Νυχτερινή Πένα

Το μεγάλο υπερωκεάνειο έπλεε με ταχύτητα 19,5 κόμβων την ώρα μέσα στην κρύα ασέληνη νύχτα. Η θάλασσα ήταν λάδι και δεν υπήρχε καθόλου αέρας αλλά οι δύο παρατηρητές, ο Φρέντερικ Φλητ και ο Ρέτζιναλντ Λη, ψηλά στο ιστίο χρειάζονταν όλη τους την προσοχή γιατί χωρίς τη σελήνη με το φως των άστρων μόνο ήταν σχεδόν ολοσκότεινα.

Ο Φλητ το είδε πρώτος, ένα αντικείμενο μπροστά τους που ήταν ορατό μόνο από τον έναστρο ουρανό που έκρυβε. Άρπαξε το τηλέφωνο που του επέτρεπε να επικοινωνεί με την γέφυρα.

-Τι βλέπεις; τον ρώτησε ο πρώτος αξιωματικός Γουίλλιαμ Μέρντοκ, που ήταν υπηρεσία.

-Παγόβουνο, ευθεία μπροστά! φώναξε ο Φλητ.

Τριάντα επτά δευτερόλεπτα αργότερα ο Τιτανικός προσέκρουε στο παγόβουνο. Ήταν 23:39 της Κυριακής 14 Απριλίου. Δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα δεν υπήρχε πια. Είχε βυθιστεί παίρνοντας μαζί του πάνω από 1500 ψυχές ανάμεσά τους και τέσσερεις Έλληνες.

Αιωνία τους η μνήμη.