Νυχτερινή Πένα

   Ο Άγγελος έβηξε και έτριψε τα μάτια του που είχε ερεθίσει ο καπνός. Θα είχε πεθάνει όπως οι καταδικασμένοι για μαγεία στην πυρά αν δεν είχαν αντιληφθεί τι γίνεται από το φυλάκιο. Είχαν σπεύσει να σβήσουν την φωτιά και είχαν προλάβει να τον τραβήξουν έξω από το φλεγόμενο σπίτι. Κοίταξε το καπνισμένο ερείπιο και μετά γύρισε προς το Μάρκο.

   -Σου χρωστάω τη ζωή μου, είπε βραχνά.

   -Μην το συζητάς, είπε ο πρώην καταδρομέας. Ήταν επαγγελματίες αυτοί που το κάνανε αυτό.

   Ο Άγγελος συμφώνησε με ένα νεύμα και έκανε να σηκωθεί. Τον είχαν μεταφέρει στο φυλάκιο και τώρα ήταν ξαπλωμένος σε ένα από τα κρεβάτια των οπλιτών.

   -Ο Δάια προφανώς έβγαλε συμπεράσματα από την εξαφάνιση του λακέ του, είπε ο Ρωμανός. Δεν το χειριστήκαμε καλά τελικά.

   -Κάνατε ό,τι μπορούσατε, και εγώ δεν μπορώ να σας κατηγορήσω, μου σώσατε τη ζωή. Ακόμα και αν δεν με νοιάζει πια να ζήσω.

   -Δεν σε νοιάζει να ζήσεις; Γιατί;

   -Δεν το σκάσαμε με την Αγγελική τυχαία, σήμερα ήταν η μέρα που θα αρραβωνιαζόταν. Τώρα που θα επιστρέψει στο σπίτι της όλα τελείωσαν.

   Ο Ρωμανός κούνησε το κεφάλι του.

   -Όχι ακόμα.

   -Όχι;

   -Εντάξει, δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό. Αλλά δεν χάθηκε ακόμα κάθε ελπίδα, ίσως ο Μιχάλης βρει κάτι.

   Το τηλέφωνο του Ρωμανού χτύπησε ακριβώς εκείνη τη στιγμή.

   Η Αγγελική Δάια κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Είχε φορέσει ένα απλό γαλάζιο φόρεμα και ήταν έτοιμη για την τελετή των αρραβώνων. Ποτέ της δεν ήθελε κάτι λιγότερο και ποτέ δεν είχε βρεθεί με τόσο περιορισμένες επιλογές, τόσο κλεισμένη σε αδιέξοδο.

   Άφησε το δωμάτιο της και βγήκε στο μακρύ διάδρομο που θα την έφερνε στον εξώστη και τη σκάλα απ' όπου θα κατέβαινε στο σαλόνι όπου θα συνέβαινε το πιο απευκταίο γεγονός της ζωής της. Κατέβηκε τη σκάλα κάτω από τα χειροκροτήματα των παρισταμένων και προχώρησε πρρος το μέρος του πατέρα της και τον φίλο του και μελλοντικό της σύζυγο. Ο πατέρας την την αγκάλιασε και μετά στράφηκε προς τους καλεσμένους του. Άρχισε να μιλάει αλλά η Αγγελική δεν άκουγε. Εκείνη ήθελε να κλάψει, να θρηνήσει, να ουρλιάξει. Εκείνος που αγαπούσε ήταν νεκρός και η ίδια θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή της με τη σκεψη της χαμένης της ευτυχίας.

   -Έτσι αγαπητοί μου συγκεντρωθήκαμε εδώ για να γιορτάσουμε την ευτυχία της κόρης μου, κατέληξε ο Λυκούργος Δάια και μια φωνή τον έκοψε μάλλον απότομα.

   -Μια ευτυχία που δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είναι με εκείνον που αγαπάει.

   Όλα τα βλέμματα στράφηκαν στην απέναντι πλευρά του σαλονιού, στην ανοιχτή πόρτα που έβγαζε στον κήπο στεκόταν ο Ρωμανός μαζί με τον Άγγελο. Η Αγγελική έβγαλε μια κραυγή και έτρεξε σε' κεινον που νόμιζε νεκρό και ρίχτηκε στην αγκαλιά του ενώ μια θύελλα από ψιθυριστά σχόλια ξεσπούσε ανάμεσα στους καλεσμένους.

   -Το με ποιον θα είναι θα το πω εγώ, απάντησε ξερά ο Λυκούργος Δάια. Και φύγετε από δω πριν καλέσω την αστυνομία.

   -Αστυνομία; Αυτόν μόνο η στρατονομία μπορεί να τον συλλάβει, παρατήρησε μια ήσυχη φωνή από τη μεριά της μεγάλης καμάρας που ένωνε το σαλόνι με το χωλ της εισόδου. Ο Μιχάλης στεκόταν εκεί ήσυχος και γαλήνιος σαν να μη βρισκόταν στο σπίτι κάποιου απρόσκλητος και μάλιστα σε κάποιου που είχε και ασφάλεια ικανή να τον πετάξει έξω μετά από γενναίο ξυλοδαρμό.

   -Ποιος διάολος είσαι' συ; βρυχήθηκε ο Δάια.

   -Κάποιος που θέλει να λύσει με ειρηνικό τρόπο τη διαφορά που υπάρχει εδώ.

   -Εδώ δεν υπάρχει καμία διαφορά. Θα γίνει αυτό που εγώ θεωρώ σωστό.

   -Για πόσο; Σε λίγο η Αγγελική θα είναι ενήλικη και θα μπορεί να διαλέξει μόνη της την πορεία που θα πάρει στη ζωή της. Θα σου φανεί περίεργο να αφήσει την περιουσία σου για την αγάπη;

   Ο Δάια τον κοίταξε με έναν τρόπο που έδειχνε καθαρά ότι περιφρονούσε την άποψή του.

   -Πως μπήκες εδώ;

   -Από την πόρτα, είπε ο Μιχάλης ατάραχος. Απλά έπεισα την κοπέλα που μου άνοιξε ότι θέλετε να με δείτε. Και ναι θέλετε, κύριε Δάια, είστε έξυπνος και θα καταλάβετε ότι έχω δίκιο.

   Ο Δάια τον πλησίασε ενώ πλησίαζαν και δυο άνδρες της ασφάλειας. Ο Μιχάλης παρέμεινε στη θέση του ακίνητος και απόλυτα ήρεμος. Ήταν αυτή του ακριβώς η ηρεμία που έπεισε τον Δάια να τον ακούσει. Βγήκε στο χωλ και από' κει πέρασε σε ένα μικρό γραφείο.

   -Λοιπόν; είπε ενώ καθόταν σε μια μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα, πιστεύεις ότι ξέρεις καλύτερα από' μενα πιο είναι το συμφέρον της κόρης μου;

   -Ας αρχίσουμε από αυτό. Δεν είναι κόρη σας.