Το τζιπ του στρατού βαμμένο με τα κλασσικά χρώματα παραλλαγής κατηφόριζε το στενό μονοπάτι προς το μικρό φυλάκιο κλυδωνιζόμενο. Ο οδηγός και ο συνοδός υπαξιωματικός είχαν κάνει πολλές φορές τη διαδρομή και δεν την πρόσεχαν ούτε τη θεωρούσαν κάτι το ιδιαίτερο. Οι δυο επιβάτες πίσω όμως είχαν άλλη άποψη καθώς τραντάζονταν για τα καλά και κρατιόνταν για να μην πέσουν ο ένας πάνω στον άλλο και γίνουν ένα κουβάρι με τα σακίδια και τα όπλα τους.
Καθώς το τζιπ έφτανε στα μισά περίπου της ρεματιάς της οποίας την μια όχθη κατέβαινε μπορούσαν να δουν την πυκνή βλάστηση γύρω τους, αληθινό δάσος. δεν ήταν περίεργο, η Σάμος φημίζεται για την πλούσια βλάστησή της, και εδώ στη δυτική μεριά του νησιού αυτό ήταν το πιο έντονο χαρακτηριστικό του περιβάλλοντος.
Η μπάρα που έφραζε το δρόμο φάνηκε μπροστά τους και ο σκοπός έσπευσε να την ανοίξει. Το τζιπ σταμάτησε σε ένα σχετικά επίπεδο ξέφωτο όπου ήταν χτισμένο το φυλάκιο. Οι δυο επιβάτες βιάστηκαν να κατέβουν και τεντώθηκαν να ξεπιαστούν. Το φυλάκιο αποτελείτο από ένα μικρό τετράγωνο κτίσμα που ήταν κοιτώνας για την εξαμελή φρουρά και ένα δεύτερο μακρόστενο με τους χώρους υγιεινής. Πιο χαμηλά στη ρεματιά βρίσκονταν οι αποθήκες πολεμικού υλικού για τη φύλαξη των οποίων είχε δημιουργηθεί εδώ το φυλάκιο.
Ο λοχίας πεζικού Ρωμανός Κομνηνός τεντώθηκε να ξεμουδιάσει μετά τη διαδρομή με το τζιπ. Με ύψος πάνω από 1,85 και μεγαλόσωμος δεν βολευόταν εύκολα στο πίσω μέρος αυτοκινήτων ειδικά των μικρών τζιπ του στρατού. Παρακολούθησε τους άνδρες της φρουράς να ξεφορτώνουν τα εφόδια που είχε φέρει το τζιπ, τρόφιμα κυρίως. Ευτυχώς δεν είχαν στριμωχτεί και αυτά στο πίσω μέρος του τζιπ αλλά είχα φορτωθεί σε ένα επιπλέον τρέιλερ. Δίπλα του στάθηκε ο συνταξιδιώτης του. Επίσης γεροδεμένος αλλά όχι το ίδιο ψηλός ο φίλος του που άκουγε στο όνομα Μάρκος Διγέρης ανήκε μέχρι πρόσφατα στους καταδρομείς αλλά ένα ατύχημα είχε θέσει τέλος σε αυτή τη σταδιοδρομία.
-Ησυχία θα έχει εδώ, είπε με τη βαθιά φωνή του.
-Ναι, σχεδόν διακοπές, είπε ο Ρωμανός.
Ένας στρατιώτης φόρτωσε στο τζιπ τα πράγματά του.
-Ένας θα φύγει; Θα αυξηθεί η φρουρά;
-Ο προηγούμενος επικεφαλής έφυγε το πρωί, είπε ένας άνδρας πλησιάζοντας. Είχε το ίδιο σχεδόν ύψος με τον Ρωμανό αλλά δεν ήταν το ίδιο γεροδεμένος. Είχε καστανά μαλλιά που ήταν λίγο παραπάνω από χνούδι στο κεφάλι του που είχε προφανώς ξυρίσει, και γαλανά μάτια. Στη στολή του έφερε διακριτικά λοχία.
-Εγώ ήμουν επικεφαλής ως που να έρθεις εσύ και με χαρά θα σου παραδώσω. Με λένε Μιχάλη, αυτοί είναι ο Δημήτρης, ο Παύλος και ο Λεωνίδας. Επώνυμα θα μάθεις με τον καιρό.
Ο Ρωμανός χαμογέλασε με την αμεσότητα του ομοβάθμου του που γρήγορα τον κατατόπισε στα του φυλακίου και του έδειξε τους χώρους.
-Ο δρόμος που οδηγεί; ρώτησε ο Ρωμανός δείχνοντας το χωματόδρομο που αφού περνούσε ανάμεσα στα κτίρια του φυλακίου κατέβαινε μέσα στη ρεματιά.
-Οδηγούσε.
-Και τώρα όχι;
-Όχι, οδηγεί στο χωριό αλλά το έχουν εγκαταλείψει. Είναι ερημωμένο. Δυο τρία εξοχικά μόνο κατοικούνται.
-Και αυτοί περνάνε από' δω;
-Ναι. Σπάνια, τρεις μήνες δεν έχω δει κανέναν.
-Είσαι εδώ τρεις μήνες;
-Ναι.
-Ο κανονισμός λέει όχι παραπάνω από δεκαπέντε μέρες για λόγους ηθικού.
-Αυτός αγαπάει την ησυχία και την ερημιά, είπε ο Παύλος, βιβλία να έχει και όλα καλά.
Ο Μιχάλης γέλασε.
-Ένοχος κατά το κατηγορητήριο.
Ο Ρωμανός κατάλαβε ότι οι τέσσερις άνδρες που είχε βρει εδώ είχαν στενή φιλία μεταξύ τους και το κλίμα ήταν πολύ καλό. Έλπιζε πως θα εντασσόταν και αυτός με το Μάρκο αρμονικά σε αυτήν την παρέα.
Καθώς το σούρουπο έπεφτε, λίγο πιο πρώιμα καθώς η ρεματιά με την πυκνή βλάστηση έκοβε το φως, ο Ρωμανός πλησίασε το Μιχάλη που καθισμένος σε ένα πεζούλι διάβαζε ένα βιβλίο. Κοίταξε πάνω από τον ώμο του περιμένοντας να δει κάποιο αστυνομικό τσέπης από αυτά που διαβάζει κανείς ίσα για να περάσει η ώρα αλλά έπεσε έξω. Διάβασε:
Τis all a checquer board of nights and days
Where Destiny with Men for pieces plays;
Hither and thither moves, and mates and slays
And one by one back in the closet lays.
And one by one back in the closet lays.
-Τι είναι; Μελαγχολικό.
-Ομάρ Καγιάμ, κάτι που γράφτηκε πριν από εννέα σχεδόν αιώνες και όμως τόσο αληθινό, απάντησε εκείνος σηκώνοντας το βλέμμα του από το βιβλίο του.
-Ναι όντως. Θέλω να ρίξω μια ματιά στο χωριό, μου κίνησες την περιέργεια.
-Εντάξει πήγαινε, εγώ δεν θα βγω ούτως ή άλλως οπότε δεν υπάρχει θέμα.
Ο Ρωμανός κατηφόρισε το χωματόδρομο που έκανε το γύρο των κτισμάτων του φυλακίου πριν περάσει ανάμεσα στις αποθήκες και συνεχίσει στο πλάι της ρεματιάς. Ήταν απολαυστικό να περπατάει στο δρόμο κάτω από τα δένδρα και αναπνέοντας τον αέρα νοτισμένο από τόσες διαφορετικές ευωδίες.
Έφτασε γρήγορα στο χωριό και ανακάλυψε πως ο Μιχάλης ήταν ακριβής στην περιγραφή του, τα μικρά σπιτάκια με τους ασπρισμένους τοίχους και τα κεραμίδια έστεκαν παρατημένα με το χρόνο να επιβάλλει πάνω τους το αδυσώπητο τίμημά του. Περπάτησε στο χορταριασμένο λιθόστρωτο ως την κάποτε πλατεία του χωριού όπου δέσποζε ένας τεράστιος πλάτανος. Στο πεζούλι κάτω από τη βαθιά σκιά του καθόταν μια κοπέλα. Είχε μακριά μαύρα μαλλιά που ανεμιζαν στο αεράκι και λευκό δέρμα που έκανε αντίθεση με αυτά. κοίταξε καθώς την πλησίαζε, κάπως αγέρωχα, αυστηρά. Στάθηκε σε μια απόσταση και την καλησπέρισε.
-Καλησπέρα, απάντησε εκείνη. Έρχεσαι από το φυλάκιο προφανώς.
-Ναι, μένετε εδώ;
Ένιωσε πιο έντονο το κρύο ξαφνικά παρότι ο ήλιος δεν είχε δύσει.
-Εδώ μένω. Πάντα.
Ο Ρωμανός αναρωτήθηκε αν ο Μιχάλης είχε κάνει λάθος και έμεναν κάποιοι εδώ.
-Είναι ωραία, είπε.
-Ναι, είναι. Ή ήταν μάλλον. Πριν από το αίμα.
Ο Ρωμανός την κοίταξε ξαφνιασμένος. Αίμα; Τι εννοούσε; Δεν πρόλαβε να ρωτήσει τίποτα καθώς χτύπησε το κινητό του. Το σήκωσε.
-Έλα πίσω, είπε ο Μάρκος, μας ενημέρωσαν ότι βγήκε βόλτα ο μεγάλος.
-Έγινε.
Έκλεισε το κινητό και στράφηκε στην κοπέλα που δεν ήταν πια εκεί και δεν την έβλεπε ποθενά. Τρέχοντας είχε φύγει; Και πως δεν την είχε ακούσει; Ακόμα απορημένος επέστρεψε στο φυλάκιο.
6 σχόλια:
υπεροχη ιστορια..
καλησπερες
τέλειο!!!!
ανυπομονω για την συνεχεια!!
Καλησπέρα laplace. Ευχαριστώ.
Ευχαριστώ next day, υπόσχομαι σύντομα τη συνέχεια.
Πολύ καλό είδικά αν ισχύει αυτό που φαντάζομαι!
Και ο Μιχάλης έχει πράσινα μάτια, όχι μπλέ! Για τον Ρωμανό ασχολίαστο :Ρ
Φανταστική περιγραφή, με έβαλες αμέσως στο κλίμα... Περιμένω με αγωνία την συνέχεια :)
Αμρικλάνε γιατί πράσινα μάτια; Για το Ρωμανό στο μέλλον θα δούμε.
Raven ευχαριστώ, συνέχεια όσο σύντομα μου επιτρέψουν οι υποχρεώσεις, συγγραφικές και μη.
Δημοσίευση σχολίου