Λουιζιάννα Ν. Ορλεάνη
Σπίτι της Δόκτορος Μόρισον
3 Ιουλίου 2017
Ώρα 11:22
Η Κάθρην άνοιξε την πόρτα και μπήκε στο πατρικό της. Ο Άνταμ Ιμπέρ την ακολούθησε. Ο νεαρός φοιτητής ήταν το άτομο με το οποίο είχε αποφασίσει να περάσει αυτή τη μέρα η Κάθρην.
-Καλώς ήρθες, του είπε.
-Ευχαριστώ.
Είχαν κάνει μια βόλτα στο γραφικό τμήμα της Νέας Ορλεάνης και είχαν έρθει στο σπίτι για να ξεκουραστούν.
-Η Νέα Ορλεάνη είναι ωραία πόλη, είπε ο Άνταμ.
-Εδώ μεγάλωσα.
-Άφησες τέτοιο ηλιόλουστο μέρος για το βροχερό Λονδίνο;
-Για χάρη της δουλειάς.
-Και τώρα γιατί επέστρεψες;
-Για μια δουλειά της NASA.
-Τι δουλειά; ρώτησε ο Άνταμ.
Η Κάθρην του είπε.
Χιούστον
3 Ιουλίου 2017
Ώρα 08:45
Ο Μάικ Γκόρντον προχώρησε προς τον Ρόναλντ που τον είδε και χαμογέλασε.
-Ακριβώς στην ώρα σου.
-Δεν έχουμε άδικα τη φήμη ξέρεις εμείς οι Βρετανοί.
-Ναι βέβαια. Επιβιβάσου.
Δίπλα στην προβλήτα πάνω στην οποία στέκονταν ήταν αγκυροβολημένο ένα ιστιοπλοϊκό. Ο Μάικ πήδηξε στο κατάστρωμα. Ένα κορίτσι δεκαεπτά ετών που βρισκόταν εκεί τον κοίταξε και ο Βρετανός αντιγύρισε το βλέμμα. Ήταν όμορφη κοπέλα με μακριά ξανθά μαλλιά και πρασινογάλανα μάτια μα έμοιαζε τόσο εύθραυστη που ο Μάικ Γκόρντον μάντεψε πως είναι άρρωστη. Ήταν χλωμή και κάπως καταπονημένη.
-Άννα, ο Μάικ Γκόρντον, είπε ο Ρόναλντ. Μέλος της ομάδας που αύριο θα καταστρέψει τον αστεροειδή. Μάικ, η κόρη μου Άννα.
-Χαίρω πολύ, είπε ο Μάικ τείνοντας το χέρι του.
Η κοπέλα φάνηκε να διστάζει για μια στιγμή πριν του δώσει το χέρι της. Το άγγιγμά της ήταν απαλό, το χέρι της ζεστό.
-Χαίρω πολύ, είπε η κοπέλα.
Ο Μάικ γνώρισε και τη σύζυγο του Ρόναλντ, καθώς ο επιστήμονας της NASA είχε ήδη σαλπάρει το ιστιοπλοϊκό.
Νήσος Καταλίνα
12:05
Ο Γουίλλιαμ είχε επιστρέψει κοντά στους άντρες του για την ημέρα που είχε παραχωρήσει η NASA στα μέλη της αποστολής για να ξεκουραστούν. Μπήκε στο θάλαμο που ήταν το κατάλυμα της διμοιρίας και είπε:
-Διμοιρία προσοχή!
Οι άντρες πετάχτηκαν όρθιοι. Στάθηκαν προσοχή γυρνώντας ταυτόχρονα προς την είσοδο. Αντίκρισαν τον Γουίλλιαμ και ήταν μόνο η περίφημη πειθαρχία τους που τους εμπόδισε να τρέξουν και τον σηκώσουν στους ώμους.
-Ημί – ανάπαυση, είπε ο Γουίλλιαμ. Έμαθα πως περάσατε όλοι τις εξετάσεις και είστε επισήμως πλέον πεζοναύτες. Τα συγχαρητήριά μου.
-Ευχαριστούμε!
Ο Γουίλλιαμ χαμογέλασε.
-Ανάπαυση. Καθήστε.
Έκατσαν στα κρεβάτια τους και ο Γουίλλιαμ είπε:
-Έσκασε ο Γκριν;
-Ναι, είπε ο Ρος Γκάρνερ. Είχε μαυρίσει από το κακό του.
Κόλπος του Μεξικού
Ώρα 14:05
Ο Μάικ Γκόρντον ήρθε και στάθηκε στο πλευρό της Άννας που κρατούσε το πηδάλιο του ιστιοπλοϊκού που έφερε το όνομά της.
-Τα καταφέρνεις πολύ καλά.
-Είναι γιατί λατρεύω τη θάλασσα. Η ιστιοπλοΐα μου άρεσε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
-Κατάλαβα.
-Εσένα σ’ αρέσει η θάλασσα;
-Αρκετά για κάποιον που μεγάλωσε στα Χάιλαντς.
-Στα Χάιλαντς;
-Στο βορρά της πατρίδας μου. Πρωτοείδα τη θάλασσα στα δεκαπέντε μου.
Η Άννα κοίταζε τον ορίζοντα οδηγώντας το ιστιοπλοϊκό όπως μιλούσαν.
-Θα’ χεις δει όμως πολύ χιόνι. Κάτι που εγώ δεν έχω δει ποτέ.
-Α! Από χιόνι. Άλλο τίποτε.
Ο Μάικ χαμογέλασε.
-Ο κακομοίρης ο Κέρβερος βυθίζεται ως το λαιμό στο χιόνι.
-Ο Κέρβερος;
-Ο σκύλος μου.
-Έχεις σκύλο; Μεγάλο;
-Αρκετά μεγάλο.
-Που τον άφησες τώρα;
-Στον γέρο Μακ Άφλιν, ένα γείτονα. Ο Κέρβερος τον συμπαθεί τον Λαχλαν Μακ Άφλιν κι έτσι αν δεν γυρίσω θα μείνει μαζί του.
-Δεν έχεις δικούς σου;
-Κανέναν, είπε ο Μάικ. Έχω μείνει μόνος μου τα τελευταία δέκα χρόνια.
-Σε ενοχλεί αυτό;
-Όχι. Συνήθισα.
Η Άννα τον κοίταξε.
-Πως συνηθίζει κάποιος τη μοναξιά;
-Αντικαθιστά τις οικογενειακές ασχολίες με άλλες ασχολίες και ενδιαφέροντα.
-Δεν θα μπορούσα να ζήσω μόνη μου. Πάντα ήθελα μια οικογένεια με θαλπωρή όπως αυτή που μεγάλωσα. Φοβάμαι πως δεν θα προλάβω.
-Γιατί όχι;
-Α… ναι…
Ο Μάικ ξαφνιάστηκε που η Άννα έχασε έτσι ξαφνικά τα λόγια της.
-Δεν πειράζει, είπε, δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση.
-Απλό είναι. Δεν … ξέρω πώς να το πω σε κάποιον που δεν γνωρίζει.
Ο Μάικ Γκόρντον την κοίταξε και θυμήθηκε την πρώτη του εντύπωση.
-Είναι λόγος υγείας.
-Ναι, είπε η Άννα. Πάσχω από λευχαιμία.
-Καταλαβαίνω. Ποτέ όμως δεν ξέρεις. Κάποιος θα’ παιρνε όρκο πως η γη είναι καταδικασμένη μα να που δεν είναι έτσι.
Η Άννα είπε:
-Ευχαριστώ. Κατάλαβε την απορία του και πρόσθεσε. Γιατί προσπαθείς να μου ανεβάσεις το ηθικό. Ξέρω πως δεν πρόκειται να ζήσω μια ευτυχισμένη ζωή.
-Μπορεί να βρεθεί η θεραπεία.
-Η θεραπεία υπάρχει. Ο δότης δεν έχει βρεθεί.
-Δότης;
-Χρειάζομαι μόσχευμα νωτιαίου μυελού. Ο συμβατός δότης δεν έχει να χάσει τίποτα μα η πιθανότητα να βρεθεί είναι μία στο δισεκατομμύριο.
-Λυπάμαι, είπε ο Μάικ και κοίταξε αλλού.
-Ποιος θα ήθελε να κάνει οικογένεια με μια μελλοθάνατη;
Ο Μάικ κατάλαβε τον πόνο της. Δυστυχώς δεν μπορούσε να τη βοηθήσει. Ή μήπως μπορούσε;
-Πόσο καιρό το ξέρεις;
-Από μηνών. Τώρα τελευταία οι κρίσεις μου είναι πιο συχνές. Πλησιάζει το …
Δάκρυα φάνηκαν στα μάτια της. Ο Μάικ την αγκάλιασε.
-Θα βρεθεί ο δότης.
Η Άννα σταμάτησε τους λυγμούς και είπε:
-Συγνώμη, δεν είχα κανένα δικαίωμα να σου φορτώσω τα προβλήματά μου.
-Δεν πειράζει. Είναι για μένα κάτι το διαφορέτικό.
-Διαφορετικό;
-Δεν έχω κανένα άρα δεν νοιάζομαι για κανέναν. Είναι πολύ περίεργο να νοιάζομαι για κάποιον, σαν να έχω οικογένεια.
-Με νοιάζεσαι;
-Από τώρα που γνωριστήκαμε ναι.
-Πώς να σε ευχαριστήσω;
-Δεν χρειάζεται. Και το ότι είμαι εδώ…
-Τι θα’ κανες στο Χιούστον;
-Θα περνούσα μια ανιαρή μέρα. Η βιβλιοθήκη τους δεν λέει και πολλά πράγματα και έχω φέρει μόνο ένα βιβλίο μαζί μου.
Η Άννα γέλασε και ο Μάικ είπε:
-Έτσι σε θέλω, γελαστή.
2 σχόλια:
Αυτό ήταν που δεν θα είχε ειδύλλιο;
Αν είναι, σκότωσε τη δόκτορα. Έχω & άλλη πρωταγωνίστρια.
Είδες; Δεν ήταν με τη δόκτωρα το ειδύλλιο!
Αλλά αν θα την φάνε οι T-Rex, θα δούμε!
Δημοσίευση σχολίου