Νυχτερινή Πένα

Η Μίριαμ Γκιουζέλ ούρλιαξε καθώς η δερμάτινη ζώνη του πατέρα της τυλιγόταν για άλλη μια φορά γύρω από τα πλευρά της και η βαριά αγκράφα τη χτυπούσε στο γυμνό της γλουτό. Ο Ιμπραήμ Γκιουζέλ τράβηξε τη ζώνη για να εξαπολύσει άλλο ένα χτύπημα.

-Μη σε παρακαλώ, είπε η έφηβη. Μη…

-Ντύνεσαι σαν πόρνη του δρόμου και μετά με κοιτάζεις στα μάτια σαν να είμαι πελάτης σου; Θα μάθεις να σέβεσαι ή θα πεθάνεις, βρομοθήλυκο!

Η ζώνη σφύριξε στον αέρα καθώς κατευθυνόταν προς το ανυπεράσπιστο κορίτσι για να χτυπήσει αυτή τη φορά τα γυμνά της πόδια. Το κορίτσι ούρλιαξε και σωριάστηκε στο πάτωμα. Ο άντρας μάζεψε τη ζώνη αλλά δεν ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά κλώτσησε την πεσμένη φιγούρα.

-Ιμπραήμ! Σε παρακαλώ!

Η Άλις Σόντερς, και νυν Γκιουζέλ, έτρεξε να μπει ανάμεσα στον άντρα της και την δευτερότοκή της.

-Αρκετά τη χτύπησες.

-Αρκετά; φώναξε ο άντρας. Αρκετά; Δεν θα μου πεις εσύ ποιο είναι το αρκετό. Αλλά εσύ φταις! Τις έμαθες να ντύνονται σαν τις πόρνες της χώρας σου, όπου γυρνάνε γυμνές όλες να τις βλέπουν οι άντρες. Ευτυχώς επιστρέψαμε πριν χαλάσουν και δεν κάνουν για τίποτα. Ποιος άντρας θα την έπαιρνε αν την έβλεπε έτσι;

Η Άλις κοίταξε την κόρη της που έτρεμε πεσμένη στο πάτωμα ενώ έκλαιγε με λυγμούς. Τα ρούχα της ήταν σκισμένα και πεταμένα στο πάτωμα και εκείνη είχε απομείνει με τα εσώρουχα, κάτι που ερχόταν να προσθέσει την ντροπή στον πόνο. Πήγε κοντά της και την βοήθησε να σηκωθεί.

-Δεν ήταν άσχημα ντυμένη, είπε, ούτε προκλητικά.

-Μόνο είχε έξω τα πόδια της και τα χέρια της, για να μην αναφερθούμε στο ότι φαινόταν το στήθος της από τη μπλούζα. Σαν να το πρόσφερε στον κάθε άντρα που θα την έβλεπε.

Η Άλις οδήγησε την κόρη της στο δωμάτιό της ενώ ο Ιμπραήμ ακόμα την κοίταζε την κόρη του βρίζοντας.

Μέσα στο δωμάτιο που η Μίριαμ μοιραζόταν με την μεγαλύτερη κόρη, την Καρίνα. Την βοήθησε να ξαπλώσει στο κρεβάτι και την σκέπασε. Την αγκάλιασε πάνω από τα σκεπάσματα προσπαθώντας να την παρηγορήσει και να την ανακουφίσει.

-Γιατί μαμά; είπε με παράπονο το κορίτσι.

Τι να της εξηγούσε; Αυτό που και η ίδια αδυνατούσε να εξηγήσει; Είχε γνωρίσει τον Ιμπραήμ είκοσι χρόνια πριν όταν ήταν ένας νεαρός διπλωμάτης στην Τουρκική αποστολή στα Ηνωμένα Έθνη. Τον είχε βρει γοητευτικό και είχε γίνει γυναίκα του μετά από μια σχέση ενός έτους. Είχαν αποκτήσει τέσσερεις κόρες την Καρίνα, την Μίριαμ, την Ιρέμ και τη μικρούλα Αμίνα. Από τη Νέα Υόρκη είχαν μεταφερθεί στην Ουάσιγκτον όταν ο Ιμπραήμ είχε μετατεθεί στην εκεί πρεσβεία. Είχαν από εκεί μετακινηθεί στην Οτάβα και πίσω στη Νέα Υόρκη ως που έναν χρόνο πριν ο Ιμπραήμ είχε κληθεί να επιστρέψει και να αναλάβει θέση στο υπουργείο εξωτερικών. Από εκείνη τη στιγμή τα πράγματα είχαν αλλάξει.

Ενώ στις ΗΠΑ και τον Καναδά, ο Ιμπραήμ φερόταν σαν ένας ευγενικός, μορφωμένος και πολιτισμένος άνδρας, επιστρέφοντας στην Τουρκία είχε δείξει ένα άλλο πρόσωπο. Ένα που ταίριαζε στα ανατολίτικα πρότυπα της χώρας του. Είχε γίνει ένας αυταρχικός και βίαιος άνδρας. Χτυπούσε τις κόρες του, τις περιόριζε στο σπίτι και είχε ήδη εκφράσει την απόφασή του ότι δεν υπήρχε λόγος να σπουδάσουν αλλά θα παντρεύονταν μόλις θα ενηλικιώνονταν τους άνδρες που εκείνος θα επέλεγε.

Αυτή η αλλαγή στην συμπεριφορά του δεν ήταν εύκολα αποδεκτή από τις δύο μεγάλες κόρες του που καταλάβαιναν την αλλαγής τη ζωή τους όπως και από την ίδια. Δεν μπορούσαν να ζήσουν έτσι, όχι, δεν θα έθαβε τις κόρες της σε μια τέτοια κοινωνία. Το αποψινό περιστατικό ήταν η σταγόνα που ξεχείλιζε το κορίτσι. Θα έπαιρνε τα κορίτσια της και θα έφευγε. Χωρίς διαζύγιο, δεν υπήρχε στην Τουρκία καμία πιθανότητα να το καταφέρει. Ακόμα και αν κατάφερνε να χωρίσει τον Ιμπραήμ, το δικαστήριο θα του έδινε τα κορίτσια. Και δεν θα άφηνε πίσω τις κόρες της.

Θα το σκάγανε όλες μαζί.