Νυχτερινή Πένα

   Κοίταξε τους δυο ένστολους απέναντί της για μια στιγμή.

   -Ονομάζομαι Αγγελική Δάια, είπε.

   -Αυτοκρατορικό όνομα, σχολίασε ο Μιχάλης, αλλά υποθέτω ότι είσαι κόρη του Λυκούργου Δάια.

   -Ναι, είπε η κοπέλα. Είμαι.

   -Ο πιο πλούσιος άνθρωπος στο νησί και από τους πλουσιότερους στη χώρα, διευκρίνισε στο Ρωμανό ο σύντροφός του. Έχει σχεδόν από κάθε είδος επιχείρησης στο νησί.

   -Είστε ντόπιοι; ρώτησε φοβισμένα η κοπέλα.

   -Όχι, από την Αθήνα είμαι, απάντησε ο Ρωμανός και στράφηκε στο Μιχάλη.

   -Και' γω, είπε ήσυχα εκείνος, απλά είμαι πολλούς μήνες στο νησί και έμαθα κάποια πράγματα. Εσύ είσαι λοιπόν η κόρη του Δάια. Εσύ;

   -Εγώ είμαι ένας απλός ιδιωτικός υπάλληλος, απάντησε ο νεαρός άνδρας. Και δεν κάνω για γαμπρός του Λυκούργου Δάια. Είμαι.... Εντάξει δεν είμαι φτωχός αλλά δεν είμαι και πλούσιος ειδικά σε σχέση με εκείνον. Και όταν η Αγγελική τόλμησε να πει κάτι την έκλεισε σπίτι.

   -Κλεφτήκαμε, είπε η κοπέλα. Αλλά είμαι ανήλικη και έτσι τώρα μας καταδιώκει η αστυνομία. Σας παρακαλώ να μην μας παραδώσετε σε εκείνους.

   Ο Μιχάλης στράφηκε στο Ρωμανό που έδειχνε σκεφτικός. Κοίταξε την κοπέλα και τον νεαρό αγκαλιασμένους.

   -Πως σε λένε;

   -Άγγελο.

   -Άγγελος και Αγγελική, είπε ο Ρωμανός, για σκέψου. Αν ο πατέρας σου ήταν άνθρωπος των οιωνών θα έπρεπε να δει ένα σημάδι σε αυτό. Προφανώς δεν είναι. Αλλά και εμείς δεν είμαστε αστυνομία και δεν έχουμε υποχρέωση να σας παραδώσουμε. Αφού είσαι εδώ με τη θέλησή σου δεν υπάρχει θέμα.

   -Ευχαριστώ, είπε η κοπέλα. Ξέρω ότι στους πιο πολλούς ακούγεται ανόητο ή μελοδραματικό να κλεφτούμε. Σαν Ρωμαίος και Ιουλιέτα μας χλεύασε....

   Ο Ρωμανός δεν άκουσε τη συνέχεια. Ένα ρίγος τον διέτρεξε. Θυμήθηκε την κοπέλα κάτω από τον πλάτανο και το παράδειγμα που είχε χρησιμοποιήσει.

   -Ποιος ξέρει ότι είσαστε εδώ;

   -Κανένας, είπε ο Άγγελος, ελπίζουμε τουλάχιστον.

   -Ήξερε κανένας ότι θα κλεφτείτε; Σας συνδέει τίποτα με το μέρος;

   -Όχι, είπε ο Άγγελος.

   -Ναι, είπε η Αγγελική.

   Το αγόρι της την κοίταξε έκπληκτο.

   -Η καταγωγή μας είναι από' δω, κανείς σχεδόν δεν το ξέρει. Δεν έχω έρθει ποτέ εδώ.

   -Μάλιστα, είπε ο Ρωμανός. Καλυψτε τη ρωγμη εκεί πέρα και δεν θα σας βρουν. Είδατε κανέναν εδώ τριγύρω από την ώρα που ήρθατε;

   -Όχι.

   Ο Ρωμανός στράφηκε στο Μιχάλη και του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει. Βγήκαν έξω στον παγωμένο αέρα της νύχτας. Πήραν το δρόμο για το φυλάκιο χωρίς να μιλάνε. Ο Ρωμανός ένιωθε κουρασμένος, είχε ασκήσει κανονικά καθήκοντα στο τάγμα πριν έρθει εδώ και το ταξίδι μαζί με όλα όσα είχαν γίνει απόψε τον είχε εξουθενώσει. Καθώς πλησίαζαν το φυλάκιο είπε:

   -Δεν είναι περίεργο που η κοπέλα αυτή στον πλάτανο ήξερε τι συμβαίνει; Δεν είδαν είπαν κάποιον.

   -Ήταν φοβισμένοι και βιάζονταν να κρυφτούν, μπορεί να μην την είδαν.

   -Και πως τα ήξερε εκείνη; Γιατί δεν μίλησε τυχαία για το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Ήξερε ότι είναι ζευγαράκι που έχει κλεφτεί. Και αν η αστυνομία τους ψάχνει γιατί δεν μας στο είπαν; Θα τους αφήναμε να περάσουν τότε.

   -Δεν ξέρω. Αλλά δεν μου αρέσει η υπόθεση αυτή. Κάτι μας κρύβουν.

   -Πιστεύεις ότι έκανα το σωστό;

   -Με άκουσες να φέρνω αντίρρηση;

   Έφτασαν στο φυλάκιο ενώ στο κακοτράχαλο μονοπάτι φαίνονταν φώτα αυτοκινήτων. Οι φασαρίες για απόψε δεν είχαν ακόμα τελειώσει.