Νυχτερινή Πένα

   Πλησίαζαν οι γιορτές και ο χειμώνας είχε πλέον εγκατασταθεί για τα καλά με καταιγίδες και χιόνια. Η ζωή μας συνεχιζόταν με τον ίδιο ρυθμό και τρόπο, όσο δεν μελετούσα έγραφα. Η Κατερίνα όταν δεν διάβαζε ερχόταν να καθίσει κοντά μου. Πολλές φορές χωρίς να μιλάμε. Απλά καθόταν στο κρεβάτι κοντά μου.

   Ένα μεσημέρι επιστρέφοντας από τη σχολή, μια μέρα που εκείνη δεν είχε μάθημα και δεν είχε ανέβει, τη βρήκα μαζί με μια γυναίκα μιας κάποιας ηλικίας να κάθονται στην κουζίνα. Μόλις μπήκα η Κατερίνα τινάχθηκε όρθια και μου σύστησε, εμφανώς ταραγμένη, τη μητέρα της. Εκείνη, μια γυναίκα γύρω στα εξήντα με πρόσωπο που μαρτυρούσε πως είχε περάσει πολλά, με κοίταξε εξεταστικά.

   -Πως δέχθηκες να συζείς με κάποια έγκυο από άλλων άνδρα; Η υπόληψη δεν έχει μάλλον και πολλή σημασία για' σενα.

   -Περισσότερο θα κηλιδωνόταν αν άφηνα μια έγκυο στο δρόμο, απάντησα.

   -Και συζείς μαζί της;

   -Έχει δικό της δωμάτιο. Απλά συγκατοικούμε.

   Η γυναίκα κούνησε το κεφάλι της. Τις άφησα και πήγα στο δωμάτιό μου, δεν ήθελα να φέρω σε δύσκολη θέση την Κατερίνα. Όταν έφυγε η μητέρα της δεν έδωσα συνέχεια στο περιστατικό αν και ήμουν περίεργος γιατί είχε έρθει.

   Έμαθα την άλλη μέρα. Η μητέρα της επέστρεψε με έναν μεγαλόσωμο βλοσυρό άνδρα που ήταν ο πατέρας της. Τους άφησα να τα πουν στην κουζίνα και πήγα στο δωμάτιό μου. Έλπιζα να τα βρουν. Η Κατερίνα υπέφερε από την έλλειψη επικοινωνίας με την οικογένειά της.

   Η πόρτα άνοιξε πίσω μου και άκουσα βήματα αλλά δεν άφησα το κομμάτι που έγραφα. Η Κατερίνα ήξερε τις συνήθειές μου και θα καθόταν απλά ως που να τελειώσω στο κρεβάτι. Αλλά δεν ήταν η Κατερίνα.

   -Είσαι λοιπόν τόσο υπεράνω ώστε να βοηθάς την κόρη μου χωρίς αντάλλαγμα; είπε μια βαριά φωνή.

   Γύρισα και κοίταξα τον πατέρα της Κατερίνας.

   -Ναι, είπα. Δεν την πετώ στο δρόμο για να μην χαλάσω το όνομά μου.

   Μια λάμψη θυμού άστραψε στα μάτια του και ετοιμάστηκα για σύγκρουση αλλά εκείνος δεν έδωσε συνέχεια.

   -Τη νοιάζεσαι τόσο ώστε να σώσεις τα προσχήματα;

   -Δηλαδή;

   -Αύριο κλείνει η σχολή. Έλα μαζί της στο χωριό. Θα σε παρουσιάσουμε σαν τον μνηστήρα της και πατέρα του παιδιού. Μετά από τις γιορτές επιστρέφετε εδώ και τέλος. Ένας χωρισμός δεν είναι ντροπή.

   -Ενώ να μείνει έγκυος έτσι είναι ε; είπα με αηδία. Δεν λέω ότι δεν έκανε λάθος αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταδικαστεί. Είναι πολύ γενναία που το κράτησε.

   -Θα το κάνεις; Πόσα θέλεις;

   Πρέπει το βλέμμα μου να είχε κάτι το τρομερό γιατί πισωπάτησε.

   -Δεν χρειάζομαι χρήματα.

   -Πόσα; ρώτησε ο πατέρας της νομίζοντας ότι ήθελα να ανεβάσω το ποσό.

   -Είπα ότι δεν χρειάζομαι χρήματα. Θα το κάνω για το καλό της, για να την δεχθείτε πίσω στην οικογένεια που τόσο πολύ το επιθυμεί.

   -Πολύ ωραία.

   Βγήκε από το δωμάτιο και εγώ κάθισα στο κρεβάτι μου, ήξερα από παλιά την υποκριτική κοινωνία της επαρχίας αλλά αυτό ξεπερνούσε και τη δική μου φαντασία. Η πόρτα άνοιξε ξανά και αυτήν την φορά ήταν η Κατερίνα.

   -Δέχθηκες την πρόταση; ρώτησε με δυστυχισμένο ύφος.

   -Ναι, είπα. Δεν ήθελες.

   Ξέσπασε σε λυγμούς που έκαναν το σώμα της να τραντάζεται. Πλησίασα και έβαλα τα χέρια μου στους ώμους της.

   -Αν θες να αρνηθώ, θα αρνηθώ, είπα ήσυχα.

   -Όχι......... Δεν καταλαβαίνεις...... Με τον τρόπο αυτό η οικογένειά μου με δέχεται πίσω..... Αλλά δεν μπορώ να ζητήσω κάτι τέτοιο..........

   -Ησύχασε Κατερίνα, είπα, θα το κάνω για' σενα.

   Θα ζούσα να το μετανιώσω.