Νυχτερινή Πένα

Τη νύχτα που ο Τζιμ Τοκ γεννιέται ο παππούς του πεθαίνει στην εντατική του ίδιου νοσοκομείου, Αλλά πριν γίνει αυτό κάνει μια σειρά από προβλέψεις που επαληθεύονται προλέγοντας την ώρα της γέννησης, το φύλο, το όνομα, το βάρος και μια πάθηση του μωρού. Προσθέτει και πέντε ημερομηνίες που θα είναι τρομερές για τον εγγονό του. Ο νεαρός Τζιμ θα περάσει περιπέτειες σε αυτές αλλά ποια θα είναι η κατάληξή τους;

Μια καλή ιστορία με πολλές ανατροπές, αν με ξένισε κάτι ήταν το εύθυμο στυλ της, κάτι που δεν είχα ξαναδεί σε έργο του Κουντζ. 

Εξαιρώντας την κυριολεκτική έννοια της μαγείας που αλλού την χρησιμοποιούμε την έννοια; Στην μουσική της οποίας είναι αναμφισβήτητη η μαγεία αλλά και – στην αγαπημένη μου – στις λέξεις. Η μαγεία των λέξεων είναι η πιο δυνατή για εμάς που γράφουμε.

Για έναν τέτοιο μάγο θα μιλήσουμε σήμερα. Η μαγεία του είναι γραπτή και ξόρκια του οι λέξεις. Σε ποιητική μορφή μάλιστα. Μιλάω για τον μάγο. Ασκεί τη μαγεία του αρκετό καιρό, ξεκίνησε από το Νοέμβριο του 2009 και από το μαγικό του εργαστήρι έχουν ξεπηδήσει εκατοντάδες στίχοι μιας και εκφράζει όλα όσα των απασχολούν, τον συγκινούν, τον ενδιαφέρουν ή τον συναρπάζουν με ποιήματα. Αν αγαπάτε την ποίηση και τα πλούσια συναισθήματα αφεθείτε στα ξόρκια του μάγου εδώ: http://nikitassoul.blogspot.gr 

Μια κοπέλα κάθεται στην όχθη του ποταμού Σκούλκιλ της Φιλαδέλφειας ντυμένη με ένα υπέροχο φόρεμα που μοιάζει μιας άλλης εποχής. Παρότι είναι περίεργο που κάθεται έτσι μέσα στην παγωνιά πρέπει να την εξετάσει κανείς από κοντά για να αντιληφθεί ότι είναι νεκρή. Και είναι το πρώτο μόλις θύμα ενός μανιακού. Πόσους θα σκοτώσει πριν τον συλλάβουν οι ντετέκτιβς Κέβιν Μπερν και Τζέσικα Μπαλζάνο; Αν καταφέρουν να τον συλλάβουν.

Ένα αστυνομικό στο γνωστό στυλ του Μοντανάρι. Έχει πάντα το ενδιαφέρον και τις ανατροπές του αλλά δεν είναι για όλους. Η βαριά ψυχολογική ατμόσφαιρα και ο κάπως αργός ρυθμός το κάνουν λίγο δύσκολο ανάγνωσμα για το ευρύ κοινό. 

Ο Τρόι Φέλαν είναι ένας αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος. Καθώς το τέλος της ζωής του πλησιάζει σκέπτεται τι θα κάνει αυτήν την τεράστια περιουσία, μισεί τα ανεπρόκοπα παιδιά του και ακόμα περισσότερο τις γυναίκες που τα γέννησαν. Ωστόσο φαίνεται να τους αφήνει τα πάντα στη διαθήκη του. Την υπογράφει ενώπιον όλων και όλοι είναι χαρούμενοι. Ύστερα ο Φέλαν πηδάει από το παράθυρο αφήνοντας ένα τελευταίο δώρο στους κληρονόμους του. Μια ιδιόχειρη διαθήκη που τους στερεί τα πάντα και τα αφήνει σε μια νόθα κόρη που κανείς δεν ήξερε ότι έχει. Εκείνη δεν ενδιαφέρεται για το χρήμα αλλά όλοι οι άλλοι θα σκότωναν για την κληρονομιά και ένας άγριος αγώνας ξεκινάει για τη νομιμότητα ή μη της διαθήκης.

Κλασσικός Γκρίσαμ με τα νομικά τερτίπια και τις μάχες εντός και εκτός δικαστικής αίθουσας. Συνιστάται στους λάτρεις του είδους.

Ο Τζακ Ρίτσερ βρίσκεται τυχαία στο Μάργκρεϊβ της Τζόρτζια, δεν έχει παρά πάρει ένα πρωινό όταν συλλαμβάνεται για φόνο. Αποδεικνύει πολύ εύκολα το άλλοθι και την αθωότητά του αλλά η ιστορία γίνεται πολύ σύντομα προσωπική και τώρα πρέπει να εξιχνιάσει το μυστήριο των φόνων, γιατί τον πρώτο ακολουθεί και δεύτερος, και να δείξει σε κάποιους ότι διάλεξαν λάθος εξιλαστήριο θύμα.

Είναι η πρώτη περιπέτεια του Τσάιλντ με ήρωα τον Τζακ Ρίτσερ. Κρατά την αγωνία και έχει αρκετές ανατροπές. Έχω μόνο δύο ενστάσεις, η πρώτη είναι καθαρά υποκειμενική δεν απολαμβάνω το ίδιο τα βιβλία που είναι σε πρώτο πρόσωπο με εκείνα που είναι στο τρίτο. Η δεύτερη είναι σε σχέση με το μυστήριο γύρω από τη λέξη πάριμπους. Δεν έπρεπε να κρατήσει τόσο. Ένας Αμερικανός τη βλέπει συνέχεια μπροστά του μιας και την γράφει ο θυρεός της χώρας και βρίσκεται στα νομίσματα. Εγώ τη σκέφτηκα αμέσως (αλλά κάνω συλλογή από νομίσματα). Ίσως ο Τσάιλντ, όντας Βρετανός, να μην το συνειδητοποίησε αυτό. 

Έχω μιλήσει πολλές φορές εδώ για τη συγγραφή από το τι μου δίνει ιδέες ως το που έχω γράψει, για τα όσα γράφω και όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Σκέφθηκα αυτή τη φορά να πάρω τα πράγματα από την αρχή και μάλιστα από την πολύ αρχή, από την αρχική σκέψη που έκανα, και να προχωρήσουμε στο σχεδιασμό και την υλοποίηση.

Σε ένα ταξίδι έκανα τη σκέψη ότι μέσα στο αεροπλάνο οι επιβάτες δείχνουν λίγο πολύ ίδιοι αλλά είναι διαφορετικοί, μπορεί να έχουν μάλιστα τεράστιες διαφορές. Φαντάζεται ας πούμε ο διπλανός μου ότι εκείνη την ώρα που πίνω τον καφέ 17000 πόδια πάνω από το Αιγαίο, σκέφτομαι την πλοκή ενός βιβλίου ή ότι ζευγαράκι που φιλιέται μπροστά μας δεν με απασχολεί καθόλου γιατί το δικό μου μυαλό είναι μακριά απασχολημένο με το τι γίνεται στην Έρεμορ;

Από τη σκέψη αυτή προχώρησα στο να φτιάξω μια σειρά χαρακτήρων που ταξιδεύουν με ένα αεροπλάνο. Μετά τι; Τι θα τους συμβεί; Εδώ υπάρχουν τρεις εκδοχές που σκέφτομαι.

Η πρώτη είναι ότι κάποιος τους απαγάγει και βρίσκονται σε έναν λαβύρινθο γεμάτο με παγίδες και προβλήματα που πρέπει να υπερπηδήσουν. Δεν ξέρουν που βρίσκονται, ή γιατί βρίσκονται εκεί ούτε ποιος είναι πίσω από αυτήν την απαγωγή.

Η δεύτερη είναι ότι το αεροπλάνο πέφτει στις παγωμένες εσχατιές του πολικού κύκλου και πρέπει να τα καταφέρουν μέχρι να βρουν βοήθεια ή να έρθει κάποια διασωστική αποστολή. Εδώ έχουν να παλέψουν για την επιβίωση αλλά και γιατί έπεσε το αεροπλάνο καθώς κάποιοι έχουν εχθρούς που θα το έκαναν αυτό για να τους βγάλουν από τη μέση.

Η τρίτη εκδοχή ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Το αεροπλάνο χάρη σε κάποιο σπάνιο αστροφυσικό φαινόμενο μεταφέρεται στο μέλλον και όταν προσγειώνεται ανακαλύπτουν ότι δεν υπάρχει πια κανένας άλλος στον κόσμο. Τώρα πρέπει να ανακαλύψουν τι συνέβη στην ανθρωπότητα και να βρουν έναν τρόπο να επιστρέψουν και να προειδοποιήσουν τον κόσμο για αυτό.

Στη απόφαση αυτή βρίσκομαι τώρα, που να οδηγήσω την πλοκή. Εσείς σαν συγγραφείς ή σαν αναγνώστες, ποια πλοκή θα προτιμούσατε;

Σήμερα θα γνωρίσουμε ένα συνάδερφο συγγραφέα με τη διαφορά ότι εκείνος δεν λέει όσα θέλει με πεζό αλλά με έμμετρο λόγο, είναι ποιητής και έχει εκδώσει ήδη βιβλία με τις ποιητικές του συλλογές. Ο λόγος για τον Στρατή Παρέλη.

Το ιστολόγιό του είναι ένας ποταμός ποίησης απ’ όπου ορμητικοί ξεχύνονται οι στίχοι. Υπάρχουν ποιήματα πρακτικά αναρίθμητα για κάθε θέμα που θα μπορούσε να εμπνεύσει έναν ποιητή και δεν είναι καθόλου λίγα. Αντίθετα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι τίποτα δεν είναι ανάξιο ή λίγο να του δώσει τροφή για σκέψη και έμπνευση.

Τον Στρατή και τα ποιήματά του θα τα βρείτε εδώ: http://stratisparelis.blogspot.gr/