Νυχτερινή Πένα

   Το ξημέρωμα τους βρήκε στον εσωτερικό κόλπο του μικρού νησιού Λαχούρι ονομαζόμενου έτσι από το σχήμα που είχε. Οι Ιππότες αποβιβάστηκαν, ελευθέρωσαν τα άλογά τους για να ξεκουραστούν και φρόντισαν να κάνουν και εκείνοι το ίδιο. Το πλοίο ήταν καλά κρυμμένο και είχαν ταξιδέψει μερικές ώρες προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που ο Ίριαν είχε δηλώσει ότι θα έπαιρναν και που ήταν η αναμενόμενη.
   Η Έλισεθ ήταν πολύ χαρούμενη που μπορούσε να τρέξει ξέννοιαστη στη λευκή άμμο της παραλίας του νησιού, και να βρέξει τα πόδια της στο δροσερό νερό που έσκαγε με ήσυχο παφλασμό στην ακτή.
   Η Ρουθ κάθισε στη σκιά ενός βράχου και παρακολουθούσε την μικρή της προστατευόμενη να γελάει έχοντας σηκώσει το φόρεμά της στα γόνατα για να μη βραχεί. Πρόσεξε τον Ορθ, ο Ιππότης παρακολουθούσε το κοριτσάκι με τα χέρια διπλωμένα στο στήθος έτοιμος να δράσει στην εμφάνιση προβλήματος.
   Αναζήτησε με το βλέμμα της το Φένορ. Η πρώτη έννοια του ήταν να θάψουν με τις πρέπουσες τιμές τους δυο συμπολεμιστές τους που είχαν υποκύψει στα τραύματά τους. Ο ένας ήταν που είχε τραυματιστεί στη μάχη οπισθοφυλακής που είχε δώσει ο Φένορ όταν είχε μείνει πίσω. Ο άλλος είχε χτυπηθεί κατά την έξοδο από το κάστρο. Μετά την ταφή είχε συγκεντρώσει όλους τους Ιππότες και τους είχε μιλήσει. Είχαν καταστρώσει τα σχέδιά τους και μετά τους είχε αφήσει να ξεκουραστούν. Ο ίδιος δεν είχε ωστόσο δείξει την πρόθεση να τους μιμηθεί. Παρέμενε χαμένος σε περισυλλογή ατενίζοντας τη θάλασσα.
   Η Ρουθ ξεχάστηκε κοιτώντας τον και σχεδόν τρόμαξε όταν ήρθε δίπλα της η Βλανδίνα λέγοντας:
   -Τον αγαπάς έτσι;
   -Ε...... η Ρουθ κοκκίνισε ενώ η θαλασσοπόρος αδερφή του Ίριαν καθόταν δίπλα της με τα πόδια διπλωμένα κάτω από το σώμα της σε μια στάση συνηθισμένη στους ναυτικούς. 
   -Δεν θα με ξάφνιαζε αυτό να ξέρεις, συνέχισε και σίγουρα δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι.
   Η Ρουθ χαμογέλασε παρότι είχε κοκκινίσει. Κρίμα που δεν ήταν στον ήλιο να μπορεί να το αποδώσει σε αυτόν.
   -Γιατί δεν θα σε ξάφνιαζε; ρώτησε τελικά και μετανιώνοντας την ίδια στιγμή.
   -Έχω αποκοιμηθεί αμέτρητα βράδια στην αγκαλιά του Φένορ, είπε η Βλανδίνα, οπότε σε καταλαβαίνω απόλυτα. Είναι ευγενικός, σου δίνει μια αίσθηση σιγουριάς.
   Η Ρουθ ένιωσε να παγώνει παρόλο που η μέρα ήταν ζεστή. Κοίταξε τη Βλανδίνα, ναι αυτή η κοπέλα ταίριαζε σε έναν πολεμιστή.
   -Είσαστε καιρό μαζί; ρώτησε και μίσησε το τρέμουλο στη φωνή της.
   -Μαζί; όχι, δεν είμαστε μαζί. Με παρεξήγησες.
   -Τι εννοούσες τότε; ρώτησε η Ρουθ μην τολμώντας να ελπίσει και κρατώντας το βλέμμα της στην Έλισεθ, που πρόσφερε ένα κρίνο του νερού στον Ορθ, για να μην προδώσει την ταραχή της.
   -Μετά τον Ίριαν η μητέρα είχε δυο αποβολές, άργησα να γεννηθώ εγώ. Είμαι δέκα χρόνια πιο μικρή.  Όταν ήμουν κοριτσάκι ο Ίριαν και ο Φένορ ήταν ήδη δόκιμοι. Μου αρεσε να κάθομαι και να τους ακούω να μιλάνε για όσα ονειρεύονταν να κάνουν. Μου άρεσε να με παίρνουν αγκαλιά και να αποκοιμιέμαι εκεί.
   -Α κατάλαβα.
   -Ενήλικη το έκανα μια φορά μόνο, αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά του τη νύχτα που πέθανε η μητέρα μου. Οπότε καταλαβαίνω πως νιώθεις για εκείνον. Και κάνεις πολύ καλά, μόνο να του το πεις.
   -Γιατί;
   -Γιατί αυτό που πάνε να κάνουν είναι επικίνδυνο και ίσως δε βγουν όλοι ζωντανοί.
Η Βλανδίνα σηκώθηκε, μετά κοίταξε τη Ρουθ.
   -Τον αγαπάς; Έτσι δεν είναι;
   -Ναι, ψιθύρισε η Ρουθ ομολογώντας την αλήθεια στον εαυτό της αλλά και στην κοπέλα μπροστά της.
   -Κάνε τον ευτυχισμένο τότε, είπε η Βλανδίνα, το αξίζει.
   Απομακρύνθηκε και η Ρουθ χάθηκε σε σκέψεις κοιτώντας πάλι την Έλισεθ. Πόσο θα ήθελε να γίνει και η ίδια μητέρα. Βήματα διέκοψαν τις σκέψεις της. Σήκωσε το κεφάλι για να δει τον Φένορ να κάθεται κοντά της σε ένα βράχο.
   -Είσαι καλά; τη ρώτησε.
   -Ναι, μιλούσα με τη Βλανδίνα
   -Είναι μια πολλή καλή κοπέλα, την ξέρω από όταν ήταν σαν την Έλισεθ.
   Η καρδιά της Ρουθ σφίχτηκε. Τι θα άκουγε;

    Η Ετάνια τίναξε τα μαλλιά της στέλνοντας γύρω μια μικρή βροχή από στάλες νερού, όπου τις έπιασε το φως του ήλιου έγινν μικρές πολύχρωμες σφαίρες. Η κοπέλα χαμογέλασε και έπιασε να σκουπίζει με προσοχή τα μαλλιά της. Μετά από όσα είχαν γίνει στο κάστρο χρειαζόταν ένα μπάνιο και ευτυχώς για εκείνη υπήρχε μια μικρή λίμνη στο νησί λίγο πιο μέσα από την ακτή. Το νερό πάνω στο δέρμα της ήταν υπέροχη αίσθηση, καθαρίστηκε από το αίμα της λαίδης Μόρι και έμεινε στο νερό ως που να φύγει από πάνω της η μυρωδιά του ναρκωτικού φίλτρου.
   Αναστέναξε με ευχαρίστηση και την επόμενη στιγμή άκουσε έναν ήχο πίσω της και στράφηκε αρπάζοντας το μανδύα της για να καλύψει το σώμα της. Ο Ίριαν βγήκε από την πυκνή βλάστηση με τα δυο όπλα του έτοιμα.
   -Να πάρει! είπε βλέποντας την. Και νόμιζα ότι ίσως υπήρχε εχθρός.
   Έστρεψε αλλού ευγενικά το βλέμμα του για να ντυθεί η κοπέλα αν και πλέον είχε δει το σώμα της κάτω από το μανδύα.
   -Που πήγαινες;
   -Είδα έναν θόλο από την ακτή και θέλω να δω τι είναι, Μπορείς να έρθεις μαζί μου αν θέλεις.
   Η Ετάνια τον ακολούθησε χωρίς να περιμένει να της το ξαναπεί.
   -Συγνώμη για πριν, της είπε.
   -Δεκτή, είπε μεγαλόψυχα η Ετάνια. Δεν είμαι μια από τις ζηλόφθονες αρχαίες θεές που τύφλωναν όποιον είχε την ατυχία να τις δει γυμνές.
   -Αν και αναμφίβολα το ίδιο όμορφη, είπε ο Ίριαν φέρνοντάς της ένα απαλό κόκκινο στα χλωμά της μάγουλα. Ένιωσε μια ζεστασιά που δεν είχε ξανανιώσει.
   -Σου χρωστάω τη ζωή μου, είπε για να αλλάξει θέμα, αν είχα πέσει στο νερό θα είχα πνιγεί.
   Ο Ίριαν χαμογέλασε με ένα λοξό χαμόγελο.
   -Ακόμα σου χρωστώ, με έχεις σώσει δυο φορές.
   Η Ετάνια χαμογέλασε, κάτι την έκανε να νιώθει διαφορετικά κοντά στον άνδρα αυτό. Ήθελε να μιλήσει κι' άλλο μαζί του, να γελάσει... Ήταν κάτι πρωτόγνωρο.
   Βγήκαν σε ένα ξέφωτο όπου υψωνόταν ένα απλό και απέριττο τετράγωνο κτίσμα με ένα θόλο να το στεγάζει. Ο Ιππότης προχώρησε με τα όπλα του ανα χείρας με την Ετάνια να ακολουθεί. Περάσανε την ανοιχτή είσοδο και βρεθήκανε σε ένα δροσερό σκοτάδι από το οποίο μια γλυκειά φωνή τους υποδέκτηκε:
   -Ίριαν του Μάκασορ και Ετάνια του Δρικλ. Σας περιμενα πολύ καιρό, αιώνες για να πούμε την αλήθεια.