Νυχτερινή Πένα

   Η Γκαμπριέλα καθόταν σε μια καρέκλα με τα μπράτσα της διπλωμένα στο τραπέζι και το πρόσωπό της χωμένο σε αυτά. Ένιωθε τόσο τρομοκρατημένη ώστε φοβόταν πως αν σηκωνόταν όρθια τα πόδια της δεν θα την κρατούσαν. Ήταν σε κατάσταση πανικού σχεδόν όπως και όταν πάλευε για να γλιτώσει από τον Άντονι Βάλμοντ. Ένιωθε το στομάχι της ανακατεμένο σαν να είχε μόλις αναρρώσει από μακριά ασθένεια και εξίσου αδύναμη. Είχε σταθεί αδύνατον να φάει οτιδήποτε το μεσημέρι και είχε περιοριστεί να πιει έναν χυμό για να μην καταρρεύσει στη μέση της διαδικασίας αν και τώρα φοβόταν πως δεν θα το απέφευγε αυτό.

   Άκουσε την πόρτα του δωματίου αλλά δεν σήκωσε το κεφάλι της. Ήξερε πως ήταν η Ιόλη και πως θα της έλεγε ότι έπρεπε να επιστρέψουν στην αίθουσα όπου θα κατέθετε. Έτρεμε στην ιδέα να μιλήσει για όσα είχαν συμβεί, όχι από ντροπή αλλά από φόβο. Φοβόταν πως ο εισαγγελέας θα κατάφερνε να κάνει τα λόγια της να ακουστούν σαν αισχρά ψέμματα και θα καταδικαζόταν να περάσει την υπόλοιπη ζωή της στη ζωντανή κόλαση της φυλακής.

   Ένιωσε τα χέρια της Ιόλης να ακουμπάνε απαλά στους ώμους της.

   -Σε καταλαβαίνω, είπε η δικηγόρος. Έχω βρεθεί στη θέση σου. Πρέπει να σταθείς δυνατή.

   -Δεν μπορώ.

   -Ναι μπορείς, δεν είσαι παρά το θύμα ενός κτήνους, είπε η Ιόλη ήρεμα αλλά επιτακτικά. Δεν έκανες κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεσαι. Κοίτα με θάρρος τον κόσμο και αποτέλεσε παράδειγμα για χιλιάδες γυναίκες που καθημερινά κακοποιούνται και δεν έχουν τη δύναμη και το θάρρος να αντιδράσουν.

   Η Γκαμπριέλα σήκωσε το κεφάλι της από τα μπράτσα της.

   -Δεν είμαι ηρωίδα, είπε, δεν θα μπορούσα να εμπνεύσω τους άλλους. Φοβάμαι.

   -Θα σου πω ένα μυστικό, είπε η Ιόλη ενώ απαλά τη σήκωνε από την καρέκλα, ήρωες δεν γίνονται εκείνοι που δεν φοβούνται αλλά εκείνοι που ξεπερνούν το φόβο τους.

   Ο Στήβεν Άιρτον χτύπησε το σφυρί του και η ακροαματική διαδικασία ξεκίνησε και πάλι. Η Ιόλη κάλεσε στη θέση του μάρτυρα την Γκαμπριέλα. Η κοπέλα σηκώθηκε και προχώρησε νιώθοντας κάθε ίνα του είναι της να ουρλιάζει: “Φύγε τώρα! Όσο μπορείς ακόμα! Τρέξε!” Δεν μπορούσε να το κάνει, θα ήταν σαν να παραδεχόταν την ενοχή της. Αλλά και το να βαδίσει προς το έδρανο του μάρτυρα ήταν τρομερά δύσκολο. Ποτέ λίγα βήματα δεν ήταν δυσκολότερα.

   Κάθισε στο έδρανο τελικά και αφού ορκίστηκε η Ιόλη ήρθε κοντά της. Η Γκαμπριέλα κράτησε το βλέμμα της καρφωμένο στη συνήγορό της για να μην κοιτάξει κανέναν άλλο. Από τις προηγούμενες μέρες ήξερε πως δεν υπήρχαν και πολλά βλέμματα συμπαθείας για εκείνη σε αυτήν εδώ την αίθουσα.

   Η κατάθεσή της άρχισε. Μιλούσε με το κεφάλι σκυμμένο με το βλέμμα προσηλωμένο στα πλεγμένα πάνω στα γόνατα χέρια της. Η Ιόλη της έκανε κάποιες ερωτήσεις οδηγώντας την κατάθεσή της και τονίζοντας τα σημεία που ήθελε αλλά κυρίως την άφηνε να μιλήσει. Και η Γκαμπριέλα μίλησε.

   Παρά το φόβο της ως που να καθίσει σε αυτήν την θέση, όταν άρχισε να μιλάει ένιωσε μια απρόσμενη λύτρωση που μπορούσε να μιλήσει για όλο αυτό που είχε συμβεί και δηλητηρίαζε τη ζωή της. Διηγήθηκε πως σταμάτησε στο δρόμο νομίζοντας ότι ο Βάλμοντ είχε κάποιο πρόβλημα με το αυτοκίνητό του μόνο και μόνο για να τη ζαλίσει με κάποιο μαντήλι εμποτισμένο με ναρκωτικό, αιθέρα ίσως. Όταν είχε και πάλι συναίσθηση του τι γίνεται ήταν πια γυμνή και με τα άκρα της δεμένα σε σχοινιά που κατέληγαν στα πασαλάκια. Πάλεψε για να γλιτώσει, αντιστάθηκε όσο και όπως μπορούσε την ίδια στιγμή που ήξερε πως δεν μπορούσε να αποφύγει το φοβερό πεπρωμένο της. Δεν υπήρχε κανένας να τη βοηθήσει, κανένας δεν άκουσε τις κραυγές της, κανένας που να δείξει έλεος. Ο Βάλμοντ την έκανε δική του, ικανοποίησε τα ποταπά ένστικτά του ενώ εκείνη ακόμα πάλευε και ικέτευε να μην της κάνει τέτοιο κακό. Ένα μέρος της ψυχής της έμεινε για πάντα σε εκείνη την βροχερή νύχτα.

   Απόλυτη σιωπή είχε πέσει στο ακροατήριο, όλοι παρακολουθούσαν με τη μέγιστη προσοχή την κατάθεσή της. Οι δώδεκα ένορκοι την άκουγαν επίσης προσεκτικά, κάποιοι έβλεπαν για πρώτη φορά την πιθανότητα τα γεγονότα να μην είναι όπως τα παρουσίαζε ο εισαγγελέας. Ακόμα και ο Μακ Γκρέγκορ την άκουγε με προσοχή. Εκείνος ήξερε τι είχε γίνει αλλά τώρα έβλεπε πως τα είχε βιώσει όλα αυτά η Γκαμπριέλα.

   Έφτασε στο επίμαχο σημείο. Διηγήθηκε πως κατάφερε να ελευθερώσει το ένα χέρι της, ίσως η καταρρακτώδης βροχή να είχε μαλακώσει πολύ το χώμα, και να αρπάξει το μαχαίρι. Είχε χτυπήσει στα τυφλά. Το μόνο που κατάλαβε ήταν το αίμα που την περιέλουσε και πως ο Βάλμοντ έπεσε στο πλάι. Έλυσε και το άλλο χέρι της και μετά τα πόδια της και τράπηκε σε φυγή. Δεν ήξερε για πόσο περιπλανήθηκε.

   -Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, μετά θυμάμαι που συνήλθα στο νοσοκομείο, κατέληξε.

   -Δεν έχω άλλες ερωτήσεις, είπε η Ιόλη.

   -Κύριε Μπόνακορ, είπε ο δικαστής.

   Ο εισαγγελέας σηκώθηκε από τη θέση του. Το βλέμμα που έριξε στην Γκαμπριέλα την έκανε να ριγήσει.

   Ο Μπόνακορ έριξε μια ματιά στο σώμα των ενόρκων και μετά πλησίασε το έδρανο του μάρτυρα όπου καθόταν η Γκαμπριέλα με την ψυχή της ελαφρωμένη από όλα όσα είχε ζήσει τώρα που είχε βρει το θάρρος να μιλήσει γι' αυτά αλλά τρομοκρατημένη γιατί είχε έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει το δημόσιο κατήγορο.

   -Πριν από την σεξουαλική σας επαφή με το θύμα είχατε προφανώς και άλλες σεξουαλικές επαφές, έτσι δεν είναι; είπε ο Μπόνακορ.

   -Ναι, είπε η Γκαμπριέλα και τα μάγουλά της φλογίστηκαν. Ο τρόπος που το είχε πει ο εισαγγελέας ήταν σαν να υποννοούσε κάτι βρώμικο.

   -Πολλές;

   -Ένσταση! φώναξε η Ιόλη. Δεν εξετάζει την Γκαμπριέλα! Προσπαθεί να τη διασύρει.

   -Κύριε Μπόνακορ οδηγούν κάπου αυτές οι ερωτήσεις;

   -Αν η συνήγορος με αφήσει να τις ολοκληρώσω θα οδηγήσουν, απάντησε δηκτικά ο εισαγγελέας.

   -Θα επιτρέψω την ερώτηση αλλά θέλω να φτάσουμε κάπου κύριε Μπόνακορ.

   -Μάλιστα κύριε πρόεδρε, είπε ο εισαγγελέας και στράφηκε πάλι στη Γκαμπριέλα. Πρέπει να απαντήσετε στην ερώτηση.

   -Είχα κάποιες σχέσεις, είπε η κοπέλα και είχα κάνει έρωτα.

   -Άρα μια ερωτική προσέγγιση δεν θα σας τρόμαζε και σίγουρα θα ξέρατε πως να προσελκύσετε έναν άνδρα. Αυτό δεν κάνατε και στον Άντονι Βάλμοντ; Του προσφέρατε παιχνίδια που δεν είχε ξαναπαίξει, καινούριες συγκινήσεις.

   -Όχι.

  -Καταθέσατε πως ο Άντονι Βάλμοντ σας έγδυσε χωρίς τη θέλησή σας αλλά δεν είχατε κανένα σημάδι από κάτι τέτοιο.

   -Με είχε ναρκώσει.

   -Πράγμα που εσείς ισχυρίζεστε αλλά για το οποίο δεν υπάρχει απόδειξη. Ξεκινήσατε ένα παιχνίδι που ξέφυγε από τον έλεγχό σας;

   -Όχι.

   -Φυσικά όχι, είπε ο Μπόνακορ αιφνιδιάζοντας την, δεν ήταν παιχνίδι. Ήταν προσχεδιασμένος φόνος μελετημένος σε όλες τις λεπτομέρειες, ακόμα και σε αυτές που θα σας χρησίμευαν στο δικαστήριο. Έτσι δεν είναι;

   -Όχι.

   -Η Σάντρα Μιόν κατέθεσε ότι είχατε ερωτική σχέση με το θύμα, τον παγιδεύσατε και τον δολοφονήσατε.

   -Είπε ψέμματα.

   -Για το ότι δεν είχε σχέση με το θύμα όχι για το αν είχατε εσείς.

   -Είπε ψέμματα! φώναξε η Γκαμπριέλα. Δεν ήμουν ερωμένη του Βάλμοντ. Ποτέ!

   Δάκρυα είχαν φανεί στα μάτια της.

  -Αλλά δεν έχεις αποδείξεις γι' αυτό, έτσι; είπε ήσυχα αλλά με εμφανή ψυχρότητα ο Μπόνακορ. Μόνο τις εικασίες του λοχία – έβαλε όση περιφρόνηση μπορούσε στο βαθμό – Κένινγκ. Δεν έχω άλλες ερωτήσεις.

   -Οι αντίδικοι να πλησιάσουν την έδρα, είπε ο δικαστής.

   Ο Μπόνακορ και η Ιόλη πλησίασαν τη θέση του Άιρτον. Εκείνος τους κοίταξε για μια στιγμή και μετά ρώτησε:

   -Είσαστε έτοιμοι για τις τελικές αγορεύσεις σας; Αν ναι θέλω να προχωρήσετε για να συντομεύσουμε τη διαδικασία αφού οι ένορκοι παραμένουν απομονωμένοι.

   -Είμαι έτοιμος, είπε ο Μπόνακορ.

   -Και' γω κύριε πρόεδρε, είπε η Ιόλη.

   -Ας προχωρήσουμε τότε.

  Ο Μπόνακορ αγόρευσε πρώτος. Με τον ίδιο ήρεμο και αποστασιοποιημένο τρόπο που μιλούσε σε όλη τη δίκη έκανε και την αγόρευσή του. Δεν υπήρχε εμπάθεια ή προσωπικό όφελος, το μόνο που ζητούσε ήταν η δικαιοσύνη. Ήταν μια προσέγγιση που πάντα λειτουργούσε υπέρ του πείθοντας τους ενόρκους για την ορθότητα της πολιτικής αγωγής. Παρουσίασε τα στοιχεία και συνόψισε τις καταθέσεις. Κατέληξε καλώντας τους ενόρκους να κάνουν το καθήκον τους – κάτι για το οποίο ήταν σίγουρος δήλωσε – και ζητώντας την καταδίκη για τη Γκαμπριέλα Ράνσομ.

   Η Ιόλη μίλησε πολύ λιγότερο, αντίθετα με τον Μπόνακορ έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα στο συναίσθημα. Αν και τόνισε τα όσα είχε πει ο Κένινγκ, μίλησε περισσότερο για το σωματικό αλλά κυρίως ψυχικό μαρτύριο της Γκαμπριέλα. Κατέληξε καλώντας τις γυναίκες ενόρκους να σκεφθούν τι θα είχαν κάνει για να αποφύγουν μια παρόμοια μεταχείριση, και τους άνδρες να αναλογιστούν την αντίδρασή τους αν αυτό που συνέβει στη Γκαμπριέλα είχε συμβεί στην σύζυγο ή την κόρη τους.

   Μόλις η Ιόλη κάθισε στη θέση της ο Στήβεν Άιρτον στράφηκε στο σώμα των ενόρκων.

   -Με τις αγορεύσεις των αντιδίκων ολοκληρώθηκε η ακροαματική διαδικασία. Τώρα πλέον καλείστε να καταλήξετε σε μια ομόφωνη ετυμηγορία. Δεν υπάρχει καμία βιάση, μπορείτε να συζητήσετε όλα τα επιχειρήματα. Αν δεν καταλήξετε απόψε σε μια απόφαση θα συνεχίσουμε το πρωί.

   Σταμάτησε για μια στιγμή και μετά είπε:

   -Μπορείτε να αποσυρθείτε.

   Οι δώδεκα ένορκοι άφησαν τις θέσεις τους και πέρασαν στην αίθουσα που προοριζόταν για αυτήν ακριβώς τη χρήση. Η Γκαμπριέλα κοίταξε την πόρτα να κλείνει πίσω από τον Ζάιτς που μπήκε τελευταίος και ένιωσε να παγώνει.

   Η ώρα της κρίσης είχε φτάσει.

  

   -Χρειάζεται να εκλέξουμε έναν πρόεδρο για να συντονίζει τη σύσκεψή μας, είπε ο Ζάιτς, δεν είναι ότι θα έχει την ευθύνη της απόφασης ή ότι θα έχει διπλή ψήφο ή κάτι τέτοιο. Απλά θα συντονίσει την συζήτηση και είναι εκείνος που θα ανακοινώσει την ετυμηγορία.

   Οι δώδεκα ένορκοι είχαν καθίσει γύρω από το οβάλ τραπέζι στην αίθουσα που προοριζόταν για τη χρήση από εκείνους. Πάνω στο τραπέζι υπήρχαν στυλό και λευκές κόλλες χαρτί για σημειώσεις και αντίγραφα όλων των καταθέσεων. Μια πεντόλιτρη φιάλη με εμφιαλωμένο νερό στο ειδικό μηχάνημα και ποτήρια μιας χρήσεως μαζί με ένα καλάθι απορριμάτων συμπλήρωναν τον εξοπλισμό της αίθουσας.

   -Και αυτός θα είσαι εσύ; ρώτησε επιθετικά η Λίζα.

   -Είμαι δικηγόρος, de facto ο πιο σχετικός.

   -Εγώ δεν συμφωνώ, γιατί να μη γίνει ο κύριος Μακ Γκρέγκορ; είπε η Λίζα τονίζοντας τη λέξη κύριος. Έδειξε περισσότερο μυαλό και θάρρος στην ακροαματική διαδικασία.

   -Ευχαριστώ για την ψήφο, Λίζα, είπε ο Ρέηντζερ, αλλά εγώ προτείνω τον κύριο Βίνεκερ. Όχι μόνο από σεβασμό στο ότι είναι ο μεγαλύτερος ανάμεσά μας αλλά και επειδή λόγω της ηλικίας έχει μεγαλύτερη πείρα με τους ανθρώπους.

   Η πρόταση του έγινε δεκτή και από τους υπόλοιπους και έτσι ο Βίνεκερ χρίστηκε πρόεδρος.

   -Ας δούμε που βρισκόμαστε, είπε ο πρώην βιβλιοπώλης. Ποιοι πιστεύουν ότι η Γκαμπριέλα Ράνσομ είναι ένοχη;

   Το αποτέλεσμα δεν αποτελούσε έκπληξη. Οκτώ ψήφισαν ένοχη, μια δεν έχω αποφασίσει, τρεις αθώα.

   -Έχουμε λοιπόν πολύ δρόμο μπροστά μας, είπε ο Βίνεκερ.

   -Τι θα συμβεί αν δεν μπορέσουμε να συμφωνήσουμε; ρώτησε η Λίζα. Θα επικρατήσει η άποψη της πλειοψηφίας;

   -Όχι, απάντησε ο Ζάιτς, η απόφαση απαιτείται να είναι ομόφωνη. Αν δεν καταλήξουμε σε μια τέτοια τότε θα κηρυχθεί κακοδικία και θα επαναληφθεί η δίκη σε έξι μήνες με άλλο σώμα ενόρκων.

   -Ας μην προτρέχουμε, είπε ο Βίνεκερ. Λύντα, ας αρχίσουμε από εσένα. Τι είναι αυτό που σε κάνει να μην μπορείς να αποφασίσεις;

   Η Λύντα Μέρντοκ, μια νοικοκυρά με δυο παιδιά που μόλις είχε πατήσει τα σαράντα, πήρε το λόγο νιώθοντας μάλλον άβολα με όλα τα βλέμματα πάνω της:

   -Η κατηγορούσα αρχή παρουσίασε τα γεγονότα με τρόπο που να εξηγούνται και ήμουν έτοιμη να πιστέψω ότι ήταν έτσι αλλά τα όσα είπε ο λοχίας Κένινγκ με έκαναν να αμφιβάλλω. Και τώρα δεν ξέρω.

   -Εγώ νομίζω ότι απλώς έκανε ικεσίες, είπε η Ντέμπορα Γουντς. Ίσως τον γοήτευσε, δεν ξέρετε πόσο εύκολα κάτι τέτοιες προσελκύουν τους άνδρες.

   -Ανάλυση κατάστασης, είπε ο Μακ Γκρέγκορ. Εκπαιδεύονται σε αυτό σε αληθινές συνθήκες επιχειρήσεων. Απαιτείται επιτυχία άνω του 90% για να περάσουν. Μαθαίνουν να είναι ακριβείς ακόμα και στις ικασίες τους γιατί από αυτό πολλές φορές θα εξαρτηθεί η ζωή όχι μόνο η δική τους αλλά και των συντρόφων τους.

   -Δεν ήταν ικασίες δηλαδή;

   -Όχι ήταν αυτό που έγινε.

   Το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας αναζωπύρωσε τη διάθεση των διαδηλωτών που φώναζαν με ανανεωμένο μένος συνθήματα για τη θέση τους, υπέρ ή κατά της Γκαμπριέλα. Δεν αποφάσισαν να φύγουν ούτε με τον ερχομό της νύχτας που έφερε μαζί του μια πτώση της θερμοκρασίας και μια ήπια χιονόπτωση όχι σαν των προηγουμένων ημερών. Στις επτά και μισή οι ένορκοι επέστρεψαν στην αίθουσα του δικαστηρίου για να ανακοινώσουν δια στόματος Βίνεκερ ότι δεν είχαν ακόμα φτάσει σε ετυμηγορία αλλά δεν ήθελαν να διακόψουν για τη νύχτα.

   Από εκείνη τη στιγμή οι υποστηρικτές της Γκαμπριέλα πέρασαν σε μια άλλη μορφή διαμαρτυρίας, άναψαν κεριά και στάθηκαν βουβά στραμμένοι προς το δικαστικό μέγαρο σε μια σιωπηλή ικεσία για τη νέα γυναίκα που αντιμετώπιζε τη θανατική ποινή αν καταδικαζόταν. Οι αντίπαλοί τους τους χλεύασαν για την παθητική στάση τους αλλά οι αστυνομικοί συγκινημένοι από την κίνηση αυτή τους ανάγκασαν να σωπάσουν.

   Η Γκαμπριέλα δεν είχε ιδέα για όλα αυτά. Ήταν καθισμένη σε μια καρέκλα στο μικρό δωμάτιο δίπλα στην αίθουσα που διεξαγόταν η δίκη. Δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δεν μπορούσε να αισθανθεί τίποτα. Ο χρόνος είχε γι' αυτήν σταματήσει. Περίμενε την απόφαση και τίποτα άλλο δεν μπορούσε να παρακάμψει αυτήν την σκέψη και να φτάσει στη συνείδησή της. Ήταν σίγουρη πως θα καταδικαζόταν, ήταν άδικο αλλά έτσι θα γινόταν. Τα επιχειρήματα της πολιτικής αγωγής είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα και σίγουρα είχαν πείσει τους ενόρκους.

   Η πόρτα άνοιξε και κάποιος μπήκε αλλά η Γκαμπριέλα δεν έκανε τον κόπο να σηκώσει το βλέμμα της. Τι σημασία είχε ποιος ήταν; Για εκείνη είχαν όλα τελειώσει.

   -Έλα, της είπε απαλά η Ιόλη. Πρέπει να επιστρέψουμε στην αίθουσα, οι ένορκοι κατέληξαν σε ετυμηγορία.

   Ακολούθησε μηχανικά την Ιόλη στην κατάμεστη αίθουσα όπου είχαν όλοι πάρει τις θέσεις τους και περίμεναν την είσοδο των ενόρκων. Οι ένορκοι μπήκαν με πρώτο τον Βίνεκερ και τελευταίο όπως πάντα τον Ζάιτς που έδειχνε χολωμένος ως συνήθως.

   -Καταλήξατε σε ομόφωνη ετυμηγορία; ρώτησε ο Άιρτον.

   -Μάλιστα κύριε πρόεδρε.

   Ο Βίνεκερ έδωσε ένα διπλωμένο χαρτάκι στον δικαστικό κλητήρα που το μετέφερε στο δικαστή. Εκείνος το άνοιξε και διάβασε την ετυμηγορία χωρίς να φανεί τίποτα στην έκφραση του προσώπου του. Το έδωσε στον κλητήρα που το επέστρεψε στον Βίνεκερ.

   -Η κατηγουρόμενη να σηκωθεί όρθια.

   Η Γκαμπριέλα το έκανε τρέμοντας. Ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, στα μηνίγγια της ένιωθε μια πίεση σαν από μια μέγκενη. Κοίταξε τους ενόρκους αλλά τίποτα δεν έδειχνε την απόφαση που είχαν πάρει.

   -Έχοντας ακούσει όλες τις καταθέσεις προσεκτικά και έχοντας εξετάσει όλα τα στοιχεία, διάβασε ο Βίνεκερ, καταλήξαμε στην απόφασή μας. Βρίσκουμε την κατηγορούμενη Γκαμπριέλα Ράνσομ....

   Η Γκαμπριέλα ένιωσε όλο της το σώμα να σφίγγεται. Είχε έρθει το τέλος.

   -...... αθώα από κάθε κατηγορία κρίνοντας ότι σκότωσε τον Άντονι Βάλμοντ εβρισκόμενη σε άμεσο κίνδυνο για τη ζωή της άρα σε κατάσταση αυτοάμυνας όπως την ορίζει ο νόμος και την δέχεται η νομολογία.

   Ζητωκραυγές ακούστηκαν στην αίθουσα και τα φλας άστραψαν ομαδικά καθώς η Γκαμπριέλα με δάκρυα στα μάτια έπεφτε στην αγκαλιά της Ιόλης.

   -Η υπόθεση έκλεισε, είπε ο Μακ Γκρέγκορ.

   -Τι κάνεις απόψε; τον ρώτησε η Λίζα κάνοντας τον Ζάιτς να εκφέρει μια βλαστήμια.

   Η Έλεν Βάλμοντ κοίταξε τον άνδρα μπροστά της. Ήταν καθισμένη στο γραφείο της στο σπίτι της στο Μπήμοντ Χάιτς. Ο Μάικ Μακ Γκρεγκορ στεκόταν μπροστά της ήρεμος αλλά αγέρωχος. δεν του είχε προσφέρει κάθισμα για να τον μειώσει αλλά αυτό που είχε έρθει να της πει ήταν για εκείνη μια δυσάρεστη έκπληξη.

   -Με κατηγορείτε δηλαδή για ανάμειξη στη δίκη;

   -Έχω όλες τις απαραίτητες αποδείξεις. Ομολόγησαν εκείνοι που τους είπατε να με σκοτώσουν.

   -Και γιατί δεν με συλλαμβάνετε τότε;

   -Είπα να σας δώσω μια ευκαιρία να σώσετε την τιμή του ονόματός σας.

   -Γιατί;

   -Γιατί έχετε μια εγγονή, μια ήσυχη κοπέλα που ποτέ δεν εκτιμήσατε από μια κόρη που επίσης ποτέ δεν εκτιμήσατε. Δεν χρειάζετε να σας δει να καταδικάζεστε.

   Ο Μακ Γκρέγκορ γύρισε να φύγει.

   -Θα μπορούσα να στη φυτέψω στην πλάτη, είπε η γριά.

   Ο Ρέηντζερ δεν σταμάτησε.

   -Αυτό δεν θα άλλαζε τίποτα, απάντησε.

  Είχε φτάσει στην εξώπορτα όταν άκουσε τον πυροβολισμό που έβαλε τέλος στη ζωή της Έλεν Βάλμοντ.

   Ο Μακ Γκρέγκορ στάθηκε στην πίστα του αεροδρομίου Ντάουνβιου. Η παραμονή του στο Τορόντο είχε τελειώσει, θα έφευγε για το Μόντρεαλ και μετά για την Αφρική σε ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ. Δεν ήταν ασυνήθιστο. Στη ζωή του, ειδικά τα τελευταία χρόνια, η μια αποστολή διαδεχόταν την άλλη.

   Η υπόθεση την οποία σαν ένορκος είχε εκδικάσει είχε πλέον κλείσει. Η αυτοκτονία της Έλεν Βάλμοντ είχε αποδοθεί στη θλίψη για την απώλεια του γιου της και τις αποκαλύψεις που είχαν γίνει στο δικαστήριο. Ο Μπόνακορ είχε παραιτηθεί αμέσως μετά την ήττα του στις εκλογές. Ναι, δεν είχε μείνει κάποια εκκρεμότητα. Η Γκαμπριέλα Ράνσομ έπρεπε να χτίσει τη ζωή της από την αρχή, όπως και τη σχέση με τους γονείς της, μα θα τα κατάφερνε.

   Προχώρησε προς το C – 130 στο οποίο επιβιβαζόταν η μονάδα του και αναρωτήθηκε τι θα τον περίμενε στη Σομαλία.

                   

                                                           ΤΕΛΟΣ