Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Εκείνος ένας ψηλός και σωματώδης νέος άνδρας, εκείνη μια πανέμορφη κοπέλα με ένα γλυκό πρόσωπο και αέρινο όμορφο σώμα. Περπατάνε στο πάρκο, είναι ένα γλυκό καλοκαιρινό σούρουπο, το σκοτάδι πέφτει και είναι οι δυο τους. Το πάρκο όλο δικό τους.
Περπατάνε και σταματούν σε ένα γεφυράκι. Την κρατάει από το χέρι και τώρα γυρίζει προς το μέρος του.
-Μήπως πρέπει να φύγω; λέει. Δε θέλω να έρθει μια μέρα που να μετανιώσεις που ήσουν μαζι μου. Ούτε να λες σε κάποια άλλη κοπέλα ότι ήμουν μια μικρή πριγκίπισσα αλλά είχα να λύσω όλα τα δικά μου τα οποία τελικά δεν τα έλυσα.
Την κοιτάζει. Την αγαπάει τόσο πολύ που η αναφορά και μόνο στο να φύγει τον κάνει να πονάει, δακρύζει αλλά δεν την αφήνει να το καταλάβει. Βάζει τα χέρια του στους ώμους της.
-Δεν θέλω να φύγεις, λέει. Ό,τι και αν είναι θα το παλεύουμε μαζί.
Τα λόγια του την ανακουφίζουν λίγο. Ξέρει ότι τα εννοεί αλλά φοβάται, ώ πόσο φοβάται να αφεθεί να τα πιστέψει απόλυτα.
-Δεν θέλω να το χαλάσω αυτό που έχουμε, ούτε να το φθείρω.
-Δεν το κάνεις.
-Προσπαθώ να μην λυπώ κανέναν, κανέναν αλήθεια, αλλά έχω τόσα πολλά στο κεφάλι μου..... Κάποιες φορές κουράζομαι και ξεσπάω .... Και κλείνω το κινητό και χάνομαι.
Παίρνει το πρόσωπό της στα χέρια του και τη φιλάει απαλά στα χείλη, τόσο απαλά όσο το θρόισμα του αέρα.
-Μην το κάνεις αυτό, λέει, θέλω να είμαι κοντά σου πάντα, ακόμα και αν δεν είναι εφικτό σωματικά.
-Το ξέρω ότι νοιάζεσαι. Ποτέ δεν μου έχεις φερθεί άσχημα, αντίθετα κάθε μέρα μου λες ότι δεν θα με αφήσεις ποτέ πια. Γιατί δεν περνάει αυτό το πράγμα, αυτή η ανασφάλεια.
Την αγκαλιάζει, τη χαϊδεύει. Το σώμα της τρέμει στην αγκαλιά του. Αλλά δεν είναι το κρύο η αιτία.
-Ποτέ δεν θα σε αφήσω. Στο υπόσχομαι. Θα είμαστε πάντα μαζί. Υπομονή και όλα θα πάνε καλά.
-Προσπαθώ να έχω υπομονή. Δεν έχω, γιατί δεν έχω αρκετή;
-Δεν πειράζει, της λέει απαλά. Συνεχίζει να την κρατάει αγκαλιά, να προσπαθεί να διώξει μακριά όσα τη φοβίζουν.
-Κάθε μέρα νιώθω ότι ταιριάζουμε όλο και πιο πολύ, ότι θα είμαι εδώ για σένα, ότι δεν θέλω να είμαι χωρίς εσένα.
Η φωνή της σπάει λίγο, σαν να θέλει να κλάψει. Την σφίγγει στην αγκαλιά του, αγγίζει με τα χείλη του το μικρό δάκρυ που λαμπερό κυλάει στο αψεγάδιαστο δέρμα της. Κοιτάει το γλυκό πρόσωπο, τα όμορφα ματάκια που είναι έτοιμα να κλάψουν, τα ματάκια που δεν τον βλέπουν. Τον βλέπει μόνο με τα μάτια της ψυχής, εκείνα που βλέπουν πάντα αληθινά. Ποτέ αυτό δεν τον εμπόδισε να την αγαπήσει, κάθε άλλο. Τον έκανε πάντα να νιώθει τρυφερότητα για εκείνη. Τη φιλάει ξανά. Τη διαβεβαιώνει.
-Δεν θα είσαι. Μη φοβάσαι.
-Δεν θέλω να σου λέω τέτοια πράγματα, αλλά πάντα δε θα βλέπω και θα έχω θέματα. Όχι λίγα. Δεν μπορώ να κάνω πράγματα μόνη μου. Πόσα να αντέξω; Δεν μπορώ να τα παλέψω όλα.
-Θα σε βοηθώ εγώ, είπε εκείνος, θα είμαι δίπλα σου πάντα.
-Θέλω να είσαι καλά, να χαίρεσαι και να μη σε λυπώ. Σου αξίζει να είσαι καλά.
Τον συγκινεί η έννοια της. Κάνει λίγο πίσω και την κοιτάζει. Δεν την αγάπησε για την ομορφιά της αλλά για τον υπέροχο χαρακτήρα της αλλά μερικές φορές τον αφήνει ξέπνοο έτσι όπως μοιάζει με νεράιδα στο φεγγαρόφωτο.
-Θα είμαι καλά, μαζί σου.
-Το πιστεύω. Αν δεν ήταν αυτή η ανασφάλεια.... Προσπαθώ.... Όταν δεν την έχω κάνω κι εγώ σχέδια. Αλλά ακούω τους άλλους και μιλάνε για δυσκολίες, όλο για δυσκολίες. Όχι η οικογένειά μου...... ακούω τις φίλες μου και σκέφτομαι και όλο χωρίζουν και τσακώνονται. Σκέφτομαι αν είναι δύσκολο γι’ αυτές, θα είναι περισσότερο για’ μενα.
Την πιάνει από τους ώμους. Την κρατάει σφιχτά.
-Δεν θα είναι το ίδιο, εμείς έχουμε κάτι ξεχωριστό, μοναδικό, δεν θα χαλάσει. Μη φοβάσαι μικρή μου πριγκίπισσα.
-Σίγουρα; Δεν θέλω κάτι σπουδαίο, μια φυσιολογική ζωή.
-Με πολλή αγάπη.
-Λες; ρωτάει εκείνη σαν να μην είναι σίγουρη. Το θέλει τόσο αλλά φοβάται να το ελπίσει.
-Ναι, θα γίνει έτσι.
-Να μη φύγω;
-Όχι, της λέει. Θα είμαστε πάντα μαζί. Θα πάνε όλα καλά, πάντα θα βρίσκουμε τη λύση.
Την τραβάει στην αγκαλιά του, τα απαλά γλυκά της χείλη τον περιμένουν. Τη φιλάει απαλά, τρυφερά και μετά το φιλί γίνεται πιο έντονο, παθιασμένο, σαν να θέλουν και οι δυο να ενωθούν, να γίνουν ένα. Τη σφίγγει πάνω του, εκείνη τον χαιδεύει.
-Στο υπόχομαι της ψιθυρίζει.
Εκείνη δεν μιλάει, αφήνεται στο φιλί. Τώρα νιώθει ανάλαφρη, ήσυχη, ασφαλής, αφήνει έναν αναστεναγμό και τον σφίγγει στην αγκαλιά της. Ναι θα είναι μαζί, είναι μια υπόσχεση που θα κρατηθεί.
12 σχόλια:
αν με πίστευες λιγάκι
θα σαν όλα αληθινά...
έρωτας είναι η εικόνα που έχει ο άλλος για μας
γιατί μόνο αυτός αφέθηκε να μας κοιτάξει αληθινά
με τα μάτια της καρδιάς
αυτό το σπάνιο 'κλικ' αυτό είναι ο έρωτας..
μια στιγμή που κρατάει παντοτινά
όμορφο πολύ
να σαι καλά!
και μετα;;;ποτε εχει συνεχεια;;;;
Ακριβώς όπως μου απάντησες στο προηγούμενο σχολιό μου: Μαγικό ρομαντικό κείμενο. :)
Είναι πανέμορφο, συγκινήθηκα..
Καλή συνέχεια!
Flash έχεις δίκιο στον ορισμό σου για τον έρωτα. Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενό μου. Καλώς ήρθες.
:) πολύ ζωντανό...μ άρεσε πολύ....:Ρ
meanan, συνέχεια; Μμμ σε κάθε κείμενο που γράφω υπάρχει κάτι από τη συνέχειά τους..
Poisonus την έγραφα τότε που διάβασα το σχόλιό σου οπότε ήξερα ακριβώς τι θα είναι. Χαίρομαι που σου άρεσε.
paliotspos, είναι ζωντανό γιατί έρχεται από την πραγματική ζωή. Καλώς ήρθες.
Οne word: classy!!!
Έτσι!!!!!!! Η αληθινή αγάπη (ή ο αληθινός έρωτας αν προτιμάς,whatever! εγώ προσωπικά δεν πιστεύω στις σχέσεις εξ αποστάσεως-υπάρχουν ανάγκες!!) είναι ακριβώς έτσι! Μία στιγμή απόλυτης γαλήνης, ηρεμίας κι ευτυχίας. Πες μου ειλικρινά, πόσο σε κάνει να γελάς όταν σου κάνουν τόσο ανόητες και ταυτόχρονα γλυκιές ερωτήσεις; Όταν για σένα η αρνητική απάντηση σημαίνει το τέλος του κόσμου. Τι κρίμα να μην μπορεί ο άλλος να νιώσει ακριβώς ό,τι αισθάνεσαι, τι ευτυχία σου προσφέρει! :)
Οι δυσκολίες είναι για να ξεπερνιούνται! Η ζωή δεν είναι εύκολη και αν ήταν, θα ήταν βαρετή!
Καληνύχτες Πένα! Όμορφο κείμενο!
Y.Γ. Κρίμα που δεν υπάρχει Like button στο μπλογκερ, κάνω Like Στο σχόλιο της meanan! Πότε θα μπει συνέχεια;;;;;;;; Εσύ και τα σκοτσέζικα ντους!!
Εσύ κόντεψες να κάνεις ανάρτηση με το σχόλιο!
Όπως το είπες είναι, η αρνητική απάντηση θα ήταν το τέλος του κόσμου. Δεν θα ήθελα να χάσω ποτέ την μικρή μου πριγκίπισσα.
Όσο για το σχόλιο που σου άρεσε, κάθε κείμενο κρύβει κάτι από τη συνέχεια.
Σκωτσέζικο ντουζ στις ιστορίες μόνο.
Καλημέρα Ginny!
Γιατί τόση ανασφάλεια;
Όταν όλα είναι έτσι, σε ποιό έδαφος φυτρώνει τούτη η ανασφάλεια;
Διώξτε την πια! Γιατί να υπάρχουν προβλήματα ΠΡΙΝ να υπάρξουν;
Πες στη πριγκίπισσα οτι σε ήρεμο πρόσωπο φυτρώνουν τα χαμόγελα..
Υπάρχουν λόγοι για ανασφάλειες αλλά το παλεύουμε για να είμαστε πάντα μαζί και καλά.
Δημοσίευση σχολίου