Νυχτερινή Πένα

   Ήταν Απρίλιος του 1941, ο Ελληνικός στρατός που είχε νικηφόρος προελάσει στη μισή Αλβανία καταστρέφοντας τα Ιταλικά όνειρα για μια νέα Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, υποχωρούσε τώρα νικημένος. Οι Γερμανοί είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα, έχοντας συντρίψει την σύμμαχο Γιουγκοσλαβία, που είχε αποδυναμωθεί από την προδοσία της Κροατίας, και με την συνεργασία της Βουλγαρίας είχαν καταφέρει να λυγίσουν την Ελληνική άμυνα και τώρα καταλάμβαναν την χώρα.

   Μαζί με τον Ελληνικό στρατό υποχωρούσε και το Βρετανικό εκστρατευτικό σώμα που είχε έρθει από την Αφρική να πολεμήσει στο πλευρό των Ελλήνων. Από την καυτή ζέστη της Κυρηναϊκής είχαν έρθει στα χιονισμένα βουνά της βόρειας Ελλάδας αλλά είχαν κάνει το καθήκον τους στο ακέραιο.

   Ενώ υποχωρούσαν ένας Νεοζηλανδός στρατιώτης πέρασε από ένα Μακεδονικό χωριό. Στην αυλή του σχολείου κυμάτιζε η Ελληνική σημαία, μια υπενθύμιση της αδούλωτης ψυχής που αυτό το έθνος έφερε. Ο στρατιώτης της κοίταξε για λίγο και μετά σκέφθηκε ότι σε λίγο οι Γερμανοί θα κατέφταναν και θα την ατίμαζαν. Παρότι δεν είχε χρόνο, οι Γερμανοί ήταν μόλις μερικές ώρες πίσω, μπήκε στο σχολείο και υπέστειλε τη σημαία. Ύστερα την δίπλωσε και την έβαλε στο σακίδιό του.

   Συνέχισε το δρόμο του μετά και ο πόλεμος συνεχίστηκε.

   Ήταν από εκείνους που πολέμησε σε όλη τη διάρκειά του και τελικά επέζησε, ένας βετεράνος. Πολέμησε στην Κρήτη, στην Αφρική, στο Ελ Αλαμέιν και στο Τομπρούκ, ύστερα στην Σικελία και στην Ιταλική χερσόνησο και τη γραμμή Γουστάβου. Η σημαία παρέμενε διπλωμένη στο σακίδιό του.

   Δεν βρήκε την ευκαιρία να έρθει ξανά στην Ελλάδα ως το τέλος του πολέμου και την επιστροφή στην πατρίδα του. Τα χρόνια πέρασαν. Στο σπίτι του είχε τη σημαία στον τοίχο του σπιτιού του και έλεγε την ιστορία στα παιδιά πρώτα και μετά στα εγγόνια του.

   Πέρασαν πενήντα χρόνια από εκείνη την ημέρα που πήρε τη σημαία και τελικά ήρθε και πάλι στην Ελλάδα, ένας σεβάσμιος ηλικιωμένος πλέον. Μισός αιώνας δεν είχε σβήσει τη μνήμη του και αν και χώρα είχε αλλάξει μπόρεσε να βρει το χωριό και πάλι και να παραδώσει στον πρόεδρό του τη σημαία που επί τόσα χρόνια είχε φυλάξει. Γεμάτος συγκίνηση την ύψωσε και πάλι στην αυλή του σχολείου με την υπόσχεση να ξανάρθει στη χώρα.