Νυχτερινή Πένα

  Η αίθουσα είναι γεμάτη με κόσμο και εκεί στο κέντρο ζευγάρια στροβιλίζονται στο γλυκό απαλό ήχο ενός αργού κομματιού. Δεν είναι αυτά που έλκουν την προσοχή μου, ούτε η ορχήστρα που εκτελεί το κομμάτι. Δεν ξέρω τι ψάχνω ως που σε βλέπω. Είσαι εκεί, με την απέριττη ομορφιά σου να επισκιάζει τους πάντες. Σε πλησιάζω ενώ σε παρατηρώ. Φοράς ένα μακρύ φόρεμα στο σκούρο μπλε που ονομάζουν μπλε του μεσονυκτίου που κάνει αντίθεση με το λευκό δέρμα σου και αφήνει ακάλυπτους τους αλαβάστρινους ώμους σου.
   -Θα μου χαρίσεις αυτό το χορό; σε ρωτώ και χαμογελάς.
   -Ναι, απαντάς.
   Βάζω τα χέρια μου στη μέση σου. Νιώθω τη ζεστασιά σου, μεθώ με το άρωμά σου. Δεν θα αποτολμούσα αυτό το χορό αν δεν ήσουν εσύ. Το νιώθεις όπως νιώθεις και όλα όσα σκέφτομαι και με απασχολούν.
    -Απλά άκου τη μουσική, μου ψιθυρίζεις.
   Αφηνόμαστε στη μουσική και χορεύπυμε, δεν παύω να σε κοιτώ. Δεν χορταίνω ποτέ να ατενίζω τη μορφή σου. Αλλά να το κομμάτι τελείωσε, σε αφήνω και ας μη θέλω. Θα σε χάσω μέσα στο πλήθος. Αλλά πριν γίνει αυτό φέρνεις τα χείλη σου κοντά στο αυτί μου.
   -Μη φοβάσαι, μου ψιθυρίζεις, δεν θα χαθούμε ποτέ.
   Μου χαρίζεις ένα χαμόγελο πριν χαθείς από τα μάτια μου. Αυτό κρατώ στην μνήμη μου ως που να σε ξαναβρώ.