Αποφάσεις Ζωής 6

Author: Νυχτερινή Πένα /

Το επόμενο πρωί ξημέρωσε με αστραπόβροντα και ως που να σηκωθεί από το κρεβάτι είχε ξεσπάσει μια πραγματική καταιγίδα. Ευτυχώς το τραυματισμένο γόνατό του δεν τον ενοχλούσε περισσότερο από ό,τι συνήθως. Πέρασε στο χώρο εργασίας και κάθισε μπροστά στον υπολογιστή. Συνέχισε τη δουλειά του. Είχε πλέον φτάσει στο κλείσιμο της χρονιάς, οι τελευταίοι μήνες είχαν κλείσει με αρκετή ζημιά ώστε να αντιστρέψουν το αποτέλσμα και το σύνολο της χρονιάς οδηγώντας σε ζημιές, ζημιές που είχαν ενταθεί από τους δυο μήνες της νέας χρονιάς.
Τι είχε συμβεί; Σε όλο το διάστημα υπήρχε αρκετά μεγάλη πληρότητα στο νοσοκομείο και δεν είχαν υπάρξει θέματα καθυστέρησης πληρωμών ή ρευστότητας. Αλλά το πρώτο σύμπτωμα ότι κάτι δεν πάει καλά θα έπρεπε να είναι ακριβώς αυτό. Η έλλειψη ρευστότητος. Δεν είχε όμως υπαξει κανένα πρόβλημα, δεν ειχε αυξηθεί ο αριθμός των πιστωτών ούτε και είχαν εκδοθεί συναλλαγματικές.
Δεν μπορούσε να το καταλάβει. Κάτι δεν ήταν όπως έδειχνε αλλά τι ήταν αυτό;
Τη σκέψη του διέκοψε μια αναγγελία στα μεγάφωνα, την πρώτη φορά που την άκουσε δεν συνειδητοποίησε τι ήταν χαμένος όπως ήταν στους υπολογισμούς του. Τη δεύτερη όμως κατάλαβε. Ζητούσαν επειγόντως αίμα για κάποια περίπτωση που βρισκόταν στο χειρουργείο. Ήξερε πως το νοσοκομείο είχε απόθεμα αίματος έτοιμο σε φιάλες αλλά για να μπορεί να το χρησιμοποιήσει έπρεπε να βρεθούν δότες για να το αντικαταστήσει ώστε να υπάρχει την επόμενη φορά που θα χρειαζόταν και η οποία πολλές φορές ήταν μόλις ώρες μακριά.
Η ομάδα αίματος που ζητούσαν ήταν η δική του και έτσι σηκώθηκε από το γραφείο του και προχώρησε στην πόρτα. Βγήκε και κλείδωσε πίσω του την πόρτα. Έκανε στροφή για να πάει στους ανελκυστήρες και βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με την Καρς.
-Καλημέρα, είπε εκείνη. Εσένα αναζητούσα, ξέρεις σε....
-Ό,τι και να είναι πρέπει να περιμένει, είπε ο Μιχάλης απότομα, βιάζομαι τώρα.
Παραμέρισε την Καρς που τον άρπαξε από το μπράτσο.
-Κανένας δεν με αγνοεί εμένα. Δεν με θες εχθρό σου....
Ο Μιχάλης αποσπάστηκε από τη λαβή της και προχώρησε στη σκάλα αποφασισμένος να μη χάσει άλλο χρόνο μιας και η έκκληση για αίμα είχε επαναληφθεί. Κατέβηκε στο δεύτερο υπόγειο όροφο όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Το γόνατό του είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται αλλά δεν σταμάτησε ως που έφτασε στο τμήμα αιμοληψίας και στάθηκε μπροστά στην κοπέλα που έκανε ξανά την έκκληση για αίμα. Δίπλα της με τη στολή χειρουργείου ήταν ο Άλφρεντ φανερά αγχωμένος.
-Τι έγινε; ρώτησε.
-Έχουμε ένα τριπλό χειρουργείο, ανδρόγυνο και το κοριτσάκι τους, ήταν σε τροχαίο. Έχουν την ίδια ομάδα, όλοι χρειάστηκαν αίμα αλλά το πρόβλημά μας είναι η μικρή. Έχει εσωτερική αιμορραγία και ως που να την βρούμε και να τη σταματήσουμε χρειάζεται αίμα, τόσο ορό όσο και πλάσμα.
-Εντάξει. Πάρε από' μενα.
-Ήπιες χάπι σήμερα;
-Όχι.
Ο Άλφρεντ ένευσε ανακουφισμένος.
-Έλα.. ξεκίνησε αλλά μια νοσοκόμα βγήκε από το χειρουργείο και τον διέκοψε.
-Παθαίνει κολπική μαρμαρυγή.
-Μαλάξεις! είπε και στράφηκε στον Μιχάλη. Θα ρισκάρεις για να σώσουμε το κοριτσάκι;
-Τι θες να κάνω;
-Απευθείας μετάγγιση από εσένα σε' κεινη.
Ο Μιχάλης ένευσε και ακολούθησε το γιατρό στον προθάλαμο του χειρουργείου όπου φόρεσε χειρουργική ρόμπα πάνω από τα ρούχα του και ειδικά καλύμματα στα παπούτσια του. Κάλυψε τα κοντοκομμένα μαλλιά του με το ειδικό σκουφάκι και πέρασε στο χειρουργείο. Ένιωσε να παγώνει βλέποντας το ματωμένο και μωλωπισμένο κορμάκι στο χειρουργικό τραπέζι. Έκατσε δίπλα της ενώ τον συνέδεαν με τα μηχανήματα που θα παρακολουθούσαν τη δική του κατασταση.
-Από που θα πάρουμε αίμα; ρώτησε ο αιμολήπτης.
-Θα δυσκολευτείς να βρεις φλέβα, είπε ο Μιχάλης, πάρε από δώ, πρόσθεσε και έτεινε το αριστερό χέρι του σφιγμένο σε γροθιά με τις φλέβες να πετάγονται στη ράχη του χεριού.
-Θα πονέσει, είπε ο νοσοκόμος.
-Το ξέρω, είπε ο Μιχάλης. Κάνε το!
Ο Άλφρεντ ένευσε και ο νοσοκόμος προχώρησε. Ο Μιχάλης έσφιξε τα δόντια καθώς τον τρυπούσε για να περάσει το σωληνάκι της αιμοληψίας. Ήταν ένα σημείο που αποφεύγεται για αιμοληψία ακριβώς επειδή είναι επίπονο αλλά εκείνος είχε στρέψει την προσοχή του στο κορίτσι.
-Κουράγιο μικρούλα, ψιθύρισε.
Οι εντολές των γιατρών ίσα που έφταναν στα αυτιά του. Εκείνος κοιτούσε το ωχρό προσωπάκι του κοριτσιού και ευχόταν να καταφέρουν να τη σώσουν. Κοίταζε πότε πότε το σωληνάκι που μετέφερε το αίμα του. Έλπιζε ότι θα της έδινε και τη δύναμη που χρειαζόταν για να κερδίσει τη μάχη για τη ζωή.
Ξαφνικά ένιωσε ένα χέρι στον ώμο του και γύρισε να δει. Ήταν ο   Άλφρεντ και χαμογελούσε.
-Τα καταφέραμε.
Ο Μιχάλης σηκώθηκε και παραπάτησε καθώς ζαλίστηκε.
-Με το μαλακό, είπε ο γιατρός, να προσέχεις λίγο σήμερα.
-Εντάξει, είπε ο Μιχάλης και κοίταξε το κοριτσάκι, θα γίνει καλά;
-Απολύτως.
-Ωραία, δεν μετανιώνω για το ρίσκο που πήραμε.
-Με το ένα μάτι κοίταγα συνέχεια τους καρδιακούς σου δείκτες. Εξακολουθείς να έχεις εκπληκτικά γερή καρδιά και μεγάλη, είπε ο γιατρός καθώς έβγαιναν στον προθάλαμο.
-Γιατρέ αυτό που έγινε εδώ πέρα δεν χρειάζεται να το μάθει κανείς, είπε ο Μιχάλης ενώ έβγαινε.
-Πραγματικά μεγάλη καρδιά, είπε εκείνος καθώς τον παρακολουθούσε να πηγαίνει προς τον ανελκυστήρα κουτσαίνοντας.

Ο Μιχάλης επέστρεψε στο γραφείο του και πέρασε στο δωμάτιο όπου έκανε ένα γρήγορο μπάνιο για να φύγει από πάνω του η μυρωδιά του χειρουργείου και ντύθηκε ξανά. Κάθισε στην πολυθρόνα του γραφείου του και έπιασε το τηλέφωνο. Πρώτα παρήγγειλε πρωινό και μετά τηλεφώνησε στον Άλφρεντ στο γραφείο του. Ο γιατρός το σήκωσε αμέσως.
-Πως είναι η μικρούλα;
-Συνήλθε από τη νάρκωση, θα πονάει τώρα αλλά θα γίνει καλά.
-Αν χρειαστεί άλλο αίμα....
-Δεν θα χρειαστεί, αλλά εσύ να μην το διανοηθείς, δεν μπορείς να δώσεις άλλο.
-Μάλιστα γιατρέ, είπε ο Μιχάλης με ένα χαμόγελο. Η Κριστίν πως είναι;
-Έκανε τη θεραπεία της και είναι στο δωμάτιό της.
-Μάλιστα. Μπορώ να πάω να τη δω;
-Ναι, καλό θα της κάνει λίγη παρέα. Οι γονείς της εργάζονται και δεν θα έρθουν πριν περάσουν ακόμα μερικές ώρες.
-Εντάξει γιατρέ, ευχαριστώ.
Έκλεισε το τηλέφωνο και έφαγε πρωινό, παρότι η ώρα ήταν περασμένη για κάτι τέτοιο, τον έκανε να νιώσει καλύτερα. Μετά άφησε το γραφείο του για να ανέβει στον τέταρτο όροφο.
Βρήκε την Κριστίν ξαπλωμένη, μόνο το κεφάλι της είχε λίγο ψηλότερα έχοντας βάλει και δεύτερο μαξιλάρι. Είχε στραμμένο το βλέμα της στο παράθυρο και τον συννεφιασμένο ουρανό έξω. Άκουσε τα βήματα και στράφηκε. Ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της και τον καλωσόρισε με αδύναμη φωνή.
-Πως είσαι; ρώτησε ο Μιχάλης.
-Αισθάνομαι σαν να ανακάτεψε κάποιος τα σωθικά μου, είπε η κοπέλα. Θα καθίσεις;
-Αν θέλεις παρέα.
-Ναι κάθισε, είπε η Κριστίν αδύναμα.
Ο Μιχάλης τράβηξε μια καρέκλα και κάθισε κοντά της.
-Γιατί μένεις και Σαββατοκύριακο στο νοσοκομείο;
-Έχω να κάνω πολλή δουλειά.
-Τόσο πολύ που σε υποχρεώνει να μένεις εδώ;
-Αν θελω να σώσω το νοσοκομείο, είπε ο Μιχάλης.
-Και οι δικοί σου; Πως το πήραν; Που αφοσιώθηκες στην προσπάθεια αυτή;
-Δεν έχω δικούς μου, είπε ήσυχα ο Μιχάλης.
Η Κριστίν δαγκώθηκε, φάνηκε να μετανιώνει για την ερώτησή της.
-Συγνώμη, είπε.
-Δεν έγινε τίποτα. Δεν μπορούσες να ξέρεις κιόλας.
-Μπορώ να ζητήσω μια χάρη;
-Ναι, ό,τι θες, είπε ο Μιχάλης.
-Μπορείς να με βοηθήσεις να ανακαθίσω λίγο;
Ο Μιχάλης σηκώθηκε και στάθηκε δίπλα στο κρεβάτι της. Η κοπέλα τράβηξε τα σκεπάσματα και του υπέδειξε να την σηκώσει από τη μέση για να τη βάλει να κάτσει πιο ψηλά. Ήταν ζεστή αλλά έτρεμε καθώς εκείνος την ανασήκωνε για να καθίσει.
-Κρυώνεις;
-Είναι παρενέργεια της αγωγής, είπε η Κριστίν. Δεν μπορεί να γίνει κάτι.
Έπιασε από το κομοδίνο δίπλα της το βιβλίο του και έκανε να του το δώσει. Τα δάκτυλά της άνοιξαν και το έριξε κάτω. Ο Μιχάλης έσκυψε και το έπιασε.
-Συγνώμη, είπε η κοπέλα, με εξασθένησε πολύ η θεραπεία.
-Δεν έγινε τίποτα, είπε ο Μιχάλης παρότι η κίνηση είχε στείλει μια μαχαιριά πόνου να τον διατρέξει. Τώρα που το τελείωσες τι διαβάζεις;
-Το Κατάχρηση Εξουσίας του Μπαλντάσι, το έχεις διαβάσει;
-Ναι, το έχω.
-Είναι ενδιαφέρον. Μου αρέσουν οι συνωμοσίες. Γενικά οι περιπέτειες με μυστικά και γρήγορη δράση.
-Σου αρέσει ο Χίγκινς;
Συζητήσανε για αρκετή ώρα για βιβλία. Μετά καθώς ο Άλφρεντ ήρθε να τη δει ο Μιχάλης σηκώθηκε.
-Να αφήσω το γιατρό να κάνει τη δουλειά του, είπε στην Κριστίν. Θα τα ξαναπούμε, αν θέλεις δεν έχεις παρά να πάρεις το εσωτερικό τηλέφωνο 112 και θα μιλήσουμε.
-112, επανέλαβε η κοπέλα, θα το θυμάμαι.
Ο Μιχάλης βγήκε από το δωμάτιο. Προχώρησε στον ανελκυστήρα. Κατέβηκε στο ισόγειο και επέστρεψε στο γραφείο του.
Κάθισε στην πολυθρόνα. Το μυαλό του πήγε στην Κριστίν και το θάρρος με το οποίο αντιμετώπιζε την κατάστασή της. Παρότι σοβαρά άρρωστη δεν είχε παραιτηθεί από τη ζωή. Γενναία κοπέλα, πολύ γενναία.
Στράφηκε στον υπολογιστή, δεν είχε όρεξη για δουλειά, θα ασχολείτο με τα δικά του ενδιαφέροντα. Όπως τον καιρό που είχε βοηθήσει για πρώτη φορά τον Αλέξανδρο σε κάτι που δεν αφορούσε τον ίδιο αλλά την αγαπημένη του Νιόβη, συνέχιζε να ασχολείται με το γράψιμο.
Αλλά η αφοσίωση του στην αγαπημένη του ασχολία διακόπηκε απότομα με την είσοδο της Καρς στο γραφείο.
-Καλησπέρα, είπε η Μάρθα Καρς καθώς πλησίαζε και καθόταν απέναντί του σταυρώνοντας τα πόδια της.
-Καλησπέρα, απάντησε κοφτά ο Μιχάλης. Σε τι μπορώ να βοηθήσω;
-Δεν νομίζεις κατ' αρχάς ότι μου χρωστάς μια συγνώμη;
-Εγώ; είπε ο Μιχάλης σαστισμένος. Είχε ήδη ξεχάσει ότι την είχε παραμερίσει νωρίτερα στη βιασύνη του να απαντήσει στην έκκληση για την εύρεση αίματος.
-Με παραμέρισες πολύ απότομα και απρεπώς, δεν είμαι καμιά ασήμαντη γραμματέας.
-Δεν κατατάσσω τον κόσμο ανάλογα με τη θέση του στην ιεραρχία, είπε ο Μιχάλης ψυχρά, και η κατάσταση ήταν επείγουσα.
-Ναι έμαθα ότι κατέβηκες στο χειρουργικό, δεν ήξερα ότι είσαι και γιατρός.
Η Καρς έσκυψε μπροστά με ενδιαφέρον. Ο Μιχάλης δεν την κοίταξε.
-Δεν είμαι γιατρός, άλλη ήταν η βοήθεια που προσέφερα.
-Τέλος πάντων. Δέχομαι ότι μπορεί να βιαζόσουν, αλλά δεν θα έπρεπε να είσαι λίγο πιο ευγενικός; Μια ωραία γυναίκα δεν την παραμερίζεις έτσι.
Ο Μιχάλης την κάρφωσε με ένα σοβαρό, αυστηρό βλέμμα που την έκανε να αισθανθεί αμελητέα. Δεν είχε συνηθίσει να την αγνοούν, ήταν πάντα κάποια σημαντική και τώρα αυτός ο άνδρας που την αγνοούσε την έκανε να αισθανεται ασήμαντη. Πρόσεξε την οθόνη με το πυκνογραμμένο κείμενο.
-Τι είναι αυτό; Αναφορά για την κατάσταση του νοσοκομείου;
-Όχι, είναι κάτι δικό μου.
Η Μάρθα Καρς σηκώθηκε από τη θέση της και έσκυψε να δει το κείμενο αλλά ο Μιχάλης άπλωσε το χέρι του και έκλεισε την οθόνη.
-Γιατί είσαι τόσο αρνητικός;
Ο Μιχάλης ετοιμάστηκε να απαντήσει καυστικά αλλά τον πρόλαβε το κουδούνισμα του κινητού του που είχε αφήσει στο δωμάτιό του από πριν που είχε κάνει μπάνιο. Σηκώθηκε και πήγε να το πάρει.
-Ναι, είπε στα Ελληνικά βλέποντας ότι τον είχε καλέσει ο Αλέξανδρος. Με την Καρς στο διπλανό δωμάτιο όπου σίγουρα θα έστηνε αυτί, ήταν καλύτερα να χρησιμοποιήσει τη μητρική τους γλώσσα.
-Καλημέρα, είπε ο Αλέξανδρος.
-Εδώ βραδιάζει Αλέξανδρε.
-Σωστά. Έμαθα τα καινούρια σου κατορθώματα. Εξακολουθείς να είσαι γενναίος πέρα από κάθε σύνεση.
-Φυσικά, μιλάμε για ένα κοριτσάκι.
-Ναι ξέρω. Όπως ξέρω και ότι μετά επισκέφθηκες μια όμορφη νεαρά.
-Που το ξέρεις;
Ο Αλέξανδρος γέλασε.
-Σε παρακολουθούν περισσότεροι από ό,τι φαντάζεσαι. Μόλις βγεις από το λογιστηριο όπου πλέον δεν μπορείς να ελέγχεις ποιος είναι γύρω σου είσαι υπό παρακολούθηση.
-Α έτσι ε;
-Ναι, μόνο που δεν είναι τόσο πιστοί όσο φαντάζεται, είπε με ένα σαρδόνιο ύφος ο Αλέξανδρος. Μαθαίνει μόνο όσα θέλω εγώ να μαθαίνει.
-Πολύ καλά, είπε ο Μιχάλης. Είναι εδώ τώρα.
-Η Καρς;
-Ναι.
-Την ενδιαφέρεις πολύ βλέπω. Πρόσεχέ την, είναι εκδικητική σαν θυμωμένη οχιά.
-Πότε επιστρέφεις;
-Τη Δευτέρα.
-Πολύ ωραία.
-Πες μου για την κοπέλα.
-Δεν τρέχει τίποτα Αλέξανδρε με την κοπέλα! Με τη μέγαιρα μέσα πες μου τι να κάνω.
-Να προσέχεις μην της δώσεις αφορμή για το οτιδήποτε. Θα δούμε τι θα κάνουμε όταν επιστρέψω.
Ο Μιχάλης έκλεισε το τηλέφωνο και επέστρεψε στο γραφείο όπου κάθε σκέψη για σύνεση ξεχάστηκε και τη θέση της πήρε η οργή. Η Καρς ήταν καθισμένη στη θέση του και είχε ανοίξει την οθόνη και διάβαζε. Ο Μιχάλης πολύ σπάνια θύμωνε αλλά όταν γινόταν αυτό η οργή του ήταν τρομερή. Πλησίασε την Καρς, την άρπαξε από τους ώμους και την τράβηξε έξω από την πολυθρόνα σπρώχνοντάς την μακριά. Εκείνη παραπάτησε αλλά στάθηκε όρθια.
-Πως τολμάς;
-Εγώ; Εγώ πως τολμώ; είπε ο Μιχάλης. Ή εσύ που διάβασες κάτι προσωπικό μου;
-Ο υπολογιστής είναι μέρος του τεχνικού εξοπλισμού του νοσοκομείου άρα και δικός μου όπως και το νοσοκομείο. Είχα κάθε δικαίωμα να τον ανοίξω.
-Δεν είναι ακόμη δικό σου το νοσοκομείο! Και τώρα έξω από το γραφείο μου.
Ο Μιχάλης πήγε την Καρς ως την πόρτα του λογιστηρίου και την έσπρωξε έξω. Έκλεισε την πόρτα και επέστρεψε στο γραφείο του. Χτύπησε με οργή το χέρι του στην επιφάνειά του.
-Να πάρει! είπε.
Το τηλέφωνο χτύπησε και ο Μιχάλης το σήκωσε χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι ήταν εσωτερική γραμμή.
-Ναι!
-Καλησπέρα, ενοχλώ;
-Όχι καθόλου, απάντησε και ασυναίσθητα χαμογέλασε ακούγοντας την απαλή φωνή της Κριστίν. σε τι μπορώ να φανώ χρήσιμος;
-Ήθελα απλά να ζητήσω συγνώμη, δεν ήμουν και καμιά σπουδαία παρέα σήμερα.
-Κατανοητό αφού δεν ήσουν καλά.
-Ήθελα να ζητήσω συγνώμη.
-Δεν χρειάζεται. Τώρα πως είσαι;
-Καλύτερα.
-Χαίρομαι.
-Αύριο θα είσαι πάλι εδώ; Στο νοσοκομείο; ρώτησε η Κριστίν.
-Ναι, βέβαια, είπε ο Μιχάλης, θα ήθελες να τα πούμε αύριο, να πιούμε έναν καφέ μαζί;
-Δεν πίνω καφέ αλλά μια σοκολάτα ευχαρίστως θα την έπινα.
-Ναι σωστά, είπε ο Μιχάλης με ένα χαμόγελο. Σοκολάτα.
-Ωραία, θα τα πούμε το πρωί, είπε η Κριστίν.
-Καληνύχτα Κριστίν.
-Καληνύχτα Μιχάλη.
Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο ο Μιχάλης πήγε και κλείδωσε την πόρτα, έσβησε το φως και πήγε για ύπνο. Συνειδητοποίησε ότι είχε ηρεμήσει, η οργή που είχε ανάψει μέσα του από την Καρς είχε σβηστεί από την Κριστίν. Η μικρή συνομιλία με την κοπέλα είχε σταθεί ευεργετική για εκείνον.
Ξάπλωσε με τη σκέψη του να γυρίζει στα γεγονότα της ημέρας. Καθώς γλιστρούσε στην αγκαλιά του Μορφέα σκέφθηκε ότι είχε πει ψέμματα στον Αλέξανδρο για την Κριστίν.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου