-Κλείσε τα μάτια σου, του λέει με έναν παιχνιδιάρικο τόνο στην φωνή της και εκείνος το κάνει. Εκείνη παίρνει τα χέρια του στα δικά της και μετά ακούει το τρίξιμο χαρτιού που ξεδιπλώνεται, είναι το είδος του χαρτιού που βάζουν στα δώρα για προστασία πριν τα αμπαλάρουν.
Ύστερα κάτι μαλακό και απαλό πέφτει στα χέρια του. Είναι πολύ μαλακό, μια υφή σαν βελούδο και σχεδόν αβαρές. Ανοίγει τα μάτια του και βλέπει απλωμένη στο χέρι του μια μπούκλα από τα μεταξένια της μαλλιά. Χαμογελάει, ήταν κάτι που είχε ζητήσει αρκετό καιρό πριν, αν κόψει τα μαλλιά της να του δώσει μια μπουκλίτσα από τα μαλλιά της για να την έχει μαζί του.
-Ευχαριστώ, της λέει ενώ κρατάει την απαλή μεταξένια μπουκλίτσα ανάμεσα στα δάκτυλά του.
-Ε αφού την ήθελες.
-Ναι, την ήθελα, ξέρεις ότι ποτέ δεν σε ξεχνώ και σε σκέφτομαι. Ήθελα να έχω κάτι δικό σου πάντα μαζί μου.
-Τώρα την έχεις.
Με προσοχή βάζει την μπουκλίτσα σε μια θήκη που θα μπορεί να την έχει μαζί του πάντα. Παίρνει τα χέρια της και τα κρατάει στα δικά του.
-Θα είναι σαν να είσαι μαζί μου πάντα, της λέει, σε κάθε βήμα μου. Σε κάθε τι που θα κάνω κάθε μέρα.
-Θα είμαι, έστω και με τη σκέψη. Ως που να είμαστε πάντα μαζί.
-Θα είμαστε, τη βεβαιώνει και την αγκαλιάζει.
Εκείνη ακουμπάει το κεφάλι της στον ώμο του και περνάει τα χέρια της γύρω από τη μέση του. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να νιώσει ότι τα έχει όλα, να νιώσει ήσυχος και γαλήνιος. Το νιώθει και εκείνη καθώς της χαϊδεύει τα μακριά μαλλιά της, τα ίδια απ’ όπου προήλθε η μπουκλίτσα που θα έχει πάντα μαζί του σαν πολύτιμο θησαυρό.
2 σχόλια:
όμορφο...
Ευχαριστώ Storyman. Είναι για μια όμορφη κοπέλα, μια πριγκίπισσα.
Δημοσίευση σχολίου