Νυχτερινή Πένα

   -Παράξενο ε; Αλλά τι περιμένεις από ένα τέτοιο βράδυ που περάσαμε;

   Ο Μιχάλης τον κοίταξε και μετά είπε σκεφτικός.

   -Είναι αλήθεια ότι τα όνειρα προέρχονται από τα γεγονότα που έχουμε βιώσει και το μυαλό μας επεξεργάζεται ενώ κοιμόμαστε. Ο Κεκουλέ ανακάλυψε τον τύπο του βενζολίου έτσι. Οπότε το όνειρο που είδες δεν είναι παράξενο αλλά οι λεπτομέρειες με ξενίζουν.

   -Γιατί; Επειδή ήταν πολλές; Ήταν ένα τόσο ζωντανό όνειρο.

   -Γιατί είδες πράγματα που δεν τα ξέρεις. Το μονοπάτι για το χωριό κάποτε πήγαινε όντως ευθεία. Έχω βρει από που περνούσε πρώτα.

   Ο Ρωμανός κούνησε το κεφάλι του.

   -Σύμπτωση.

   -Είναι; Είδες ένα όνειρο με λεπτομέρειες που δεν μπορούσες να ξέρεις. Αναρωτιέμαι και τι άλλο μπορεί να είναι αλήθεια.

   -Πιστεύεις στα όνειρα;

   -Όχι, απάντησε ο Μιχάλης. Αλλά πιστεύω ότι δε βαδίζουμε μόνοι μας σε αυτόν τον κόσμο και η πρόνοια Εκείνου κατεργάζεται όλους τους τρόπους για να γίνει αυτό που πρέπει.

   -Και ποιο είναι αυτό στην περίπτωσή μας;

   -Αυτό δεν το ξέρω.

   -Σίγουρα δεν πιστεύεις ότι ο Θεός ασχολείται με ένα ζευγαράκι.

   Ο Μιχάλης κούνησε το κεφάλι του αλλά όχι στην άρνηση που ο Ρωμανός περίμενε.

   -Ποιος είμαι εγώ για να κατανοήσω τα έργα του Υψίστου; Εγώ απλά θα κάνω εκείνο που πρέπει.

   -Και ποιο είναι στην περίπτωσή μας το σωστό;

   -Να μάθουμε τι συμβαίνει εδώ. Αν βοηθήσει το ζευγάρι το να μάθουμε δεν θα είναι κακό.

   Ο Μιχάλης κάθισε στο κρεβάτι του και άρχισε να λύνει τα κορδόνια του αλλά σταμάτησε βλέποντας τον Ρωμανό να σηκώνεται και να ντύνεται. Έπιασε να δένει και πάλι τα κορδόνια του. Μόλις ετοιμάστηκε ο Ρωμανός βγήκαν και οι δυο από το φυλακιο με εκείνον να έχει και το όπλο του μαζί.

   Είχε πιάσει να χαράζει και ο Μιχάλης σταμάτησε για μια στιγμή να κοιτάξει την ανατολή. Η νέα μέρα άρχιζε με έναν όμορφο ουρανό αντάξιο του χρωστήρα ενός μεγάλου ζωγράφου. Μετά πήρε το δρόμο για το χωριό. Έδειξε στον Ρωμανό το παλιό μονοπάτι που εκείνος δεν ήξερε και όμως είχε δει τόσο σωστά στο όνειρό του. Προχώρησαν στο χωριό και πλησίασαν το σπίτι που είχε βρει καταφύγιο το ζευγαράκι των απελπισμένων αγαπημένων.

   Ο Ρωμανός προχώρησε πρώτος και ο Μιχάλης ακολούθησε πέφτοντας πάνω του όταν εκείνος σταμάτησε απότομα. Έκανε να μιλήσει αλλά ο Ρωμανός έφερε κοφτά το δείκτη στα χείλη. Πήρε το όπλο από τα χέρια του Ρωμανού και προχώρησε στο χώρο ανάμεσα στα δυο σπίτια που το προηγούμενο βράδυ είχαν αποφύγει εξ' αιτίας των εμποδίων που υπήρχαν και τώρα αχνοφαίνονταν στο γκρίζο φως της αυγής. Τα διέσχισε γρήγορα και μετά στάθηκε με την πλάτη στον φαγωμένο από τον καιρό τοίχο, έκανε νόημα στο Μιχάλη να παραμείνει στην θέση του. Εκείνος αναρωτήθηκε γιατί και τότε είδε τον άνδρα που πλησίαζε αργά και προσεκτικά στο σπίτι που βρισκόταν το κυνηγημένο ζευγαράκι.

   -Ακίνητος, πρόσταξε ο Ρωμανός σκληρά καθώς ο άνδρας περνούσε από μπροστά του, και τα χέρια πίσω από το κεφάλι.

   Ο άλλος γύρισε απότομα αλλά ο Ρωμανός ήταν πιο γρήγορος, χτύπησε με το κοντάκιο τον άλλο στο πρόσωπο και τον σώριασε αναίσθητο στο χώμα. Ο Μιχάλης βιάστηκε να πάει κοντά του και εκείνος του έδειξε τον αναίσθητο άνδρα. Στη μέση του είχε περασμένο ένα πιστόλι.

   -Μάντεψε ποιος τον έστειλε εδώ αυτόν, είπε ο Ρωμανός.

   -Τώρα μπλέξαμε για τα καλά.

   -Μπα μπλεγμένοι είμασταν, απλά τώρα θα πάμε ως το τέλος. Ο Δάια δεν μπορεί να στέλνει ανθρώπους του να κατασκοπεύουν εδώ και μάλιστα οπλισμένους.

   -Λες να πρόλαβε να αντιληφθεί ότι είναι εδώ αυτοί που ζητάνε;

   -Όχι. Αλλά το υποψιάζονται προφανώς. Καλά θα τον πάμε στο φυλάκιο για να είμαστε σίγουροι ότι θα αποπροσανατολιστεί. Αφού πρώτα ειδοποιήσουμε τους δυο τους να φυλάγονται.

   Χτύπησε την πόρτα και άνοιξε.

   Ο Άγγελος και η Αγγελική κάθονταν κοντά στη φωτιά σκεπασμένοι με μια κουβέρτα και προφανώς τόσο χαμένοι σε ένα δικό τους μυστικό κόσμο που δεν είχαν ακούσει το χτύπημα στην πόρτα. Ο Ρωμανός πήγε κοντά τους και τους καθησύχασε και τους ενημέρωσε για την επίσκεψη του πατέρα της κοπέλας στο φυλάκιο και την εξουδετέρωση του άνδρα έξω. Ο Μιχάλης πήγε στη στόφα και έβαλε το χέρι του μέσα στην καμινάδα. Το έβγαλε κρατώντας ένα βιβλίο.

   -Τι λες γι' αυτό; είπε και πριν ο Ρωμανός προλάβει να πει κάτι το άνοιξε.

   -Τι είναι;

   -Ημερολόγιο της Άννας Δάια, διάβασε ο Μιχάλης την πρώτη σελίδα και πρόσθεσε, ενδιαφέροντα όνειρα βλέπεις.