Ο
πατέρας της στάθηκε μπροτά της με το πόσωπό του κοκκινισμένο από την οργή και
με τη δερμάτινη ζώνη στα χέρια του έτοιμη να καταφέρει το πρώτο χτύπημα. Τον
κοίταξε όπως υψωνόταν από πάνω της,
εκείνη πεσμένη στο δάπεδο κουλουριασμένη σε εμβρυακή στάση προσπαθώντας να
προστατευθεί. Εκείνος με ένα σαδιστικό χαμόγελο δεν τη χτύπησε αλλά είπε:
-Είσαι
νεκρή όπως και' κείνος.
Η
Βερόνικα τινάχθηκε βαριανασαίνοντας. Ανάσανε με ανακούφιση καθώς
συνειδητοποίησε πως βρισκόταν στα χέρια του Μιχάλη.
-Ένα
όνειρο ήταν,της είπε καθησυχαστικά.
Επιβιβάστηκαν
στο τραίνο για τη Θεσσαλονίκη με τη Βερόνικα να σκέφτεται το όνειρο που είχε
πριν λίγο δει. Ενώ ταξίδευαν βόρεια ο Μιχάλης έδωσε μερικές εξηγήσεις στην
αγαπημένη του.
-Ήμουν
στη βόρεια Ελλάδα, είπε, όταν παρατήρησα κάτι τελείως άσχετο. Έναν ιερέα που
έδινε το αριστερό χέρι του για να ασπαστούν οι πιστοί. Στην αρχή νόμιζα πως
ήταν αφηρημένος, άνθρωπος είναι κι αυτός. Μετά όμως παρατήρησα και άλλα
περίεργα. Τελικά ο Ραξής διαπίστωσε πως δεν
ήταν ιερέας και αποκαλύψαμε ένα δίκτυο εμπόρων λευκής σαρκός. Από αυτήν
την υπόθεση επέστρεφα όταν γνωριστήκαμε.
-Και
ο πατέρας μου;
-Είναι
το μεγάλο αφεντικό και όσο ο Ραξής του γκρέμιζε το δίκτυο εκείνος ξέσπαγε σε'
σενα και τη μητέρα σου.
-Εσύ;
Πως εμπλάκηκες στην υπόθεση; Δεν είσαι αστυνομικός.
-Όχι,
καμία σχέση, απλά παρατήρησα κάποια πράγματα και τα είπα στο Ραξή μιας και τον
ξέρω από πιο παλιά. Επέστρεψα μετά στην Αθήνα και συνάντησα εσένα.
-Γι'
αυτό βιαζόσουν να φτάσεις σπίτι σου; Περίμενες νέα;
-Όχι,
περίμενα κάποια κείμενα σχετικά με το λόγο που αρχικά βρέθηκα στα βόρεια και
έχει να κάνει με μια μελέτη μου.
Το
ταξίδι ως τη νύμφη του Θερμαΐκού δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα. Έφτασαν εκεί
το μεσημέρι και αφού γευμάτισαν σε ένα μικρό συνοικιακό εστιατόριο πήραν ένα
ταξί για να τους μεταφέρει στα ΚΤΕΛ για να πάρουν λεωφορείο για τις Σέρρες.
Από' κει πήραν το δρόμο για το Χουμνικό με ταξί.
Το
χωριό που είχε μεγαλώσει η μητέρα της Βερόνικας ήταν ένα μικρό χωριουδάκι στην
άπλα του κάμπου με όμορφα περιποιημένα σπίτια, συνήθως ισόγεια, και στενά
δρομάκια. Το ταξί τους άφησε στην πλατεία του χωριού όπου δέσποζε ένας
τεράστιος πλάτανος. Ο Μιχάλης έβαλε την αγαπημένη του, που την είχε πειράξει το
ταξίδι με το λεωφορείο και μετά το ταξί, να καθήσει στο πεζούλι στη σκιά του
πλατάνου και εκείνος πήγε στο κοντινό καφενεδάκι για να μάθει που βρισκόταν το
σπίτι της Άννας Δράζη.
Δεν
άργησε να το μάθει και επέστρεψε κοντά στη Βερόνικα που τον περίμενε
ακουμπισμένη στον κορμό του αιωνόβιου δένδρου.
-Είσαι
καλύτερα; τη ρώτησε αγγίζοντας απαλά το ιδρωμένο της μέτωπο.
-Κάπως,
είπε η κοπέλα. Βρήκες το σπίτι;
-Ναι,
δεν είναι μακριά.
Ο
Μιχάλης πήρε τη μοναδική αποσκευή τους και κρατώντας από το χέρι τη Βερόνικα
προχώρησε στο κοντινό στενό. Πράγματι το σπίτι δεν ήταν μακριά και δεν άργησαν
να φτάσουν. Η μητέρα της ήταν στον κήπο και η Βερόνικα βλέποντάς την έβγαλε μια
κραυγή και έτρεξε να ριχθεί στην αγκαλιά της. Είχε πονέσει τόσο όταν νόμιζε πως
την έχασε, ήταν το τελευταίο χτύπημα που την είχε ρίξει στη δίνη αυτή που θα
ήταν μοιραία αν ο Μιχάλης δεν είχε βρεθεί στο δρόμο της, και τώρα να την έχει
μπροστά της ζωντανή ήταν μια ξαφνική ευτυχία. Αν και της το είχε πει ο Μιχάλης
το να τη βλέπει ζωντανή ήταν μια χαρά ανώτερη κάθε περιγραφής.
Μάνα
και κόρη έμειναν αγκαλιασμένες για ώρα απολαμβάνοντας που ήταν μαζί, ελεύθερες
να εκφραστούν μακριά από την τυρρανική παρουσία του Μανώλη Στάμου. Μετά η Άννα
κοίταξε τον Μιχάλη και η κόρη της έσπευσε να της τον συστήσει.
Μπήκαν
στον κήπο και μετά προχώρησαν στο σπίτι. Η Άννα τους έβαλε να καθήσουν στην
κουζίνα γύρω από το τραπέζι και προσφέρθηκε να τους βάλει να φάνε.
-Φάγαμε
μαμά, είπε η Βερόνικα.
-Καφέ;
-Κάτσε
μαμά.
Μάνα
και κόρη είχαν πολλά να πουν. Η Βερόνικα άρχισε να της διηγείται όσα είχαν
συμβεί απ' όταν είχαν χωριστεί. Της μίλησε για την απελπισία που την κυρίευσε,
την λανθασμένη της κρίση για το που έπρεπε να καταφύγει, για το δρόμο που πήρε
και το ποιο ολέθριο βήμα ήταν έτοιμη να κάνει όταν συναντήθηκε με τον Μιχάλη.
Της μίλησε για τον αγώνα της για να ξεφύγει από τον εθισμό στα χάπια και το
ποια ήταν τώρα η ζωή της. Είχε αναφέρει τι ένιωθε για το Μιχάλη αλλά είχε
παραλείψει να αποκαλύψει στη μητέρα της ότι ήταν ζευγάρι και μοιράζονταν το
ίδιο κρεβάτι.
-Τώρα
τα ξέρεις όλα μαμά, είπε στο τέλος.
-Πάει
πέρασαν, να σκέφτεσαι το μέλλον μόνο. Πήγαινε τώρα να κάνεις ένα μπανάκι, έχει
ζεστό νερό, να νιώσεις καλύτερα. Εγώ θα ετοιμάσω το μεγάλο δωμάτιο για' σας.
Ο
Μιχάλης είχε διακριτικά αφήσει μόνες τις δυο γυναίκες και είχε βγει έξω. Είχε
καθίσει σε έναν πέτρινο πάγκο αγναντεύοντας τον ήλιο που πήγαινε στη δύση του.
Η Άννα ήρθε και κάθησε δίπλα του. Είπε μόνο μια λέξη αλλά την εννοούσε και
έκλεινε μέσα της όσα ήθελε να πει:
-Ευχαριστώ.
-Δεν
χρειάζεται, έκανα αυτό που έπρεπε.
-Ελάχιστοι
θα το έκαναν, είπε η Αννα. Ο άνδρας μου δεν θα ήταν από αυτούς. Βοηθώντας την
Βερόνικα έκανες έναν επικίνδυνο εχθρό.
-Δεν
με νοιάζει.
Η
Βερόνικα ένιωσε πολύ καλύτερα μετά το μπάνιο. Μπαίνοντας στο δωμάτιο που η
μητέρα της είχε ετοιμάσει διαπίστωσε πως είχε ένα διπλό κρεβάτι. Η Άννα το είχε
στρώσει με τα καλύτερα σεντόνια και σκεπάσματα που διέθετε. Σαν να ήταν το
νυφικό της κρεβάτι.Η κοπέλα έμεινε να το κοιτάζει ενώ η μητέρα της έμπαινε στο
δωμάτιο.
-Μαμά,
η Βερόνικα έδειξε το κρεβάτι, δεν......
-Μου
είπες ότι είστε μαζί, την πρόλαβε η Άννα, αλλά δεν χρειαζόταν να μου πεις
τίποτα άλλο. Η τρυφερότητα ανάμεσά σας είναι η τρυφερότητα δυο αγαπημένων που
έχουν διαβεί μαζί το μονοπάτι του έρωτα. Δεν έχω αντίρρηση. Έλα τώρα ντύσου,
είπαμε με το Μιχάλη να πάμε έξω για φαγητό να γιορτάσουμε την επανένωσή μας.
Λίγα
λεπτά αργότερα άφηναν το σπίτι για να πάνε για φαγητό. Το σκοτάδι που είχε
πέσει δεν τους επέτρεψε να καταλάβουν πως τους παρακολουθούσαν.
2 σχόλια:
το διαβάζω με κομμένη την ανάσα και πάλι!
κι ας είναι η δεύτερη φορά...
μπορώ να πω οτι τώρα μου αρέσει περισσότερο
με έναν άλλο τρόπο
και θυμάσαι; γιατί εγώ θυμάμαι
πόσο πολύ το είχα αγαπήσει από την πρώτη φορά! :)
σε κάθε ένα από τα προηγούμενα κεφάλαια ήθελα να πω
να αυτό είναι το αγαπημένο μου... αυτό είναι το πιο συγκινητικό... το ίδιο φαντάσου θέλω τώρα και για αυτό...
μα δεν μπορώ... πώς μπορώ;
σε ευχαριστώ που το ανεβάζεις και το διαβάζω πάλι κομμάτι κομμάτι... είναι ξεχωριστή και καινούρια η εμπειρία...
και έχει την ίδια δύναμη! μου αρέσει ειλικρινά
και πάρα πολύ αυτή σου η ιστορία!
Καλό βράδυ πενούλα :)
Ναι ξέρω, αυτή η ιστορία έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου.
Ευελπιστώ ότι μια παρόμοια αγάπη θα κερδίσουν και οι επόμενες.
Δημοσίευση σχολίου