Η Σέριλ ξεκίνησε να πάει στο μάθημά της συνοδευόμενη από την Ίρμα. Περπατώντας για την βιβλιοθήκη συζητούσαν για μια καινούρια φήμη περί των πολλών εραστών της λαίδη Μοράνα.
-Αυτή η γυναίκα με κάνει να νιώθω άρρωστη, είπε η Σέριλ. Θα φροντίσω να φύγεια πό την αυλή αμέσως μόλις γυρίσουμε στη Βάλλιαντ, θα διαλέξω άλλη κυρία επί των τιμών.
-Καλημέρα εξοχωτάτη, αλλαγές στην ιεραρχία της αυλής;
Ήταν ο Γουίλλιαμ που ρώτησε. Οι δυο κοπέλες είχαν φτάσει στη βιβλιοθήκη και μόλις πλησίασαν την πόρτα συνάντησαν τον νεαρό λόγιο που διάβαζε όρθιος έναν πάπυρο.
-Ναι, κάποια πρόσωπα πρέπει να αλλάξουν.
-Ω δεν αμφιβάλλω καθόλου, είπε ο νεαρός λόγιος. Η λαίδη Μοράνα ας πούμε.
Οι δυο κοπέλες κοιτάκτηκαν και γέλασαν.
-Δεν την συμπαθείς ε;
-Όχι, όπως δεν θα συμπαθούσα καμία γυναίκα που θα ήθελε να περάσω από το κρεβάτι της για να ικανοποιήσω τη λαγνεία της.
Μπήκαν στη βιβλιοθήκη. Ο Αλόισους βρισκόταν εκεί και μελετούσε ένα μεγάλο και ολοφάνερα παμπάλαιο τόμο. Σηκώθηκε και καλωσόρισε την πριγκίπισσα. Η Ίρμα έκανε να φύγει αλλά στάθηκε στην πόρτα καθώς την περνούσαν πέντε άντρες μαυροντυμένοι και με σπαθιά στα χέρια. Τα πρόσωπά τους ήταν καλυμμένα εκτός από τα μάτια αποκρύβοντας την ταυτότητά τους.
Ο Γουίλλιαμ κοιτούσε την Σέριλ, βλέποντας τον τρόμο στα μάτια της στράφηκε να δει τι τον είχε προκαλέσει. Βλέποντας τους ενόπλους κινήθηκε προς το μεγάλο τραπέζι όπου μελετούσε. Εκεί, στηριγμένο σε μια βιβλιοθήκη ήταν ένα μακρύ ραβδί.
Όλα τα μέλη της Αδερφότητος δεν έφεραν όπλα αλλά ήταν άριστα εκαπιδευμένοι να χρησιμοποιούν το απλό αυτό ραβδί οδοιπορίας με φονικά αποτελέσματα για την προσωπική τους άμυνα. Ο Αλόισους έκανε το ίδιο και μάλιστα χτύπησε τον πιο κοντινό άνδρα σωριάζοντάς τον στο πάτωμα.
-Γουίλλιαμ, είπε στον μαθητευόμενό του, πάρε την Σέριλ και φύγε.
-Μα Δάσκαλε.... μόνος....
-Μόνος μπορεί να τους καταφέρω μπορεί και όχι, αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο αυτοί. Φύγε λοιπόν και οδήγησέ την σε ασφαλές μέρος. Ξέρω τι σημαίνει για' σενα οπότε ξέρω και ότι θα κάνεις το καλύτερο. Πήγαινε!
Ο Γουίλλιαμ στάθηκε αναποφάσιστος. Όφειλε πίστη στο βασιλιά του αλλά και στην Αδερφότητα και αυτή τη στιγμή αυτά τα δυο ήταν αντίθετα αλλά κατάλαβε ότι ο Αλόισους θεωρούσε σημαντικότερη την προστασία της πριγκίπισσας και πήρε την απόφασή του. Άρπαξε την Σέριλ από το χέρι και την παρέσυρε σε ένα γρήγορο τρέξιμο στους διαδρόμους του παλατιού.
Στην κεντρική σκάλα του παλατιού ο νεαρός λόγιος βρήκε μια απόδειξη ότι κάτι ήταν σοβαρά λάθος. Υπηρέτες και φρουροί ήταν σωριασμένοι εδώ και εκεί βυθισμένοι σε έναν τελείως αφύσικο άωρο ύπνο.
Κάποιος είχε βυθίσει σε μαγεμένο ύπνο όλους μέσα στο παλάτι για να μπορέσει με την ησυχία του να δολοφονήσει την πριγκίπισσα. Γιατί το ξόρκι δεν είχε επεκταθεί και σε εκείνος με τον δάσκαλό του ή ακόμα και στην πριγκίπισσα κάνοντας τα πράγματα πολύ πιο απλά και εύκολα δεν το ήξερε.
-Σταματείστε τους! ακούστηκε μια φωνή και γύρισαν για να δουν μια ομάδα μαυροντυμένων ανδρών να τρέχει προς το μέρος τους.
Ο Γουίλλιαμ ξεχύθηκε και πάλι σε τρέξιμο παρασέρνοντας την Σέριλ που κρατούσε σφιχτά το χέρι του. Άρχισε να σφυρίζει μια μελαγχολική μελωδία που η πριγκίπισσα δεν είχε ξανακούσει και απόρησε πως σε μια τέτοια ώρα σκεφτόταν την μουσική.
Η απάντηση της δόθηκε από τα γεγονότα μόλις βγήκαν στον μεγάλο κήπο. Το άλογο του νεαρού λόγιου περίμενε εκεί χλιμιντρίζοντας ανταποκρινόμενο στο κάλεσμά του. Ο Γουίλλιαμ σκαρφάλωσε στη ράχη του εύκολα παρότι ήταν ασέλωτο και βοήθησε την Σέριλ να καθίσει πίσω του.
-Τρέξε Άνεμε! παρότρυνε το άλογό του ο Γουίλλιαμ και εκείνο ξεχύθηκε σε έναν άγριο καλπασμό.
Ψηλά στα κτίσματα του παλατιού η λαίδη Μοράνα κοίταξε με δυσφορία το άλογο που κάλπαζε με τις δυο φιγούρες πάνω του.
Τα πράγματα δεν είχαν πάει όπως τα σχεδιάσει. Πίστευε ότι με όλους μέσα στο παλάτι κοιμισμένους ο Γκάουιν και οι άνδρες που είχε στρατολογήσει θα σκότωναν την πριγκίπισσα. Από το ξόρκι του μάγου είχε διατάξει να εξαιρεθεί η Ίρμα για να μην καταλάβει η Σέριλ ότι κάτι δεν πάει καλά παρά μόνο όταν θα ήταν αργά. Ο ίδιος ο Απολινάρι είχε αφήσει έξω από το ξόρκι τους δυο λόγιους φοβούμενος πιθανές τους άμυνες που θα το ακύρωναν. Ύστερα ο Γκάουιν και οι δικοί του είχαν σφάξει κάμποσα ανυπεράσπιστα άτομα, εχθρούς δικούς του ή δικούς της, ώστε να φαίνεται ότι μια εχθρική επιδρομή ήταν αυτό που είχε συμβεί. Αλλά οι δυο λόγιοι της είχαν χαλάσει τα σχέδια. Ο Αλόισους έσπαγε κεφάλια στη βιβλιοθήκη και ο μαθητής του είχε καταφέρει να ξεφύγει με την Σέριλ.
-Δεν θα πάνε μακριά, είπε ο Απολινάρι. Θα τους περιμένω στο Σλόουπ Πικ, το πρώτο χωριό που θα βρουν στο δρόμο τους. Αν θέλεις μπορείς να έρθεις μαζί μου.
-Ναι, είπε με μανία η λαίδη Μοράνα, θέλω να τη δω να υποφέρει.
Ο Απολινάρι χαμογέλασε και την επόμενη στιγμή δεν βρισκόταν κανείς από τους δυο τους στο δωμάτιο.
Ο Γουίλλιαμ και η Σέριλ δεν άργησαν να φτάσουν στο χωριό αλλά δεν έκοψαν ταχύτητα. Ο νεαρός λόγιος δεν ήθελε να σταματήσει. Σκόπευε να φτάσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε στην Αβέρν, την πιο κοντινή πόλη όπου στο κάστρο της θα ήταν ασφαλής η πριγκίπισσα ως που να ειδοποιηθεί ο βασιλιάς. Αυτό που είχε πει ο Αλόισους ήταν ακριβές. Την είχε αγαπήσει τη Σέριλ στον καιρό που είχαν περάσει διδάσκοντάς την και τώρα θα έκανε τα πάντα για να την κρατήσει ασφαλή.
Πρόσεξε πως δεν υπήρχε κανένας στους δρόμους παρότι δεν ήταν πια πολύ πρωί. Έπρεπε κανονικά να υπάρχουν πολλοί στο δρόμο, άνδρες που πήγαιναν στις δουλειές τους ή στα χωράφια, γυναίκες που πήγαιναν στην αγορά, παιδιά που έπαιζαν..... Αλλά όχι. Κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν θα ασχολείτο με αυτό αν δεν ασφάλιζε την Σέριλ πρώτα. Συνέχισε να καλπάζει, καλύτερα να έφευγε γρήγορα από δω.
Στην πλατεία όμως ο δρόμος του ήταν κλεισμένος. Στο κέντρο της στεκόταν ένας βλοσυρός άνδρας με μαύρο μανδύα και μια γυναίκα που αμέσως αναγνώρισε, η λαίδη Μοράνα. Όσο για τον άνδρα, δεν ήξερε ποιος ήταν αλλά ήξερε πολύ καλά τι ήταν.
Έστρεψε το άλογο βιαστικά για να φύγουν από τον κίνδυνο που τους απειλούσε αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει από τον μάγο, με μια κίνηση του χεριού του εκείνος εμφάνισε στο δρόμο ένα τεράστο ζώο. Ήταν σαν πολύ μεγάλη λευκή αρκούδα με κέρατα στο κεφάλι και δυο μεγάλους χαυλιόδοντες. Ο Άνεμος χλιμίντρισε φρενιασμένα καθώς τρομοκρατήθηκε από το κτήνος που πλησίαζε με ορθάνοιχτο το στόμα.
-Μοκόθ, είπε ο Γουίλλιαμ ενώ προσπαθούσε να ηρεμήσει το άλογό του. Καταλάβαινε ότι η Σέριλ πίσω του δυσκολευόταν πολύ να μείνει πάνω στο άλογο καθώς ήταν ασέλωτο. Η προσπάθειά του δεν κράτησε πολύ, μια κατάρα του μάγου έστειλε μια λόγχη φωτιάς να διαπεράσει τον κορμό του αλόγου σκοτώνοντάς το ακαριαία και τραυματίζοντας τον νεαρό λόγιο.
Σωριάστηκαν στο έδαφος αποφεύγοντας ίσα ίσα το να τους πλακώσει το σώμα του αλόγου και έμειναν εκεί για μια στιγμή σαστισμένοι από την απότομη πτώση. Μετά ο Γουίλλιαμ ανακάθισε, ήταν το περισσότερο που μπορούσε να κάνει. Το αριστερό του πόδι ήταν καψαλισμένο από το χτύπημα του μάγου και η πτώση το είχε πληγώσει σε αρκετά σημεία ώστε να αιμορραγεί.
Το μοκόθ ρίχθηκε πάνω στο άλογο και άρχισε να ξεσκίζει τις σάρκες του. Ο Γουίλλιαμ προσπάθησε να πιάσει το ραβδί του.
-Τρέξε Σέριλ, είπε. Τώρα που το κτήνος είναι απορροφημένο. Θα προσπαθήσω να καθυστερήσω το μάγο.
Η πριγκίπισσα δεν ήταν πρόθυμη να τον αφήσει αλλά εκείνος της ξαναφώναξε να τρέξει.
Ο μάγος έκανε ακόμα μια κίνηση με το χέρι του και μια ομάδα γκόμπλιν εμφανίστηκε στην άκρη της πλατείας. Τα μικρόσωμα πλάσματα με το πράσινο δέρμα ήταν οπλισμένα με σπαθιά με πριονωτές λάμες και φορούσαν δερμάτινους θώρακες. Η βαριά οσμή που ήταν χαρακτηριστικό τους ήταν αισθητή παρότι ήταν μερικά μέτρα μακριά ακόμα. Δεν φημίζονταν για την εξυπνάδα τους αλλά μια γυναίκα μόνη δεν θα πορούσε να τους ξεφύγει και αν έπεφτε στα χέρια τους θα είχε κάθε λόγο να ζηλεύει την τύχη των νεκρών.
-Τρέξε, είπε ο Γουίλλιαμ πασχίζοντας να σηκωθεί όρθιος.
Την επόμενη στιγμή βρέθηκε στο έδαφος και πάλι και ένα πόδι πατούσε στο στέρνο του. Ο Απολινάρι γέλασε χαιρέκακα. Πρόφερε ένα ξόρκι και στο χέρι του εμφανίστηκε μια πριονωτή λόγχη. Την έστρεψε με την αιχμή προς τα κάτω και με ορμή τη βύθισε στην κοιλιά του νεαρού λόγιου. Εκείνος βόγγηξε, το σώμα του τραντάκτηκε και έμεινε μετά ακίνητο, καρφωμένο στη γη.
-Ας είναι εκείνη προστατευμένη..... ψέλλισε ο νεαρός λόγιος ενώ ο πόνος σε καυτά κύματα διέτρεχε όλη την ύπαρξή του απειλώντας να τον καταπιεί.
-Σκασμός! βρυχήθηκε ο μάγος. Δεν θα την προστατέψεις, δεν μπορείς.
Η λαίδη Μοράνα κοίταζε με ανείπωτη ευχαρίστηση τα γκόμπλιν να φτάνουν την Σέριλ.
Η Σέριλ έτρεχε να ξεφύγει αλλά δεν υπήρχε πουθενά να πάει. Οι πόρτες των γύρω σπιτιών ήταν κλειστές και δεν ήξερε καν αν κάποιος ήταν μέσα. Σκόνταψε και έπεσε. Τα γκόμπλιν την έφτασαν, η δυσοσμία τους την έπνιγε. Ένιωσε τα χέρια ενός να πασπατεύουν τα στήθη της. Ένα άλλο προσπαθούσε να τη γυμνώσει. Μια σκιά την σκέπασε. Ο μάγος, σκέφθηκε απελπισμένη.
6 σχόλια:
Πενούλα, δεν ξέρω αν έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία ιστορία σου που διάβασα.. η φαντασία στην εξουσία ήσουν και τότε (ευτυχώς!) αλλά ήθελα να σταματήσω εκεί με την πριονωτή λόγχη και να παρατηρήσω πως πολύ τους ταλαιπωρείς αυτούς τους δυο!!!
άντε μωρέ.... :p
αναμένω στο επόμενο τον
από μηχανής λόγιο! :)))
επίσης τα γκόμπλιν μπορούνε να αποπρογραμματιστούνε και να στραφούν στη Μοράνα!!! ο δε Απολινάρι να πάθει επιτόπιο επιληπτικό σοκ (το λιγότερο) από την λύσσα του!!!
α μα πια!!!!
Φιλιά! ;)
Πάντα, η φαντασία είναι το αγαπημένο μου είδος!Όσο για την εξέλιξη.....Μη βιάζεσαι! Αύριο θα δεις τι θα γίνει!
Και σύντομα υποσχομαι και μια μεγάλη ιστορία σε συνέχειες.
:) πάρα πολύ ωραία!!!
κι εμένα μου αρέσει :)
όσο πάει, όπως συνειδητοποιώ,
όλο και περισότερο!
αναλογιζόμουν μάλιστα λίγο νωρίτερα τί και τί έχω διαβάσει (αν δεν σκεφτείς δεν τα θυμάσαι και όλα ανά πάσα στιγμή..)
θυμήθηκα λοιπόν οτι στο παρελθόν είχε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου το συγκεκριμένο είδος, με προκαλούσε και με έκανε πολύ χαρούμενη όσο κρατούσε η επαφή..
τελικά το κάθε τί έχει τη δική του ομορφιά...
στην πορεία ίσως και λόγω φύλου και προτεραιοτήτων μάλλον το απώθησα.. και στη μνήμη.. ανακαλύπτω λοιπόν πως το ενδιαφέρον μου έχει ανανεωθεί και χαίρομαι πολύ για αυτό!!! οπότε και μένω συντονισμένη! :)))
Χαίρομαι που το ξαναανακαλύπτεις! Ελπίζω να βοηθήσω στην διατήρηση του ενδιαφέροντος!
Πω, πω...θα σκάσω! Ποιός είναι από πάνω της;;;;
Αυτό θα το δεις τώρα αμέσως!
Δημοσίευση σχολίου