Το Τέλειο Έγκλημα 3

Author: Νυχτερινή Πένα /

Άναψε ένα πουράκι. Ο Ξενομερίτης είχε αφήσει να φανεί καθαρά η αντιπάθειά του για τον αστυνόμο και παρότι είχε απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις δεν είχε δείξει ότι θα ερχόταν οικειοθελώς στην ασφάλεια για να προσφέρει την όποια βοήθεια.
Ο επιχειρηματίας μπήκε, όπως πάντα άψογος με κουστούμι και με προσεκτικά χτενισμένα μαλλιά. Δεν τον έκανες για άνθρωπο στην έκτη δεκαετία της ζωής του αλλά μικρότερο και εμφανώς καλοζωισμένο. Κάθισε απέναντι από τον Γεωργίου χωρίς να περιμένει να του προσφέρει κάθισμα και πέρασε κατευθείαν στο θέμα που τον είχε φέρει εδώ.
-Είπατε ότι αν θυμηθώ κάτι να επικοινωνήσω μαζί σας.
-Πράγματι αλλά περίμενα ένα τηλέφωνο, όχι επίσκεψη.
-Είναι και κάτι που θέλω και είναι αδύνατον να πάρω από το τηλέφωνο.
-Και τι είναι αυτό;
-Όπως σας είπα, το βράδυ του φόνου ο Φίλιππος έφυγε για να πάει σπίτι και να φέρει τη συμφωνία που είχαμε υπογράψει. Όπως ξέρετε δεν επέστρεψε. Η συμφωνία αυτή είναι μέσα στα προσωπικά του αντικείμενα που βρέθηκαν πάνω του αφού δεν είναι σπίτι, αυτά που έχετε εδώ. Θέλω να μου τη δώσετε.
-Εντάξει θα το σκεφθώ. Τι θυμηθήκατε;
-Αυτό αφού πάρω την συμφωνία, είπε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο ο Ξενομερίτης και έκατσε πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα.
-Τώρα, είπε ο αστυνόμος απότομα, εδώ δεν παίζουμε. Σκοτώθηκε ένας άνθρωπος.
-Ναι το ξέρω, ήταν συνεργάτης μου, αλλά πάει αυτός και οι δουλειές δεν περιμένουν.
Ο Γεωργίου κοίταξε αηδιασμένος τον επιχειρηματία με την κυνική θεώρηση και μετά φώναξε:
-Νίκο!
Ο Ραξής μπήκε στο γραφείο.
-Πάρε τον κύριο Ξενομερίτη, είπε ο αστυνόμος τονίζοντας επίτηδες το κύριος, στο κρατητήριο…
-Τι λες ρε μαλάκα; Κωλόμπατσε! ξέσπασε ο Ξενομερίτης και έκανε να σηκωθεί κατακόκκινος από οργή αλλά ένιωσε στον ώμο του βαρύ το χέρι του Ραξή που τον έσπρωξε πίσω στην πολυθρόνα.
-Για απόκρυψη στοιχείων σε αστυνομική έρευνα και άρνηση συνεργασίας με τις αρχές.
-Χμφ… Καλά, έκανε ξινισμένα ο Ξενομερίτης και έγειρε πίσω. Θα σου πω.
Στράφηκε και κοίταξε τον Ραξή.
-Αυτός θα μείνει εδώ; ρώτησε.
-Είναι ο βοηθός μου, απάντησε ατάραχος ο Γεωργίου. Λέγε.
-Το βράδυ που ήρθαν σπίτι μου ο Φίλιππος και η γυναίκα του, η Λίζα, έκανε σαν ξαναμμένη έφηβη. Όλο του τριβόταν, για να μην αναφερθώ σε αυτό που φορούσε. Όταν τελειώσαμε την δική μας συνάντηση στο γραφείο μου τους άφησα μόνους τους.
-Και;
-Την πήρε στα όρθια στηριγμένοι στο γραφείο.
-Πως το ξέρεις;
-Πολλές φορές αφήνω μόνους εκείνους με τους οποίους διαπραγματεύομαι και πάω στο δωμάτιο δίπλα απ’ όπου χάρη σε μια μικρή τρύπα παρακολουθώ τι κάνουν και τι λένε. Μου δίνει πολλές φορές αφάνταστα πλεονεκτήματα, όταν νομίζουν ότι είναι μόνοι και μιλάνε ελεύθερα. Με τον ίδιο τρόπο παρακολούθησα και τον Φίλιππο να ξεσκίζει την Λίζα.
Η επιλογή του τελευταίου ρήματος ενόχλησε τον Γεωργίου που έκανε έναν αθέλητο μορφασμό ενώ πίσω από τον μάρτυρα ο Ραξής κουνούσε αποδοκιμαστικά το κεφάλι του.
-Παντρεμένοι ήταν, μπορεί να μην ήταν και η πιο σοβαρή συμπεριφορά αλλά είναι απολύτως λογικό και νόμιμο να κάνουν έρωτα.
-Ναι αλλά μόλις τελείωσε του είπε, έτσι κάνεις με την Άνια;
Ο Γεωργίου κοίταξε με ενδιαφέρον τώρα τον συνομιλητή του, η Άνια Μπορσνίσκι ήταν η παραδουλεύτρα του Γκίκα.
-Και τι είπε ο Γκίκας; ρώτησε.
-Α τον παραδέχομαι τον μπαγάσα, δεν ταράχθηκε καθόλου, δεν έχασε καν τα λόγια του. Της είπε ότι δεν είχε ποτέ πηδήξει την Άννα.
-Ξέρετε αν ήταν αλήθεια αυτό;
-Πιθανολογώ πως ήταν, είναι πολύ κρύα η τύπισσα.
-Και γιατί αυτό δεν μας το είχατε πει τόσον καιρό;
-Δεν το θεώρησα σημαντικό και είπα να έχω και ένα χαρτί για μια δύσκολη ώρα.
-Παρεμποδίζοντας το έργο της δικαιοσύνης! είπε ο Γεωργίου νευριασμένα. Να λες ευχαριστώ που δε σε βάζω στο κελί. Εντάξει Νίκο, πήγαινέ τον κάτω στο χώρο των στοιχείων και κοίτα μην πάρει και τίποτα άλλο πέρα από τα χαρτιά.
-Έγινε.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου