Πόσο μπορεί να αντέξει κανείς στο κρύο και το σκοτάδι; Δεν ξέρω. Εγώ κάθομαι ώρες με τη συνοδεία και των δυο. Το σκοτάδι είναι πιο φιλικό, σε τυλίγει στερώντας σου τη δυνατότητα να δεις οτιδήποτε, σαν να είσαι η μόνη ύπαρξη στον κόσμο. Το κρύο σε πονάει κιόλας. Αλλά εγώ δεν κρυώνω. Όσο για το σκοτάδι, είναι παλιός φίλος. Το έχω συνηθίσει.
Κάθομαι στο σκοτάδι και αγνοώ το κρύο που προσπαθεί σαν το σκοτάδι να εισχωρήσει μέσα μου. Σκέφτομαι εσένα, πάντα εσένα.
Σκέφτομαι το γλυκό σου πρόσωπο, ξέρω κάθε του γωνιά, κάθε έκφραση, κάθε του χαμόγελο, κάθε συνοφρύωμα. Αρκεί να κλείσω τα μάτια μου για να το δω ολοζώντανο μπροστά μου. Το ξέρω τόσο καλά, πως το φωτίζει το χαμόγελό σου, πως τρέμουν λίγο τα χειλάκια σου στο παράπονο, πως είναι οι γραμμές του κάτω από τα ακροδάκτυλά μου.
Το σκέφτομαι στο σκοτάδι, σε κάθε σκοτάδι που συναντώ και παίρνω δύναμη, γιατί όταν χαμογελάς είναι σαν να μου χαμογελάει το σύμπαν.
6 σχόλια:
Πωπω Νυχτερινη Πενα μακαρι να ηταν ολοι σαν και σενα..ειλικρινα!
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Έχεις χαθεί εσύ!
Πώς παει το φορουμ? δεν εχω χρονοοοοοοοοοο:(
Μια χαρά είναι ανανεώθηκε κιόλας.
Σε περιμένουμε και' σενα όποτε προλαβαίνεις.
οταν χαμογελας ειναι σαν να σου χαμογελαει το συμπαν.
πολυ ομορφο!!!!Να εισαι παντα καλα.
Ευχαριστώ φίλε μου JK, να είσαι και εσύ καλά και πάντα γελαστός.
Δημοσίευση σχολίου