Νυχτερινή Πένα

V.

Η Ανάσταση

 

Οι Ιουδαίοι ζήτησαν από τον Πιλάτο να μην μείνουν τα σώματα στο σταυρό και έτσι εκτέλεσαν τους δύο κακούργους σπάζοντας τα γόνατά τους. Αλλά ο Ιησούς είχε ήδη πεθάνει και ένας στρατιώτης απλά του τρύπησε την πλευρά με την λόγχη και έτρεξε αίμα και νερό.

Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία ζήτησε από τον Πιλάτο το σώμα για να το κηδεύσει, μιας και επρόκειτο για έναν επιφανή Ιουδαίο, ο Ρωμαίος δέχτηκε αφού επιβεβαίωσε ότι είχε πεθάνει.

Ο Ιωσήφ μαζί με τον Νικόδημο κήδευσαν το σώμα τυλίγοντάς το σε σουδάρια και αλείφοντάς το με μύρα. Το μνημείο ήταν καινούριο και δεν είχε ταφεί κανείς εκεί, το προόριζε ο Ιωσήφ για τον εαυτό του. Αφού έβαλαν το σώμα, έκλεισαν την είσοδο με έναν μεγάλο βράχο.

 

Η Ιερουσαλήμ βυθίστηκε σε μια ανήσυχη σιωπή, το σκοτάδι και ο σεισμός είχαν κάνει πολλούς να αναρωτιούνται για το αν είχαν κάνει το σωστό και αν είχαν οδηγήσει στην σταύρωση έναν αθώο.

Οι μαθητές είχαν μαζευτεί στο υπερώο όπου είχαν το τελευταίο δείπνο με τον διδάσκαλό τους.

Το Συνέδριο αντιθέτως δεν ησύχαζε. Έστειλαν μια αντιπροσωπεία στον Πιλάτο.

-Κύριε, είπαν, θυμηθήκαμε ότι αυτός ο πλάνος όσο ζούσε είπε: σε τρεις μέρες θα αναστηθώ. Φοβούμαστε ότι οι μαθητές του θα κλέψουν το σώμα και θα πουν ότι αναστήθηκε. Θέλουμε να φρουρηθεί ο τάφος.

-Δεν σας εμποδίζει κανένας, είπε ο Πιλάτος απηυδισμένος, από τους Ιουδαίους.

-Αν είναι δικοί μας θα πουν ότι αναστήθηκε και εμείς το αρνούμαστε. Πρέπει να είναι Ρωμαίοι!

-Εντάξει, είπε ο Πιλάτος, έχετε άνδρες, πηγαίνετε να φυλάξετε τον τάφο.

 

Ξημέρωσε η επόμενη μέρα από το Σάββατο που ήταν το Πάσχα των Εβραίων και μερικές από τις γυναίκες που είχαν συνοδέψει τον Ιησού και τους μαθητές του από την Γαλιλαία πήγαν να ανανεώσουν τα μύρα στο σώμα όπως ήταν το έθιμο των Ιουδαίων.

Ξεκίνησαν πρωί και η ανησυχία τους ήταν πως θα μπορούσαν να μετακινήσουν τον λίθο. Φτάσανε στον τάφο που φρουρούσαν οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι, πιστοί στο καθήκον.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ένας άγγελος φωτεινός σαν αστραπή εμφανίστηκε. Αποκύλισε τον βράχο ενώ οι Ρωμαίοι σκοποί έπεφταν τρομαγμένοι στο έδαφος.

-Μη φοβόσαστε εσείς, είπε ο άγγελος στις γυναίκες, αλλά γιατί ζητείτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Αναστήθηκε, δεν βρίσκεται εδώ.

Οι γυναίκες δεν πίστευαν στα αυτιά τους.

-Πηγαίνετε να το πείτε στους μαθητές Του, και τον Πέτρο, πείτε τους ότι θα τους συναντήσει στη Γαλιλαία.

Έφυγαν από τον τάφο οι γυναίκες γεμάτες δέος. Πήγαν να πουν στους έντεκα μαθητές που ήταν μαζεμένοι στο υπερώο. Σύντομα θα τους εμφανιζόταν και ο Ιησούς αναστημένος.

Και εκείνοι θα ξεκινούσαν να διαδώσουν το θαύμα στα πέρατα της γης.

 

Τέλος

ΙΙΙ.

Η Δίκη

 

Μπορεί το Συνέδριο να ήταν η ανώτατη αρχή των Ιουδαίων με δικαστική εξουσία αλλά δεν είχε το δικαίωμα να θανατώσει έναν άνθρωπο όποια και αν ήταν η αιτία. Για το λόγο αυτό ο Αρχιερέας και τα επιφανή μέλη του Συνεδρίου έφεραν τον Ιησού ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου, του Ρωμαίου διοικητού της Ιουδαίας.

Καθώς ο Πόντιος Πιλάτος ήταν Ρωμαίος, ήταν ειδωλολάτρης και θα ήταν μιασμένοι αν έμπαιναν στην οικία του, φτάνοντας στο πραιτόριο ζήτησαν να βγει προς συνάντησή τους. Έτσι ο Πιλάτος τους δέχθηκε στην μεγάλη λιθόστρωτη αυλή του πραιτορίου. Κάθισε σε ένα κάθισμα και οι Ιουδαίοι στάθηκαν απέναντί του με τον Ιησού στο μέσο.

-Ποια κατηγορία φέρετε κατά του ανθρώπου αυτού;

-Κηρύττει δόγματα αντίθετα με την πίστη μας, είναι βλάσφημος. Διαφθείρει και πλανεύει το λαό.

Ο Πιλάτος συνοφρυώθηκε.

Οδηγώντας τον Ιησού στον Πιλάτο τα μέλη του Συνεδρίου υπολόγιζαν σε μια γρήγορη εκτέλεση. Γνώριζαν ότι ο Ρωμαίος διοικητής ήταν σκληρός. Την προηγούμενη χρονιά καταστέλλοντας μια εξέγερση είχε σταυρώσει στα τείχη της Ιερουσαλήμ χίλιους επαναστάτες. Αυτό που δεν είχαν όμως υπολογίσει ήταν ως Ρωμαίος είχε υψηλή την αίσθηση του νόμου και του δικαίου, έννοιες που η Ρώμη είχε εισάγει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Δεν θα καταδίκαζε κάποιον χωρίς αιτία και οι αιτίες που του παρουσίαζαν δεν ήταν αρκετές. Η Ρώμη δεν ανακατευόταν στα θρησκευτικά πιστεύω και τις πεποιθήσεις των λαών που κυβερνούσε. Όσα καταλόγιζαν στον Ιησού δεν ήταν παρανομίες για το Ρωμαϊκό Δίκαιο.

-Δεν είναι κατηγορίες αυτές.

-Για εμάς πρέπει να πεθάνει. Ονομάζει τον εαυτό του Χριστό, αυτόν που έχει λάβει το χρίσμα…

-Ευχαριστώ, είπε ειρωνικά ο Πιλάτος, ξέρω και εγώ λίγα Ελληνικά. Λοιπόν; Έκανε τίποτα άλλο; Μίλησε κατά της Ρώμης;

-Ισχυρίζεται πως είναι ο Μεσσίας, ο θεόσταλτος βασιλιάς του Ισραήλ!

Αυτή η κατηγορία ήταν μια που επίσυρε την ποινή του θανάτου. Το να αποκαλέσει κάποιος τον εαυτό του βασιλιά του Ισραήλ, ήταν αντιποίηση της αρχής του Αυτοκράτορα, άρα ήταν στάση κατά της Ρώμης. Η ποινή που επίσυρε ήταν σταυρικός θάνατος, η θεία οικονομία έφερνε τον θάνατο που ήδη είχε προαναγγελθεί από τους προφήτες αλλά και τον ίδιο τον Ιησού.

-Είσαι βασιλιάς; ρώτησε ο Πιλάτος τον Ιησού.

-Εσύ το λες ή άλλοι στο είπαν για’ μένα;

-Μήπως είμαι Ιουδαίος; είπε ο Πιλάτος. Είσαι λοιπόν βασιλιάς;

-Η βασιλεία μου δεν είναι από αυτόν τον κόσμο.

-Άρα είσαι βασιλιάς!

-Αν η βασιλεία μου ήταν από τον κόσμο αυτό οι υπηρέτες μου θα αγωνίζονταν για να μην παραδοθώ.

Ο Πιλάτος στράφηκε στα μέλη του Συνεδρίου.

-Ο άνθρωπος αυτός δεν έκανε τίποτα.

-Έκανε τον εαυτό του βασιλιά, όποιος κάνει τον εαυτό του βασιλιά είναι εχθρός του Καίσαρα.

Ο Πιλάτος διέκρινε την συγκαλυμμένη απειλή. Θα μπορούσαν να τον καταγγείλουν ότι είχε ελευθερώσει έναν εχθρό του αυτοκράτορα. Αλλά είχε ακόμα ένα επιχείρημα.

-Σύμφωνα με το παλιό έθιμο ο Ρωμαίος έπαρχος ελευθερώνει προς τιμή του Πάσχα, έναν κρατούμενο. Θέλετε να ελευθερώσω τον Ιησού;

Οι Ιουδαίοι συσκέφθηκαν γρήγορα, το έθιμο υπήρχε και δεν μπορούσαν απλά να αγνοήσουν την προσφορά του Πιλάτου έτσι απλά. Έπρεπε να κάνουν μια αντιπρόταση.

-Ελευθέρωσε τον Βαραββά.

Ο Πιλάτος τους κοίταξε εξεταστικά. Ο Βαραββάς ήταν ένας Ζηλωτής, ένας επαναστάτης κατά της Ρώμης που δεν έτρεφε μεγαλύτερη αγάπη για την άρχουσα τάξη. Ήταν δικός τους εχθρός όσο και δικός του. Και ζητούσαν τη δική του απελευθέρωση; Καταλάβαινε ότι φθονούσαν τόσο πολύ τον Ιησού που του τύφλωνε.

Διέταξε να φραγγελώσουν τον Ιησού, να τον μαστιγώσουν με το φραγγέλιο, ένα ιδιαίτερα επώδυνο μαστίγιο, και είπε ότι θα ανακοίνωνε την απόφασή του από το επίσημο βήμα του πραιτορίου.

Κάθισε στο επίσημο κάθισμα στον εξώστη του πραιτορίου που έβλεπε προς τον πλακόστρωτο δρόμο και στην πόλη. Είχε μαζευτεί ήδη πλήθος. Ο Πιλάτος διέταξε να φέρουν τον Ιησού και καθώς στάθηκε στο βήμα, εξαντλημένος από το φραγγέλωμα και τα όσα είχε ήδη περάσει, ο Ρωμαίος είπε:

-Ίδε ο άνθρωπος.

Διέταξε να φέρουν τον Βαραββά. Ενώ περίμενε, ένας αγγελιοφόρος του έφερε ένα μήνυμα από τη σύζυγό του που έλεγε: Μην κάνεις κακό σε αυτόν τον άνθρωπο, έπαθα πολλά απόψε στον ύπνο μου γι’ αυτόν.

Όταν έφεραν τον Βαραββά, είπε:

-Ποιον κρατούμενο θέλετε να ελευθερώσω κατά το έθιμο; Ιησού τον λεγόμενο Χριστό ή τον Βαραββά.

Οι Αρχιερείς έπεισαν τον πλήθος να ζητήσει την απελευθέρωση του Βαραββά και άρχισαν να φωνάζουν το όνομά του. Οι αξιωματικοί των Ρωμαίων κοίταζαν ανήσυχα το πλήθος και τον Βαραββά. Ο πρεσβύτερος των Εκατόνταρχων, πλησίασε τον Πιλάτο.

-Κύριε, δεν μπορούμε να αφήσουμε τον Βαραββά, θα συνεχίσει τις επιθέσεις εναντίον μας.

Ο Πιλάτος έγνευσε.

-Τι να κάνω με τον Ιησού; ρώτησε το πλήθος.

-Σταύρωσέ τον!

-Τι κακό έκανε; ρώτησε ο Πιλάτος.

Οι περισσότεροι συνέχιζαν να φωνάζουν και μόνο φασαρία γινόταν. Ο Πιλάτος δυσφορούσε με την κατάσταση.

-Να σταυρώσω τον βασιλέα σας;

-Δεν έχουμε βασιλέα, παρά μόνο τον Καίσαρα!

Ο Πιλάτος βλέποντας ότι δεν μπορούσε να αλλάξει πλέον την κατάσταση, ενθυμούμενος και το μήνυμα της συζύγου του, κάλεσε ένα υπηρέτη και ζήτησε να του φέρει μια λεκάνη και νερό σε μια κανάτα. Όταν του τα έφεραν, ο Πιλάτος έριξε νερό στα χέρια του, και είπε:

-Νίπτω τα χέρια μου, είπε, είμαι αθώος από το αίμα του αθώου τούτου.

-Το αίμα του πάνω μας. Σε εμάς και τα παιδιά μας!

Ο Πιλάτος επέτρεψε να ελευθερώσουν τον Βαραββά και παρέδωσε τον Χριστό για να σταυρωθεί.

IV.

Η Σταύρωση

 

Ο Ιησούς οδηγήθηκε στη εσωτερική αυλή του πραιτορίου και οι στρατιώτες τον έγδυσαν από τα ρούχα του και τον έντυσαν με μια κόκκινη χλαμύδα. Του φόρεσαν ένα ακάνθινο στεφάνι και άρχισαν να τον εμπαίζουν, έβαλαν ένα καλάμι στα χέρια του και έλεγαν:

-Χαίρε βασιλεύ των Ιουδαίων.

Τον προσκυνούσαν πέφτοντας στα γόνατα και μετά παίρνοντας το καλάμι άρχισαν να τον χτυπάνε στο κεφάλι.  Μετά τον ξαναντύσανε με τα ρούχα του και τον έβαλαν να μεταφέρει το σταυρό του στον τόπο της εκτελέσεως, τον Γολγοθά.

Αφήνουν το πραιτόριο και παίρνουν το δρόμο για την πύλη της πόλης που είναι πιο κοντά στον Γολγοθά. Ο όχλος μανιασμένος φώναζε ακόμα για τη σταύρωσή του. Στο δρόμο είχαν μαζευτεί πολλοί για να φωνάξουν και να χλευάσουν εκείνον που είχαν υποδεχτεί μόλις λίγες μέρες πριν θριαμβευτικά σαν Μεσσία.

Και ο Ιησούς; Βαδίζει φέροντας το σταυρό όπως ήταν η πρακτική της εποχής για την εκτέλεση με σταύρωση. Αλλά είναι εξασθενημένος, εξαντλημένος, μετά την αγωνιώδη προσευχή στον κήπο της Γεθσημανή, ακολούθησε η σύλληψη, χτυπήματα από τους υπηρέτες των αρχιερέων, από τους Ρωμαίους μετά, οι εμπαιγμοί, και η μαστίγωση, και ο σταυρός είναι βαρύς. Πολύ βαρύς. Φέρει τις αμαρτίες όλου του κόσμου, όχι μόνο όσων είχαν ζήσει από τον Αδάμ ως εκείνη τη μέρα αλλά και όλων όσων θα ακολουθούσαν στους αιώνες μετά.

Προχωρεί μέσα στην θάλασσα των προσώπων που συσπασμένα από το μίσος προφέρουν μόνο ύβρεις και χλεύη ενώ εδώ και κει λίγες γυναίκες κλαίνε για τον άδικο θάνατο στον οποίο καταδικάστηκε. Και τελικά γονατίζει κάτω από το βάρος. Ο όχλος μανιάζει. Δόρατα και ασπίδες κροτούν, είναι ο κραταιός βρυχηθμός της Ρώμης, οι φωνές κοπάζουν μπροστά στην απειλή των Ρωμαίων στρατιωτών που θέλουν να τελειώνουν με το επαχθές καθήκον τους. Βλέποντας τον Ιησού τόσο καταπονημένο για να μην καθυστερήσουν άλλο αγγαρεύουν έναν περαστικό που είναι γεροδεμένος για να σηκώσει το σταυρό.

Ήταν ένα απλός άνθρωπος αγρότης. Είχε σηκωθεί αχάραγα το πρωί για να πάει στο χωράφι του και έχοντας ολοκληρώσει τις δουλειές του επέστρεφε στην πόλη. Όταν έφυγε για τον αγρό του ακόμα δεν είχε γίνει γνωστή η σύλληψη του Ιησού και τώρα επέστρεφε σε μια πόλη που έβραζε με μίσος έχοντας καταδικάσει τον σωτήρα του κόσμου αλλά εκείνος δεν ήξερε τίποτα από όλα αυτά. Το όνομά του ήταν Σίμων και ήταν γνωστός ως Κυρηναίος από τον τόπο καταγωγής του. Σήκωσε το σταυρό βοηθώντας τον Ιησού να φέρει σε πέρας την πορεία προς το Γολγοθά για την σωτηρία των ανθρώπων. Σε αυτόν τον απλό αγρότη έτυχε μια μεγάλη τιμή που δεν είχε επιζητήσει, ούτε καν την είχε φανταστεί. Να γίνει βοηθός του ίδιου του Θεού στην πιο ιερή στιγμή της επίγειας ζωής του, την ώρα της θυσίας και να συνδέσει το όνομά του με αυτή ως την αιωνιότητα.

Καρφώνουν τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια του Ιησού και τον ανεβάζουν στον σταυρό. Είναι η έκτη ώρα της ημέρας όπως την μετρούσαν οι Ιουδαίοι (δώδεκα το μεσημέρι για εμάς) και το μαρτύριο του Ιησού αρχίζει.

Οι κατήγοροί του δεν ήταν ικανοποιημένοι με την εκτέλεση, είχαν έρθει να χαρούν τον θρίαμβό τους χλευάζοντας τον εσταυρωμένο.

-Ο άνθρωπος που θα κατέλυε τον ναό και θα τον ξανάχτιζε!

-Αν είσαι Υιός του Θεού κατέβα από το σταυρό και θα σε πιστέψουμε.

-Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπόρεσε να σώσει.

Πάνω από το κεφάλι του Ιησού ήταν γραμμένη η αιτία της εκτελέσεως στα Αραμαϊκά, την τοπική γλώσσα, τα Ελληνικά και τα Λατινικά, τη γλώσσα της Ρώμης: Αυτός είναι ο βασιλιάς των Ιουδαίων. Το Συνέδριο έσπευσε να διαμαρτυρηθεί στον Πιλάτο αλλά ο Ρωμαίος είχε αρκετά πάρε δώσε μαζί τους για μια ημέρα.

-Ότι έγραψα, έγραψα! ήταν η οργισμένη απάντησή του.

Ο ένας από τους δύο κακούργους που είχαν σταυρωθεί μαζί του επίσης έλεγε:

-Αν είσαι ο Μεσσίας σώσε τον εαυτό σου και σώσε και εμάς.

-Δεν ντρέπεσαι; είπε ο άλλος. Εμείς παθαίνουμε άξια όσων πράξαμε, εκείνος δεν έκανε τίποτα άδικο.

Στράφηκε στον Ιησού και είπε:

-Κύριε, θυμήσου με όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου.

-Αλήθεια σου λέω, είπε ο Ιησούς, από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο.

Από την έκτη ώρα σκότος είχε πέσει πάνω σε όλη της γη. Ήταν τέτοιο που ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στην Αθήνα είπε:

-Ή Θεός πάσχει ή το παν απώλετο!

Ο Ιησούς είδε τον Ιωάννη τον μαθητή του και την Παναγία Μητέρα του.

-Να η μητέρα σου, του είπε, γυναίκα, να ο γιος σου.

Άφηνε στον Ιωάννη την φροντίδα της μητέρας του τώρα που έφευγε από τον κόσμο. Ύστερα είπε:

-Τετέλεσται!

Η γη σείστηκε βίαια. Το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε στα δύο από πάνω έως κάτω. Ο Θεός εγκατέλειπε τον μέχρι τότε περιούσιο λαό Του και ενωνόταν με τον πάσχοντα Υιό Του.

-Αλήθεια είναι Υιός του Θεού, είπε ο εκατόνταρχος που ήταν επικεφαλής των Ρωμαίων φρουρών. 

Ι.

Στον Κήπο Της Γεθσημανή

 

Η νύχτα είχε προχωρήσει και η πλάση ησύχαζε, μόνο τα νυχτοπούλια έσπαγαν κάπου κάπου την σιωπή. Το φεγγάρι έστελνε πλούσιο το φως του στον κόσμο σαν να ήθελε να τιμήσει την τελευταία νύχτα της επίγειας ζωής του ίδιου του Δημιουργού.

Ο Ιησούς είχε δειπνήσει με τους μαθητές του στο Πασχάλιο δείπνο όπως ήταν παράδοση, κατόπιν τους είχε παραδώσει το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και τους είχε αποκαλύψει τι θα συνέβαινε τις επόμενες ώρες με πρώτη - πρώτη την προδοσία του Ιούδα, που αμέσως είχε φύγει από το δείπνο, και τη σύλληψή του. Τους έδωσε τις τελευταίες του συμβουλές και προσευχήθηκε για εκείνους.

Με τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι στο πρόσωπό του με τόσο μεγάλες σταγόνες σαν να είναι θρόμβοι αίματος.

-Πάτερ, λέει, ας παρέλθει από εμένα το ποτήριο τούτο αλλά τι λέω; Αφού για την ώρα αυτή ήρθα στον κόσμο. Πάτερ, ας γίνει αυτό που θέλεις.

Εκείνοι που θα τον συλλάβουν έρχονται με τον Ιούδα να προπορεύεται. Οι Αρχιερείς και το Συνέδριο ήθελαν να συλλάβουν τον Ιησού χωρίς να υπάρχει κόσμος για να μην γίνουν φασαρίες. Αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο καθώς Εκείνος και οι μαθητές του δεν έμεναν για πολύ στο ίδιο μέρος. Ο Ιούδας ανέλαβε να τους οδηγήσει εκεί που θα βρισκόταν και θα μπορούσαν να τον συλλάβουν όπως ήθελαν. Είχε συμφωνήσει ένα χαρακτηριστικό για να μην υπάρξει περίπτωση να τον μπερδέψουν με άλλον. Για την προδοσία του είχε αμειφθεί με μια ολόκληρη περιουσία, τριάντα αργυρά νομίσματα.

Καθώς κατέφτανε στον κήπο με τους υπηρέτες των Αρχιερέων, ο Ιησούς ξύπνησε τους μαθητές του που είχαν αποκοιμηθεί όσο περίμεναν.

-Δεν μπορείτε να μείνετε ούτε μια ώρα ξύπνιοι; τους είπε. Να είστε πάντα σε εγρήγορση, το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.

Ο Ιούδας προχώρησε προς το μέρος του και έδωσε το καθορισμένο σημάδι αγκαλιάζοντας τον Ιησού.

-Διδάσκαλε, είπε ο Ιούδας.

-Ιούδα, με ένα φιλί προδίδεις τον διδάσκαλό σου; του αποκρίθηκε ο Ιησούς.

Ο Ιούδας έκανε πίσω και έπεσε στο έδαφος.

-Ποιον ζητείτε; ρώτησε ο Ιησούς τους υπόλοιπους.

-Τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, είπε ένας.

-Εγώ είμαι.

Οι υπηρέτες προχώρησαν να τον συλλάβουν και ο Πέτρες έσπευσε να υπερασπίσει τον διδάσκαλό του. Τράβηξε το μαχαίρι του και με χτύπησε έναν από τους υπηρέτες του Αρχιερέα και του έκοψε το δεξί αυτί.

-Βάλε το μαχαίρι πίσω στη θήκη του, να μην πιώ το ποτήρι που μου έδωσε ο πατέρας μου         ; Ή μήπως νομίζεις ότι αν ήθελα δεν θα μπορούσα να είχα δώδεκα λεγεώνες αγγέλων να με υπερασπίσουν;

Λέγοντας αυτά ο Ιησούς πήρε το αυτί του υπηρέτη και το έβαλε στη θέση του θεραπεύοντάς τον.

-Ποιον ζητείτε; είπε στους υπηρέτες.

-Τον Ιησού τον Ναζωραίο, είπε ένας.

-Είπα ότι εγώ είμαι, απάντησε ο Ιησούς. Εμένα θέλετε, αφήστε τους να φύγουν.

Οι υπηρέτες τον έδεσαν και τον οδήγησαν στο σπίτι του Αρχιερέα Άννα και μετά στου Καϊάφα, του Αρχιερέα αυτής τη χρονιάς και γαμπρού του Άννα. Εκεί ήταν συγκεντρωμένο το Συνέδριο των Πρεσβυτέρων.

ΙΙ.

Το Συνέδριο

 

Το Μεγάλο Συνέδριο, Σανχεντρίν στην Εβραϊκή, ήταν το ανώτατο δικαστικό και νομοθετικό σώμα των Ισραηλιτών στα χρόνια της δουλειάς. Από την εποχή της δουλείας τους, πρώτα στους Έλληνες της Σελευκιδικής Αυτοκρατορίας και μετά στη Ρωμαϊκή, που δεν είχαν δικό τους βασιλιά ή ηγέτη, το ανώτατο όργανο που αποφάσιζε για θρησκευτικά και κοσμικά θέματα ήταν το Συνέδριο.

Απόψε είχε συγκεντρωθεί για να δικάσει τον Ιησού. Απαρτιζόταν από εβδομήντα μέλη, μετείχε ο Αρχιερέας όπως και οι προκάτοχοί του, όσοι βρίσκονταν στη ζωή, και οι ιερείς μαζί με τους νομομαθείς και τους νομοδιδασκάλους.

Είχαν συγκεντρωθεί όλοι στο σπίτι του Καϊάφα, και περίμεναν να φέρουν τον Ιησού. Ο Καϊάφας ρώτησε τους υπόλοιπους:

-Ποια κατηγορία έχουμε εναντίον αυτού του ανθρώπου;

-Διαστρέφει το λαό ότι υπάρχει ανάσταση νεκρών και… ξεκίνησε ένας Σαδδουκαίους.

-Μα υπάρχει ανάσταση, αντέτεινε ένας Φαρισαίος προσκαλώντας διαμαρτυρίες από τους Σαδδουκαίους που δεν πίστευαν σε ανάσταση νεκρών και αυτό ήταν μια μόνιμη διαμάχη μεταξύ τους.

-Αναστάτωσε το ναό πετώντας έξω τους εμπόρους και τους αργυραμοιβούς, είπε ένας ακόμα Φαρισαίος.

-Για όνομα! είπε ο Νικόδημος, ένας από τα επιφανέστερα μέλη του Συνεδρίου. Δεν είχαμε συζητήσει πόσες φορές το πρόβλημα με την αταξία και τη βρωμιά που δημιουργούσαν στην αυλή του ναού;

-Ταυτίζει τον εαυτό του με το Μεσσία, είπε ο ίδιος Φαρισαίος. Ποιος; Ένας ξυλουργός από τη Ναζαρέτ.

-Γιατί ονειρευόμαστε τον Μεσσία ως έναν νέο Δαβίδ; είπε ο νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ Δεν μπορεί ο Θεός να επιλέξει όποιον θέλει; Εξάλλου και ο Δαβίδ βοσκός ήταν πριν ο Σαμουήλ τον χρίσει βασιλέα.

-Είπε ότι αν γκρεμιστεί μπορεί να ξαναχτίσει τον ναό σε τρεις μέρες!

-Προφανώς είναι κάποιο μεταφορικό μήνυμα, κανείς δεν μπορεί να χτίσει το ναό σε τρεις ημέρες, κάνανε χρόνια να τον χτίσουν.

-Είπε ότι είναι Θεού Υιός!

-Δεν ξέρουμε τι εννοεί με αυτό.

-Καταδικάζει κανέναν ο νόμος μας πριν του δώσει το δικαίωμα να απολογηθεί; Ας τον ακούσουμε πρώτα, είπε ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ένας από τους πιο επιφανείς Φαρισαίους.

-Και θα τον ακούσουμε, είπε ο Καϊάφας.

Ένας υπηρέτης πλησίασε και είπε κάτι σιγανά στον Αρχιερέα. Εκείνος απευθύνθηκε στο Συνέδριο.

-Τον έφεραν.

Ο Ιησούς οδηγήθηκε μπροστά στον Καϊάφα και τους υπόλοιπους. Ο Αρχιερέας είπε:

-Τι είναι αυτό που διδάσκεις στο λαό;

-Πάντοτε μίλησα δημοσίως και στις συναγωγές που πάντα συγκεντρώνονται οι Ιουδαίοι και ποτέ στα κρυφά, απάντησε ο Ιησούς.

Ένας υπηρέτης τον χαστούκισε δυνατά.

-Έτσι απαντάς στον Αρχιερέα;

-Αν είπα κάτι κακό πες ποιο είναι αυτό, αλλιώς γιατί με χτυπάς; είπε ο Ιησούς προκαλώντας συζητήσεις και μουρμουρητά.

Φωνές ακούστηκαν για διάφορα πράγματα που είχαν ακούσει από εκείνον και τελικά ο Καϊάφας είπε:

-Σε εξορκίζω στο όνομα του ζωντανού Θεού να μας πεις αν είσαι εσύ ο Υιός του Θεού.

-Εσύ το είπες, είπε ο Ιησούς.

Ο Αρχιερέας σηκώθηκε όρθιος και έσκισε τα ενδύματά του σε ένδειξη αγανάκτησης για την ύβρη.

-Δεν χρειαζόμαστε μάρτυρες, είπε, ορίστε, βλασφήμησε. Ποια ποινή του αξίζει;

-Θάνατος! φώναξαν οι περισσότεροι.

Και ο Ιησούς καταδικάστηκε σε θάνατο. Αλλά μια τέτοια ποινή έπρεπε να επικυρωθεί από την Ρωμαϊκή αρχή. Γι’ αυτό ξεκίνησαν να πάνε τον Ιησού στον Πόντιο Πιλάτο, τον Ρωμαίο διοικητή.

 

Όταν οι μαθητές σκόρπισαν μετά την σύλληψη του διδασκάλου τους, ο Πέτρος ακολούθησε από μακριά για να δει τι θα γίνει. Ενώ βρισκόταν στην αυλή του Καϊάφα μια υπηρέτρια του είπε:

-Δεν είσαι και εσύ ένας από τους ακολούθους του;

-Δεν ξέρω τι μου λες, απάντησε και απομακρύνθηκε βιαστικά.

Το αρνήθηκε και πήγε στην πύλη όπου του είπαν τα ίδια και πάλι αρνήθηκε. Λίγο αργότερα του είπε μια κοπέλα εκεί:

-Και εσύ είσαι από εκείνους, και η προφορά σου το δείχνει.

Ο Πέτρος άρχισε να ορκίζεται ότι δεν ξέρει τον Ιησού και τότε ακούστηκε ο κόκορας. Ο Πέτρος θυμήθηκε ότι ο Ιησούς του το είχε προφητεύσει ότι θα τον αρνιόταν τρεις φορές πριν ο κόκορας λαλήσει αυτό το πρωί. Αμέσως βγήκε έξω και έκλαψε πικρά.

Δεν είχα ξανατύχει ένα ιστολόγιο με ονοματεπώνυμο και αυτό με παραξένεψε, περίμενα να είναι ένα από εκείνα τα ναρκισσιστικά δημιουργήματα όπου ο κάτοχος του ιστολογίου μιλάει για ένα και μόνο θέμα που είναι το αγαπημένο του, τον εαυτό του. Ευτυχώς δεν ήταν έτσι, κάθε άλλο.

Το εν λόγω ιστολόγιο συνδυάζει δύο τέχνες, την ποίηση με τη ζωγραφική ενώνοντας τες σε κάθε θέμα που ασχολείται, περιλαμβάνει κάτι έμμετρο γι’ αυτό και πίνακες ζωγράφων. Καθώς το ιστολόγιο έχει πολλά χρόνια πίσω του υπάρχει ένας πλούτος θεμάτων και ένας εικαστικός θησαυρός που βρίσκεται εδώ: http://annagelopoulou.blogspot.com/

This time, Lone Wolf responds to the call for help from the president of Magador. Magador is a poor country on the borders of the Darklands, where remnants of the forces of the Darklords still linger. Terrifying phenomena appear in the sky above Magador, and storms sweep through the north while some unknown destructive force completely destroys the hamlet of Vorn. And this area is alarmingly close to Maakengorge, the cursed Chasm of Doom, where the spirit of Vashna, the first and mightiest of the Darklords, is trapped...

This is another Lone Wolf adventure that, besides the usual action, has a mystery. For the first time since the Prisoners of Time, we have a journey into another plane of existence - one that will later prove to be part of the Plane of Darkness.

Ο Μοναχικός Λύκος αυτή τη φορά ανταποκρίνεται στο κάλεσμα για βοήθεια του προέδρου του Μάγκαντορ. Το Μάγκαντορ είναι μια φτωχή χώρα στα σύνορα με τις πάλαι ποτέ Σκοτεινές Χώρες όπου ακόμα βρίσκονται τα απομεινάρια των δυνάμεων των Αρχόντων του Σκότους. Στον ουρανό πάνω από το Μάγκαντορ εμφανίζονται τρομακτικά φαινόμενα και καταιγίδες σαρώνουν τον βορρά ενώ κάποια άγνωστη καταστροφική δύναμη κατέστρεψε ολοσχερώς τον οικισμό του Βορν. Και αυτή η περιοχή βρίσκεται ανησυχητικά κοντά στο καταραμένο Φαράγγι του Χαμού, εκείνο που βρίσκεται παγιδευμένο το πνεύμα του Βάσνα του πρώτου και μεγαλύτερου από τους Άρχοντες του Σκότους…

Μια ακόμα περιπέτεια του Μοναχικού Λύκου που εκτός από τη συνηθισμένη δράση έχει και ένα μυστήριο ενώ για πρώτη φορά μετά τους Αιχμαλώτους του Χρόνου έχουμε και ένα ταξίδι σε ένα πεδίο ύπαρξης. Ένα μάλιστα που θα αποδειχθεί αργότερα ότι είναι μέρος του Πεδίου του Σκότους.

-Όλο αριστερά! Φώναξε ο πρώτος αξιωματικός Γουίλλιαμ Μ. Μέρντοκ.

Δευτερόλεπτα νωρίτερα οι παρατηρητές στο εμπρόσθιο κατάστρωμα του είχαν αναγγείλει την ύπαρξη ενός παγόβουνου ακριβώς μπροστά. Ο αξιωματικός που ήταν βάρδια στην γέφυρα του Τιτανικού έκανε την απέλπιδα προσπάθεια να σώσει το πλοίο αλλά ήταν πολύ αργά, το παγόβουνο ήταν εφιαλτικά κοντά. Ο Τιτανικός απέφυγε την απευθείας σύγκρουση αλλά όχι και τελείως. Το παγόβουνο έκανε τρύπες κατά μήκος του σκαριού του πλοίου σε πέντε από τα στεγανά διαμερίσματα λίγο περισσότερο από ό,τι ήταν σχεδιασμένο να αντέξει.

Το ρολόι έδειχνε Κυριακή 14 Απριλίου 1912, 23:39.

Τρεις ώρες αργότερα το μεγαλύτερο πλοίο που είχε φτιαχτεί ως τότε δεν υπήρχε πια και πάνω από 1500 άνθρωποι, πλήρωμα και επιβάτες, ήταν νεκροί. Ανάμεσά τους και τέσσερις Έλληνες. Αιωνία τους η μνήμη.

Η Τζένιφερ – Τζένι – Πέιτζ είναι γιατρός στην μικρή κωμόπολη του Σνόουφιλντ. Επιστρέφει μετά από απουσία μερικών ημερών με την αδερφή της, τη Λίζα. Αλλά αυτό που θα βρουν δεν είναι το ειδυλλιακό μέρος που άφησε η Τζένι πίσω της. Φαίνεται σαν να έχει εξαφανιστεί όλος ο πληθυσμός της κωμόπολης και όποιος δεν έχει εξαφανιστεί είναι νεκρός με ένα πρησμένο, παραμορφωμένο πτώμα. Δεν έχουν απομείνει ούτε ζώα στο Σνόοφιλντ. Τι μπορεί να έχει προκαλέσει μια τέτοια ολοσχερή εξολόθρευση του πληθυσμού;

Μια ενδιαφέρουσα ιστορία από τον Ντην Κουντζ με έντονη αγωνία που κρατά το ενδιαφέρον ως το τέλος και με μια λύση που είναι πολύ πετυχημένη και δεν φαίνεται από πριν. Στα μείον οι πολλές γκροτέσκες περιγραφές που αντί να επιτείνουν τον τρόμο και την αγωνία καταλήγουν αηδιαστικές.

Μου λείπει το φως

των ματιών σου,

το γλυκό σου χαμόγελο

και της φωνής σου η μελωδία.

 

Μου λείπει του γέλιου σου

η χαρά

και το χέρι σου

να κρατάει το δικό μου.

 

Μου λείπει να γεμίζεις

την αγκαλιά μου,

να φέρνεις τρυφερότητα

στην καρδιά μου.

 

Μου λείπει να κάνεις

αληθινά τα όνειρά μου,

να μου δίνεις τόσα πολλά

καρδιά μου.

 

Αλλά σκέφτομαι ότι

αυτό με κάνει άνθρωπο.

αυτό μου δείχνει ότι είμαι ζωντανός

το ότι σ' αγαπώ τόσο πολύ

και μου λείπεις κάθε στιγμή,

και έτσι συνεχίζω και αδημονώ

για τη στιγμή που πάλι

θα σε ξαναδώ.

Γράφω πολύ και δεν προλαβαίνω να διαβάζω όσο θα ήθελα μιας και δεν έχω και απεριόριστο χρόνο (που θα πάει, δεν θα βγω στη σύνταξη, θα βγω) αλλά όταν δω την λέξη ανάγνωση δεν αντιστέκομαι. Με τον τρόπο αυτό βρήκα το ιστολόγιο για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα.

Είναι ένα παλιό ιστολόγιο, από το 2007, και έχει κυριολεκτικά εκατοντάδες παρουσιάσεις βιβλίων. Παρουσιάσεις οι οποίες εκτείνονται σε βάθος και σου δίνουν μια εικόνα του βιβλίου, δεν είναι απλές κριτικές. Όλοι θα βρουν κάτι για τα γούστα τους αφού δεν έχει περιορισμούς, περιλαμβάνει συγγραφείς κλασσικούς αλλά και σύγχρονους, Έλληνες και ξένους. Σίγουρα χρήσιμο για τους βιβλιοφάγους που πάντα ψάχνουν βιβλία και συγγραφείς. Τις αναγνώσεις θα τις βρείτε εδώ: http://anagnosi.blogspot.com/

This time, Lone Wolf must travel farther from his homeland than ever before. In the distant west, King Sarnac of Lencia had declared a crusade against the Drakkarim with the aim of capturing the city of Darke. Now, after centuries, the Lencian flag waves on lands belonging to Lencia for the first time, and the crusade is going well. Well, that is until the moment when Lord Magnaarn of the Drakkarim begins to seek the legendary sceptre of Nyras, an extremely powerful magical object. With this in his hands, he can reverse the course of the war and destroy the warriors of Lencia, who are also facing the harsh winter of the region.

A difficult mission for Lone Wolf in enemy territory, one that must be completed as quickly as possible and which at one point takes a desperate turn for the worse.

Αυτή τη φορά ο Μοναχικός Λύκος πρέπει να ταξιδέψει πιο μακριά από την πατρίδα του όσο ποτέ πριν. Στη μακρινή δύση, ο Βασιλιάς Σαρνάκ της Λένσια έχει κηρύξει μια σταυροφορία εναντίον των Ντρακάριμ με στόχο την πόλη της Ντάρκε. Τώρα μετά από αιώνες για πρώτη φορά η σημαία της κυματίζει σε εδάφη που ανήκαν στην Λένσια και η σταυροφορία πάει καλά. Ως τη στιγμή που ο άρχοντας Μαγκναάρν των Ντρακάριμ ξεκινά να βρει το θρυλικό σκήπτρο του Νάιρας, ένα εξαιρετικά ισχυρό μαγικό αντικείμενο. Με αυτό στα χέρια του μπορεί να αντιστρέψει την πορεία του πολέμου και να καταστρέψει τους πολεμιστές της Λένσια τώρα που έχουν να αντιμετωπίσουν και τον τραχύ χειμώνα της περιοχής.

Μια δύσκολη αποστολή για τον Μοναχικό Λύκο σε εχθρικό έδαφος, μια που πρέπει να φέρει σε πέρας όσο πιο γρήγορα γίνεται και που από ένα σημείο και μετά παίρνει μια απελπισμένη τροπή προς το χειρότερο.

Ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά

αυτά που ζητάει

η δική μου η καρδιά.

 

Μαζί σου να καθίσω στην αμμουδιά

εκεί που σβήνει το κύμα απαλά,

και να γείρεις στην δική μου αγκαλιά

κοιτώντας τον ήλιο να δύει

πέρα μακριά.

 

Με το αεράκι να σε χαϊδεύει απαλά

και το κύμα να σε νανουρίζει τρυφερά,

να κλείσεις τα ματάκια σου

και ν' αφεθείς σ' αυτά,

να κοιμηθείς έτσι

όπως θα σ' έχω αγκαλιά.

 

Υπόσχομαι να μην κουνηθώ

και σε ξυπνήσω,

μόνο στην αγκαλιά μου

να σε κρατήσω,

στην καρδιά μου κοντά

απολαμβάνοντας την ευτυχία πια.

 

Ονειρεύομαι...

Δύο μήνες πέρασαν, το ένα έκτο του χρόνου. Γράφω όσο περισσότερο μπορώ με το χρόνο που έχω και έτσι είπα να κάνω μια μικρή ανασκόπηση, πως τα πάω με τους στόχους μου.

Αυτοί ήταν οι εξής:

1. Η ολοκλήρωση της περιπέτειας που αποτελεί συνέχεια της Επιχείρησης Ιωνία (γράφεται)

2. Την ολοκλήρωση της περιπέτειας Μέρες του Φθινοπώρου (ολοκληρώθηκε).

3.  Ένα βιβλιοπαιχνίδι (σχεδιάζεται).

4. Μια περιπέτεια εν μέσω μιας σφοδρής καταιγίδας.

5. Το πέμπτο και τελευταίο βιβλίο των Χρονικών της Έρεμορ.

6. Μια ιστορική περιπέτεια στο Βυζάντιο, το ποια θα είναι ακριβώς έχει ακόμα να αποφασιστεί μιας και έχω τρία σενάρια κατά νου. (γίνεται η ιστορική έρευνα)

7.  Πιθανώς μια ιστορία για το 1922 (γράφεται)

8.  Το επόμενο της σειράς με τις Σταυροφορίες.

9.   Μερικά ποιητικά έργα (γράφτηκαν ήδη κάποια)

10.  Μια περιπέτεια δράσης που ίσως δημοσιευθεί σε συνέχειες.

11. Το ιστολόγιο, είναι και αυτό ένα έργο αρκετών λέξεων (2514 επί του παρόντος).

Ακόμα προστέθηκαν τα εξής:

12. Μια μικρή περιπέτεια στα σύνορα Ελλάδας Τουρκίας.

13. Μια αναθεώρηση στο Αγιολόγιο (γράφεται)

14. Μια αναθεώρηση στο Απολυτικάριο μιας και μαζεύτηκαν πολλές σημειώσεις να ενσωματωθούν (γράφεται).

Περίεργο πως έρχονται τα πράγματα, μετά από τόσα χρόνια ιστολογίου δεν είχα ποτέ κάνει ανάρτηση 29 Φεβρουαρίου. Αλλά για όλα έρχεται ο καιρός και το έκανα σήμερα. Και όχι επειδή το θεωρώ γρουσούζικο. Δεν το θεωρώ, γεννήθηκα σε δίσεκτο έτος, έκδωσα το πρώτο μου βιβλίο σε δίσεκτο έτος, οι ανιψιές μου όλες είναι γεννημένες σε δίσεκτα έτη.

Μια χαρά λοιπόν. Άντε να δούμε αν θα γράψω και την επόμενη φορά που θα έχουμε 29 Φεβρουαρίου.

Όσοι με διαβάζουν χρόνια ξέρουν ότι μετά τη συγγραφή η ανάγνωση είναι η μεγαλύτερή μου απόλαυση. Μπορεί να προσδιορίζομαι πάντα – και πάνω από όλα - ως συγγραφέας αλλά είμαι και αναγνώστης. Τι σχέση έχει αυτό με το ιστολόγιο του μήνα;

Είναι ο λόγος που πρόσεξα το ιστολόγιο! Ο τίτλος του ακριβώς αναφέρεται στην ανάγνωση και έτσι το πρόσεξα και φυσικά το επισκέφθηκα. Είναι ένα ιστολόγιο με μεγάλη διάρκεια και σε όλα αυτά τα χρόνια έχει παρουσιάσει πολλά βιβλία. Δοκίμια, ποίηση, μελέτες και κάθε είδους συγγραφείς, κλασσικοί αλλά και σύγχρονοι έχουν τη θέση τους. Δεν έχετε παρά να κάνετε μια βόλτα και να ψάξετε τις κριτικές του. Θα το βρείτε εδώ: https://vardavas.wordpress.com/

Αυτή τη φορά ο Ρίτσερ δεν έμπλεξε μόνος του. Τον καλεί σε βοήθεια μια παλιά συνάδελφος από τη στρατονομία. Ο Ρίτσερ σπεύδει να την βρει και ανακαλύπτει ότι εκείνη ερευνά τον θάνατο ενός παλιού συναδέρφου. Γρήγορα ανακαλύπτουν ότι και κάποιοι άλλοι είναι νεκροί. Τώρα μόνο ένα πράγμα έχει σημασία, να βρουν τους ενόχους και να τους τιμωρήσουν.

Μια ακόμα ιστορία με τον Ρίτσερ στο γνωστό στυλ του Τσάιλντ με όλα τα καλά που μας έχει συνηθίσει, μυστήριο, δράση και η τετράγωνη λογική του Ρίτσερ. 

Κάποτε υπήρχε μια κοπέλα που ήταν πολλή όμορφη όχι όμως για τα χαρακτηριστικά του προσώπου της αλλά για την χάρη της ψυχής της, ήταν μια καλή και ευγενική κοπέλα πάντα έτοιμη να βοηθήσει όποιον είχε την ανάγκη της, με έναν καλό λόγο για όλους. Η καλοσύνη και ο γλυκός χαρακτήρας της ακτινοβολούσαν γύρω της και όλοι την αγαπούσαν και πολλοί άνδρες την είχαν ζητήσει σε γάμο αλλά εκείνη δεν δεχόταν μιας και δεν είχε βρει ακόμα τον πρίγκηπά της.

Ως που μια μέρα τον βρήκε. τον αγάπησε με όλη τη δύναμη που η ζεστή καρδιά της μπορούσε να δώσει. Έτσι την πήρε μαζί του στο μακρινό μέρος που ζούσε και για πολύ καιρό ήταν ευτυχισμένοι. Αλλά μετά η κοπέλα πεθύμησε να πάει πίσω να δει τους γονείς της και ο πρίγκηπας την έστειλε πάνω στο πιο γρήγορό του άλογο. Η κοπέλα γύρισε πίσω και χάρηκε που ξαναείδε τους δικούς της.

Είχε ωστόσο και μια φίλη εκείνη η κοπέλα που μέσα στην καλοσύνη της της συγχωρούσε τα λάθη και τα ελαττώματά της. Η φίλη της όμως ζήλευε την ευτυχία της και θέλησε να την καταστρέψει. Έγραψε λοιπόν στον πρίγκηπα και του είπε ψέμματα πως η αγαπημένη του τον είχε ξεχάσει. Εκείνος λυπήθηκε τόσο που αποφάσισε να μην ξαναφήσει κανέναν άνθρωπο να τον πλησιάσει και ζήτησε από ένα μάγο να του μαγέψει το δρόμο που οδηγούσε στο κάστρο του ώστε να μην μπορεί κανένας να τον βρει πια.

Η κοπέλα ανακάλυψε έτσι ξαφνικά πως δεν μπορούσε να βρει το δρόμο να γυρίσει κοντά σε εκείνον που αγαπούσε και η λύπη της ήταν τόση που την αρρώστησε. Η δήθεν φίλη της την άφηνε να υποφέρει αλλά παρίστανε ότι τη συμπονούσε. Δεν της αποκάλυπτε τι είχε συμβεί και γιατί είχε χάσει εκείνον που αγαπούσε.

Η κοπέλα είχε πια απελπιστεί όταν αποφάσισε να δοκιμάσει την τελευταία της πιθανότητα για να μάθει που βρισκόταν ο αγαπημένος της και γιατί δεν μπορούσε πια να επιστρέψει σε εκείνον. Αποφάσισε να απευθυνθεί στον άρχοντα του ανέμου.  Ήταν μια απόφαση που δύσκολα έπαιρνε κάποιος γιατί μπορεί ο εν λόγω άρχοντας να γνώριζε την απάντηση σε κάθε ερώτημα αλλά είχε και τη δυνατότητα να γνωρίζει τα κίνητρα όσων του ζητούσαν κάτι και απέδιδε δικαιοσύνη. Εκείνη όμως δεν είχε κανέναν λόγο να φοβάται, η αγάπη της ήταν αληθινή και γνήσια.

Ξεκίνησε να πάει να βρει τον άρχοντα του ανέμου που ταιριαστά με τον τίτλο του ζούσε σε έναν μεγάλο, ψηλό πύργο κτισμένο στην κορυφή ενός γκρεμού που πάνω στον οποίο μόνιμα λυσσομανούσε μια καταιγίδα. Η κοπέλα όμως δεν φοβήθηκε το ταξίδι που ήταν μεγάλο ούτε και την ανάβαση στον γκρεμό εν μέσω καταιγίδας. Παρουσιάστηκε στην πόρτα του πύργου και ζήτησε να δει τον κύριό του. Ο άρχοντας του ανέμου τη δέκτηκε και την άκουσε με προσοχή.

Ο άνεμος πνέει παντού και τίποτα δε μένει κρυφό απ' αυτόν, έτσι ο άρχοντάς του γνώριζε τα πάντα και είχε τη σωστή απάντηση σε όλα τα προβλήματα. Το πρόβλημα της κοπέλας δεν ήταν εξαίρεση και είχε την απάντηση. Της εξήγησε ότι είχε κλείσει ο δρόμος της επιστροφής από μαγικά και ο μάγος που τα είχε εκτελέσει είχε δεσμευθεί να μην τα λύσει ποτέ.

-Πως μπορώ λοιπόν να γυρίσω κοντά σε εκείνον που αγαπώ; ρώτησε η κοπέλα.

-Για να λυθούν τα μάγια απαιτείται ένα άλμα πίστης, είπε ο άρχοντας, θα πηδήξεις από την κορυφή του πύργου μου με την πεποίθηση ότι ο Ζέφυρος θα σε μεταφέρει εκεί που θες. Αν η αγάπη σου είναι αληθινή τότε θα γίνει όπως επιθυμείς.

Η κοπέλα δεν το σκέφθηκε καθόλου. Έσπευσε να πραγματοποιήσει την δοκιμασία. Ήταν σίγουρη για την αγάπη της, αν ο άρχοντας του ανέμου την είχε εμπαίξει ας ήταν αυτό το τέλος δεν ήθελε να ζει χωρίς τον καλό της. Πήδηξε από την κορυφή του πύργου ψιθυρίζοντας το όνομα του αγαπημένου της.

Ο ζεστός Ζέφυρος την τύλιξε και την πήρε μακριά, την έφερε στον κήπο του καλού της ακριβώς μπροστά του και εκείνος κατάλαβε γιατί ο μάγος είχε πει με ποιον τρόπο θα μπορούσε να λυθούν τα μάγια του. Την αγκάλιασε και τη φίλησε γλυκά, δεν είχε πάψει να την αγαπάει. Και δε χώρισαν ποτέ.

Όσο για την κακή φίλη, ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος την άρπαξε και κανείς δεν την ξαναείδε ποτέ. Είπαμε ο άνεμος τα βλέπει όλα και ο άρχοντάς του απονέμει δικαιοσύνη.

The wizard Banedon, leader of the Brotherhood of the Crystal Star and a close friend of Lone Wolf, is abducted and finds himself in the nightmarish city-fortress of Kaag, one of the strongholds of the Darklords. Although they may no longer exist, thousands of their evil followers are still there. The entrance to and escape from the city are far from easy. However, it must be done if Lone Wolf is to save his oldest friend.

Lone Wolf returns to the Darklands, and this time, things are even more challenging than before. Back then, a significant part of the enemy was absent from the Darklands; now, that is no longer true. The civil war between various factions makes his mission more challenging.

Ο μάγος Μπάνεντον, επικεφαλής της αδελφότητας του Κρυστάλλινου Άστρου και στενός φίλος του Μοναχικού Λύκου απαγάγεται και βρίσκεται στην εφιαλτική πόλη – κάστρο του Καάγκ ένα από τα φρούρια των Αρχόντων του Σκότους. Και μπορεί εκείνοι να μην υπάρχουν πια αλλά βρίσκονται ακόμα εκεί χιλιάδες από τους μοχθηρούς ακόλουθούς τους. Η είσοδος και η διαφυγή από την πόλη μόνο εύκολη δεν είναι. Αλλά πρέπει να γίνει αν είναι ο Μοναχικός Λύκος να σώσει τον πιο παλιό του φίλο.

Ο Μοναχικός Λύκος επιστρέφει στις Σκοτεινές Χώρες και αυτή τη φορά τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα από την πρώτη. Τότε μεγάλο μέρος του εχθρού έλειπε από εκεί τώρα αυτό δεν ισχύει και ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των διαφόρων παρατάξεων, δεν κάνει την αποστολή του πιο εύκολη.

Το κόκκινο είναι από τα χρώματα που μου αρέσουν. Σήμερα δε το βλέπω παντού. Κόκκινες καρδούλες, μπαλόνια, σχέδια και κουτιά για γλυκά. Δεν αλλάξαμε εθνικό χρώμα, δεν βγήκε κυβέρνηση το ΚΚΕ, δεν πήρε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, γιατί τόσο κόκκινο; Είναι η μέρα των ερωτευμένων, το είχα ξεχάσει.

Θα μου πεις γιατί συγχίζεσαι; Σάμπως δεν είσαι ερωτευμένος; Είμαι ερωτευμένος αλλά αυτό που γίνεται σήμερα δεν έχει να κάνει με τα συναισθήματα. Έχει να κάνει με εμπόριο και ελπίδα κέρδους. Δεν χρειάζεται μια ειδική μέρα για να κάνεις δώρο στην εκλεκτή της καρδιάς σου και ακόμα περισσότερο για να πεις αυτό που αισθάνεσαι.

Ας αφήσουμε την μια ημέρα και ας πάμε στις πολλές, ας τις κάνουμε όλες μέρες έκφρασης αυτών που νιώθουμε στα άτομα που αγαπάμε.