Νυχτερινή Πένα

   -Όχι, είπε ο Μιχάλης, δεν τελείωσε. Τώρα αρχίζει.

   -Θα έχει και συνέχεια λες;

   -Ναι, είπε ο Μιχάλης, θα έχει. Ο Δάια θα θέλει να βρει την κόρη του και ο άλλος να διακριθεί συλλαμβάνοντας τον απαγωγέα.

   -Ναι, υποθέτω ότι έτσι είναι αλλά για' μας δεν τελείωσε;

   -Όσο τους προσφέρουμε κάλυψη όχι, δεν τελειώνει παρότι υπάρχει και άλλος δρόμος για το χωριό.

   -Δεν θέλω να τους παραδώσω και ούτε να τους πω να φύγουν.

   Ο Ρωμανός σηκώθηκε και μπήκε στο θάλαμο, ασφάλισε το όπλο του στην ειδική θέση και άρχισε να ξεκουμπώνει το χιτώνιό του. Δυο λεπτά αργότερα μπήκε και ο Μάρκος και άρχισε να ετοιμάζεται για ύπνο.

   -Ωραία ήταν η πρώτη μας μέρα εδώ, είπε χαμηλόφωνα για να μην ξυπνήσει τους υπόλοιπους που κοιμούνταν πλέον.

   -Ναι, ενδιαφέρουσα, απάντησε ο Ρωμανός χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει ένα χαμόγελο.

   Ξάπλωσε στο κρεβάτι του με τη σκέψη του να αναλύει όλα τα γεγονότα που είχαν συμβεί από την άφιξή του στο φυλάκιο.

   Είχε συναίσθηση ότι ονειρευόταν αλλά ταυτόχρονα ήταν τόσο ζωντανό όνειρο σαν να συνέβαινε πραγματικά. Κατηφόριζε το μονοπάτι από το φυλάκιο προς το χωριό. Ένιωθε το δροσερό αεράκι να χαιδεύει το πρόσωπό του και την πρωινή υγρασία να τον ραίνει με μικροσκοπικές στάλες καθώς περνούσε κάτω από δένδρα. Αλλά το χωριό δεν ήταν όπως το είχε δει το προηγούμενο βράδυ, ήταν τώρα κατοικημένο και τα σπίτια του περιποιημένα και όμορφα. Παιδιά έτρεχαν στα λιθόστρωτα δρομάκια του ενώ από τα σπίτια ακούγονταν φωνές και ήχοι των συνηθισμένων καθημερινών εργασιών.

   Το μονοπάτι δεν έστριβε λίγο πριν μπει στο χωριό αλλά πήγαινε ευθεία. Ο Ρωμανός το ακολούθησε προς το χωριό. Η μέρα ήταν συννεφιασμένη και θα ξεσπούσε καταιγίδα. Έφτασε στο χωριό, αλλά κανένας δεν έδειξε να τον προσέχει. Ούτε τα παιδιά που έπαιζαν στο δρόμο κυλώντας ένα μεγάλο μεταλλικό τσέρκι, τη στεφάνη από κάποιο παλιό βαρέλι, ούτε και οι δυο ηλικιωμένοι που μιλούσαν ήσυχα κάτω από τον μεγάλο πλάτανο. Προχώρησε στο δρομάκι με τις μπότες του να αντηχούν στις λειασμένες από τον καιρό και τον χρόνο πέτρες αλλά κανένας δεν έδειχνε να αντιλαμβάνεται τον κοφτό ήχο. Το δρομάκι, καθαρό από αγριόχορτα και εμπόδια τον έφερε σε ένα σπίτι που αναγνώρισε αν και το είχε δει μόνο νύχτα και σε μια κατάσταση ερήμωσης. Ήταν το σπίτι που κρυβόταν το ζευγάρι των απελπισμένων αγαπημένων.

   Τώρα όμως το σπίτι έδειχνε κατοικημένο. Πλησίασε και από την ανοιχτή πόρτα είδε μέσα την κουζίνα. Στη φωτιά που έκαιγε δυνατή βρισκόταν ένα μεγάλο τσουκάλι. Δεν έβλεπε το περιεχόμενό του αλλά μύριζε ωραία. Μπροστά στη φωτιά στεκόταν μια κοπέλα, ανακάτευε το περιεχόμενο με μια μακριά ξύλινη κουτάλα και τραγουδούσε ένα απαλό νοσταλγικό τραγούδι. Από την πόρτα που οδηγούσε στο υπόλοιπο σπίτι μπήκε ένας νεαρός άνδρας. Το βλέμμα του καρφώθηκε στον Ρωμανό αν και δεν έδειξε να τον βλέπει.

   Ένιωσε να ριγεί. Δεν είχε ξαναδεί τέτοια σκληρότητα σε βλέμμα όση σε αυτό το απροσδιόριστα οικείο βλέμμα. Κάτι του θύμιζε.

   -Αποφάσισες Άννα; είπε.

   -Όχι.

   -Εντάξει. Έχεις καιρό.

   -Δεν με κατάλαβες Λυκούργο, είπε η κοπέλα. Δεν θα ρίξω το παιδί.

   -Μα δεν μπορείς να το κρατήσεις. Να είσαι η......

   Ο νεαρός πήρε μια βαθιά ανάσα θυμωμένος. Ύστερα προχώρησε και βγήκε από την πόρτα περνώντας δίπλα από τον Ρωμανό χωρίς να τον αντιληφθεί. Η κοπέλα γύρισε έμεινε μόνη και πήγε στην εστία πάλι. Έβαλε το χέρι της με προσοχή στην καμινάδα και έβγαλε ένα αντικείμενο. Κοίταξε προς την πόρτα επιφυλακτικά και ο Ρωμανός δεν μπόρεσε να συγκρατήσει μια κραυγή έκπληξης. Ήταν η κοπέλα που είχε συναντήσει στον πλάτανο.

   Με την κραυγή αυτή ξύπνησε και ανακάθισε για να βρεθεί να κοιτάζει τον Μιχάλη. Εκείνος καθόταν με την πλάτη στο τζάκι που έκαιγε με μια ζωηρή φλόγα. Ήταν ντυμένος και ο Ρωμανός κατάλαβε ότι είχε μόλις τελειώσει η υπηρεσία του. Άρα ο ίδιος είχε κοιμηθεί πολύ λίγο.

   -Κάνεις ανήσυχο ύπνο, είπε σιγανά ο Μιχάλης.

   -Είδα ένα περίεργο όνειρο.

   Διηγήθηκε το όνειρό του περιμένοντας από το Μιχάλη να γελάσει και να τον πειράξει αλλά τον είδε να συνοφρυώνεται και να λέει:

   -Πολύ παράξενο. Πραγματικά πολύ παράξενο.