Ο Άλαν πλησίασε τον στρατιώτη που είχε τον ασύρματο σε ένα σακίδιο στην πλάτη του και του έδωσε τα ακουστικά. Εκείνος τα φόρεσε γρήγορα και άκουσε μια γνώριμη φωνή να λέει:
«Επανάληψη. Εδώ Ειδική Ομάδα της 101 επιζήσαμε από την πτώση, είμαστε στην περιοχή NE 101 -102, κινούμαστε σε άξονα 9 παράλληλα με 405 βορειοανατολικά. Επικοινωνία πάλι σε 30΄. Κωδικός Ίκαρος.»
Ο Άλαν έβγαλε τα ακουστικά και τα έδωσε στον ασυρματιστή.
-Καλή δουλειά Κέλερμαν, τον επαίνεσε με μια φιλική γροθιά στον ώμο. Αυτός ήταν ο Μπράιαντ, ο υπολοχαγός και υποδιοικητής μου, εξήγησε στον Τζώρτζ καθώς ξανάνοιγε τον χάρτη. Και κινούνται προς τα εδώ από τον δρόμο εδώ πέρα, έδειξε στον χάρτη.
Ο Άλαν χαμογέλασε, ήταν εμφανώς χαρούμενος που μάθαινε ότι είχαν γλιτώσει και οι υπόλοιποι άνδρες του από την συντριβή του μεταγωγικού που τους μετέφερε.
-Και ήταν έξυπνο μήνυμα, αν οι εισβολείς δεν έχουν γνώση των στρατιωτικών χαρτών δεν θα καταλάβουν τις συντεταγμένες που έδωσε ακόμα και αν άκουσαν το μήνυμα, σχολίασε ο Τζώρτζ.
-Τώρα να δούμε που θα τους συναντήσουμε, είπε ο Άλαν, ένα μέρος που να μην είμαστε εκτεθειμένοι ως που να έρθουν.
-Υπάρχει ένα μέρος, είπε η Ντέηνα, θα βοηθούσατε και με την προστασία των αμάχων.
Τους μίλησε για το κολλέγιο και τους αμάχους που είχαν καταφύγει εκεί. Ο Άλαν και ο Τζώρτζ δεν το σκέφθηκαν και πολύ για να αποφασίσουν ότι ήταν μια καλή επιλογή και έτσι ο Αμερικανός της είπε:
-Θα μας καθοδηγήσεις;
-Ναι, είπε η αστυνόμος. Αρκεί να ανακτήσω την μηχανή μου. Είναι λίγο πιο κάτω, είπε στρεφόμενη στον Γουίλλιαμ, εκεί που συναντηθήκαμε.
-Ωραία, πάμε.
Όταν ο Μπρούστερ με τον Κρις και τον Νας επέστρεψαν κοντά στους υπόλοιπους ακολουθούμενοι από την Τζάνις με την Άλις και την Χόουπ, βρήκαν τον Άλεξ να δίνει αναφορά στον Σάντερς. Πλησίασαν να ακούσουν και ο συμπατριώτης τους είπε:
-Βρήκα που θα πάμε τους αμάχους και μετά πως να συνεχίσουμε.
-Α μπα; Πως τα έλυσες όλα; πείραξε τον φίλο και ομόβαθμό του ο Κρις. Καθάρισε το μυαλό σου εκεί ψηλά;
-Είδα ανθρώπους σε ένα μεγάλο κτίριο, μάλλον σχολείο, είπε ο Άλεξ, και λίγο βορειότερα είναι εγκατεστημένη μια δύναμη τι όπλου δεν ξέρω αλλά είχαν και ένα πυροβόλο οπότε μάλλον πυροβολικό της εθνοφρουράς.
-Πόσο μακριά είναι το σχολείο; ρώτησε ο Σάντερς.
-Μερικά τετράγωνα μόλις, μπορούμε να πάμε και περπατώντας.
-Εντάξει τότε ας ξεκινήσουμε, να παραδώσουμε τους πολίτες και να ξαναμπούμε στη μάχη, είπε ο Σάντερς. Θα συνεχίσετε μαζί μας; ρώτησε τον Μπρούστερ.
-Φυσικά, απάντησε εκείνος. Τουλάχιστον ως που να βρούμε τους υπόλοιπους δικούς μας και να επικοινωνήσουμε με την πατρίδα.
-Ξεκινάμε τότε!
Ο Σάντερς εξήγησε στους πολίτες που θα πήγαιναν και ότι μπορούσαν να πάνε πεζοί, έτσι ξεκίνησαν όλοι με τα αυτοκίνητα να ακολουθούν. Κάποιοι άμαχοι, ανάμεσά τους και η Τζάνις με την Άλις, μπήκαν σε αυτοκίνητα μιας και οι στρατιώτες θα περπατούσαν εκτός από τους οδηγούς.
Η Νάντια βγήκε από το βαν και προχώρησε προς τους άνδρες που ήταν οχυρωμένοι στο πεσμένο λεωφορείο και μετά τον αξιωματικό που πλησίαζε. Ήταν ένας γεροδεμένος νεαρός σχετικά άνδρα και η σκέψη που η Νάντια έκανε αυθόρμητα δεν ήταν καθόλου αθώα ή σεμνή και αυτό της έφερε ένα χαμόγελο παρά την περίσταση.
Ο αξιωματικός είχε δει δράση σήμερα, ήταν σκονισμένος και λερωμένος από καπνό ενώ αίμα είχε κυλίσει στο λαιμό του από ένα επιφανειακό τραύμα πίσω από το αριστερό αυτί. Η στολή του είχε δει και καλύτερες μέρες και ήταν πάνοπλος.
-Τι κάνετε εδώ; είπε κοφτά.
-Τη δουλειά μας, απάντησε με ένα χαμόγελο η Νάντια. Πρέπει να μεταφέρουμε τα νέα στον κόσμο.
-Δεχτήκαμε επίθεση από έναν ισχυρότατο εχθρό, είπε ο αξιωματικός. Δεν είναι κάτι που δεν μπορείς να μεταδώσεις από πιο μακριά.
-Μα πως θα μπορούσα να κάνω ένα ρεπορτάζ αν δεν έμπαινα μέσα; Πως θα έβλεπα από κοντά γενναίους άνδρες σαν εσάς να κάνουν ηρωικά το καθήκον τους; είπε συνοδεύοντας τα τελευταία λόγια της με ένα γεμάτο υποσχέσεις βλέμμα που πήγε χαμένο στον αξιωματικό.
-Δεν έχετε καμία δουλειά εδώ, της είπε κοφτά.
-Υπάρχει ελευθερία του τύπου σ’ αυτή τη χώρα, είπε νευριασμένη η Νάντια. Δεν μπορείς να μου απαγορεύσεις να προχωρήσω. Στο κάτω κάτω της γραφής είναι δικαίωμά μου να φάω το κεφάλι μου.
Η τελευταία φράση έφερε ένα χαμόγελο στον αξιωματικό. Δεν ήταν όμως ένα εύθυμο χαμόγελο αλλά ένα κυνικό.
-Δεν με απασχολεί αν θα φας το κεφάλι σου, με απασχολεί ποιος μπορεί να βλέπει αυτά που μεταδίδεις. Γι’ αυτό και απαιτείται άδεια για να κάνεις ρεπορτάζ μέσα σε ζώνη επιχειρήσεων.
-Και ποιος θα μου τη δώσει αυτήν την άδεια;
Σε αυτήν την ερώτηση ο αξιωματικός φάνηκε να προβληματίζεται αλλά τελικά είπε:
-Θα σας οδηγήσω στο διοκητή μου. Μπεν, στράφηκε σε έναν από τους άνδρες του, πάρε το τιμόνι, μη δοκιμάσουν τίποτα.
-Μάλιστα, είπε ο άνδρας που έφερε διακριτικά λοχία. Πήγε στο βαν και έκατσε στη θέση του οδηγού που μετακινήθηκε στην πίσω πλευρά του οχήματος. Η Νάντια προχώρησε στο πλευρό του αξιωματικού και τον ακολούθησε πίσω από το πρόχειρο οδόφραγμα.
Δεν άργησαν να φτάσουν στο διοηκητή που ήταν λίγα μέτρα πιο πίσω στην διασταύρωση δύο δρόμων. Αν η Νάντια είχε ποτέ της πάρει μέρος σε ρεπορτάζ σε εμπόλεμη κατάσταση θα αναγνώριζε ένα διοικητήριο εκστρατείας με την σκηνή του διοικητή που στέγαζε έναν χάρτη σε ένα τραπέζι και έναν ασύρματο. Δίπλα ήταν τοποθετημένα με τάξη κιβώτια με πυρομαχικά ενω πιο πέρα δέσποζε ένα μεγάλο πυροβόλο. Δύο άνδρες ήταν απασχολημένοι με τον καθαρισμό της κάνης ενώ ένας έλεγχε τις θήκες με τις οβίδες που είχαν για χρήση.
Ο διοικητής, ένας λοχαγός, στεκόταν έξω από τη σκηνή με μια μεταλλική κούπα στα χέρια του, νερό μάντεψε η δημοσιογράφος, σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπήρχε χώρος για πολυτέλειες. Ο αξιωματικός που την είχε φέρει ως εδώ πλησίασε και μίλησε χαμηλόφωνα με το διοικητή. Εκείνος γύρισε και την κοίταξε. Της έκανε νόημα να πλησιάσει.
-Θες άδεια να προχωρήσεις για να κάνεις ρεπορτάζ;
-Ναι, είπε η Νάντια.
-Για να έφτασες ως εδώ πρέπει να είδες αρκετό αίμα και θάνατο ήδη, είπε ο λοχαγός, δεν αρκεί;
-Όχι, είπε η δημοσιογράφος, θέλω την είδηση που θα με κάνει αναμφισβήτητα αφεντικό και το δελτίο δικό μου, ό,τι και αν χρειαστεί να δω για να το πετύχω.
Η γυμνή απληστία στο πρόσωπό της έφερε μια γκριμάτσα αποστροφής στο πρόσωπο του διοικητή. Αλλά δεν πρόλαβε να δώσει την αρνητική όσο και καυστική απάντηση που θα ήθελε. Δυο στρατιώτες κατέφτασαν μαζί με έναν υπαξιωματικό που δεν ήταν από τους δικούς του.
-Κύριε λοχαγέ, επιτέλους έχουμε επαφή με κάποιον άλλο, είπε ο ένας στρατιώτης.
Ο λοχαγός κοίταξε τον λοχία και ρώτησε:
-Από που μας έρχεσαι λοχία;
-Λοχίας Ρικ Στιλ, 101 αερομεταφερόμενη σερ. Ο λόχος μου είναι εδώ κοντά σε ένα σχολείο. Τεθήκαμε υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Σάντερς της διοίκησης της 101.
-Τον ξέρω τον Σάντερς, και’ μεις στην 101 ανήκουμε, ποιες είναι οι διαταγές;
-Αναδίπλωση προς το σχολείο, σερ, να οργανώσουμε μια αμυντική θέση με συνοχή.
-Εντάξει, μάγκες, ετοιμαζόμαστε για μετακίνηση, φώναξε ο λοχαγός και στράφηκε στην Νάντια.
-Θα έρθετε μαζί μας, ίσως πάρεις την άδεια που θες, είπε πριν προχωρήσει στον ασυρματιστή. Ενημέρωσε τους παρατηρητές να οπισθοχωρήσουν.
2 σχόλια:
Εχει αγωνία! :-) Αυτά τα ρομπότ πολύ μυστήρια...πώς να λειτουργούν άραγε;
Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις !
Και στη συγγραφή εννοείται!
Θα αποκαλυφθεί και η προέλευση των ρομπότ πιο μετά.
Ευχαριστώ, με συγγραφή θα είναι και η συνέχεια. Καλή συνέχεια και σε' σενα.
Δημοσίευση σχολίου