Ο Τζων στάθηκε στο άνοιγμα της συρόμενης πόρτας
στην αυλή, μαζί του ήταν ο κύριος Πέητον καθώς και οι μεγαλύτεροι μαθητές.
Κοίταξε τους ανθρώπους που ήταν μαζεμένοι στο δρόμο με την ελπίδα να βρουν εδώ
ένα καταφύγιο. Οι περισσότεροι κουβαλούσαν κάποια λίγα πράγματα, ό,τι είχαν
προλάβει να πάρουν ή ό,τι είχαν θεωρήσει πιο πολύτιμο. Κάποιοι απλά κουβαλούσαν
ό,τι έτυχε να έχουν μαζί τους από το πρωί που έφυγαν από το σπίτι τους. Υπήρχαν
και παιδιά, πιασμένα από τα χέρια των γονεών τους ή σε αγκαλιές. Οι
περισσότεροι δεν είχαν εφόδια, και τώρα με τόσους ανθρώπους αυτό θα ήταν ένα
θέμα, ειδικά αν ήταν να παραμείνουν εδώ για μέρες.
Ωστόσο δεν ήταν ποτέ του μικρόψυχος για να γίνει
τώρα και να σκεφθεί την προσωπική του άνεση πάνω από το καλό τόσων ανθρώπων.
Είχε ήδη στο μυαλό του όσα θα έπρεπε να γίνουν για να βολευτούν όσο καλύτερα μπορούσαν
αλλά και να είναι ασφαλείς. Στράφηκε στην όμορφη αστυνομικό που είχε δει να
προχωρεί πρώτη.
-Είσαστε επικεφαλής;
-Δεν θα το έλεγα, απάντησε η Ντέηνα, καλύτερα να
μιλήσετε με το διοκητή Μάιλς.
Εκείνος είχε πλησιάσει με τους άνδρες του να
ακολουθούν.
-Εγώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι είμαι
επικεφαλής, είπε. Διοικώ το 29ο αστυνομικό τμήμα και αυτοί είναι
όσοι άνδρες μου έχουν απομείνει. Έχουμε συγκεντρώσει τους αμάχους αλλά δεν
έχουμε καμία επαφή με ανώτερη αρχή για να πάρουμε οδηγίες τι να κάνουμε. Το
αστυνομικό τμήμα δεν θα τους χωρούσε και δεν θα ήταν και ασφαλείς. Δεν θα
μπορούσαμε να αμυνθούμε.
-Δεν ξέρω αν μπορεί να υπερασπισθεί το σχολείο,
είπε ο Τζων, αλλά σίγουρα μπορείτε να βρείτε ένα καταφύγιο για όλους αυτούς
τους ανθρώπους. Έχω κάποιες προτάσεις για την πιο αποτελεσματική συμβίωση.
Ο Μάιλς κοίταξε με εκτίμηση των Τζων, του άρεσε ο
συγκρατημένος χαρακτήρας του και το γεγονός ότι ήδη σκεπτόταν λύσεις. Δεν
άργησε να φτάσει σε μια απόφαση. Ρώτησε τον Τζων το όνομά του και μετά στράφηκε
προς τους ανθρώπους που είχε οδηγήσει ως εδώ.
-Είμαστε ουσιαστικά μια μικρή κοινότητα φυγάδων μπροστά
στο πρόσωπο ενός εισβολέα με διάθεση να μας εξοντώσει όλους αφού σκοτώνεται
όποιος βρεθεί στο δρόμο του. Είμαστε μόνοι μας. Ως που να ξαναβρεθούμε με
άλλους και με αρχές του κράτους πρέπει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Μιας και
θα στεγαστούμε εδώ επικεφαλής της μικρής μας κοινότητας θα είναι ο κύριος
Σάκλεφορντ από’ δω.
Ο Τζων εκπλάγηκε με την απόφαση του αστυνομικού
αλλά δεν την αμφισβήτησε. Καταλάβαινε ότι δεν θα ήταν καλό για το ηθικό αυτών
των ήδη τρομοκρατημένων ανθρώπων ενώ συμφωνούσε και με το σκεπτικό του.
-Το σχολείο θα μας προσφέρει καταφύγιο, είπε, ακόμα
και αν γίνουν συγκρούσεις εδώ γύρω μέσα θα είμαστε ασφαλείς από πυρά. Ο μόνος
κίνδυνος θα είναι από τα παράθυρα, στις τάξεις που θα χρησιμοποιηθούν σαν χώροι
για να μείνουμε θα κλείσουμε τις κουρτίνες και θα βάλουμε πίσω τους τις
βιβλιοθήκες, με τον τρόπο αυτό δεν θα φαίνεται και ότι κατοικείται το κτίριο
και ίσως γλιτώσουμε ανεπιθύμητης προσοχής. Ελάτε λοιπόν μέσα, είπε με ένα
πατρικό χαμόγελο. Ας οργανωθούμε για να κατοικήσουμε εδώ. Παρακαλώ να μας
δηλώσετε αν μετεφέρετε εφόδια που μπορεί να βοηθήσουν την κοινότητά μας,
τρόφιμα ή φάρμακα και αν έχετε κάποια ειδικότητα που θα μπορούσε να βοηθήσει
την κατάστασή μας.
Αρχίσανε να μπαίνουν ανακουφισμένοι που έφευγαν από
τον άμεσο κίνδυο όπως ήταν εκτεθειμένοι στον δρόμο. Μια γυναίκα στάθηκε μπροστά
στον Τζων και έπιασε τα χέρια του.
-Ο Θεός να σας ευλογεί κύριε, είπε.
-Δεν έκανα παρά ότι ο καθένας στη θέση μου, είπε ο
Τζων, περάστε μέσα.
Η Ντέηνα κοίταξε το δρόμο από όπου είχαν έρθει.
Έπρεπε να γυρίσει να πάρει τη μηχανή της και να συνεχίσει την αναζήτηση της Νάταλι.
Ο διοικητής Μάιλς μάντεψε τι σκεφτόταν.
-Θα φύγετε.
-Ναι, πρέπει να αναζητήσω μια φίλη, αν βρω άλλους πολίτες
θα τους πω να έρθουν εδώ. Το ίδιο και για αστυνομικούς;
-Ναι, είπε ο διοικητής. Πριν φύγουμε από το
αστυνομικό τμήμα εκπέμψαμε ένα σήμα σε όλες τις συχνότητες της αστυνομίας ότι
θα μεταφέρουμε ένα σταθμό διοίκησης εδώ. Καλέσαμε όποιους μας ακούν και μπορούν
να έρθουν εδώ.
-Καλά κάνατε, θα πρέπει να προστατεύσουμε τους
πολίτες. Λοιπόν θα τα πούμε, είπε η Ντέηνα και ξεκίνησε να πάει πίσω
περπατώντας γρήγορα.
-Τι κάνουμε τώρα;
Βρετανοί και Αμρεικανοί είχαν μαζευτεί κοντά στο
ελικόπτερο. Είχαν ακόμα τα αυτοκίνητά αλλά αναγνώριζαν τις δυνατότητες που το
ελικόπτερο τους προσέφερε. Φυσικά δεν μπορούσαν να εμπιστευθούν τους άνδρες που
το είχαν, ακόμα και τώρα που μιλούσαν εκείνοι έψαχναν τρόπο να αντιδράσουν και
θα το έκαναν αν ο Νας δεν τους σημάδευε με το όπλο του.
-Ο Άλεξ μπορεί να το πιλοτάρει αυτό το θηρίο, είπε
ο Μπρούστερ. Θα μπορούσε να κάνει μια αναγνωριστική πτήση, να δει που θα
μπορούσαμε να κινηθούμε και που να πάνε όλοι αυτοί.
-Ας το κάνουμε, είπε ο Σάντερς. Αλλά βιάσου Άλεξ,
δεν θα αργήσουν να περάσουν και από’ δω.
Ο Σάντερς ανακοίνωσε στους πολίτες ότι το ελικόπτερο
θα έκανε μια αναγνωριστική πτήση και οι υπόλοιποι θα περίμεναν. Μουρμουρητά ακούστηκαν
αλλά έκαναν αυτό που τους ζητήθηκε και μαζεύτηκαν κοντά στα αυτοκίνητα αν και
δεν αρκούσαν για διαφυγή αν εμφανίζονταν οι εισβολείς.
-Ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε μια σαφή εικόνα της
κατάστασης και που θα πρέπει να πάμε, είπε ο Σάντερς. Να ασφαλίσουμε τους
αμάχους και να μπούμε στην μάχη.
Ο Άλεξ είχε πάρεις θέση στο πιλοτήριο και ήταν
έτοιμος για την απογείωση. Έβαλε σε λειτουργία τις μηχανές και ο ρότορας άρχισε
να γυρίζει τον έλικα. Ύστερα το ελικόπτερο άρχισε να σηκώνεται σιγά σιγά.
Εκείνη τη στιμγή ακριβώς οι τρεις άνδρες κάνανε την
κίνησή τους. Ο άνδρας που ο Κρις τον είχε βγάλει από το πιλοτήριο, εμφάνισε σαν
από το πουθενά ένα μαχαίρι και όρμηξε
στον Νας. Ο πεζοναύτης δεν αιφνιδιάστηκε αλλά μη θέλοντας να πυροβολήσει
κάποιον που είχε μόνο ένα μαχαίρι γύρισε να τον χτυπήσει με τον υποκόπανο. Τώρα
που δεν τους σημάδευε οι άλλοι δύο όρμηξαν επίσης πάνω του. Με μια κραυγή ο Νας
έκανε πίσω και κατάφερε ένα χτύπημα στον έναν από τους άνδρες.
Ο Κρις ήταν απασχολημένος να κοιτάζει την κοπέλα
που είχε τραβήξει την προσοχή του και νωρίτερα. Στράφηκε ακούγοντας την κραυγή
του συναδέρφου του και αντέδρασε το ίδιο γρήγορα, τρεις πυροβολισμοί και οι
τρεις άνδρες έπεσαν για να μην σηκωθούν ποτέ πια.
Δεν είχαν συναντήσει κανέναν εδώ και ώρα, ζωντανό ή
νεκρό. Η Νάντια αδημονούσε να συνεχίσει το ρεπορτάζ, είχε ώρες ακόμα μπροστά
της ως το δελτίο ειδήσεων αλλά ήθελε να έχει συγκεντρώσει ένα εντυπωσιακό ηλικό
ως τότε. Φτάσανε σε μια διασταύρωση.
-Που πάμε; ρώτησε ο οδηγός.
Στο βάθος φαινόταν καπνός αλλά και σύννεφα σκόνης.
Κάποιο κτίριο είχε προφανώς καταρρεύσει.
-Εκεί, είπε η Νάντια, χωρίς δισταγμό και έδειξε
μπροστά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου