Δάκρυα 8

Author: Νυχτερινή Πένα /

Κεφάλαιο 3

-Θα πρέπει να φύγω για λίγες ώρες, είπε ο Μιχάλης στην  Βερόνικα, μπορείς να μείνεις μόνη για λίγο; Αν δεν θες, αν νιώθεις ότι είναι ακόμη νωρίς, δεν θα φύγω.
-Όχι,είπε η κοπέλα, να πας στη δουλειά σου δεν θέλω να είμαι εμπόδιο στη ζωή σου. Έχεις ήδη κάνει πολλά για' μενα.
-Εντάξει, δεν θα αργήσω.
Ο Μιχάλης έδωσε στη Βερόνικα ένα κλειδί και της είπε:
-Κλειδί του σπιτιού,μπορεί να θελήσεις να βγεις έξω.
Τη φίλησε και βγήκε.Η Βερόνικα έμεινε μόνη της για πρώτη φορά εδώ και πολλές μέρες. Δεν την πείραζε όμως, είχε σκεφθεί να κάνει κάτι για να εκφράσει ένα ευχαριστώ στον Μιχάλη.
Όταν εκείνος επέστρεψε βρήκε έτοιμο ένα ρομαντικό δείπνο.Την αγκάλιασε και τη φίλησε συγκινημένος.
-Δεν ήταν ανάγκη, της είπε.
-Ήθελα να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ,είπε η Βερόνικα.Έκανες τόσα για' μένα. Με έκανες ευτυχισμένη.
-Χαίρομαι γι' αυτό,είπε ο Μιχάλης και πρόσθεσε,και έχω να σου πω κάτι που θα σε κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένη.
-Τι;ρώτησε η Βερόνικα,λίγα πράγματα θα μπορούσαν να με κάνουν πιο ευτυχισμένη αυτή τη στιγμή.
-Αυτό που θα σου πω είναι σίγουρα από τα λίγα,είπε ο Μιχάλης με ένα χαμόγελο.Κοίταξε για μια στιγμή την κοπέλα με ένα βλέμμα που φανέρωνε όλα όσα ένιωθε για' κείνη και μετά είπε: Η μητέρα σου είναι ζωντανή, ο πατέρας σου σου είπε ψέμματα.
Η Βερόνικα έμεινε άφωνη αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που της είχε πει. Ύστερα ήρθε η συνειδητοποίηση και τινάχθηκε όρθια από την καρέκλα της κλαίγοντας και γελώντας την ίδια στιγμή.Έκανε το γύρο του τραπεζιού και ρίχθηκε στην αγκαλιά του Μιχάλη, που την κράτησε και χάιδεψε τα μαλλιά της, ψελλίζοντας ευχαριστίες.
-Ξέρω,ξέρω,της είπε τρυφερά,δεν χρειάζεται να πεις τίποτα.
-Πρέπει να πάω να τη δω, είπε η Βερόνικα αφού ηρέμησε λίγο, ξέρεις που βρίσκεται;
-Ναι, έχει εγκατασταθεί σε ένα χωριό του νομού Σερρών, το Χουμνικό.
-Είναι το πατρικό της  εκεί, θα πήγαινε να μείνει εκεί και θα ακολουθούσα και' γω όταν θα έκλεινα τα δεκαοκτώ και θα ήμουν πια ενήλικη. Κάτι που θα γίνει την άλλη εβδομάδα, στις 22 Αυγούστου.
-Δεν μου το είχε πει ότι έχεις γενέθλια,είπε ο Μιχάλης, πάντως είσαι ελεύθερη να πας στη μητέρα σου, δεν νομίζω ότι ο πατέρας σου....
Η Βερόνικα ήξερε τι ήθελε να πει, όπως φαινόταν ο πατέρας της δεν ενδιαφερόταν καθόλου για εκείνη αλλά όπως πάντα απέφευγε να της επισημαίνει πράγματα που θα την πονούσαν.
-Θα έρθεις μαζί μου;
-Αν θέλεις.Θα πάρουμε αεροπλάνο για τη Θεσσαλονίκη και μετά ένα ταξί από' κει για το χωριό,είπε ο Μιχάλης αλλά η Βερόνικα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.
-Δεν μπορώ να ταξιδέψω με αεροπλάνο,δεν έχω ταυτότητα.
-Θα πρέπει να το φροντίσουμε,είπε ατάραχος ο Μιχάλης.Λοιπόν είναι αργά και αύριο θα ξυπνήσω νωρίς,,έχω να κανονίσω κάποια πράγματα όπως και το θέμα της ταυτότητας.
-Θα κάνω ένα μπανάκι και θα έρθω και' γω.
Κάτω από το ντουζ η Βερόνικα αναλογιζόταν πως είχε αλλάξει η ζωή της,είχε ζήσει στην κόλαση ως που να συναντήσει τον Μιχάλη που την οδήγησε στον παράδεισο εξακολουθώντας να μην ζητάει κανένα αντάλλαγμα.Ή ίσως είχε βρει εκείνο που ζητούσε στη σχέση τους, την αγαπούσε και ήξερε πως και εκείνη τον αγαπούσε.
Βγήκε από το μπάνιο τυλιγμένη σε ένα μπουρνούζι και πήγε στο υπνοδωμάτιο όπου βρήκε τον Μιχάλη ξαπλωμένο. Εκείνος είχε κλείσει τα μάτια του μα δεν κοιμόταν, είχε δίπλα του το τηλέφωνο,τον είχε ακούσει να μιλάει με κάποιον ενώ εκείνη έκανε μπάνιο
Χώθηκε δίπλα του στο κρεβάτι γυμνή όπως είχε βγει από το μπάνιο και τον αγκάλιασε. Τον φίλησε στο μάγουλο στην άκρη των χειλιών.
-Είσαι τόσο δροσερή,είπε ο Μιχάλης ανοίγοντας τα μάτια του και παίρνοντας την στα χέρια του.
Φιλήθηκαν και μετά παραδόθηκαν σε αυτό που ένιωθαν.Έκαναν έρωτα με τρυφερότητα αλλά και πάθος και αποκοιμήθηκαν αγκαλιασμένοι. Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου η Βερόνικα έπιασε τον εαυτό της να σκέφτεται πως θα ήθελε να ζήσει τη ζωή της με τον άνδρα που ακόμα και κοιμισμένος την κρατούσε τόσο τρυφερά στην αγκαλιά του και να γίνει μητέρα από' κείνον.Αποκοιμήθηκε ονειρευόμενη μια μεγάλη οικογένεια.

Ο Γιώργος πέταξε το αποτσίγαρό του στο χώμα καθώς ένας νέος άνδρας τον πλησίαζε και έκανε νόημα στους  φίλους του να σκορπίσουν αλλά να μην απομακρυνθούν. Κοίταξε το νεαρό με το συνηθισμένο παρουσιαστικό και το αποφασιστικό βλέμμα, δεν έμοιαζε με μπάτσο αλλά έπρεπε να είναι προσεκτικός. Δεν φαινόταν οπλισμένος ή καλωδιωμένος παρότι είχε το ένα χέρι του στην τσέπη. Έφτασε κοντά του και τον κοίταξε με περιφρόνηση όπως κατάλαβε ο κακοποιός νεαρός.
-Είσαι ο Γιώργος; είπε ο άλλος.
-Κι αν είμαι;
-Με στέλνει η Βερόνικα Στάμου, είπε ο άνδρας που δεν ήταν άλλος από το Μιχάλη. Έχεις από εκείνα τα χάπια;
-Ναι, είπε ο Γιώργος χαρούμενος που επρόκειτο για πελάτη, αλλά κοστίζουν. Δέκα.
-Όσα και τα χρόνια που θα περάσεις στη φυλακή, είπε ο Μιχάλης, για εμπορία ναρκωτικών.
Πέρασε αμέσως στη επίθεση πριν ο άλλος προλάβει να αντιδράσει. Έριξε μια γροθιά στον Γιώργο που τον τίναξε πίσω και μια δεύτερη που τον σώριασε στο χώμα. Οι σύντροφοι του νεαρού κακοποιού δεν πρόλαβαν να επέμβουν καθώς βρέθηκαν κυκλωμένοι από αστυνομικούς που άρχισαν να τους περνάνε χειροπέδες ενώ ένας άνδρας με κουστούμι και ένα πιστόλι στη μέση του περασμένο στη ζώνη του πλησίαζε το Μιχάλη.
-Πως το ήξερες; ρώτησε.
-Δεν θα σου πω, αυτή ήταν η συμφωνία.
-Έστω, χαμογέλασε ο επιθεωρητής Νικόλαος Ραξής. Αλλά έχω την απορία. Με κάποιο τρόπο καταφέρνεις πάντα να βρίσκεσαι στο δρόμο μου.
-Τριγυρίζω πολύ και ενώ δεν είμαι παρατηρητικός προσέχω τα πλέον απροσδόκητα πράγματα. Τι θα γίνει τώρα;
-Αυτός εδώ θα ομολογήσει και θα καταφέρουμε να εξαρθρώσουμε κάποιο κύκλωμα. Το ξέρεις και' συ, ο αγώνας εναντίον αυτών των κυκλωμάτων είναι σαν να πολεμάς τη Λερναία Ύδρα, κάθε κεφάλι που κόβεις το αντικαθιστούν δυο. Τουλάχιστον σώζουμε κάποιους νέους με κάθε κύκλωμα που σταματάμε.
-Με το άλλο θέμα;
-Έδωσα σήμα για την ταυτότητα, θα μείνει καταχωρημένη κανά δυο μέρες σαν χαμένη και μετά θα μου δώσεις τα στοιχεία και τη φωτογραφία για τη νέα ταυτότητα.
-Εντάξει τότε, να σε αφήσω στη δουλειά σου. Κάνε τον να ομολογήσει Νίκο.

-Να είσαι σίγουρος, θα ομολογήσει, δεν σιχαίνομαι τίποτα περισσότερο από τα καθάρματα που κάνουν τα σχολεία χώρο δράσης τους.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου