Νυχτερινή Πένα

Αναμενόμενο ε; Για τι άλλο θα μιλούσα στο Μ; Παρά το τι θα περίμενε κανείς δεν αποτελείται όλη η εργογραφία μου από μυθιστορήματα. Έχω γράψει πεζά κάθε μεγέθους, από διηγήματα μερικών σελίδων έως και τις 1290 που είναι το αναθεωρημένο Δάκρυ του Ουρανού στο χειρόγραφο, ποίηση και θεατρικά, δοκίμια και βιβλία πάνω σε επιστημονικά θέματα, οικονομικά κυρίως.

Αυτή τη στιγμή μετρώ 1171 έργα και τρία από αυτά είναι εν εξελίξει, δύο μυθιστορήματα, ένα μυθιστόρημα που θα γίνει πολύ μεγάλο και θα είναι το πρώτο μιας τριλογίας. Φυσικά με τόσα έργα είμαι απασχολημένος με το γράψιμο σε βαθμό που ξεχνώ τον κόσμο για ώρες, ειδικά τις μέρες που δε δουλεύω. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αίσθηση αυτή της δημιουργίας και σίγουρα δεν θα την αντάλλασσα με τίποτα. Και τώρα τέρμα το διάλειμμα επιστροφή στο έργο μου, πρέπει να επιστρέψω στην Έρεμορ.

Οι λέξεις είναι το δομικό εργαλείο του συγγραφέα, με αυτές πλάθει τις ιστορίες του, με αυτές τις εκφράζει, τις ζωντανεύει και τις μεταφέρει στο κοινό του. Είναι το DNA του γραπτού λόγου, οι λίθοι που τον οικοδομούν. Είναι κάτι που με γοητεύει να το δουλεύω και λυπάμαι πολύ όταν συναντώ ανθρώπους που δεν μπορούν να εκφραστούν με παραπάνω από καμιά εκατοστή λέξεις που είναι οι πιο καθημερινές και τετριμμένες.

Έχετε προσέξει πόσο φτωχό είναι το λεξιλόγιο πολλών ανθρώπων; Που οφείλεται αυτό; Στο ότι αντί να αγαπάνε τα βιβλία, λατρεύουν την τηλεόραση, αντί να διαβάσουν, να ανοίξουν τους ορίζοντές τους, προτιμούν να τους κλείσουν κι άλλο με τις δήθεν ψυχαγωγικές εκπομπές.

Ανήκω στην τελευταία γενιά που μεγάλωσε χωρίς ηλεκτρονικό υπολογιστή. Πρωτοείδα στο πανεπιστήμιο και για να αποκαλύψω πόσο παλιά ήταν αρκεί να πω ότι είχαμε ακόμα περιβάλλον DOS και τα πασίγνωστα τώρα Windows, ήταν μόνο ένα πρόγραμμα.

Έμαθα να χρησιμοποιώ υπολογιστή για τα βασικά, τη δουλειά, μουσική, γράφω κιόλας πλέον σε υπολογιστή, αλλά δεν έμαθα πολλά από το τεχνικό μέρος. Ακόμα βέβαια γράφω πιο αργά από ό,τι θα έκανα με το χειρόγραφο αλλά είναι το τίμημα για εύκολες διορθώσεις και τη δυνατότητα να δημοσιεύω.

Η δική σας σχέση με την τεχνολογία ποια είναι;

Πάνω από είκοσι χρόνια πριν όταν ξεκίνησα να δουλεύω την ιδέα που είναι τώρα η Έρεμορ, σκέφθηκα και την Ιπποσύνη. Από τότε έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα. Όσο έγραφα και σκεφτόμουν τα όσα την αφορούσαν, από την εκπαίδευση και τις στολές ως τα ήθη και τα έθιμα, και το ρόλο στην ιστορία της Έρεμορ αλλά και την πλοκή, την αγαπούσα και πιο πολύ. Χρησιμοποιώ ακόμα και σαν μότο το μότο των Ιπποτών μου. Υπηρετώντας ο Ένας τον Άλλο γινόμαστε ελεύθεροι.

Αναρωτήθηκα κάποτε γιατί τελικά αγάπησα τόσο την Ιπποσύνη (πέρα του προφανούς λογοτεχνικού λόγου) και κατέληξα στο ότι είναι επειδή ενστερνίζομαι πολλά από τα ιδεώδη της. Το να έχεις ιδανικά και να μάχεσαι για αυτά, να είσαι πιστός φίλος και γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος ακόμα και με τους εχθρούς, Να επιζητάς να βελτιώνεσαι και να αγαθοεργείς όπου είναι δυνατόν, να αγαπάς χωρίς να ποθείς, να είναι τα συναισθήματά σου αγνά και δυνατά.

Ναι μου ταιριάζει η Ιπποσύνη και μακάρι να ενστερνίζονταν πολλοί άνθρωποι ακόμα τα ιδανικά της, ο κόσμος θα ήταν σίγουρα καλύτερος.

Οι τακτικοί αναγνώστες μου θα έχουν ίσως παρατηρήσει ότι σχεδόν όποτε αναφέρομαι στον καιρό, σε κείμενο ή σε μυθιστόρημα δεν είναι αυτό που λέμε χαρά Θεού. Συνήθως είναι από κακός έως και πολύ κακός. Θυελλώδης το πιο σύνηθες.

Εκτός από τον πρακτικό μυθιστορηματικό λόγο, έχει πιο ενδιαφέρον αλλά και σασπένς να έχεις και τον καιρό να δυσκολεύει τους ήρωες σε ό,τι είναι αυτό που πρέπει να καταφέρουν, είναι και η δική μου προτίμηση. Ως γαλανομάτης αντιπαθώ το έντονο φως και δε μου αρέσει και η ζέστη. Προτιμώ βροχή ακόμα και αν ταξιδεύω ενώ αν γράφω τίποτα καλύτερο από αστραπόβροντα, με βροχή και θυελλώδη άνεμο ή χιόνι. Τότε νιώθω ακόμα πιο μεγάλη τη μαγεία αυτού που γράφω και μπαίνω πιο μέσα στην ιδέα, την ιστορία.

Αυτή τη στιγμή ο καιρός μου κάνει το χατίρι, βρέχει καταρρακτωδώς. Εσείς τι καιρό προτιμάτε; Έχετε έναν καλό λόγο γι' αυτό πέρα από τη συνήθεια;

Είχα πάντα στενή σχέση με το ημερολόγιο, άρχισα να κρατώ ημερολόγιο από το 1986, ήμουν τότε λίγους μήνες μετά τα δέκα. Στην αρχή είχα έναν πολύ κλασσικό τρόπο, κρατούσα ημερολόγιο κάθε μέρα, ακόμα και αν ήταν μια γραμμή. Αυτό βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα πρακτικό ή ενδιαφέρον και έτσι όταν έπιασα το 1992 να το καθαρογράψω κράτησα μόνο ότι είχε ενδιαφέρον και από τότε και μετά έγραφα μόνο όταν ήθελα να κρατήσω κάτι στην μνήμη μου (και είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πλέον πράγματα που τα θυμάμαι γιατί είναι γραμμένα στο ημερολόγιο).

Τα θέματα που με απασχολούσαν, οι εμπειρίες και τα γεγονότα ακολουθούσαν τη ροή της ζωής μου, πρώτα σαν μαθητής, έπειτα σαν φοιτητής και στρατιώτης. Όσο τακτοποιούνταν ένα - ένα τα θέματα, σπουδές, δουλειά, θέματα υγείας (όσα λύνονταν τέλος πάντων) έμεινε μόνο το γράψιμο να αποτελεί κύριο θέμα και εκεί βρίσκονται πολλά που σκέφτομαι και με απασχολούν για το θέμα αυτό. Κάποια βρίσκουν το δρόμο τους και για εδώ στο ημερολόγιο συγγραφέα.

Για τους σχολαστικούς να πω ότι έχω γεμίσει είκοσι ημερολόγια και τώρα είμαι στο εικοστό πρώτο. Το πρώτο ήταν από την 1 Οκτωβρίου 1986 που άρχισα ως τις 11 Φεβρουαρίου 1992 που ολοκλήρωσα την μεταφορά που ανέφερα, το δεύτερο πήρε το υπόλοιπο 1992, το τρίτο το 1993 και μετά πήρα πιο μεγάλα. Έτσι το τέταρτο πήρε τα έτη 1994 – 1997, το πέμπτο τα έτη 1998 – 2002, το έκτο τα έτη 2003 – 2005, το έβδομο τα έτη 2006 – 2008, το όγδοο το 2009 (ήταν μεγάλη χρονιά το 2009 με επεμβάσεις, με την αρχή του ιστολογίου και άλλα), το ένατο το 2010, το δέκατο το 2011 (το οποίο υπήρξε επίσης μια χρονιά με πολλά γεγονότα), το ενδέκατο τα έτη 2012 – 2013, το δωδέκατο το 2014 και το 2015 ως τις 11 Ιουλίου, το δέκατο τρίτο από τις 12 Ιουλίου 2015 ως τις 30 Απριλίου 2016, το δέκατο τέταρτο το υπόλοιπο 2016, το δέκατο πέμπτο το 2017, το δέκατο έκτο τα έτη 2018 – 2019, το δέκατο έβδομο την περίοδο 1 Ιανουαρίου ως 11 Ιουλίου 2020, το δέκατο όγδοο κάλυψε το υπόλοιπο 2020 και το 2021, το δέκατο ένατο κάλυψε το διάστημα 1 Ιανουαρίου 2022 ως και τις 31 Ιουλίου του 2023 ενώ το 2023 ολοκλήρωσε το 2023. Το 2024 και το 2025 βρίσκονται στο παρόν εικοστό πρώτο ημερολόγιο.

Εσείς κρατάτε ημερολόγιο ή το βρίσκετε περιττό;

Πολλοί δεν θα αναγνώρισαν την λέξη στον τίτλο. Όχι δεν πρόκειται για κάποιο χημικό στοιχείο, είναι μια άλλη ονομασία για το γνωστότερο παιχνίδι στον κόσμο, το σκάκι.

Προσωπικά είμαι μανιώδης σκακιστής, παίζω από την παιδική μου ηλικία, τόσο παλιά που δε θυμάμαι πόσο ήμουν όταν άρχισα. Παίζοντας σε κάθε ευκαιρία και με οποιονδήποτε αντίπαλο έγινα αρκετά καλός και στη συνέχεια βελτιώθηκα ακόμα περισσότερο παίζοντας με όποιον έβρισκα. Όσο ήμουν φοιτητής και μετά στο στρατό κανένας δεν κατάφερε να με νικήσει ενώ τώρα παίζοντας στο ίντερνετ είναι πιο πολλές οι φορές που κερδίζω από εκείνες που χάνω.

Επειδή λατρεύω τόσο πολύ το σκάκι έχει κάνει την εμφάνισή του σε πολλά έργα μου. Από το Δάκρυ όπου ο Λιουέλλιν κερδίζει το Κάστρο σε μια παρτίδα σκάκι και τον Μάικ με τον Ραμίρ που είναι θρυλικοί για τις παρτίδες του ως το Ένας Φόνος Μέσα Στη Νύχτα όπου στις διακοπές ο Μακ Γκρέγκορ παίζει σκάκι. Είναι το πιο σύνηθες να εμφανιστεί σε μια ανάπαυλα ηρώων μου μιας και είναι το πιο σύνηθες και για’ μένα, αποτελεί εδώ που τα λέμε την μεγαλύτερή μου απόλαυση μετά το γράψιμο και το διάβασμα, ίσως επειδή έχει ένα κοινό με το γράψιμο, οι δυνατότητες είναι πραγματικά άπειρες. 

Εσείς παίζετε;

Είναι το όνειρο κάθε συγγραφέα και φυσικά και το δικό μου. Μιλώντας για εκδόσεις εννοούμε την έντυπη έκδοση αν και στην σύγχρονη εποχή των υπολογιστών και του διαδικτύου είναι το ίδιο διαδεδομένες και οι ψηφιακές εκδόσεις. Από αυτές τις τελευταίες έχω να επιδείξω και εγώ κάποιες.

Εκτός από τα βιβλία που έχω ανεβάσει εδώ και μπορεί ο καθένας να διαβάσει on line ή να τα κατεβάσει και να τα διαβάσει με την ησυχία του (και βρίσκονται στα δεξιά στην ενότητα βιβλία), έχω και πέντε βιβλία με επίσημη έκδοση στην πλατφόρμα Draft2digital.

Ποια είναι αυτά τα τέσσερα βιβλία;

Τα τέσσερα πρώτα των Χρονικών της Έρεμορ:

Οι Ιππότες του Όρκου

Το Δάκρυ του Ουρανού

Ο Θυρεός του Λέοντος

Η Αέναος Φλόγα

Και ένα δράσης:

Επιχείρηση Ιωνία, το οποίο έχει εκδοθεί και στα Αγγλικά.

Φυσικά και δεν θα σταματήσω εδώ, έχω σχέδια για επόμενες εκδόσεις, από το να συμπληρώσω τα Χρονικά, ή να τα επανεκδώσω πρώτα ανά δύο όπως ήταν αρχικά γραμμένα, και την έκδοση της συνέχειας της Επιχείρησης Ιωνία στα Ελληνικά και τα Αγγλικά, ως καινούρια έργα. Τρίτο βιβλίο στην σειρά δράσης αλλά και μια νέα σειρά στην Έρεμορ. Εσείς που επίσης γράφετε τι έχετε κάνει από εκδόσεις, και τι θέλετε να κάνετε; 

Είπαμε, μου αρέσουν τα βιβλία και όταν δεν τα γράφω τα διαβάζω. Μου αρέσει να με συναρπάζουν και να με ταξιδεύουν στις ιστορίες τους, να αγωνιώ με τους ήρωές τους, να μισώ τους κακούς τους, να βλέπω νέα μέρη ή νέους κόσμους. Να έχω την εμπειρία αντικειμένων και καταστάσεων που στην πραγματικότητα είναι αδύνατον να αποκτήσω.

Πρόσφατα κάποιος μου είπε ότι απλά διαβάζει για να περάσει η ώρα και ότι κάνοντάς το αυτό το μυαλό του δεν σχηματίζει εικόνες από αυτό που διαβάζει, δεν εμβαθύνει στο βιβλίο. Χάνει τόσα πολλά με αυτόν τον τρόπο! Η μαγεία του βιβλίου έγκειται ακριβώς σε αυτό, ελευθερώνει την φαντασία, κάνει το μυαλό να ταξιδεύει, να σκέφτεται, το κάνει πιο δημιουργικό και εύστροφο. Και βέβαια είναι αυτονόητα τα πρακτικά οφέλη στον πλουτισμό της γλώσσας που χρησιμοποιεί κάποιος και στον τρόπο που το κάνει αυτό.

Εσείς ποια σχέση έχετε με τα βιβλία και το διάβασμα;    

Τελείωσα με μια ερώτηση την προηγούμενη ανάρτηση. Και εδώ είναι η απάντηση, όχι ότι δεν το περιμένατε.

Η μεγαλύτερή μου απόλαυση είναι το γράψιμο. Για’ μένα δεν είναι απλά ένα χόμπι, είναι τρόπος ζωής. Τι σημαίνει αυτό; Μια σειρά από πράγματα. Όσο και να μου αρέσει η δουλειά μου και να δουλεύω πολλές ώρες αφήνω πάντα λίγο χρόνο να γράψω, έστω και λίγο. Όπως λέει και ο Οβίδιος ούτε μια μέρα χωρίς στίχο. Γραμμή στην περίπτωσή μου αλλά το καταλάβατε το νόημα.

Δεν ασχολούμαι με κοινωνικές υποχρεώσεις, κρατώ μόνο τις επαφές που είναι σημαντικές για μένα και τους ανθρώπους που αγαπώ, δεν σπαταλώ το χρόνο μου σε πάρτι ή εξόδους άνευ νοήματος.

Αξιοποιώ και αξιολογώ πολλές δραστηριότητες και εκφάνσεις της ζωής με συγγραφικό κριτήριο, με ενδιαφέρει αυτό το μέρος; Μπορεί αυτή η πληροφορία να μου φανεί χρήσιμη; Και αναλόγως πράττω, μπορεί να πάω σε μια εκδήλωση γιατί θα αποκομίσω κάτι χρήσιμο ή σε ένα ταξίδι γιατί θα δω κάτι που θα χρησιμοποιήσω σε ένα μυθιστόρημα.

Έτσι περιστρέφονται όλα γύρω από την συγγραφή και τη δημιουργία. Και δε νομίζω ότι βγήκα χαμένος, τίποτα δε συγκρίνεται με την αίσθηση αυτή της καινούριας αγεωγράφητης χώρας που είναι η νέα ιδέα που ξεκινάει η υλοποίηση της και με τίποτα δεν θα αλλάξω αυτή την απόλαυση. Ούτε την εξίσου μεγάλη ικανοποίηση να τη βλέπεις να παίρνει σάρκα και οστά λέξη με τη λέξη, σελίδα με σελίδα.

Τα βιβλία είναι για εμένα ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο. Όχι μόνο για τους γνωστούς και προφανείς λόγους που όλοι ξέρουν και μπορούν να φανταστούν αλλά γιατί για εμένα αποτελούν συνιστώσα στις μεγαλύτερές μου απολαύσεις, τη συγγραφή και το διάβασμα. Το να γράφω βιβλία είναι η μεγαλύτερή μου απόλαυση, το γιατί το έχω εξηγήσει πολλές φορές.

Το να διαβάζω βιβλία είναι η απόλαυση που έρχεται δεύτερη ακριβώς μετά τη συγγραφή. Το γιατί είναι πολύ απλό, όπως μου αρέσει να λέω ιστορίες μου αρέσει να ταξιδεύω με ιστορίες που έχουν γράψει άλλοι. Γι’ αυτό και μοιράζομαι τα βιβλία που διαβάζω εδώ με όλους που με διαβάζουν προτείνοντάς τα για να τα διαβάσουν κι άλλοι ενώ τα βιβλία αυτά καθαυτά τα χαρίζω και σε άλλους για να τα διαβάσουν (εγώ δεν διαβάζω ποτέ δεύτερη φορά καθώς τα θυμάμαι, εκτός από τα πολύ αγαπημένα).

Α και για την περίπτωση που κάποιος απορεί τι απολαμβάνω μετά τα βιβλία να πω ότι είναι κάτι διαφορετικό, εμφανίζεται πολλές φορές σε ιστορίες μου και θα το βρούμε λίγο πιο κάτω στην αλφάβητο. Το επόμενο γράμμα είναι το Γ και όλοι ξέρουμε τι αρχίζει με το γράμμα αυτό έτσι;

Ο επιθεωρητής Ουάσιγκτον Πόουπ και η ευφυής αλλά κοινωνικά αδέξια συνεργάτης του Ματίλντα «Τίλι» Μπραντσο αντιμετωπίζουν ένα αλλόκοτο έγκλημα. Ποιο έχει αφήσει κομμένα δάκτυλα από τρία διαφορετικά άτομα στα πλέον απίθανα σημεία και γιατί; Ζουν αυτά τα άτομα; Σύντομα ανακαλύπτουν την απάντηση στο τελευταίο ερώτημα. Όχι. Αλλά ποιος τα σκότωσε; Και γιατί; Τι τα συνδέει; Είναι τρία άτομα τελείως διαφορετικά και άσχετα μεταξύ τους. Και μήπως υπάρχει κάποιος μεγαλύτερο σχέδιο από πίσω; Ποιο θα είναι το επόμενο θύμα;

Ένα πολύ καλό αστυνομικό με γρήγορο ρυθμό, κρατά την αγωνία και με δύο συνεργάτες που είναι απολαυστικοί και απόλυτα συμπαθείς.

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 1989, εκείνο το βράδυ όλοι είναι καθηλωμένοι στους τηλεοπτικούς δέκτες ακούγοντας με προσοχή τα αποτελέσματα που έρχονται από όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να μαντέψουν προς τα που θα κλίνει η πλάστιγγα. Η Νέα Δημοκρατία κερδίζει αλλά θα είναι η νίκη της τέτοια που να μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση; Ή θα πρέπει να συγκυβερνήσει με κάποιο άλλο κόμμα όπως είχε κάνει μέχρι εκείνο το σημείο από τον Ιούνιο.

Μέσα σε όλους αυτούς ένα αγόρι καθισμένο στο κρεβάτι του δεν είχε καμία έγνοια για την πολιτική πέρα από όση χρειαζόταν στο πρώτο του μυθιστόρημα που είχε να κάνει με πολιτικές δολοφονίες και διαδοχή στην εξουσία. Ξεκίνησε εκείνο το βράδυ κιόλας να γράφει.

Τριάντα έξι χρόνια πέρασαν, το αγόρι έγινε άνδρας, και δεν έπαψε να γράφει: περιπέτειες, κατασκοπεία, επιστημονική φαντασία, πολεμικές περιπέτειες, δράσης και φαντασίας, με τα δύο τελευταία να είναι τα αγαπημένα του.

Έτσι έφτασα ως εδώ και ελπίζω σε ακόμα τόσα χρόνια με γράψιμο.

Αυτή την ερώτηση δεν την έκανα εγώ, προέκυψε σε μια συζήτηση πρόσφατα. Μια συζήτηση μάλιστα στην οποία εγώ ήμουν λίγο πολύ ακροατής. Πρέπει να πω ότι δεν είναι κάτι στο οποίο είχα αφιερώσει ποτέ ιδιαίτερη σκέψη, ίσως γιατί πάντα μου άρεσε όπως είχα διαμορφώσει την ζωή μου. Εργάστηκα πάντα σε δουλειά που ήθελα δεν έζησα σε συνθήκες που δεν ήθελα, παρά μόνο σε λίγες περιπτώσεις και αυτές ήταν κυρίως ασθένειες. Επίσης πρέπει να πω ότι δεν έχω ιδιαίτερη κλίση στην φιλοσοφία και μην περιμένετε κάποια φιλοσοφική ανάλυση ή μεγάλη σοφία.

Η απάντηση είναι απλή τώρα που το σκέφτομαι. Αυτό που κάνει τη ζωή μου άξια να τη ζω και να την απολαμβάνω είναι αυτά τα πράγματα που περιμένω την ώρα να ασχοληθώ μετά από μια κουραστική μέρα, με το γράψιμο και το διάβασμα, με μια καλή παρτίδα σκάκι και λίγη μουσική.

Τίποτα δεν θα με ξεκουράσει περισσότερο μετά από μια κοπιαστική μέρα από το καθίσω να γράψω με τη συνοδεία λίγης μουσικής και με μια κούπα ζεστή σοκολάτα, ή χυμό το καλοκαίρι. Ένα βραδάκι είναι ευχάριστο και ιδανικό με μια καλή παρτίδα σκάκι και ένα βιβλίο.

Απλά πράγματα που με κρατούν ευτυχισμένο και κάνουν τη ζωή μου να αξίζει.

Τα πιο πολλά ιστολόγια είναι πολυθεματικά αντικατοπτρίζοντας τις σκέψεις και τις προτιμήσεις των δημιουργών τους. Κάποια είναι γραμμένα σαν ημερολόγια, κάποια είναι ένας βωμός ναρκισσισμού όπου λατρεύεται το εγώ (ναι έχω δει και ιστολόγιο που το δήλωνε καθαρά: θέμα του ιστολογίου είμαι εγώ και σε όποιον αρέσει, η αποθέωση της εγωπάθειας) και τέλος κάποια είναι και καθαρά λογοτεχνικά, ευτυχώς γιατί είναι πολύ ευχάριστο να βρίσκεις τέτοια.

Για ένα τέτοιο ιστολόγιο θα μιλήσουμε σήμερα. Είναι ένα ιστολόγιο καθαρά λογοτεχνικό το οποίο περιέχει πολλά μικρά κείμενα. Ο τίτλος του είναι 123 λέξεις και σαν να είναι ένας μέσος όρος (δεν μέτρησα να δω πόσες λέξεις είναι) τα κείμενά του είναι μικρά. Άλλα είναι εύθυμα, άλλα γλυκόπικρα, μερικά πραγματικά τραγικά, συνθέτουν έναν καμβά της ζωής με πολυάριθμες εικόνες. Για 123 λέξεις και πολλά κείμενα δεν έχετε παρά να πάτε εδώ: https://ekatonikosiefta.wordpress.com/

    Χειμώνας του 1940. Ο Ελληνικός στρατός μάχεται με γενναιότητα να νικήσει τους Ιταλούς. Αλλά μαζί με τον ηρωισμό ο στρατός έχει και την γραφειοκρατία, ό,τι αντικείμενο έχει από το στρατό ο κάθε ένας το έχει χρεωθεί και πρέπει να δώσει λόγο γι’ αυτό. Σε έναν βομβαρδισμό, οι Ιταλοί ήταν περιβόητα άστοχοι στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, χτυπιέται και πέφτει σε μια χαράδρας ένας γάιδαρος που μεταφέρει εφόδια. Η μονάδα που τον έχασε πρέπει να το αναφέρει και συντάσσει έναν κατάλογο με το τι χάθηκε μαζί με το υποζύγιο. Ευκαιρία βέβαια να ξεχρεωθούν και ό,τι άλλο έχουν χάσει, κουβέρτα, κράνος, χλαίνη, θήκη για πυρομαχικά και πάει λέγοντας. Στο τέλος στέλνουν τον κατάλογο με τα απολεσθέντα είδη στην διοίκηση και έρχεται η απάντηση:

-Διευκρινίσατε, απωλέσατε όνον ή συρμόν;

Χωρίς να χάσουν χρόνο δηλώνουν:

-Όνον σύροντα συρμόν!

Ρώμη 1944. Οι σύμμαχοι πλησιάζουν πλέον την Ρώμη παρά την αντίσταση των Γερμανικών δυνάμεων. Στην αιώνια πόλη, ο άρτι αφιχθείς αστυνόμος Σάντρο Γκουίντι αναλαμβάνει να εξιχνιάσει το φόνο μιας γυναίκας που εργαζόταν στη Γερμανική διοίκηση με την συνεργασία του Μάρτιν Μπόρα, ενός ταγματάρχη της Βέρμαχτ και βετεράνο του ανατολικού μετώπου με τον οποίο γνωρίζεται από πιο παλιά.

Ένα χλιαρό αστυνομικό που σε πολλά σημεία κάνει κοιλιά. Σαν ιστορικό μυθιστόρημα στέκεται καλύτερα και οι λάτρεις του είδους θα το ευχαριστηθούν περισσότερο.

Ένας δολοφόνος επικοινωνεί με τον επιθεωρητή Χάντερ και του δίνει έναν σύνδεσμο στο ίντερνετ. Όταν συνδέεται παρακολουθεί ζωντανά έναν φόνο. Αμέσως κινητοποιείται για να βρει τον δολοφόνο. Αλλά πριν μπορέσει να κάνει πρόοδο στην έρευνά του ένας δεύτερος σύνδεσμος καταφτάνει. Και αυτή τη φορά δεν είναι μόνο μια μετάδοση, ο άγνωστος αντίπαλός του έχει στήσει ένα ολόκληρο reality στο οποίο το κοινό ψηφίζει αν θα ζήσει το θύμα ή όχι.

Μια καλή ιστορία από τον Κρις Κάρτερ με βασικό μειονέκτημα τις πολλές αιματηρές περιγραφές που δεν προσθέτουν ιδιαίτερα στην πλοκή και θα μπορούσαν να μην είναι τόσο λεπτομερείς.

Η Κέρι Γκοντέ, μια στρατιωτική νοσοκόμα με θητεία στο Βιετνάμ, αναζητά τα ίχνη του αδερφού της που αγνοείται. Η Άιντα Γιανγκ, μια συνταξιούχος ερευνήτρια, πρέπει να επανέλθει στην ενεργό υπηρεσία όταν το όνομά της προκύπτει σε έναν τόπο εγκλήματος. Ο Ντάντε Σανφελίπε προσπαθεί να αρχίσει μια ζωή μακριά από τη Μαφία αλλά έχει ακόμα λογαριασμούς να κλείσει. Πως συνδέονται όλοι αυτοί και ένας μανιακός δολοφόνος που τρομοκρατεί την Πόλη των Αγγέλων;

Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν δεν ήταν το αργό τέμπο της και ο τρόπος γραφής που είναι λυρικός αλλά τελείως αταίριαστος σε αστυνομικό μυθιστόρημα.

Ο Τζακ Ρίτσερ ταξιδεύει με ένα λεωφορείο και εντοπίζει έναν ύποπτο που ετοιμάζεται να ληστέψει έναν γέροντα που κουβαλάει ένα ασυνήθιστα μεγάλο πακέτο μετρητών αμέσως μόλις κατέβουν. Όταν το λεωφορείο κάνει στάση κατεβαίνει μαζί τους και αποτρέπει την ληστεία. Γρήγορα μαθαίνει το λόγο που ο ηλικιωμένος κουβαλούσε τόσα λεφτά και αποφασίζει να αναλάβει δράση. Μόνο που αυτό σημαίνει ότι το να αποτρέψει τη ληστεία ήταν το εύκολο μέρος της ημέρας.

Μια ακόμα περιπέτεια του Τσάιλντ με τον Ρίτσερ στο γνωστό μοτίβο αλλά μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ο Ρίτσερ δεν είναι μοναχικός λύκος καθώς έχει να τα βάλει με δύο οργανωμένες συμμορίες.

Σαν Νυχτερινή Πένα που είμαι μου κίνησε την περιέργεια το να βρω έναν ακόμα «νυχτερινό» κάτοικο στο χώρο των ιστολογίων με το όνομα Νυχτολούλουδο και φυσικά τον επισκέφθηκα. Εκεί με περίμενε μια έκπληξη στον τίτλο αφού κάτω από την ονομασία έκανε λόγο για έναν έρωτα πιο δυνατό από το θάνατο πράγμα που με ξάφνιασε αφού δυσκολεύομαι πολύ να συλλάβω οτιδήποτε ως πιο δυνατό από το θάνατο (είναι το μόνο που φοβάμαι αλλά είναι ένα άλλο θέμα αυτό) και έτσι ξεκίνησα να διαβάζω τις αναρτήσεις του. Βρήκα έναν ολόκληρο θησαυρό από ποιήματα για μια αγαπημένη που ονομάζει Μάγισσά του μιας και τον έχει κερδίσει ψυχή και σώματι. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στα κομμάτια που γράφει αναφέρεται στον πόνο που φέρνουν στην ψυχή και άλλα βιώματα και περιστάσεις ενώ ακόμα έχει στο μυαλό του και αυτούς που υποφέρουν είτε είναι από αρρώστια είτε από φτώχεια ή άλλες συνθήκες, είτε φταίνε είτε όχι. Για να διαβάσετε και’ σεις τα ποιήματα αυτά δεν έχετε παρά να κάνετε μια επίσκεψη εδώ: http://fititi.blogspot.gr/

Στον απόηχο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, η Μέηπλ μια χήρα που έχασε τον άνδρα της στην Ευρώπη και παλεύει με τις οικονομικές δυσκολίες. Είναι ικανή στην κατασκευή κουκλόσπιτων και έχει μια μνήμη ικανή να κρατάει και τις πιο μικρές λεπτομέρειες οπότε ξεκινάει να φτιάχνει τέτοια μικρά σπιτάκια. Το ξεκίνημα είναι καλό αλλά την φέρνει και σε επαφή με έναν φόνο στον οποίο εκείνη βρίσκει το πτώμα… και αποφασίζει να τον εξιχνιάσει.

Ένα αστυνομικό σε μια εποχή που ακόμα η διαλεύκανση ενός εγκλήματος ήταν κυρίως έργο της αναλυτικής σκέψης μιας και δεν υπήρχαν και πολλά τεχνολογικά βοηθήματα. Μια καλή αστυνομική ιστορία με αυθεντική αναπαράσταση της εποχής. Στα αρνητικά ο αργός ρυθμός του βιβλίου.

 

-Θα σταματήσουμε στο χωριό; ρώτησε ο Λάιαμ.

Οι δύο ταξιδιώτες είχαν σηκωθεί με το πρώτο φως της αυγής. Είχαν φάει ένα γρήγορο πρωινό και είχαν ξεκινήσει και πάλι. Τώρα έβλεπαν το χωριό που απλωνόταν μπροστά τους και λίγο πιο πέρα το κάστρο του τοπικού άρχοντα.

-Όχι, δεν υπάρχει λόγος, είπε ο Γουίλλιαμ. Θα περάσουμε και θα συνεχίσουμε.

Δεν είχαν προχωρήσει πολύ όταν ο Γουίλλιαμ είπε:

-Τελικά θα σταματήσουμε. Ο σερ Ρούπερτ έχασε ένα πέταλο, δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Πρέπει να τον πάμε στον σιδερά.

Φτάνοντας στο χωριό δεν ήταν δύσκολο να βρουν έναν σιδερά για να πεταλώσει το άλογο. Το μαγαζί του ήταν στην γωνία που σχημάτιζε ο κεντρικός δρόμος με έναν παράδρομο.

-Φτιάξε το πέταλο, είπε ο Γουίλλιαμ, και δες και τα άλλα για παν ενδεχόμενο.

-Έγινε, είπε ο σιδεράς, αλλά θα πάρει κάμποσο.

-Δεν υπάρχει βιάση, είπε ο Γουίλλιαμ.

-Έχετε καμία γιορτή; ρώτησε ο Λάιαμ κοιτώντας έξω. Που πάνε όλοι βιαστικοί;

-Να δουν το θέαμα, μη χάσουν.

-Θέαμα;

-Θα κάψουν μια άτυχη σαν μάγισσα. Δεν λέω, το κορίτσι είναι λίγο απόμακρο και σιωπηλό αλλά δεν έκανε κακό ποτέ και είναι πολλοί που θα είχαν πεθάνει χωρίς τη φροντίδα της. Εγώ θα είχα χάσει το χέρι μου όταν το έσκισα με εκείνη την αναθεματισμένη τη λεπίδα αν δεν μου το είχε περιποιηθεί εκείνη.

Ο σιδεράς έριξε μερικά χτυπήματα με το σφυρί στο πέταλο και μετά είπε:

-Θα μείνετε εδώ να περιμένετε; Δεν πάτε μέχρι το καπηλειό; Θα στείλω έναν από τους παραγιούς να σας φωνάξει όταν είναι όλα έτοιμα.

-Εντάξει να μην είμαστε μέσα στα πόδια σου, είπε ο Γουίλλιαμ. Πάμε, Λάιαμ.

 

Η μεταφορά από το κάστρο στην πλατεία που θα γινόταν η εκτέλεση έγινε με ένα κάρο. Η Μαριέττα ήταν ευγνώμων γι’ αυτό, αφενός δεν είχε τη δύναμη να περπατήσει αυτήν την απόσταση, αφετέρου δεν μπορούσαν να την προπηλακίσουν οι διερχόμενοι. Από τη δεύτερη δοκιμασία δεν απαλλάχτηκε ωστόσο. Μόλις το κάρο σταμάτησε στην πλατεία και την κατέβασαν άρχισε να δέχεται χτυπήματα και βρισιές από πολλούς.

Την ανέβασαν στην πυρά και την έδεσαν στο στύλο που ήταν στερεωμένος στο κέντρο.

-Αυτή είναι η πόρνη που μας προειδοποιεί η γραφή. Η Βαβυλώνα, η πόρνη η μεγάλη που κερνάει από το ποτήριό της…

Η Μαριέττα έκλεισε τα μάτια. Ας ερχόταν το τέλος γρήγορα. Ας μην υπέφερε πολύ. Ανάμεσα σε όσους την χλεύαζαν ήταν και άνθρωποι που είχε βοηθήσει, τόσο εύκολα το ξεχνούσαν και έπαιρναν το μέρος των κατηγόρων της;

Ο Ουέστον δεν είχε έρθει ακόμα, το έκανε επίτηδες για να αφήσει να την βασανίσουν και να την εξευτελίσουν όπως αυτός ο αυτόκλητος ρήτορας.

-Μην χρησιμοποιείς αυτά τα χωρία, είπε μια ήσυχη φωνή, γιατί ανήκουν στην Αποκάλυψη και το νόημά τους δεν είναι γνωστό όπως σε κάθε προφητεία πριν αυτή πραγματοποιηθεί.

Ο ρήτορας δεν φάνηκε να πτοείται αλλά άλλαξε μοτίβο.

-Ανάμεσα στα πόδια της έχει σκορπιό με θανατερό κεντρί, είπε και η Μαριέττα ένιωσε τα μάγουλά της να βάφονται κόκκινα από ντροπή παρά τη θέση στην οποία βρισκόταν.

-Είμαι σίγουρος ότι αυτό το μένος πηγάζει ακριβώς επειδή εσύ δεν μπόρεσες να βρεθείς εκεί, ανάμεσα στα πόδια της.

Γέλια ακούστηκαν, αυτή τη φορά στόχος της χλεύης ήταν ο ρήτορας που είπε απότομα:

-Εσύ βρέθηκες φαντάζομαι, γι’ αυτό την υπερασπίζεσαι. Μήπως να πάρεις θέση δίπλα της στην πυρά;

-Άπλωσε χέρι πάνω μου και θα στο κόψω από την ρίζα!

Νεκρική σιωπή απλώθηκε και η Μαριέττα άνοιξε τα μάτια της ξαφνιασμένη. Μπροστά στην πυρά στεκόταν ένας νέος άνδρας, στα πόδια του ήταν ριγμένος ένας ταξιδιωτικός μανδύας. Τον είχε βγάλει και αυτό ήταν που είχε κάνει τους πάντες να σωπάσουν, γιατί στο χιτώνιό του είχε κεντημένο ένα έμβλημα, άρα ήταν ευγενής και ακόμα περισσότερο στον ώμο έφερε έναν κόκκινο σταυρό το αδιάψευστό διακριτικό ενός σταυροφόρου. Δεν ήταν μόνο άνθρωπος με κύρος ήταν επίσης ένας επικίνδυνος αντίπαλος αν δοκίμαζαν να του επιτεθούν.

-Και τώρα που έχω την προσοχή σας, είπε ο άνδρας ποια είναι η κατηγορία εναντίον αυτής της γυναίκας;

-Είναι μάγισσα.

-Και ποιος το βεβαιώνει αυτό;

-Εγώ!

Ο Ουέστον είχε μόλις καταφτάσει και δεν θα άφηνε κανέναν να αμφισβητήσει την εξουσία του. Η Μαριέττα ένιωσε τις ελπίδες της να σβήνουν.

 

Φτάνοντας στην πλατεία ο Γουίλλιαμ αναγνώρισε αμέσως την Μαριέττα, ήταν η κοπέλα στο όνειρό του. Η συμπεριφορά της τον έπειθε για την αθωότητά της και ο Λάιαμ συμφωνούσε. Εξάλλου οι δύο τους είχαν δει το πρόσωπο του Κακού σε παραπάνω από μια περιπτώσεις και πως ήταν οι άνθρωποι που το υπηρετούσαν. Έτσι είχαν σταματήσει την διαπόμπευσή της και τώρα βρίσκονταν απέναντι στον πολύ βλοσυρό Ουέστον.

-Εγώ τη δίκασα και την καταδίκασα, εσείς ποιοι είστε για να επεμβαίνετε έτσι;

-Είμαι ο σερ Γουίλλιαμ Κάλεντον, ιππότης του στέμματος, προασπιστής του Παναγίου Τάφου.

-Αν είναι δίκη μάγισσας, είπε ο Λάιαμ, δεν είσαι αρμόδιος να την δικάσεις. Πρέπει να δικαστεί από εκκλησιαστικό δικαστήριο.

-Ο επίσκοπος Άνσελμος εκοιμήθη.

-Τότε πρέπει να περιμένετε να ορισθεί ο διάδοχός του.

-Αρκεί η δική μου εξουσία.

-Και μάρτυρες;

-Εγώ και τρεις άνδρες μου.

-Δηλαδή κανένας μάρτυρας, είπε ο Γουίλλιαμ. Είστε λοιπόν τόσο ανόητοι; Καταδικάζετε κάποιον σε θάνατο χωρίς μάρτυρες;

-Είναι μάγισσα! είπε ο Ουέστον. Τέλος!

Ο Λάιαμ ανέβηκε στην πυρά, έβγαλε τον εγκόλπιο σταυρό του και τον έτεινε στην Μαριέττα, η κοπέλα τον φίλησε με σεβασμό.

-Ανόητε, είπε ο Λάιαμ στον Ουέστον, αν ήταν μάγισσα θα τραβιόταν από το σταυρό, αν ήταν δαιμονισμένη θα ούρλιαζε. Δεν είναι τίποτα από τα δύο.

-Και ένας χωριάτης ξέρει από αυτά.

-Κάθε ευσεβής τα καταλαβαίνει αυτά, είπε ο Λάιαμ.

Ήταν σειρά του να αποκαλύψει τι κρυβόταν κάτω από τον μανδύα του. Αποκάλυψε το μοναχικό σχήμα του και μουρμουρητά ακούστηκαν γύρω. Δεν ήταν μόνο γιατί ήταν μοναχός. Ήταν Δομινικανός, ένα μοναστικό τάγμα αφιερωμένο στην καταπολέμηση του κακού και της αιρέσεως.

-Δεν είναι μάγισσα, είπε ο Γουίλλιαμ. Αλλά μπορώ να φανταστώ γιατί είναι στην πυρά από τη φάτσα σου. Δοκίμασες να την κάνεις δική σου, σωστά;

Γύρισε και κοίταξε την Μαριέττα.

-Αυτό δεν έκανε κορίτσι μου;

Η κοπέλα ξέσπασε σε δάκρυα γνέφοντας καταφατικά. Τώρα είχαν αρχίσει οι διαμαρτυρίες και από το πλήθος. Οι άνθρωποι που είχαν βοηθηθεί από αυτήν έπαιρναν το θάρρος να μιλήσουν.

-Αδελφέ Λάιαμ, λύσε την, πρόσταξε ο Γουίλλιαμ.

Ο Λάιαμ έσπευσε να το κάνει και να την κατεβάσει από την πυρά. Το αγοράκι που είχε πάρει το αφέψημα το προηγούμενο βράδυ, έτρεξε και την αγκάλιασε. Εκείνη χάιδεψε τα μαλλιά του.

Ο Γουίλλιαμ στράφηκε στον Ουέστον.

-Πως σε λένε;

-Τζάσπερ Ουέστον, δούκας…

-Δεν με ενδιαφέρει, δεν έχεις τίτλο πλέον. Τζάσπερ Ουέστον, με την εξουσία που μου έχει δώσει η μεγαλειότης του ο βασιλιάς Ερρίκος ο Β’ Πλανταγενέτ σε καθαιρώ από κάθε βαθμό και αξίωμα. Θα παραμείνεις υπό κράτηση μέχρι την απόφασή του για την τύχη σου.

-Πως τολμάς; Θα απευθυνθώ στο βασιλιά.

-Έχεις το θάρρος; Γιατί εγώ το έχω, είπε ο Γουίλλιαμ, πάρτε τον!

 

-Λοιπόν; Αυτό το όνειρο ήταν από τον Θεό.

Ο Γουίλλιαμ και ο Λάιαμ κάθονταν δίπλα στην φωτιά σε έναν αγρό όχι πολύ μακριά από το χωριό που ακόμα γιόρταζε την αθώωση της Μαριέττας και την τιμωρία του άδικου άρχοντά του. Όταν είχε αποκατασταθεί η τάξη εκείνοι είχαν αφήσει το χωριό για να συνεχίσουν το ταξίδι τους με την ευγνωμοσύνη της κοπέλας και τις ευχές του χωριού να τους συντροφεύουν.

-Πράγματι, συμφώνησε ο μοναχός, αλλά θυμάσαι τι σου είπα; Αν ο Θεός θέλει να κάνουμε κάτι θα μας οδηγήσει. Ή νομίζεις ότι ο σερ Ρούπερτ έχασε τυχαία το πέταλό του;

-Τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι τυχαίο, είπε ο Γουίλλιαμ, αυτό το έμαθα πια καλά. Ούτε καν τα όνειρα.

-Και αυτό είναι μια πολύ παρήγορη σκέψη, είπε ο Λάιαμ με ένα χαμόγελο κοιτώντας τον έναστρο ουρανό.

 

 

Τέλος

-Θα πίνεις το αφέψημα αυτό για μια βδομάδα και θα γίνεις περδίκι, θα φωνάζεις ακόμα πιο δυνατά από πριν. Αλλά θα το πίνεις όλο, ε; Ζεστό ζεστό.

Το σγουρόμαλλο αγοράκι έγνεψε καταφατικά και χαμογέλασε στην όμορφη κοπέλα που του μιλούσε. Εκείνη του ανταπέδωσε το χαμόγελο και μετά στράφηκε στην μητέρα του.

-Δεν μπορεί να μιλήσει γιατί ο λαιμός του έχει ερεθιστεί από την αρρώστια. Το αφέψημα θα τον μαλακώσει και θα είναι εντάξει σε λίγες μέρες. Έπεσε και ο πυρετός.

-Σ’ ευχαριστώ, είπε η γυναίκα, σ’ ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Πως να σου το ξεπληρώσω αυτό το καλό;

-Δεν χρειάζεται, αφού μπορούσα να βοηθήσω γιατί να μην το κάνω; Να πάτε στο καλό.

Η γυναίκα με το αγοράκι της βγήκαν και η κοπέλα έμεινε μόνη της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασε. Είχε τελειώσει για απόψε. Το όνομά της ήταν Μαριέττα Κόμπτον, ζούσε στο μικρό αυτό χωριό της Αγγλίας από τον καιρό που είχε γεννηθεί. Ο πατέρας της ήταν γιατρός και η μητέρα της ήξερε πολλά από βότανα. Και οι δύο, πεθαμένοι από χρόνια, της είχαν μάθει όσα ήξεραν και εκείνοι τα είχε βάλει στην υπηρεσία των συγχωριανών της.

Δεν ζητούσε αμοιβή ποτέ, κάποιοι της έδιναν χρήματα, κάποιοι της έφερναν φαγητό ή κάτι άλλο σαν δώρο ευχαριστώντας την για το καλό που τους έκανε. Στον μικρό κήπο γύρω από το σπίτι της, μαζί με τα βότανα καλλιεργούσε και κάποια ζαρζαβατικά, και με όσα της έδιναν οι συχωριανοί της κάλυπτε τις ανάγκες της, που δεν ήταν και πολλές.

Όσο όμορφη ήταν εσωτερικά ήταν και εξωτερικά. Είχε ένα γλυκό ευγενικό πρόσωπο με εκφραστικά μαύρα μάτια που πλαισιωνόταν από μαύρα μακριά μαλλιά. Το σώμα της ήταν δεμένο και σφριγηλό από τις δουλειές που έκανε κάθε μέρα και το δέρμα της καθαρό από σημάδια και ουλές.

Έλκυε την προσοχή των ανδρών αλλά ακόμα δεν είχε υπάρξει μια πρόταση γάμου, αυτό δεν την πείραζε. Δεν είχε ακόμα γνωρίσει εκείνον που θα ήθελε να γίνει σύζυγός της.

Τις σκέψεις της διέκοψε ένα χτύπημα στην πόρτα. Φαίνεται ότι κάποιος ακόμα χρειαζόταν την βοήθειά της. Πήγε να ανοίξει και μόλις είδες τον άνδρα στην πόρτα έκανε πίσω και υποκλίθηκε.

-Άρχοντα Ουέστον, είπε, σε τι οφείλω την τιμή;

Ένας ψηλός και σωματώδης άνδρας μπήκε στο σπίτι. Ακόμα και αν η ποιότητα των ρούχων του δεν μαρτυρούσε την ταυτότητά του, το έκανε το οικόσημο στο στέρνο, ήταν δούκας της περιοχής. Στάθηκε και έριξε μια ματιά, όλο και όλο ένα δωμάτιο το σπίτι ήταν και μπορούσε να το δει όλο από εκεί που στεκόταν.

Απέναντί του ήταν μια εστία όπου έκαιγε μια μικρή φωτιά για θέρμανση αλλά και μαγείρεμα. Από τη μια πλευρά ένα τραπέζι και ένας πάγκος με διάφορα αντικείμενα που χρειαζόταν η Μαριέττα στο λειτούργημά της όπως ένα γουδί αλλά και δοχεία για τα υλικά που χρησιμοποιούσε. Από την άλλη ήταν ένα κρεβάτι και ένα μπαούλο για τα ρούχα. Από τα δοκάρια της οροφής κρέμονταν βότανα πιασμένα σε μικρά ματσάκια.

-Χρειάζομαι τη βοήθειά σου.

-Πέρι τίνος πρόκειται, άρχοντά μου.

-Λέγε με Τζάσπερ. Έχω μια κάψα… μια πύρωση…

-Που; Μια αλοιφή ίσως να έκανε τη δουλειά που πρέπει.

-Δεν θέλω μια αλοιφή, είπε πνιχτά ο Ουέστον ενώ την πλησίαζε και την άρπαζε στα χέρια του κρατώντας την από τους ώμους. Θέλω το κορμί σου. Μόνο αυτό θα σβήσει τη φωτιά στα λαγόνια μου.

-Άρχοντά μου!

Ο Ουέστον προσπάθησε να την φιλήσει αλλά η κοπέλα κατάφερε να αποσπαστεί από την αγκαλιά του και να κάνει πίσω.

-Έχετε γυναίκα και παιδιά. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, είμαι εξάλλου παρθένα και έτσι θέλω να μείνω ως…

-Θα γίνεις δική μου τώρα ή θα πεθάνεις! την διέκοψε ο Ουέστον.

Κατάφερε να την ξαναπιάσει στα χέρια του, δεν υπήρχε και πολύς χώρος για να διαφύγει η Μαριέττα. Ο Ουέστον της έσκισε το φόρεμα και μούγκρισε με ικανοποίηση. Απελπισμένη η κοπέλα άρπαξε ένα ματσάκι βότανα και τον χτύπησε στο πρόσωπο. Για κακή του τύχη είχαν αγκάθια που τον σημάδεψαν σε πολλά σημεία κάνοντάς τον να ουρλιάξει και αφήνοντας σημάδια σαν να τον είχε χτυπήσει μαστίγιο.

-Φρουροί! φώναξε ο Ουέστον.

Τρεις άνδρες μπήκαν στο σπίτι έχοντας ήδη ξεθηκαρώσει τα σπαθιά τους.

-Αυτή η γυναίκα είναι μάγισσα, προσπάθησε να με μαγέψει για να προβούμε σε ανόσια συνουσία εκτός γάμου! Συλλάβετέ την!

Οι στρατιώτες έπιασαν την Μαριέττα από τα μπράτσα.

-Θα καείς στην πυρά, είπε ο Ουέστον, και θα είμαι εκεί να το ευχαριστηθώ.

Η κοπέλα τον κοίταξε απελπισμένη. Δεν ήθελε να υποκύψει στις ορέξεις του αλλά φοβόταν τόσο πολύ να πεθάνει.

«Θεέ μου,» σκέφτηκε, «βοήθησέ με σε παρακαλώ. Ας με βοηθήσει κάποιος.»

 

Ο σερ Γουίλλιαμ Κάλεντον ξύπνησε με ένα τίναγμα. Ανασηκώθηκε και κοίταξε γύρω του. Δεν υπήρχε κάποιος εμφανής λόγος για το ξύπνημα αυτό. Για όσο μπορούσε να δει γύρω του δεν υπήρχε τίποτα, ούτε άνθρωπος ούτε ζώο. Μόνο η σπαρμένη γη. Από την άλλη πλευρά της φωτιάς καθισμένος στα στρωσίδια του για τον ύπνο, καθόταν ο στενός φίλος και συνταξιδιώτης, ο αδελφός Λάιαμ. Εκείνος ήταν αφοσιωμένος να διαβάζει το Μεσονυχτικό αλλά η φωνή του ίσα που ακουγόταν πάνω από το τρίξιμο της φωτιάς:

«Ήρα τους οφθαλμούς μου εις τα όρη όθεν ήξει η βοήθειά μου. Η βοήθειά μου παρά Κυρίου του ουρανού και της γης…»

Όχι δεν ήταν αυτό που τον είχε ξυπνήσει. Εξάλλου ο Λάιαμ διάβαζε την ακολουθία κάθε βράδυ όπως θα έκανε και αν ήταν στο μοναστήρι του. Πρέπει να ήταν το όνειρο. Θα το συζητούσε μαζί του μόλις τελείωνε την ακολουθία.

Κοίταξε τον έναστρο ουρανό, του άρεσε να κοιμάται στην ύπαιθρο. Το θέαμα τον γέμιζε πάντα με δέος και δεν χόρταινε να το κοιτάζει.

-Γιατί δεν κοιμάσαι;

Ο Λάιαμ είχε τελειώσει το Μεσονυχτικό και είχε παρατηρήσει ότι ο φίλος του ήταν ξύπνιος.

-Είδα πάλι το όνειρο.

-Την κοπέλα που καίγεται στην πυρά;

-Ναι, γιατί επαναλαμβάνεται, Λάιαμ;

-Δεν ξέρω, Γουίλλιαμ. Ξέρεις τι λένε για τα όνειρα, να μην τα πιστεύουμε. Ναι, τα όνειρα μπορεί να είναι εκ Θεού, έτσι ώθησε ο Θεός τον απόστολο Παύλο να μεταβεί στην Μακεδονία και να κηρύξει εκεί, έτσι ειδοποίησε τον Ιωσήφ να φύγει στην Αίγυπτο και πολλά άλλα παραδείγματα. Αλλά μπορούν να είναι και εκ του πονηρού για να μας παραπλανήσουν. Γι’ αυτό λέμε ότι δεν πρέπει να τους δίνουμε σημασία, ο Θεός θέλει να μας οδηγήσει σε κάτι συγκεκριμένο θα το κάνει.

Ο Γουίλλιαμ ξάπλωσε και ο Λάιαμ τον μιμήθηκε.

-Καλό ξημέρωμα, είπε ο μοναχός.

 

-Γδύσου, μάγισσα!

Η Μαριέττα είχε περάσει τη νύχτα της πεσμένη στο βρώμικο άχυρο στο πάτωμα ενός κελιού. Δεν είχε κοιμηθεί καθόλου. Τις πρώτες ώρες έκλαιγε, μετά είχε αποκάμει και περίμενε σιωπηλή το μοιραίο. Τώρα με τους στρατιώτες να μπαίνουν στο κελί της είχε σηκωθεί όρθια. Η προσταγή τους όμως την είχε κάνει να παγώσει, θα υπέμενε και μια τέτοια μοίρα πριν από το φρικτό της θάνατο; Θα την βίαζαν;

Σαν να μάντεψε τις σκέψεις της, ο επικεφαλής της ομάδας είπε:

-Δεν θέλουμε να σε βατέψουμε, δεν θα βάζαμε τον εαυτό μας σε κίνδυνο όσο και ποθητό να είναι το κορμί σου. Αλλά πρέπει να βάλεις το πρέπον φόρεμα για την περίσταση!

Οι άλλοι στρατιώτες γέλασαν και ένας της πέταξε έναν λευκό μανδύα με βαριά μυρουδιά. Ήξερε τι ήταν, ο μανδύας ήταν εμποτισμένος με θείο για να επιταχύνει την καύση της στην πυρά. Έβγαλε το φόρεμά της με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της και φόρεσε το μανδύα.

-Προχώρα τώρα, είπε ο επικεφαλής. Στην πλατεία σου έχουν θερμή υποδοχή!

«Θεέ μου, σε παρακαλώ. Δεν έκανα τίποτα για να το αξίζω αυτό. Αλλά επαφίομαι σε Σένα. Ας είναι γρήγορος ο θάνατός μου. Φοβάμαι τόσο πολύ.»

Τα γόνατά της λύγισαν και η κοπέλα έπεσε στις πλάκες του διαδρόμου έξω από το κελί της. Δυο στρατιώτες της έπιασαν και την σήκωσαν. Συνέχισαν τη διαδρομή σέρνοντάς την σχεδόν.

Όταν ο δόκτωρ Γουίλομπι σκοτώνεται από κυνηγετικό όπλο, η σερίφης Λου Φέρις πιστεύει ότι μπορεί να είναι και ατύχημα. Όταν λίγες μέρες δολοφονείται και η ερωμένη του δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι πρόκειται για δολοφονία. Αλλά ποιος θέλει να τον σκοτώσει τον γιατρό που όπως φαίνεται δεν είχε έλλειψη από εχθρούς;

Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, ιδανικό για ένα ταξίδι για να κρατήσει παρά στους φίλους του είδους που θα προσπαθούν να βρουν το δολοφόνο μαζί με την σερίφη.

Σήμερα θα γνωρίσουμε ένα συνάδερφο συγγραφέα με τη διαφορά ότι εκείνος δεν λέει όσα θέλει με πεζό αλλά με έμμετρο λόγο, είναι ποιητής και έχει εκδώσει ήδη βιβλία με τις ποιητικές του συλλογές. Ο λόγος για τον Στρατή Παρέλη.

Το ιστολόγιό του είναι ένας ποταμός ποίησης απ’ όπου ορμητικοί ξεχύνονται οι στίχοι. Υπάρχουν ποιήματα πρακτικά αναρίθμητα για κάθε θέμα που θα μπορούσε να εμπνεύσει έναν ποιητή και δεν είναι καθόλου λίγα. Αντίθετα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι τίποτα δεν είναι ανάξιο ή λίγο να του δώσει τροφή για σκέψη και έμπνευση.

Τον Στρατή και τα ποιήματά του θα τα βρείτε εδώ: http://stratisparelis.blogspot.gr/

Χ

 

Με το πρώτο φως της ημέρας ετοιμάστηκαν να ξεκινήσουν, δεν θα μετέφεραν άλλα εφόδια ή εξοπλισμό πέρα από τα όπλα τους. Θα έφερναν εις πέρας την αποστολή τους και θα επέστρεφαν, δεν θα διανυκτέρευαν στο Ακροπύργιο.

Ο Βίλνους πέρασε από τη σκηνή των τραυματισμένων ανδρών του να δει πως τα πήγαιναν. Τους συνεχάρη για τη γενναιότητα που είχαν επιδείξει στην νυχτερινή μάχη και τους υποσχέθηκε μερίδιο από την αμοιβή και ας μην έπαιρναν μέρος σε όλη την επιχείρηση.

Αφήνοντας τη σκηνή πήγε να συναντήσει την Αδάρα. Η νομάδας πολεμίστρια ήταν με την Αχούκ στη μεγάλη σκηνή καθισμένες κοντά στη φωτιά. Μόλις τον είδε σηκώθηκε και πήγε κοντά του.

-Ξεκινάμε; ρώτησε.

-Εσύ θα μείνεις εδώ, είπε ο Βίλνους. Τώρα έχεις άλλα καθήκοντα και άλλες ευθύνες. Θα οδηγήσεις τον λαό αυτό, είναι μικρός αλλά σίγουρα υπό την ηγεσία σου θα γίνει μεγάλος και σημαντικός. Μόνο μια χάρη θέλω.

-Ποια είναι αυτή;

-Να προσέχεις τους δύο άνδρες που είναι τραυματίες και να τους πάρετε μαζί αν μετακινηθείτε μαζί και τον Σάι με την κοπέλα, την Αλόα, νομίζω ότι θα μείνουν μαζί αυτοί οι δύο. Όπως ξέρεις αφήσαμε τα άλογα στο Υψίκωμο, είναι δικά σας αν δεν επιστρέψουμε.

-Να προσέχετε, είπε η Αδάρα.

-Πάντα, της απάντησε ο Βίλνους και έφυγε.

Ξεκίνησαν για το Ακροπύργιο ο Βίλνους, ο Σοκάρ, ο Ντρέηκ και οι τέσσερις πολεμιστές που είχαν επιζήσει, ο Ράουμας και η Σέλμιορ. Ο Καλ Μάλγκοραν φυσικά ακολούθησε αν και φαινόταν να δίνει ελάχιστη σημασία σε όλους τους.

Δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα για να φτάσουν στο άκρο της πεδιάδας και το Ακροπύργιο. Από κοντά έδειχνε ακόμα πιο επιβλητικό με την αψιδωτή πύλη που περίμενε ανοιχτή και τα ψηλά τείχη πίσω από τα οποία υψώνονταν τα μουντά κύρια οικοδομήματα του κάστρου με τις αιχμηρές στέγες σαν βέλη που προσπαθούσαν να τρυπήσουν τον ουρανό.

Άρχισαν να ανεβαίνουν την φαρδιά σκάλα που οδηγούσε στην πύλη με τα όπλα τους έτοιμα. Τα βήματά τους αντηχούσαν στην σιγαλιά. Πέρα από την πύλη το φως είχε μια κόκκινη απόχρωση σαν από φωτιά αλλά δεν υπήρχε κανένα ίχνος ζωής. Ο Σοκάρ είπε χαμηλόφωνα:

Απ’ την Πύλη της Μοίρας μην περάσεις καραβάνι

Και αν ο δρόμος σου εκεί σε φέρει

Μην περνάς τραγουδώντας

Ακούς; Στη νεκρή σιωπή τα πουλιά βουβάθηκαν

Κι όμως κάτι τρεμίζει στον αέρα

Σαν πένθιμη τρίλια πουλιού.

Έκανε μια προστατευτική χειρονομία πάνω του σαν για να διώξει το κακό και πρόσθεσε:

-Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το μέρος. Εδώ βασιλεύει η σιωπή και ο θάνατος.

-Δεν είναι μέρος που θέλουμε να καθυστερήσουμε, συμφώνησε ο Βίλνους και στράφηκε στον Καλ, ξέρεις το δρόμο για την κρύπτη που λες;

-Ναι, είπε εκείνος με μάτια που γυάλιζαν από προσμονή.

Πέρασαν την πύλη και ο Σοκάρ έκανε πάλι το σημάδι για να ξορκίσει το κακό. Η αυλή μετά την πύλη ήταν βυθισμένη στο ημίφως, τώρα που είχαν μπει δεν φαινόταν κοκκινωπό αλλά πιο πολύ προς κοκκινοκίτρινο των πυρσών. Ο Σοκάρ κοίταξε τους πυρσούς και δεν ήταν δύσκολο για τον Βίλνους να μαντέψει τι σκεφτόταν, το μέρος ήταν εγκαταλελειμμένο για αιώνες, πως μπορούσαν να καίνε ακόμα πυρσοί;

Αιωρούμενοι πολεμιστές άρχισαν να εμφανίζονται από τις εισόδους που ανοίγονταν στην αυλή. Πλησίαζαν αθόρυβα εφοδιασμένοι με μεγάλα πολεμικά τσεκούρια, έτοιμοι να προσφέρουν το θάνατο. Μαζί τους και ένας άνδρας τυλιγμένος σε έναν μαύρο μανδύα με αποκρυφιστικά σύμβολα κεντημένα με ασημένια κλωστή, ένας μάγος Απολινάρι.

-Καλ, προχώρησε προς την κρύπτη, ας πάρουμε την πριγκίπισσά σου και να φύγουμε. Ντρέηκ και Σαλαχάρ μαζί του.

Ο Ντρέηκ και ακόμα ένας πολεμιστής ένευσαν και ακολούθησαν τον Καλ Μαλγκοράν που κινήθηκε προς μια είσοδο από την οποία φαινόταν μια σκάλα που οδηγούσε κάτω,. Δυο αιωρούμενοι πολεμιστές έκλειναν το δρόμο τους αλλά ο Ντρέηκ τους εξουδετέρωσε. Διαλύθηκαν αφήνοντας μια θρηνητική οιμωγή που πάγωνε το αίμα.

-Α γίνονται όλο και καλύτερα τα πράγματα… μουρμούρισε ο Ντρέηκ αλλά η φωνή του χάθηκε από μια κραυγή του Καλ:

-Έρχομαι αγαπημένη μου Εγίρα! Έρχομαι να σε σώσω!

Ακολούθησε τον Ντρέηκ και τον άλλο μισθοφόρο στη σκάλα ενώ ο Βίλνους και οι υπόλοιποι κάλυπταν την είσοδο.

-Είπε Εγίρα; έκανε ο Ράουμας και καθώς η αδερφή του το επιβεβαίωνε συνέχισε: Πρέπει να τον σταματήσεις Βίλνους, η Εγίρα ήταν μια μοχθηρή μάγισσα που φυλακίστηκε για τα εγκλήματά της αιώνες πριν. Είναι η μητέρα όλων των Απολινάρι αλλά δεν ήξερα ότι είναι ακόμη ζωντανή. Δεν πρέπει να ελευθερωθεί.

Ο Βιλνους μπλόκαρε με τη σπάθα του το όπλο ενός από τους απόκοσμους αντιπάλους τους και μετά τον έσπρωξε πάνω σε έναν άλλο επιτρέποντας στον Σοκάρ να τους αποκεφαλίσει με ένα χτύπημα. Κοίταξε τη σκάλα διστακτικός.

-Πήγαινε! τον προέτρεψε ο μάγος. Πρέπει να την σταματήσεις οπωσδήποτε. Εμείς θα φροντίσουμε για τον Απολινάρι και τα δημιουργήματά του!

 

Ο Ντρέηκ και ο Σαλαχάρ στάθηκαν μπροστά στο άνοιγμα της κρύπτης με τον μάγο να έρχεται ασθμαίνοντας λίγο πιο πίσω. Ο Ντρέηκ έβαλε το σπαθί του στο μαγικό πεδίο και μετά το τράβηξε πίσω. Είδε πως ήταν αλώβητο και κοίταξε τον συμπολεμιστή του που ανασήκωσε τους ώμους. Πέρασε το πεδίο και στάθηκε στην υγρή σπηλιά, τον ακολούθησε ο Σαλαχάρ βλέποντας ότι δεν είχε πάθει τίποτα. Η μάγισσα τους περίμενε χαμογελώντας γοητευτικά.

-Ελάτε κοντά μου, είπε με ένα σιροπιαστό τρόπο και εκείνοι δεν ήθελαν τίποτα άλλο όσο το να υπακούσουν.

-Κάνετε στην άκρη πληρωμένοι φονιάδες, είπε περιφρονητικά ο Καλ Μαλγκοράν ξυπνώντας τους από την ονειροπόληση και μπήκε στην κρύπτη. Πριγκίπισσά μου, δούλος σου.

Πλησίασε την μάγισσα μη χορταίνοντας να κοιτάει τα κάλλη της και εκείνη τον διευκόλυνε αφήνοντας το φόρεμα να κυλίσει από πάνω της. Την αγκάλιασε και την φίλησε στα χείλη, το φιλί της ήταν αισθησιακό, υποσχόμενο ηδονές. Η Εγίρα έλυσε το παντελόνι του και ένιωσε το χέρι της να χαϊδεύει τη στύση του. Παραδόθηκε στο χάδι της, είχε ονειρευτεί αλλιώς την πρώτη φορά που θα τελείωνε μαζί της αλλά ήταν τόσο απολαυστικό το χάδι της που δεν τον πείραζε και έτσι. Τελείωσε με έναν σπασμό. Δεν ντράπηκε που τελείωνε στο χέρι της και αυτή δε φάνηκε να την ενοχλεί.

Ξαφνικά ένιωσε ότι και κάτι άλλο έφευγε από μέσα του, δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα της ερωτικής του διέγερσης, εξάλλου δεν μπορούσε να διαρκεί τόσο η εκσπερμάτωση. Κάτι άλλο συνέβαινε που τον άφηνε αδύναμο, εξασθενημένο. Με ένα βογγητό πόνου έπεσε στα γόνατα, για μια τρομερή στιγμή κατάλαβε την αλήθεια, πόσο λάθος είχε κάνει. Ύστερα διαλύθηκε σε στάχτες.

Η Εγίρα στράφηκε στους πολεμιστές. Τώρα δεν ήταν δύο αλλά τρεις και της έφραζαν την έξοδο. Μπορούσε με ένα ξόρκι να τους εξοντώσει και να περάσει, τώρα τίποτα δεν την εμπόδιζε να φύγει, το μαγικό πεδίο είχε εξαφανιστεί για πάντα. Σήκωσε το χέρι της να εξαπολύσει μια κατάρα αλλά πρόσεξε τον άνδρα στη μέση.

-Βίλνους Ντρομέθια, είπε. Χαίρομαι που σε συναντώ από κοντά. Έλα σε’ μένα. Έλα και παραδώσου στην ηδονή μου, στάσου στο πλευρό μου και θα κυβερνήσουμε τον κόσμο με τη μαγεία μου και το σπαθί σου.

Ο Βίλνους την κοίταξε. Τον έλκυε το γυμνό χυμώδες σώμα της. Θα μπορούσε να σταθεί δίπλα της σαν βασιλιάς, οι μέρες τους γεμάτες δύναμη και οι νύχτες γεμάτες πάθος. Ύστερα την είδε όπως ήταν πραγματικά, μια γριά, σκελετωμένη και ζαρωμένη από το πέρασμα αιώνων. Την πλησίασε, και ήταν πάλι μια χυμώδης νέα γυναίκα, ολόγυμνη και ποθητή.

Την πλησίασε με το σπαθί χαμηλωμένο.

-Έλα, είπε η Εγίρα. Έλα και λάτρεψέ με.

Ο Βίλνους έφτασε κοντά της. Έσκυψε προς το μέρος της.

-Σε βλέπω όπως είσαι, είπε ήσυχα, ένα σκεβρωμένο πλάσμα που η ζωή του παρατάθηκε αφύσικα για αιώνες αλλά όχι πια.

Την διαπέρασε με τη σπάθα. Δεν έτρεξε αίμα. Το σώμα της άρχισε να ρυτιδιάζει και να ζαρώνει και ύστερα διαλύθηκε, έγινε σκόνη και μαζεύτηκε σε ένα σωρό στα πόδια του πολεμιστή. Το Ακροπύργιο τραντάχτηκε συθέμελα. Ο Βίλνους ένευσε στους άνδρες, του που έμοιαζαν να ξυπνούν από όνειρο, να φύγουν.

Στην αυλή βρήκαν τον Ράουμας και τη Σελμιόρ μαζί με τους υπόλοιπους άνδρες να περιμένουν, τη στιγμή που η μάγισσα πέθανε οι φρουροί της χάθηκαν, δεν είχαν πια λόγο ύπαρξης. Ο Ράουμας είχε ρίξει μια ματιά στα δωμάτια γύρω από την αυλή και είχε επιστρέψει με έναν βαρύ δερματόδετο και εμφανώς αρχαίο τόμο ξορκιών που ανυπομονούσε να μελετήσει. Άφησαν αμέσως πίσω τους το Ακροπύργιο.

-Αρχηγέ, είπε ο Ντρέηκ, όταν πήγες κοντά της εκεί μέσα, είπα τώρα είμαστε χαμένοι.

-Δεν μπήκα στον πειρασμό παρά για δευτερόλεπτα, μετά μια ανάμνηση από τη νύχτα τα έκανε όλα πολύ ξεκάθαρα.

Η απάντηση ήταν αινιγματική για όλους εκτός από την Σέλμιορ που χαμογέλασε και ένιωσε μια ζεστασιά να την πλημμυρίζει. Ο Βίλνους συνέχισε:

- Όσο για το ότι την έβλεπα, ήταν αλήθεια, το μενταγιόν έκανε τη δουλειά του.

-Κάναμε ένα καλό σήμερα, είπε ο Ράουμας, δεν χωράει αμφιβολία, κρίμα που είναι χωρίς αμοιβή. Πέρα από ένα σημαντικό εύρημα για εμένα δηλαδή.

-Δεν θα το έλεγα, είπε ο Βίλνους, το συμβόλαιο του Καλ προέβλεπε αμοιβή αν δεν βρίσκαμε τίποτα εδώ. Και τώρα που είναι νεκρός μένουμε εμείς κύριοι και νομείς της περιουσίας του.

Οι υπόλοιποι τον κοίταξαν έκπληκτοι και ο μάγος είπε:

-Ο Μαλγκοράν ήταν ζάμπλουτος, μήπως θα έπρεπε να σκεφθείς να αφήσεις τις περιπλανήσεις πλέον και να εγκατασταθείς στην πόλη; Θα γίνεις μεγάλος άρχοντας εδώ, θα αρχίσεις το δικό σου οίκο αν κάνεις οικογένεια.

-Οίκος της Ντρομέθια, είπε ο Ντρέηκ, μου αρέσει όπως ακούγεται. Ίσως βγουν και βασιλείς μια μέρα από αυτόν.

-Θα πιώ σ’ αυτό, είπε ο Βίλνους, και στους γενναίους άνδρες που έπεσαν για να τα καταφέρουμε.

Κοίταξε μπροστά προς τον καταυλισμό που είχαν ταφεί οι πεσόντες πολεμιστές του και… το μέλλον.

 

 

Τέλος