Νυχτερινή Πένα

   Ο Ροβέρτος κοίταξε γύρω του το σπήλαιο. Δεν υπήρχε άλλη έξοδος πέρα από αυτή που είχε κλειστεί μόλις γι' αυτόν. Δεν απελπίστηκε, το γεγονός πως είχε παγιδευτεί εδώ κάτω σήμαινε πολύ απλά πως θα έπρεπε να πολεμήσει για να μείνει ζωντανός και ελεύθερος. Δεν θα αργούσαν να αντιληφθούν ότι είχε ξεφύγει και να στείλουν κάποιους να τον βρουν. Τότε θα είχε την ευκαιρία να αποδράσει.

   Αναρωτήθκε αν μπορούσε να κάνει κάτι να εμποδίσει τα σχέδια εκείνων που ετοιμάζονταν να ανοίξουν μια Σκιώδη Πύλη εδώ. Θυμήθηκε κάτι που είχε διδαχθεί πολλά χρόνια πριν όταν ήταν ακόμα ένας νεαρός δόκιμος. Η καταστροφή του βωμού δεν θα κατέστρεφε τα σχέδιά τους αλλά θα τα καθυστερούσε σημαντικά.

   Κατέβηκε στο σπήλαιο. Η θερμοκρασία εδώ παρά τους δαυλούς ήταν πολύ πιο χαμηλή και το κρύο έκανε την αναπνοή του να βγαίνει σαν υδρατμός. Προχώρησε προς το βωμό με την απόφαση να τον ισοπεδώσει αλλά σταμάτησε μετά από μερικά βήματα. Ο βωμός προστατευόταν από ένα ισχυρό μαγικό πεδίο, δεν μπορούσε να το διαπεράσει για να τον καταστρέψει.

   Επέστρεψε πάλι στον εξώστη. Ακριβώς εκείνη την στιγμή άκουσε τον ανελκυστήρα να καταφτάνει.

   -Τι έγινε; ρώτησε η Γιαρμίλα καθώς ο Ραμίρ τιναζόταν όρθιος και ξεθηκάρωνε τη σπάθα του.

   -Μας βρήκαν, απάντησε ο Ιππότης και έτρεξε στη σκάλα όπου φαινόταν ήδη το κεφάλι του πρώτου από τους αντιπαλους του. Τον χτύπησε με τη σπάθα ενώ η Γιαρμίλα έτρεχε να πάρει στην αγκαλιά της την Κάτκα. Το κοριτσάκι ξύπνησε από την κραυγή του άνδρα καθώς γκρεμιζόταν από τη σκάλα και ξέσπασε σε λυγμούς. Η Γιαρμίλα την έσφιξε στο στήθος της ψιθυρίζοντας καθησυχαστικά.

   Στη σκάλα ο Ραμίρ μαχόταν με θάρρος και αποτελεσματικά, εμπόδιζοντας τους εχθρούς του να ανέβουν στο πατάρι και να τον κυκλώσουν και καταφέρνοντας θανάσιμα πλήγματα. Δεν φαινόταν να κουράζεται και δεν δείλιαζε παρά τον αριθμό των εχθρών του.

   Μια δεύτερη ομάδα ανδρών μπήκε στο κτίριο κουβαλώντας μια μεγάλη σκάλα και την έστησε έτσι ώστε να δίνει πρόσβαση στο πατάρι. Αμέσως μετά οι αντίπαλοί του άρχισαν να ανεβαίνουν και απ' αυτή. Ο Ιππότης έκανε πίσω για να μπορεί να αντιμετωπίζει τους άνδρες και από τις δυο σκάλες αλλά γρήγορα βρέθηκε κυκλωμένος. Συνέχισε να μάχεται ως που μια ψυχρή φωνή είπε:

   -Πέτα το όπλο σου αλλιώς θα πεθάνει.

   Δυο άνδρες είχαν ακινητοποιήσει την Γιαρμίλα και την Κάτκα. Ένας τρίτος κρατούσε ένα μαχαίρι στο λαιμό του κοριτσιού. Ο Ραμίρ δεν δίστασε, ήξερε πολύ καλά τι θα έκανε. Η Γιαρμίλα όμως είχε άλλη γνώμη.

   -Μην παραδοθείς. Άσε' μας.

   Ο Ραμίρ έριξε τη σπάθα του στο τσιμεντένιο δάπεδο και ακούστηκε ένας υπόκωφος ήχς σαν να έπεφτε κάτι πολύ πιο βαρύ ή μεγάλο. Οι αντίπαλοί του έσπευσαν να του δέσουν τα χέρια. Τους οδήγησαν και τους τρεις σε ένα μικρό βαν. Τους έριξαν στο πίσω μέρος και αμέσως ξεκίνησε με ταχύτητα.

   -Όχι!

   Καθαρά από ένστικτο η Λίζα άπλωσε το χέρι της να εμποδίσει τη φλόγα που είχε τιναχτεί από το ραβδί του Μπαγκράς να χτυπήσει τον Μάικ. Η φλόγα προς μεγάλη της έκπληξη άγγιξε το χέρι της και άλλαξε πορεία. Τυλίκτηκε γύρω από το χέρι της σαν να ήταν ζωντανό ον. Μια βλαστήμια ξέφυγε από τα χείλη του Μπαγκράς που σηκώθηκε όρθιος. Άρπαξε το ραβδί του και προχώρησε προς την αιωρούμενη σφαίρα. Η Λίζα πισωπάτησε τρομαγμένη αλλά ο Μάικ τη σταμάτησε.

   -Μη φοβάσαι, ο Μπαγκράς δεν μπορεί να σε δει. Το σώμα σου βρίσκεται πίσω στον κόσμο σου, είσαι εδώ μόνο με το πνεύμα σου. Και αυτό δεν μπορεί να το δει, τον εμποδίζω εγώ. Αν και κατάλαβε τώρα ότι κάτι συμβαίνει.

   Ο μάγος πρόφερε μια κατάρα και μια ριπή ενέργειας χτύπησε τη σφαίρα που έλαμψε με ένα απόκοσμο φως καθώς ο Ιππότης επιστράτευε τις δυνάμεις του για να αμυνθεί.

   -Δεν μπορείς να μας σταματήσεις, είπε ο μάγος.

   Είχαν βρεθεί σε έναν στενό διάδρομο ανάμεσα σε δυο περιπόλους που η κάθε μια υπερτερούσε σε αριθμό ανδρών δυο προς έναν. Αλλά αρνήθηκαν να παραδοθούν αμαχητί και επιτέθηκαν στους εχθρούς τους αμέσως μόλις εκείνοι εμφανίσθηκαν. Τους αιφνιδίασαν και κατάφεραν να σκοτώσουν μερικούς πριν οι αντίπαλοί τους συνέλθουν από το ξάφνιασμα. Μετά μια σκληρή και πείσμονα μάχη άναψε. Οι τέσσερεις Ιππότες και ο Ροδόλφος πολεμούσαν με μένος. Εκείνοι γιατί ήταν ταγμένοι σε έναν σκοπό που θα υπηρετούσαν ακόμα και πεθαίνοντας, εκείνος για να σώσει την κοπέλα που αγαπούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.

   Οι δυο δίδυμοι κύριοι του Ζίριον αποτελούσαν θανάσιμο συνδιασμό, είχαν μόνοι τους αναλάβει την μια πλευρά της μάχης αντιμετωπίζοντας τη μια περίπολο. Ο Αλεξάντερ προχωρούσε μπροστά ενώ ο Ίθαν κάλυπτε τα νώτα του. Οι δυο Ιππότες είχαν αποδεκατίσει την περίπολο και έφταναν στον αρχηγό της όταν μια νέα ομάδα φρουρών εμφανίστηκε. Ο Αλεξάντερ όρμηξε πάνω τους εξολοθρεύοντας τους δυο από τους τέσσερεις και μπλοκάροντας τα υψωμένα ξίφη των άλλων δυο με τη σπάθα του.

   -Σπαθί! φώναξε στον αδερφό του που έσπευσε να τινάξει ένα από τα πεσμένα στο δάπεδο όπλα των αντιπάλων τους. Ο Αλεξάντερ το έπιασε στον αέρα και με μια ρευστή κίνηση τραυμάτισε θανάσιμα και τους δυο αντιπάλους του.

   Πίσω τους ο Σάιμον αποτελείωσε τους τελευταίους αντιπάλους χρησιμοποιώντας τη σπάθα του αλλά και αυτή του Μάικ που την κουβαλούσε ως που να την επιστρέψει στον κύριό της.

   Σιγή επικράτησε μόλις έμειναν και πάλι μόνοι τους στο διάδρομο. Κανένας άλλος δεν φαινόταν να έχει αντιληφθεί την παρουσία τους εδώ. Συνέχισαν στο διάδρομο μέχρι που έφτασαν σε μια αψίδα που ανοιγόταν σε μια μεγάλη αίθουσα. Το θέαμα ήταν αναπάντεχο.