Νυχτερινή Πένα

   Ξύπνησα από το πρωινό φως που με έλουζε. Ένιωθα γαληνεμένος, μια αίσθηση πληρότητας που είχα πολύ σπάνια στο παρελθόν αισθανθεί. Άφησα για λίγο το φως του ήλιου να με λούσει με τη θαλπωρή του ενώ ένιωθα στο πλάι μου το ζεστό σώμα της Κατερίνας. Την κοίταξα, είχε ήδη ξυπνήσει και απλά έμενε στο πλευρό μου απολαμβάνοντας τη γαλήνη του πρωινού.

   -Πες μου πως δεν ονειρεύομαι, είπε με τα μάτια κλειστά.

   -Όχι, δεν ονειρεύεσαι.

   Χάιδεψα τα μαλλιά της, ενώ κοίταζα το πρόσωπό της.

   -Όταν σε είδα για πρώτη φορά ξέρεις τι σκέφτηκα; Ότι ήσουν πολύ διαφορετικός από το Δημήτρη και ήταν πολύ παράξενο που μένατε μαζί. Μου φάνηκε ότι θα μπορούσε να πέσει το σπίτι και να μην το καταλάβεις έτσι αφοσιωμένος όπως ήσουν στη μελέτη σου.

   -Δεν είναι εύκολο να με αποσπάσει κάτι.

   -Τώρα πια το ξέρω.

   Μετακίνησε το κεφάλι της στο στέρνο μου. Άφησε έναν αναστεναγμό.

   -Είσαι τόσο ζεστός, όσο ζεστή είναι και η καρδιά σου. Ευχαριστώ που έμεινες μαζί μου, όταν ο Δημήτρης σηκώθηκε από το κρεβάτι αφού είχαμε κάνει έρωτα ένιωσα...... φτηνή. Σαν να ήμουν...

   Τη διέκοψα με ένα χάδι στα μαλλιά της.

   -Μην το σκέφτεσαι, κάνεις κακό σε' σενα και δεν το αξίζει.

   -Ναι.... Νιώθω το μωρό.

   Έβαλε το χέρι της στην κοιλιά της. Ένα γλυκό χαμόγελο ευτυχίας φάνηκε στα χείλη της καθώς ένιωθε την κίνηση της νέας ζωής που μεγάλωνε μέσα της.

   -Το παιδί μου, ψιθύρισε εκστατικά. Δεν έχει σημασία που δεν το θέλει ο πατέρας του εγώ θα το αγαπώ σαν τη ζωή μου. Μακάρι να είχε πατέρα κάποιον σαν εσένα.

   Η τελευταία αυτή φράση αντήχησε στα αυτιά μου με τη βαρύτητα του πεπρωμένου, αυτό δεν σκεφτόμουν τις τελευταίες ώρες;

   -Θα το ήθελες; ρώτησα.

   Με κοίταξε αβέβαια.

   -Ναι.... αλλά που να βρεθεί....

   -Κατερίνα θέλεις να γίνεις γυναίκα μου; είπα.

   Έμεινε άφωνη. Την ένιωσα να ριγεί και μετά ξέσπασε σε δάκρυα. Σάστισα από την αντίδρασή της και δεν ήξερα τι να κάνω ως τη στιγμή που ψιθύρισε:

   -Το θέλω όσο τίποτα άλλο.

   Μια περίεργη θέρμη ζέστανε το σώμα μου, κράτησα την Κατερίνα στην αγκαλιά μου. Είχα πλέον μια οικογένεια. Η Κατερίνα με φίλησε.

   -Σ' αγαπώ, είπε, σ' αγαπούσα από τη μέρα που έβαλες τον εαυτό σου μπροστά μου για να μη με χτυπήσει ο Δημήτρης. Από τότε που μένω εδώ ονειρεύομαι να είμαι μαζί σου αλλά δεν τολμούσα να ελπίσω στην κατάστασή μου.

   -Αξίζεις να σε αγαπάνε Κατερίνα, είπα.

   -Μη με αφήσεις σε παρακαλώ.

   -Ποτέ, υποσχέθηκα.

   Η ζωή μας πήρε μια διαφορετική τροπή από εκείνη τη μέρα και μετά. Η Κατερίνα κοιμόταν πλέον κοντά μου και την παρουσίαζα σε όλους σαν μνηστή μου. Αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια για την κοινή ζωή μας. Να ονειρευόμαστε μια μεγάλη οικογένεια με πολλά παιδιά, είχαμε αποφασίσει ότι και το παιδί που τώρα κυοφορούσε δεν θα μάθαινε ότι δεν είμαι ο αληθινός πατέρας του.

   Συνεχίσαμε να πηγαίνουμε κανονικά στη σχολή και η Κατερίνα ετοιμαζόταν για την εξεταστική μιας και την καλοκαιρινή δεν θα την έδινε, θα ήταν λεχώνα. Έλαμπε από ευτυχία κάτι που έκανε το Δημήτρη να χολώνει. Η Κατερίνα δεν έκρυβε την αγάπη της για' μενα και όλοι υπέθεταν ότι το μωρό ήταν δικό μου, δεν μπορούσε πια να την κατηγορεί για τίποτα,

   Είμασταν πολύ ευτυχισμένοι, και εγώ που τόσο είχα ενστερνιστεί τη ζωή του λογίου ήμουν επιτέλους ασφαλής στη γνώση ότι είχα βρει τη σύντροφό μου.

   Αλλά δεν κράτησε για πολύ.