Νυχτερινή Πένα

   Η Έλανεθ μισάνοιξε την πόρτα του δωματίου του Νέφλιν, έχωσε το κεφάλι της και τον είδε σκυμμένο πάνω από ένα χάρτη. Τον είδε να περνάει το χέρι του πάνω από τα μάτια του. Ήξερε τι τον απασχολούσε. Μακάρι να την άφηνε να το σηκώσει αυτό το βάρος μαζί του.

   -Είσαι κουρασμένος;

   -Ναι, αλλά…

   -Μπορώ να κάνω κάτι για’ σενα;

   -Όχι δεν το νομίζω, είπε και την κοίταξε.

   Η Έλανεθ μπορούσε να δει στα μάτια του την κούραση που τον διακατείχε. Τα πρόσφατα γεγονότα είχαν συνταράξει το βασίλειο και ως που να αποκατασταθεί η τάξη και η ησυχία εκείνος ως φρούραρχος του πύργου του Άκρεν είχε πολλά να φροντίσει και να κάνει.

   Πλησίασε και τον χάιδεψε απαλά στην πλάτη.

   -Μακάρι να με άφηνες να μοιραστώ μαζί σου το φορτίο αυτό Νέφλιν.

   -Δε μου αρέσει να με λυπούνται! απάντησε εκείνος απότομα.

   Είδε τα καστανά μάτια της να γεμίζουν δάκρυα και κατέπνιξε την ανάγκη να την σφίξει στην αγκαλιά του. Έπρεπε να συνεχίσει έτσι, να την κρατάει σε απόσταση για το καλό της.

   -Μπορείς να με αφήσεις μόνο μου;

  Η Έλανεθ τον κοίταξε παρακλητικά. Ήταν λίγο πιο κοντή από το συνηθισμένο ύψος με ένα λεπτό σχεδόν αιθέριο σώμα. Τα μακριά της μαλλιά έπεφταν στους ώμους και κάτω στην πλάτη της, σωστός μεταξένιος χείμαρρος. Ξυπόλυτη όπως ήταν δεν έκανε κανέναν ήχο πηγαίνοντας στην πόρτα, εκεί στάθηκε και τον ξανακοίταξε. Μετά βγήκε. Ο Νέφλιν ήξερε ότι θα πήγαινε να κλάψει κάπου μόνη, δεν ήθελε να την δουν να κλαίει, να μην την λυπηθούν. Πόσο μοιάζανε σ’ αυτό!

   -Κατάρα! φώναξε και άρπαξε από το γραφείο μπροστά του ένα μικρό πορσελάνινο σύμπλεγμα. Το πέταξε στον τοίχο όπου διαλύθηκε σε δεκάδες μικροσκοπικά θραύσματα. Την επόμενη στιγμή ήταν και πάλι άθικτο στο γραφείο του.

   Εικόνιζε έναν νέον άνδρα και μια κοπέλα, εκείνη στην αγκαλιά του, τα πρόσωπά τους να λάμπουν από ευτυχία. Ήταν μια διαρκής υπενθύμιση του τι δεν μπορούσε να έχει, τι είχε για πάντα απωλέσει. Και δεν μπορούσε να το καταστρέψει, ό,τι και να έκανε το άγαλματίδιο εμφανιζόταν και πάλι άθικτο στο γραφείο του. Μπορούσε να φανταστεί μόνο τη σαδιστική ευχαρίστιση του Ζαγκάρθους μ’ αυτό το βασανιστήριο που του επέβαλλε, σαν να μην ήταν αρκετή η κατάρα.

   Αγαπούσε την Έλανεθ, την είχε αγαπήσει από την πρώτη στιγμή που την είδε και ήταν αμοιβαίο το ήξερε. Αλλά δεν μπορούσε να την αφήσει να τον πλησιάσει, ούτε να προχωρήσει σε μια σχέση μαζί της. Αυτό θα σήμαινε θάνατο για εκείνη. Θυμόταν πολύ καλά την κατάρα του Ζαγκάρθους.

   “Ποτέ με το γλυκό ποτό της αγάπης δεν θα μεθύσεις,

    ποτέ ευτυχισμένα μαζί της δεν θα ζήσεις,

    και αν ποτέ το επιχειρήσεις

   τη ζωή της σύντομα θα στερήσεις.”

   Η κατάρα είχε ειπωθεί πολλά χρόνια πριν και τότε δεν είχε καμία γυναίκα στη ζωή του αλλά ο μάγος την είχε διατυπώσει έτσι ώστε να μην υπάρχει τρόπος να την παρακάμψει, αν αγαπούσε μια κοπέλα και προχωρούσε μαζί της σε σχέση εκείνη θα πέθαινε.

   Για ένα πολύ μεγάλο διάστημα είχε ζήσει αποκομμένος σαν ερημίτης στον πύργο του αποφεύγοντας κάθε συναναστροφή για να ξεφύγει από την κατάρα του σκοτεινού μάγου. Έβγαινε μόνο επικεφαλής των πολεμιστών του στις μάχες για την υπεράσπιση της Εσπέρια από εχθρικές δυνάμεις. Σε μια τέτοια εκστρατεία παρασύρθηκε να κοιμηθεί με μια γυναίκα από εκείνες που ακολουθούσαν τους στρατούς και μπορούσε ο καθένας να αποκτήσει με λίγα νομίσματα. Η γυναίκα δεν είχε πάθει τίποτα και ο Νέφλιν είχε ανακαλύψει ότι η κατάρα κάλυπτε μόνο την αληθινή αγάπη, όχι την σεξουαλική πράξη. Έτσι μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του χωρίς το φόβο ότι θα έφερνε το θάνατο σε κάποια γυναίκα ακόμα και αν ήταν πόρνη.

   Είχε ζήσει σαν ερημίτης, με εναλλαγές σαν ένας από τους καλύτερους στρατηγούς του βασιλείου, ως που η Έλανεθ ήρθε στον πύργο του Άκρεν. Είχε σχεδόν ξεχάσει την κατάρα έχοντας φτιάξει μια ζωή που την άφηνε έξω. Αλλά η Έλανεθ ήταν τόσο ξεχωριστή που δεν μπορούσε να σταματήσει τον εαυτό του από το να την αγαπήσει. Η φωνή της, το γέλιο της, η γλυκύτητα του χαρακτήρα της και η καλλιεργειά της το έκαναν αναπόφευκτο, πολύ γρήγορα την αγάπησε και ήταν αμοιβαίο συναίσθημα μόνο που η Έλανεθ δεν είχε λόγο να μην το εκφράζει και να μην το δείχνει. Φοβούμενος την ερωτική έλξη που ένιωθε για την Έλανεθ θα έκαμπτε την αντίστασή του είχε εντρυφήσει πολύ στο τελετουργικό του Ζενιμάν, ένα αρχαίο τελετουργικό που επέτρεπε στον άνδρα να κατευνάσει τα ερωτικά σκιρτήματα και τον σεξουαλικό πόθο. “Κάτι σαν σεξουαλική συνεύρεση χωρίς σεξ,” το είχε αποκαλέσει ένας από τους δασκάλους του κάποτε.

   Αλλά με την Έλανεθ ήταν διαφορετικά τα πράγματα, την αγαπούσε και ταυτόχρονα την ήθελε ερωτικά. Με κάθε μέρα που περνούσε γινόταν όλο και πιο δύσκολο και το μαρτύριό του μεγάλωνε. Δεν ήθελε να την βάλει σε κίνδυνο αλλά ούτε και άντεχε να τη διώξει, χώρια που η Έλανεθ δεν θα έφευγε ούτως ή άλλως. Έτσι είχε κρατήσει μια στάση που έλπιζε ότι κάποια στιγμή θα πάγωνε την καρδιά της και, για το δικό της καλό, δεν θα νοιαζόταν γι’ αυτόν.

   Ένα χτύπημα στην πόρτα ήρθε να διακόψει τις σκέψεις του και ο Νέφλιν κάλεσε τον επισκέπτη να περάσει. Ήταν ένας από τους άνδρες της φρουράς.

   -Η αρχόντισσα Έλανεθ πήρε ένα άλογο και βγήκε από τον πύργο μόνη, σερ.

   Ο Νέφλιν τινάχθηκε όρθιος, δεν ήταν συνετό αυτό. Τις τελευταίες μέρες στην γύρω περιοχή είχε εμφανιστεί μια ληστοσυμμορία που είχε αποδειχθεί επικίνδυνη και ανηλεής. Βγήκε από το γραφείο του δίνοντας διαταγές για γρήγορες περιπόλους στην περιοχή να βρουν την κοπέλα. Ο ίδιος θα οδηγούσε μια από αυτές τις περιπόλους.

   Βγήκαν από τον πύργο και πήραν το δρόμο για την Ατρέα που διέσχιζε το δάσος του Καρενός, αυτό ήταν το επικίνδυνο σημείο. Ο Νέφλιν έλπιζε να μην έχει πάθει τίποτα η Έλανεθ και ας ταξίδευε ως την Νούθια στην άλλη άκρη της Εσπέρια για να τη βρει. Δυστυχώς οι φόβοι του επαληθεύθηκαν σχεδόν αμέσως όταν μπήκαν στο δάσος. Άκουσαν μια γυναικεία φωνή να καλεί σε βοήθεια. Ο Νέφλιν την αναγνώρισε αμέσως και προέτρεψε το άλογο του να καλπάσει ακόμα πιο γρήγορα ενώ οι πολεμιστές τον ακολούθησαν.