Αποφάσεις Ζωής 7

Author: Νυχτερινή Πένα /

3.

Ο Μιχάλης ξύπνησε ευδιάθετος και ήξερε ότι αυτό οφειλόταν στο σπάνιο γεγονός του ήρεμου ύπνου που είχε κάνει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και ντύθηκε. Πέρασε στο γραφείο και άνοιξε τον υπολογιστή του. Τηλεφώνησε για πρωινό και μετά κάθισε στην πολυθρόνα και στράφηκε στην οθόνη που εμφανίζονταν τα εικονίδια καθώς είχε σχεδόν ολοκληρωθεί το φόρτωμα των δεδομένων.
Από μια παρόρμηση πήρε πάλι το τηλέφωνο και κάλεσε το γραφείο των νοσοκόμων στον τέταρτο. Του απάντησε η προϊσταμένη της βάρδιας. Ο Μιχάλης τη ρώτησε για την ασθενή στο 407. Είχε ξυπνήσει; Πως ήταν; Κοιμόταν ακόμη του είπε, δεν είχε κοιμηθεί καλά τη νύχτα από τις παρενέργειες της θεραπείας. Ο Μιχάλης την ευχαρίστησε και έκλεισε το τηλέφωνο.
Στράφηκε στον υπολογιστή και άνοιξε το αρχείο που ήθελε για να γράψει. Αυτήν την φορά ακόμα και αν το ήθελε η Καρς δεν θα μπορούσε να το διαβάσει μιας και έγραφε στην μητρική του γλώσσα. Στη σκέψη της Καρς έκανε μια γκριμάτσα. Την αποδίωξε και άρχισε να γράφει. Σταμάτησε μόνο καθώς το μυαλό του πήγε πάλι στην Κριστίν. Σκέφθηκε το χαμόγελό της και μετά θυμήθηκε την αίσθηση του αδύνατου σώματός της καθώς την μετακινούσε στο κρεβάτι της. Ήταν κρίμα μια τέτοια κοπέλα να παλεύει με ένα τόσο φρικτό πρόβλημα.
Ένα παράθυρο που άνοιξε εκείνη τη στιγμή τον ενημέρωσε ότι είχε ένα μήνυμα εσωτερικού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Για μια στιγμή σάστισε αλλά μετά κατάλαβε, υπήρχε κάποιο σύστημα προφανώς που επέτρεπε την αποστολή μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από έναν υπολογιστή σε άλλον όχι μέσω του παγκοσμίου ιστού αλλά μέσω ιδιωτικού δικτύου του νοσοκομείου.
Το άνοιξε για να διαβάσει:
“Κατ' αρχάς να ζητήσω συγνώμη, πρόσβαλλά τις αρχές σου. Απλά όπως σου εξήγησα,  πέρασα μια δύσκολη περίοδο στην προσωπική μου ζωή και τώρα έχοντας γνωρίσει εσένα, και δεν θα σου κρύψω ότι μου αρέσεις, παρασύρθηκα. Και πάλι συγνώμη.
Ο Μιχάλης κούνησε το κεφάλι του με δυσπιστία. Συνέχισε να διαβάζει ωστόσο.
“Επίσης πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη που διάβασα κάτι που ήταν προσωπικό σου. Αλλά πρέπει να μου αναγνωρίσεις το ελαφρυντικό ότι είχα πειστεί ότι είχε να κάνει με την κατάσταση στο νοσοκομείο.”
Στο σημείο αυτό ο Μιχάλης μόρφασε. Φυσικά μόνο κάποιος εξαιρετικά καχύποπτος θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο, ο ίδιος δεν είχε αφήσει να εννοηθεί κάτι για την ταυτότητα του κειμένου, κάθε άλλο. Είχε πει καθαρά ότι ήταν κάτι δικό του.
“Από αυτό που διάβασα φαίνεται ότι έχεις ταλέντο συνέχιζε το μήνυμα, και θα ήθελα τη γνώμη και τη βοήθειά σου σε κάτι. Γράφω και’ γω κάποια κομμάτια. Θα ήθελα να δεις αυτά που έχω γράψει. Κάποια κείμενα και ένα μικρό μυθιστόρημα.
Αυτό ήταν το μήνυμα που είχε στείλει η Καρς. Υπήρχαν και έξι συνημμένα αρχεία. Ο Μιχάλης έριξε μια ματιά αλλά το μυαλό του δεν ήταν εκεί. Ήταν σε κάτι που προσπαθούσε να έρθει στην επιφάνεια του συνειδητού αλλά δεν το κατόρθωνε, κάποια λεπτομέρεια που σήμαινε κάτι αλλά αυτό το κάτι δεν μπορούσε ακόμα να το αντιληφθεί.
Σηκώθηκε από τη θέση του και έκανε μερικά βήματα στο γραφείο του. Τι ήταν αυτό που του διέφευγε; Αυτό που απαντούσε κάποιο ερώτημα;
Ξαναγύρισε και κάθισε. Άνοιξε τα συνημμένα που είχε στείλει η Καρς. Δεν χρειάστηκε πολύ για να τα διαβάσει, όλα μαζί ήταν κατά πολύ λιγότερα από ένα κεφάλαιο των ιστοριών που εκείνος έγραφε. Η θεματολογία της Καρς ήταν αποκλειστικά ο έρωτας, και δεν ήταν το συναίσθημα που την απασχολούσε, ήταν η πράξη και η άντληση ηδονής. Ήταν περιγραφικότατη στο συγκεκριμένο θέμα. Ο Μιχάλης είχε κάνει κάποιες σχέσεις και έτσι είχε κοιμηθεί με γυναίκες αλλά απείχε πολύ αυτό από τα όσα διάβαζε. Ήταν αρρωστημένα.
Διέγραψε με βδελυγμία τα αρχεία και το σχετικό μήνυμα.
Μετά σηκώθηκε και πάλι από τη θέση του. Τι δεν έβλεπε; Άφησε το γραφείο και προχώρησε προς την πόρτα. Τώρα δεν ήταν σε θέση να δουλέψει, τον είχε εξοργίσει όλη αυτή η ιστορία, εξ’ άλλου είχε έρθει η ώρα για να επισκεφθεί την Κριστίν.

Η κοπέλα ήταν καθισμένη στο κρεβάτι της και χαμογέλασε μόλις τον είδε. Τον κάλεσε να καθίσει και εκείνος το έκανε κοιτώντας την. Είχε ντυθεί με ένα τζιν και μια απλή μπλούζα. Έδειχνε καλύτερα, είχε αρχίσει να ανακάμπτει από τη θεραπεία.
-Θα ήθελες να πάμε κάτω για τον καφέ ή να τον πάρουμε εδώ;
-Ξέρεις τι θα ήθελα τώρα; είπε η κοπέλα. Να ανασάνω λίγο καθαρό αέρα, να με χτυπήσει ο βοριάς στο πρόσωπο.
-Ξέρω το κατάλληλο  μέρος, είπε ο Μιχάλης. Έλα πάμε, μόνο βάλε κάτι πάνω σου, κάνει κρύο εκεί.
Καθώς η Κριστίν φορούσε μια ζακέτα ο Μιχάλης κοίταξε το λεπτοκαμωμένο σώμα της. Στο μυαλό του ήρθε μια από τις σκηνές που με κάθε λεπτομέρεια περιέγραφε η Καρς, κούνησε το κεφάλι του, αν  το άφηνε το δηλητήριό της εύκολα θα μπορούσε να δηλητηριάσει εύκολα το μυαλό και τη σκέψη του.
-Έτοιμη.
-Πάμε.
Πήραν τον ανελκυστήρα και ανέβηκαν στο δωδέκατο όροφο. Εκεί βγήκαν σε ένα μικρό χώρο σαν μικρό αίθριο. Ήταν ένας χώρος που είχε περισσεύσει κατά την κατασκευή ελικοδρομίου και ήταν άδειος. Στάθηκαν ατενίζοντας τη θέα. Ήταν ένα όμορφο δροσερό πρωινό, ο αέρας έπαιζε με τα μαλλιά της κοπέλας που τα άφηνε να ανεμίζουν και απολάμβανε τις βαθιές ανάσες που μπορούσε να πάρει.
Στο βάθος το φως του ήλιου διαχεόταν ανάμεσα στα σύννεφα δημιουργώντας ένα θέαμα εφάμιλλο του χρωστήρα ενός κορυφαίου ζωγράφου.
-Τι σκέφτεσαι όταν βλέπεις κάτι τέτοιο; ρώτησε η κοπέλα.
-Γράψιμο, ποίηση κυρίως. Εσύ;
-Εγώ, είπε με χαμηλή φωνή η κοπέλα, σκέφτομαι ότι δεν θέλω να πεθάνω.
Ο Μιχάλης κοίταξε την κοπέλα με ένα σφίξιμο στο στήθος. Ήταν οδυνηρά ξαφνιασμένος. Εκείνη όμως ήταν τελείως ήρεμη. Το είχε ενστερνιστεί απολύτως ότι θα πέθαινε και δεν έδειχνε καν να φοβάται. Όχι αυτό ήταν ψέμματα, τα χέρια της που ακουμπούσαν στο προστατευτικό κάγκελο του παραπέτου το είχαν σφίξει τόσο που να ασπρίζουν οι αρθρώσεις της.
-Δεν θα πεθάνεις, είπε, η θεραπεία σου έχει αποτελέσματα, δεν είναι έτσι; Θα νικήσεις την αρρώστια.
-Είσαι πολύ ευγενικός, είπε η Κριστίν, αλλά ξέρω πως απλά παίρνω παράταση. Δεν θα αλλάξει τίποτα.
-Ποτέ δεν το ξέρεις αυτό, είπε ο Μιχάλης. Η ιατρική είναι η ταχύτερα εξελισσόμενη επιστήμη, κάθε μέρα ανακαλύπτονται νέα φάρμακα και θεραπείες.
-Ίσως..... Κοίτα, δεν χρειάζεται να μου δώσεις θάρρος. Ξέρω πως έχει η κατάσταση.
Η Κριστίν έσφιξε γύρω από το λεπτό σώμα της την ζακέτα που φορούσε και είπε:
-Μπορούμε να πάμε μέσα; Κρυώνω.
-Ναι, βέβαια.
Επέστρεψαν στο εσωτερικό του ορόφου και προχώρησαν στον ανελκυστήρα.
-Έρχεσαι συχνά εδώ πάνω; ρώτησε η κοπέλα.
-Μπα, είπε ο Μιχάλης, είναι εχθρικό έδαφος.
-Εχθρικό; Γιατί;
-Είναι τα γραφεία του διοικητικού συμβουλίου και η Καρς δεν θα χαιρόταν να με δει εδώ γύρω.
-Εξ' αιτίας μου; ρώτησε η Κριστίν καθώς έμπαιναν στον θαλαμίσκο. Επειδή υπήρξε κάποιο πρόβλημα και εσύ είπες να γίνει κανονικά η εισαγωγή;
-Όχι, είπε ο Μιχάλης, η Καρς και εγώ έχουμε αντίθετους στόχους εδώ. Εκείνη επιθυμεί να αποκτήσει το νοσοκομείο και να το εκμεταλλευτεί, εγώ προσπαθώ να το σώσω από το να πουληθεί.
-Αντίπαλα συμφέροντα.
-Περίπου, δεν θα με ένοιαζε αν η Καρς το διαχειριζόταν σαν νοσοκομείο αλλά δεν θέλει αυτό και όσοι εργάζονται εδώ αυτήν την στιγμή θα δουν την πόρτα της εξόδου.
-Ελπίζω τότε να πετύχεις αυτό που προσπαθείς, είπε η κοπέλα. Αλλά μην εργάζεσαι τόσο πολύ, θα αρρωστήσεις.
-Δεν θα πάθω τίποτα, μην ανησυχείς, είπε ο Μιχάλης. Αντέχω.
-Δεν χρειάζεται να δοκιμάζεις όμως συνέχεια το πόσο αντέχεις, είπε η κοπέλα.
Φτάσανε στον τέταρτο όροφο και η πόρτα άνοιξε αλλά η Κριστίν δεν έκανε καμία κίνηση να βγει.
-Εξακολουθείς να κερνάς καφέ; ρώτησε με ένα χαμόγελο.
-Φυσικά.
Κατέβηκαν στον πρώτο όροφο και αφού πήραν έναν καφέ και μια σοκολάτα κάθισαν στο σαλονάκι. Η Κριστίν κρατώντας το ποτήρι της με την κρύα σοκολάτα κοίταξε τον Μιχάλη που είχε καθίσει και έτριβε το γόνατό του. Έχοντας περπατήσει για πρώτη φορά μαζί του είχε φυσικά προσέξει ότι είχε κάποιο πρόβλημα με το πόδι του.
-Χτύπησες; ρώτησε.
-Όχι τώρα, είπε ο Μιχάλης, είναι παλιό χτύπημα. Πάνε πάνω από δέκα χρόνια.
-Και θα σε πονάει συνέχεια;
-Δεν πονάει πάντα, και όχι με την ίδια ένταση. Κυρίως πονάει όταν αλλάζει ο καιρός ή αν το κουράσω.
-Και αν σε ακουμπήσει κάποιος; Αν σε χτυπήσει;
-Τότε θα είναι άσχημο, είπε ο Μιχάλης. Ευτυχώς δεν συμβαίνει συχνά.
-Κρίμα όμως να συμβαίνει, είπε με συμπάθεια η κοπέλα.
Στο βλέμμα της υπήρχε μια ειλικρινή θλίψη όχι ο οίκτος που ο Μιχάλης είχε συνηθίσει να βλέπει. Οίκτο γιατί κάτα κάποιο τρόπο δεν ήταν πια ακέραιος, οίκτο γιατί δεν μπορούσε να κάνει αυτά που άλλοι κατάφερναν αβίαστα.
-Μην το σκέφτεσαι, είπε με ένα χαμόγελο. Δεν με σταμάτησε ποτέ από κάτι που να το ήθελα. Πήγα ακόμα και στην Ανταρκτική.
-Στην Ανταρκτική; εκπλάγηκε η Κριστίν.
-Χρειάστηκε, η προηγούμενη δουλειά που έκανα για τον Αλέξανδρο με πήγε εκεί.
-Θα πρέπει να ήταν ενδιαφέρον. Θα ήθελα να ταξιδέψω και' γω αλλά δυστυχώς η κατάστασή μου δεν το επιτρέπει. Μίλησέ μου λίγο για την άκρη του κόσμου.
Ο Μιχάλης το έκανε χωρίς να κρύψει την δική του εμπειρία με την αρκούδα που θα τον είχε σκοτώσει αν δεν είχε προλάβει ο Γκρήνγουντ να τη σκοτώσει. Η Κριστίν τον άκουγε με προσοχή και μετά έκανε μερικές ερωτήσεις. Περάσανε σε μια συζήτηση για ταξίδια και μέρη που ήθελαν να επισκεφθούν ως την ώρα που εκείνη έπρεπε να επιστρέψει στο δωμάτιό της. Τον αποχαιρέτησε και ο Μιχάλης ξεκίνησε να επιστρέψει στο γραφείο του με την σκέψη του όμως σε' κεινη.

Η Καρς έκλεισε το τηλέφωνο με μια έκφραση θυμού στο πρόσωπό της. Ξάπλωσε και πάλι στο κρεβάτι της.
-Προτιμάει αυτήν από' μενα; είπε ξερά. Δεν μπορώ να το ανεχτώ αυτό.
-Τι σε νοιάζει; ρώτησε ο άνδρας που ήταν ξαπλωμένος δίπλα της. Αφού είναι απλά ένα καπρίτσιο, εσύ το είπες.
-Θέλω να κάνω απλά σεξ με αυτόν τον άνδρα, με διαολίζει το ότι δεν δείχνει να επηρεάζεται από τις κινήσεις μου. Και περνάει ώρες με αυτήν!
-Ποια είναι αυτή; ρώτησε ο άνδρας που είχε αρχίσει να χαιδεύει την Καρς και καθόλου αθώα μάλιστα.
-Μια άρρωστη, δεν μπορώ να καταλάβω τι της βρίσκει.
-Ίσως είναι όμορφη.
-Ναι και τελείως άβγαλτη, αναρωτιέμαι.......
Ένα χαμόγελο φώτισε ξαφνικά το πρόσωπό της και άπλωσε το χέρι της στο τηλέφωνο. Κάλεσε έναν αριθμό και έδωσε μια εντολή. Μετα το έκλεισε και γέλασε ικανοποιημένη.
-Τι σχεδιάζεις;
-Α τίποτα, τίποτα.... είπε η Καρς ενώ παραδινόταν στα χάδια του. 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου