τζάκι και κοίταζε τις φλόγες που έδιναν φως και κρατούσαν το σπίτι μια όαση θαλπωρής μέσα στην χιονοθύελλα.

-Πρέπει να φύγω, της είπε απαλά.

-Που θα πας με τέτοιο καιρό;

-Είναι κάτι που πρέπει να κάνω. Πιθανότατα θα γυρίσω το πρωί.

Η Μαρίνα και σηκώθηκε από τη θέση της.

Τον ξεπροβόδισε ως την πόρτα και εκεί τον αγκάλιασε:

-Να προσέχεις, Μιχάλη.

Κεφάλαιο 14

 

Η Μαρίνα μπήκε στο σπίτι και κοντοστάθηκε, την υποδέχτηκε μια ευχάριστη θαλπωρή και η μυρωδιά κάτι ψημένου. Έβγαλε το παλτό και το κασκόλ της και προχώρησε στο σαλόνι που φωτιζόταν από την φωτιά στο τζάκι και μερικά κεριά σε μια πέτρινη βάση κοντά στην μπαλκονόπορτα.

Ο Μιχάλης ήταν καθισμένος στο χαλί μπροστά στο τζάκι και δίπλα του με το κεφάλι της στα πόδια του ήταν ξαπλωμένη η Λυδία. Ήταν σκεπασμένη και φαινόταν να κοιμάται ενώ ο Μιχάλης διάβαζε. Η Μαρίνα τους πλησίασε.

-Μιχάλη, είπε απαλά.

Εκείνος ανέβλεψε.

-Πώς είσαι; τη ρώτησε.

-Μια χαρά, όλα καλά. Το αυτοκίνητο είναι για απόσυρση αλλά δεν πειράζει, αρκεί που βγήκαμε σώες εμείς.

-Κρίμα, ήταν καινούριο ακόμα.

-Η ασφάλεια θα μας αποζημιώσει.

Η συζήτησή τους ξύπνησε την Λυδία που πετάχτηκε όρθια.

-Μαμά!

Η Μαρίνα αγκάλιασε την κόρη της και της χάιδεψε τα μαλλιά. Ο Μιχάλης σηκώθηκε από κάτω ενώ το κοριτσάκι έλεγε χαρούμενο:

-Μαμά, είδες τον τεράστιο χιονάνθρωπο που φυλάει την είσοδο;

-Ναι, είπε η Μαρίνα με ένα χαμόγελο, εσύ τον έφτιαξες;

-Με βοήθησε και ο Μιχάλης, απάντησε το κοριτσάκι, και φτιάξαμε και ένα μεγάλο κάστρο!

-Το είδα και αυτό, είχατε βλέπω κέφια! Γύρνα τώρα στα ζεστά σου να κοιμηθείς.

Το κοριτσάκι επέστρεψε μπροστά στο τζάκι και σκεπάστηκε καλά.

-Ο Μιχάλης μού έψησε ψωμάκια με τυρί και φάγαμε, είπε.

-Α, μάλιστα αυτό ήταν που μου μύρισε, είπε η Μαρίνα.

-Τα ψήσαμε στο τζάκι, είπε ο Μιχάλης, δεν έχουμε ρεύμα. Ευτυχώς το τζάκι κάνει τη δουλειά του και για ψήσιμο και για θέρμανση, ξύλα έχετε και τρόφιμα επίσης.

Η Μαρίνα τον αγκάλιασε.

-Σε ευχαριστώ για όλα, σήμερα στάθηκες φύλακας άγγελος για την οικογένειά μας.

-Αυτό κάνουν οι φίλοι, είπε ο Μιχάλης.

-Εμάς μας έσωσες, από κάθε άποψη. Άσε που έκανες και την νταντά.

Ο Μιχάλης δεν πρόλαβε να πει τίποτα γιατί χτύπησε το κινητό του.

-Ναι, είπε και απομακρύνθηκε από το τζάκι για να μην ξυπνήσει την Λυδία που είχε αποκοιμηθεί πάλι.

-Είχες απόλυτο δίκιο, είπε από την άλλη άκρη της γραμμής ο Ραξής. Βρήκα τον γιατρό και τα ομολόγησε όλα. Ειδικά αφού δεν κινδυνεύει να διωχθεί μετά από τόσα χρόνια. Τι σκοπεύεις να κάνεις;

-Τίποτα, την περιέργειά μου ήθελα να ικανοποιήσω και να επιβεβαιώσω τα συμπεράσματά μου.

-Μπορείς να με βοηθήσεις σε κάτι;

-Στην διάθεσή σου. Τι ψάχνουμε; Δολοφόνο;

-Ναι, αλλά δεν με νοιάζει να βρεις τον δολοφόνο. Από εσένα θέλω να προστατέψεις ένα πιθανό θύμα.

-Για λέγε.

 

Τα τζάμια του πούλμαν είχαν θολώσει, παρότι δεν είχαν την θέρμανση να δουλεύει, η διαφορά θερμοκρασίας ήταν αρκετή για να προκαλεί το φαινόμενο. Καθώς έπεφτε το σκοτάδι, δεν έβλεπαν τίποτα έξω. Είχαν ντυθεί ζεστά και είχαν ανεβάσει από τις αποσκευές και ό,τι είχαν για σκέπασμα, παλτά και μπουφάν. Είχαν καθίσει εδώ και εκεί μέσα στο πούλμαν και μιλούσαν. Ο Γουίλλιαμ καθόταν στην ίδια θέση με την Βελίκα να έχει και πάλι καθίσει δίπλα του. Η κοπέλα είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στο στέρνο του και είχε κλείσει τα μάτια της.

-Θα μπορούσα να μείνω έτσι για πάντα, μουρμούρισε.

Ο Γουίλλιαμ χάδευσε την πλάτη της και τα μαλλιά της με τρυφερότητα.

-Δεν με νοιάζει να περάσουμε την νύχτα εδώ μόνοι μας.

-Θα κάνει κρύο όσο θα πέφτει η νύχτα, είπε ο Γουίλλιαμ.

-Θα τα καταφέρουμε, είπε η Βελίκα.

Στην απέναντι πλευρά του διαδρόμου ήταν ξαπλωμένη η Ιωάννα, η κοπέλα είχε γείρει στην θέση της και την διπλανή και είχε βυθιστεί σε έναν ανήσυχο ύπνο αλλά τώρα σηκωνόταν.

-Πώς είσαι; την ρώτησε η Βελίκα.

-Όχι καλά, αλλά θέλω να πάω… ξέρεις… προς νερού μου…

-Θες να έρθω μαζί σου;

-Αν δεν σε πειράζει… θα νιώθω πιο σίγουρη.

Πήγανε στην μπροστά πόρτα που η Χατζή είχε μόλις ανοίξει. Ο Αλέξης πήγαινε να δει για την εξάτμιση πριν βάλουν την μηχανή μπροστά και να ζεσταθεί λίγο το πούλμαν. Ο Γουίλλιαμ τις ακολούθησε.

-Είναι σκοτάδι πια, μην πάτε μακριά, είπε.

Στάθηκε δίπλα στην πόρτα ενώ γύριζε ο Αλέξης.

-Εντάξει, είπε εκείνος. Η εξάτμιση είναι ελεύθερη.

-Άρα προς το παρόν έχουμε θέρμανση.

Ο Αλέξης ένευσε και μετά κοίταξε το ρολόι του.

-Δεν θα έπρεπε να έχει έρθει κάποια βοήθεια;

-Αν έχει αυτόν τον καιρό παντού, δεν θα βρουν βοήθεια πριν φτάσουν σπίτι και τότε πια δεν ξέρω ποιον θα μπορούν να στείλουν. Θα βγάλουμε την νύχτα εδώ.

-Το πιστεύεις;

-Ναι.

Ο Αλέξης κούνησε το κεφάλι του.

-Το φοβόμουν αυτό, καταλήγω και εγώ σε αυτό το συμπέρασμα. Πρέπει να οργανωθούμε για να περάσουμε την νύχτα.

Την συζήτησή τους διέκοψε ο ήχος μηχανής από το δρόμο.

Κεφάλαιο 13

 

Όλοι κοιτάχτηκαν έκπληκτοι και ο Μπερτάτος πρόσθεσε:

-Έχετε λίγο να το σκεφτείτε και να μου πείτε.

Οι μαθητές σχημάτισαν πηγαδάκια και μια συζήτηση γεμάτη έξαψη ξεκίνησε. Οι καθηγητές έκαναν το ίδιο.

-Θα μείνω εγώ με τους μαθητές, είπε ο Μπερτάτος.

-Καλύτερα να πάτε με το πούλμαν που θα φύγει, είπε η Ελευθερία Χατζή, μπορεί να χρειαστεί να στείλετε βοήθεια και είστε εκείνος που ξέρει την περιοχή πιο καλά.

-Είμαι και υπεύθυνος της εκδρομής, είπε ο Μπερτάτος σκεφτικός.

Μπορεί να ήταν ένας αυστηρός καθηγητής αλλά δεν μπορούσε κανένας να αρνηθεί ότι αγαπούσε τους μαθητές του και ότι νοιαζόταν για εκείνους.

-Ακόμα και έτσι πρέπει να πάτε με τους πιο πολλούς, όχι με τους λιγότερους.

-Οι λιγότεροι είναι που θα κινδυνεύουν περισσότερο, όμως.

-Ε καλά, δεν πάνε και στον πόλεμο. Τι θα τους συμβεί εδώ πέρα; Το πολύ - πολύ να κάνουν και λίγο σεξ μόνοι τους και χωρίς επίβλεψη.

-Κυρία Χατζή! έκανε σκανδαλισμένος ο Μπερτάτος.

-Ελάτε τώρα, έκανε η Χατζή, όλοι τους ξέρουν τι γίνεται στο κρεβάτι, καλύτερα και από εμάς μπορώ να σας πω.

-Πιθανότατα, παραδέχτηκε ο Μπερτάτος, όμως δεν είναι λόγος αυτός να τους αφήσουμε ασύδοτους.

-Θα μείνω εγώ μαζί τους, προσφέρθηκε η καθηγήτρια.

Ο Μπερτάτος ένευσε, δεν του άρεσε η λύση αλλά δεν είχε και άλλες επιλογές.

 

-Το σκέφτεσαι; ρώτησε η Βελίκα τον Γουίλλιαμ.

Κάθονταν κάτω από το δέντρο δίπλα στην Ιωάννα που φαινόταν έτοιμη να αποκοιμηθεί.

-Θα μείνω, είπε ο Γουίλλιαμ, δεν έχω καμία βιάση να φτάσω. Ας βοηθήσω την κατάσταση. Εσύ να πας όμως.

Η Βελίκα τον κοίταξε.

-Γιατί;

-Ο καιρός χειροτερεύει, η κατάσταση θα είναι πιο δύσκολη με το πέρασμα της ώρας. Μπορεί να διανυκτερεύσουμε εδώ και δεν θα είναι εύκολη νύχτα.

-Έχω εμπειρία από βαρύτερους χειμώνες, και μπορώ να τα βγάλω πέρα.

-Το ξέρω, δεν θα ήμουν εδώ αν δεν μπορούσες. Αλλά δεν χρειάζεται να ταλαιπωρηθείς.

Η Βελίκα συνειδητοποίησε ότι ήθελε να την προστατέψει και μια θέρμη την κατέκλυσε σαν ήταν δίπλα στο τζάκι στο σπίτι της και όχι στην μέση του πουθενά με μια θερμοκρασία που άγγιζε το μηδέν.

-Θα μείνω μαζί σου, είπε.

Ο Γουίλλιαμ γύρισε και την κοίταξε. Η κοπέλα τον πρόλαβε:

-Προτιμώ να μείνω μαζί σου παρά να συνεχίσω το ταξίδι με όλους αυτούς που ξέρεις πώς με βλέπουν.

-Δεν θέλω να κινδυνεύσεις, είπε απαλά ο Γουίλλιαμ.

-Εξάλλου δεν θέλω να γυρίσω στο σπίτι, η μητέρα μου λείπει, πρόσθεσε η Βελίκα σαν να μην είχε ακούσει την αντίρρησή του.    

Η Βελίκα έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του και ο Γουίλλιαμ την αγκάλιασε.

-Εντάξει, ψιθύρισε η κοπέλα, το κρύο δεν το φοβάμαι.

 

-Να πάμε με τους πολλούς, αγάπη μου; ρώτησε η Αλεξία τον αδερφό της.

Ήταν οι δυο τους μακριά από κάθε άλλον και έτσι δεν χρειαζόταν να προσέχει τις εκφράσεις της.

-Θέλεις; ρώτησε ο Αλέξης.  

-Δεν με νοιάζει, αρκεί να είμαι μαζί σου.

Ο Αλέξης το σκέφτηκε για λίγο.

-Τότε λέω να μείνουμε.

-Πως έγινε αυτό; αναρωτήθηκε η Αλεξία. Μα να σκάσει και άλλο λάστιχο;

-Δεν έσκασε άλλο, έσκασε το ίδιο, είπε ο Αλέξης. Το πίσω δεξιά, σχεδόν κάτω από το σημείο που καθόμαστε.

-Μα αφού έβαλε καινούρια ρεζέρβα.

-Ο οδηγός μας δεν είναι καλός επαγγελματίας. Άλλαξε το λάστιχο, αλλά η ρεζέρβα που έβαλε δεν ταίριαζε ακριβώς και δεν άντεξε την πίεση. Και τώρα μπλέξαμε.

-Δεν με νοιάζει, αρκεί να είμαι μαζί σου, είπε η Αλεξία και τον φίλησε στο στόμα.

Ο Αλέξης αφέθηκε σε αυτό το φιλί. Έσφιξε την Αλεξία πάνω του και το φιλί τους έγινε πιο έντονο. Ανέβασε το χέρι του στο στήθος της κάνοντας την να αναστενάξει. Ένιωσε την θηλή της να φουσκώνει ερεθισμένη.

-Δεν φοράς σουτιέν, έκανε τη διαπίστωση.

-Όχι, είπε η Αλεξία με ένα πονηρό χαμόγελο.

Η σκέψη έστειλε ένα κύμα διέγερσης να διατρέξει τον Αλέξη που την φίλησε πάλι ψιθυρίζοντας:

-Σε θέλω τρελά.

-Μόλις πάμε σπίτι. Σε θέλω και εγώ τόσο πολύ.

 

-Θα μείνω και εγώ, είπε η Ιωάννα.

-Εσύ θα χρειαστείς γιατρό όπως πας, είπε ο Γουίλλιαμ. Αν είναι ένας που πρέπει να φύγει, είσαι εσύ.

-Φοβάμαι πως δεν θα μπορώ να καθίσω και αν ξαπλώσω θα πιάσω και κάποιου άλλου την θέση.

-Ας πιάσεις όσες θέλεις, πρέπει να πας.

-Σε παρακαλώ, Γουίλ, άσε με να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου, είπε η Ιωάννα με μια πονεμένη έκφραση, ήδη με έχουν κοροϊδέψει αρκετά σήμερα.

 

-Λοιπόν, παιδιά, είπε ο Μπερτάτος, ποιοι θα μείνουν;

Η πρώτη που προσφέρθηκε ήταν η Τάνια, αυτό δεν αποτελούσε έκπληξη αφού από τους καθηγητές θα έμενε η μητέρα της. Ακολούθησε ο Γουίλλιαμ με τη Βελίκα, η Ιωάννα και ο Αυγερινός με τον κολλητό του και την σειρά των δεκαοκτώ έκλεισε ο Αλέξης με την Αλεξία.

Ο οδηγός του δεύτερου πούλμαν θα πήγαινε με το πρώτο για να τον αφήσουν στο πρώτο διαθέσιμο συνεργείο ή βουλκανιζατέρ που θα έβρισκαν. Πριν ξεκινήσουν έδωσε οδηγίες.

-Να βάζετε την μηχανή σε λειτουργία για δέκα λεπτά ανά μισάωρο, σε αυτά τα λεπτά θα λειτουργεί η θέρμανση για να μην παγώσετε. Πριν το κάνετε αυτό όμως, να ελέγχετε ότι η εξάτμιση είναι ελεύθερη, αλλιώς κινδυνεύετε με ασφυξία.

Βιαστικοί αποχαιρετισμοί ανταλλάχτηκαν και το πρώτο πούλμαν ξεκίνησε, η Ελευθερία Χατζή και οι μαθητές που έμειναν πίσω μπήκαν στο πούλμαν κάτω από τον ήχο της χιονοθύελλας που δυνάμωνε.