Νυχτερινή Πένα

Όταν ήμουν ακόμα φοιτητής με ρώτησε ένας από τους συμφοιτητές μου μια δύσκολη ερώτηση:

-Τι είναι μόρφωση;

-Μόρφωση, απάντησα, είναι η ικανότητα να περιγράψεις μια όμορφη κοπέλα χωρίς να γίνεις χυδαίος.

Μια απάντηση αντάξια συγγραφέα θα μου πείτε, αλλά και ρομαντικού. Διαπίστωσα από τον πρώτο καιρό της συγγραφικής μου πορείας ότι ήμουν ρομαντικός. Και μπορεί κάποια από τα αγαπημένα θέματα των ρομαντικών να μη μου αρέσουν, ηλιοβασιλέματα και λουλούδια ας πούμε, συνειδητοποίησα γράφοντας ότι είμαι αθεράπευτα ρομαντικός, βλέποντας τις επιλογές και τις αποφάσεις που έδινα στους χαρακτήρες μου, από το τι επέλεγα να γράφω.

Και είμαι ακόμα, βάζω το συναίσθημα πάνω από το σεξ, θεωρώ ότι μια σχέση δεν μπορεί να είναι μόνο σεξ, προτιμώ την τρυφερότητα από τη σεξουαλικότητα και την φιλική συζήτηση από το φλερτ,  δεν μπορώ να δεχθώ το πως είναι ο κόσμος σήμερα σε πολλά πράγματα σήμερα με το κυνήγι του πλούτου και της φήμης, μπορώ να κοιτώ τα άστρα με τις ώρες (εντάξει εδώ παίζει ρόλο και το ενδιαφέρον μου για την αστρονομία) και τα μάτια μιας κοπέλας και να χάνομαι σε αυτά… Εντάξει καταλάβατε.

Στο στρατό αυτή μου η στάση δοκιμάστηκε αφού όποιος μου μιλούσε ήταν εναντίον της αλλά επιβίωσε δίνοντάς μου ακόμα λόγους να την ασπαστώ. Εσείς είστε ρομαντικοί; Ή θεωρείτε ότι αυτά είναι μιας άλλης εποχής και στην εποχή των υπολογιστών δεν έχουν πια θέση;

Ακούγεται κάπως οξύμωρο αλλά ένα πράγμα που χρειάζεται να κάνω για πόδι μου, είναι να περπατάω παρά τον σοβαρό τραυματισμό που υπέστη. Έτσι κάθε πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει καλά, κάνω τον πρωινό μου περίπατο εκτός και αν ο καιρός δεν το επιτρέπει. Με τη συνοδεία λίγης μουσικής και με τις σκέψεις μου να γυρνάνε στη συγγραφή κάνω τη βόλτα μου και επιστρέφω. Αφοσιώνομαι τόσο πολύ στις σκέψεις αυτές που μια φορά προσπέρασα το σπίτι μου επιστρέφοντας για εκατό μέτρα πριν το συνειδητοποιήσω και κάνω πίσω γελώντας με τον εαυτό μου.

Εσείς περπατάτε; Τι κάνετε τότε; Τι σκέφτεστε;

Τανζανία 1936. Ο Γκάρετ Σουέιλς, ένας Βρετανός ευγενής, και ο Τζέικ Μπάρτον, ένας Αμερικάνος μηχανικός, έχουν στην κατοχή τους τέσσερα παλιά τεθωρακισμένα. Όταν ένας Αιθίοπας ευγενής τα αγοράζει για να χρησιμοποιηθούν στην αντιμετώπιση της Ιταλικής εισβολής, αναλαμβάνουν να τα μεταφέρουν στην Αιθιοπία, αλλά αυτό είναι το πιο εύκολο μέρος της δουλειάς όπως αποδεικνύεται.

Όχι το καλύτερο έργο του Γουίλμπουρ Σμιθ αλλά μια καλή περιπέτεια με ίση δόση Αφρικής και πολέμου και με ενδιαφέροντες ζωντανούς χαρακτήρες.

Προτιμάτε την ποίηση ή τον πεζό λόγο; Εγώ προσωπικά είμαι λάτρης του πεζού γιατί μου αρέσουν οι ιστορίες και τα μεγάλα μυθιστορήματα που η ποίηση δεν μπορεί να δημιουργήσει, ίσως πάλι είναι θέμα του ότι αυτά είναι που γράφω και εγώ κυρίως.

Από την άλλη κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ικανότητα της ποίησης να περνάει μέσα σε λίγες γραμμές συναισθήματα, σκέψεις και απόψεις, ό,τι εμπνέει μια ανθρώπινη ψυχή. Αν είσαστε και εσείς από τους ανθρώπους που η ποίηση τους μαγεύει και τους ταξιδεύει σας έχω τον κατάλληλο προορισμό για ένα ταξίδι στη μαγεία των στίχων.

Ο λόγος για το αλωνάκι της ποίησης, ένα ιστολόγιο που θα βρείτε πολλά ποιήματα, λίγων ή περισσοτέρων στίχων, από πολλούς δημιουργούς με μια ευρύτατη θεματολογία που δε θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Θα το βρείτε εδώ: http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/ 

Βλέπετε όνειρα; Ναι, πολλά, μερικές φορές, όχι, θα μου πείτε. Στην πραγματικότητα όλοι ονειρευόμαστε άλλο αν δεν τα θυμόμαστε πολλές φορές όταν ξυπνάμε. Με λίγη εκπαίδευση είναι πιο εύκολο να μπορείς να ανακαλείς τα όνειρά σου.

Τα δικά μου όνειρα είναι συνήθως μάχες, έχω δει αμέτρητες μάχες, συνήθως εκ του σύνεγγυς με αγχέμαχα όπλα αλλά μερικές φορές και με τηλεβόλα ακόμα και με λέηζερ. Τα πρώτα υπερτερούν και μετουσιώνονται σε μάχες και μονομαχίες που βρίσκονται στα φάντασι κυρίως έργα μου. Αυτό κάνει τον ύπνο μου (μαζί με το άγχος) πολύ ελαφρύ, σχεδόν σαν να είμαι ξύπνιος.

Μερικές φορές βλέπω και πλοκές στον ύπνο μου και έχω ξυπνήσει κάμποσες φορές από αυτές συγχυσμένος γιατί δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί η ιδέα ή γιατί έχασα κάποιο σημαντικό κομμάτι. Ωστόσο όπως και να έχει είναι μια ανεκτίμητη βοήθεια στο έργο μου.

Εσείς τι όνειρα βλέπετε;

Έλεγα ότι πια οδεύοντας προς την συμπλήρωση της πέμπτης δεκαετίας της ζωής μου τα έχω δει όλα. Αμ, δε! έχω προφανώς ακόμα να ανακαλύψω βάθη της ανθρώπινης ανοησίας. Συνάντησα έναν τύπο, αν και όχι κυριολεκτικά μιας και ήταν στα μονοπάτια του ίντερνετ, που υποστήριζε το οφθαλμόλουτρο, όπως το έθεσε, σαν προσόν και υποχρέωση των πρωινών εκπομπών να το προσφέρουν στο κοινό!

Φυσικά μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και φυσικά του είπα τις σκέψεις μου. Αν κάποιος θέλει να δει μια κοπέλα γυμνή ή ημίγυμνη ας το ζητήσει από την κοπέλα του. Αν είναι πάλι διεστραμμένος, ας πάρει ένα από τα περιοδικά του είδους. Το γυναικείο σώμα δεν είναι εμπόρευμα και κάποια πράγματα είναι, και πρέπει να παραμείνουν, ίδιο των ζευγαριών.

Εσείς τι λέτε;

Νότες δεν ξέρω να διαβάζω, θα το ήθελα να πω την αλήθεια. Θα μου άρεσε πολύ να μπορούσα να συνθέσω μουσική για να συνοδεύει τα έργα μου. Μιας και αυτό δεν είναι δυνατό, κατέφυγα στην μουσική που ήδη υπάρχει. Η παραδοσιακή μουσική δεν μου αρέσει και η σύγχρονη στο μεγαλύτερο μέρος της αλλά και αυτή που μου αρέσει είναι ακατάλληλη για να συνοδεύει τη συγγραφή.

Βρήκα τη λύση στη μουσική από ταινίες, τα soundtracks όπως συνήθως τα λέμε, που αποδείκτηκαν κατάλληλη συντροφιά ακόμα και πηγή έμπνευσης. Από τα αγαπημένα του Άρχοντα των Δακτυλιδιών, του Τιτανικού, του Βράχου (που ακούω αυτή τη στιγμή μάλιστα) και συνθέτες όπως ο Γουίλλιαμς, ο Χόρνερ και ο συγχωρεμένος ο Γκόλντσμιθ.

Εσείς τι είδους μουσική προτιμάτε; 

Αναμενόμενο ε; Για τι άλλο θα μιλούσα στο Μ; Παρά το τι θα περίμενε κανείς δεν αποτελείται όλη η εργογραφία μου από μυθιστορήματα. Έχω γράψει πεζά κάθε μεγέθους, από διηγήματα μερικών σελίδων έως και τις 1290 που είναι το αναθεωρημένο Δάκρυ του Ουρανού στο χειρόγραφο, ποίηση και θεατρικά, δοκίμια και βιβλία πάνω σε επιστημονικά θέματα, οικονομικά κυρίως.

Αυτή τη στιγμή μετρώ 1171 έργα και τρία από αυτά είναι εν εξελίξει, δύο μυθιστορήματα, ένα μυθιστόρημα που θα γίνει πολύ μεγάλο και θα είναι το πρώτο μιας τριλογίας. Φυσικά με τόσα έργα είμαι απασχολημένος με το γράψιμο σε βαθμό που ξεχνώ τον κόσμο για ώρες, ειδικά τις μέρες που δε δουλεύω. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αίσθηση αυτή της δημιουργίας και σίγουρα δεν θα την αντάλλασσα με τίποτα. Και τώρα τέρμα το διάλειμμα επιστροφή στο έργο μου, πρέπει να επιστρέψω στην Έρεμορ.

Οι λέξεις είναι το δομικό εργαλείο του συγγραφέα, με αυτές πλάθει τις ιστορίες του, με αυτές τις εκφράζει, τις ζωντανεύει και τις μεταφέρει στο κοινό του. Είναι το DNA του γραπτού λόγου, οι λίθοι που τον οικοδομούν. Είναι κάτι που με γοητεύει να το δουλεύω και λυπάμαι πολύ όταν συναντώ ανθρώπους που δεν μπορούν να εκφραστούν με παραπάνω από καμιά εκατοστή λέξεις που είναι οι πιο καθημερινές και τετριμμένες.

Έχετε προσέξει πόσο φτωχό είναι το λεξιλόγιο πολλών ανθρώπων; Που οφείλεται αυτό; Στο ότι αντί να αγαπάνε τα βιβλία, λατρεύουν την τηλεόραση, αντί να διαβάσουν, να ανοίξουν τους ορίζοντές τους, προτιμούν να τους κλείσουν κι άλλο με τις δήθεν ψυχαγωγικές εκπομπές.

Ανήκω στην τελευταία γενιά που μεγάλωσε χωρίς ηλεκτρονικό υπολογιστή. Πρωτοείδα στο πανεπιστήμιο και για να αποκαλύψω πόσο παλιά ήταν αρκεί να πω ότι είχαμε ακόμα περιβάλλον DOS και τα πασίγνωστα τώρα Windows, ήταν μόνο ένα πρόγραμμα.

Έμαθα να χρησιμοποιώ υπολογιστή για τα βασικά, τη δουλειά, μουσική, γράφω κιόλας πλέον σε υπολογιστή, αλλά δεν έμαθα πολλά από το τεχνικό μέρος. Ακόμα βέβαια γράφω πιο αργά από ό,τι θα έκανα με το χειρόγραφο αλλά είναι το τίμημα για εύκολες διορθώσεις και τη δυνατότητα να δημοσιεύω.

Η δική σας σχέση με την τεχνολογία ποια είναι;