Νυχτερινή Πένα

   -Την αγαπάς πολύ, είπε η Ρουθ μην τολμώντας να συναντήσει το βλέμμα του Φένορ.
   -Ναι, είπε ο Ιππότης συλλογισμένος, είμαι μάλλον νέος για να πω σαν πατέρας της άρα μάλλον σαν μεγάλος αδερφός.
   -Και εκείνη σε αγαπάει, πολύ, είπε η Ρουθ ανακουφισμένη από το πως είχε ορίσει ο Ιππότης την σχέση του με τη Βλανδίνα.
   -Ναι το ξέρω. Και τώρα διακινδυνευει για να μας βοηθήσει.
   -Τι θα γίνει αν την πιάσουν; Θα τιμωρηθεί που απέπλευσε χωρίς άδεια;
   -Θα δικαστεί και θα εκτελεστεί για πειρατεία στην αγχόνη. Φυσικά δεν θα αφήσουμε να συμβεί αυτό. Τι λέγατε;
   -Με ρώτησε αν είμαι καλά και αν χρειαζόμαστε κάτι με την Έλισεθ, είπε ψέματα η Ρουθ για να μην αναγκαστεί να ομολογήσει το αληθινό θέμα και την κατάληξη της συζήτησής τους.
   -Είσαστε εντάξει λοιπόν;
   -Ναι, απάντησε η Ρουθ και τόλμησε να τον κοιτάξει.
   Ο Φένορ ήταν ήρεμος αν και φανερά κουρασμένος. Καθόταν ακόμα στο βράχο και την κοιτούσε, το ένα χέρι του ήταν στη λαβή της σπάθας που κρεμόταν στο πλευρό του, το άλλο το είχε ελεύθερο και η κοπέλα πρόσεξε πως ήταν τραυματισμένο. Αίμα στάλαζε ακόμα από το τραύμα.
   -Πρέπει να το περιποιηθείς αυτό, είπε.
   -Είναι μια απλή αμυχή απλά ματώνει αν κάνω κάποιες κινήσεις, απάντησε ο Ιππότης χωρίς να ανησυχεί.
   -Αλλά καλύτερα να μην το αφήσουμε έτσι.
   Σηκώθηκε και τον πλησίασε έπιασε το χέρι του, απομάκρυνε το μανίκι του χιτωνίου. Το δέρμα του ήταν ζεστό και παρότι χέρι ανθρώπου που είχε δώσει πολλές μάχες ήταν απαλό. Η Ρουθ το χάιδεψε ασυναίσθητα με τα ακροδάκτυλά της καθώς εξέταζε το τραύμα. Ήταν όντως επιφανειακό, η φευγαλέα επαφή με κάποια λεπίδα αντιπάλου απλά είχε τραυματίσει το χέρι του αλλά το ακανόνιστο τραύμα μάτωνε εύκολα όταν ερχόταν σε επαφή με κάτι. Πήρε μια λωρίδα ύφασμα και το κάλυψε προσεκτικά, μετά το έδεσε ώστε να μείνει στη θέση του. Φρόντισε να μην ενοχλεί τον Ιππότη στους χειρισμούς της μάχης ο επίδεσμος και είπε:
   -Έτοιμο, τώρα σε μερικές μέρες θα έχει κλείσει.
   -Ευχαριστώ Ρουθ, είπε η απαλά ο Φένορ και κάτι στη φωνή του την έκανε να υψώσει το βλέμμα της στο πρόσωπό του. Χάθηκε στο γαλάζιο των ματιών του και αφέθηκε σε όσα έλεγε το καθαρό βλέμμα του. Εκείνος έγειρε λίγο προς το μέρος της. Τα χείλη του χάιδεψαν απαλά τα δικά της. Το χέρι του πιέσε μαλακά αλλά σταθερά την πλάτη της φέρνοντάς την προς το μέρος του. Το φιλί έγνε πιο γλυκό αλλά και πιο ερωτικό. Η Ρουθ παραδόθηκε. Είχε ξαναφιλήσει τον Φένορ αλλά ήταν ένα απλό συντροφικό φιλί, μια εκδήλωση ανακούφισης που ήταν καλά και δεν ειχε τραυματιστεί ή σκοτωθεί. Τώρα όμως ήταν διαφορετικά. Τώρα ήθελε να του δείξει όλα όσα ένιωθε. Μετακινήθηκε στην αγκαλιά του και τύλιξε τα μπράτσα της γύρω από το λαιμό του.
   Πολλές στιγμές μετά – ή μήπως ολόκληρες μέρες; - τα χείλη τους χωρίστηκαν και η Ρουθ ακούμπησε το κεφάλι της στο στέρνο του και έκλεισε τα μάτια της ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς του που ηχούσαν σε αρμονία με τη δική της.

   -Ποιος είσαι; ρώτησε ο Ίριαν παίρνοντας στάση άμυνας με τα όπλα του έτοιμα και φροντίζοντας να καλύψει την Ετάνια. Εκείνη είχε αρχίσει να ψιθυρίζει ένα ξόρκι.
   -Σας ανησύχησα βλέπω. Απολογούμαι, δεν ήταν η πρόθεσή μου!
   -Ποιος είσαι; επανέλαβε την ερώτησή του ο Ιππότης και πήρε την απάντησή του αμέσως. Ένας άνδρας υλοποιήθηκε μπροστά τους, ήταν αρκετά ψηλός και ντυμένος με λευκά ρούχα, είχε μακριά λευκή γενειάδα και η Ετάνια φώναξε με χαρά:
   -Άλασταρ!
   Δεν ήταν ο γηραιός μάγος αλλά η κοπέλα είχε δικαιολογημένα μπερδευτεί μιας και του έμοιαζε πολύ. Φορούσε ωστόσο ρούχα λόγιου και δεν ήταν οπλισμένος.
   -Συγνώμη που σε απογοητεύω νεαρή Ετάνια, είπε ο άνδρας. Δεν είμαι ο μέντοράς σου όμως. Είμαι ο Ασμόνιους της Άλβα. Είμαι ο τελευταίος της Αδερφότητας Του Λευκού Τόμου, μια αδερφότητας λογίων και μελετητών. Οι περισσότεροι πέθαναν στα χέρια του Άκλαροθ και των λεγεώνων του. Είχα ανέκαθεν το χάρισμα να βλέπω εικόνες από το μέλλον. Χωρίς γνώση είναι άχρηστες, σαν ένα παιδάκι που ξεφυλλίζει ένα σπουδαίο βιβλίο αλλά βλέπει μόνο τις εικόνες. Όσο όμορφες και προσεγμένες αν είναι δεν βοηθάνε και πολύ. Αλλά εγώ την έχω, μια γνώση της οποίας είμαι ο μόνος φύλακας πλέον και έτσι θα σας αποκαλύψω την ουσία των πραγμάτων.
   -Ο Χάρκους αποφάσισε να γίνει βασιλιάς και διέπραξε μια προδοσία! είπε ο Ίριαν, και θα την πληρώσει!
   -Ο Χάρκους δεν είναι παρά ένα πιόνι, απάντησε ο Ασμόνιους.
   -Πιόνι; Ποιου; Ποιος βρίσκεται πίσω από αυτό;
   -Πολλοί κίνδυνοι και εχθροί απείλησαν την Εσπέρια κατά τους αιώνες της ιστορίας της. Αλλά όλοι χάθηκαν στο παρελθόν, όλοι πλην ενός, του Άκλαροθ.
   -Τον νικήσαμε, είπε ο Ίριαν, οι λεγεώνες του ρίχθηκαν στην Άβυσσο μαζί του.
   -Ρίχθηκε στην Άβυσσο αλλά δεν καταστράφηκε. Διατηρείται ακόμα στην ύπαρξη αντλώντας δύναμη από τους καταραμένους ακόλουθούς του της Βαρ Ντραζούλ.
   -Η Βαρ Ντραζούλ εξοντώθηκε! είπε ο Ίριαν.
   -Υπάρχει ακόμα ένας, ο Κέρζορ ο Νεκρομάντης. Τον καταδίωξε ο Άλασταρ αλλά διέφυγε και από εκείνον. Όσο ζει εκείνος θα ζει και ο Άκλαροθ.
   -Και τι σχέση έχει ο Χάρκους με αυτό;
   -Ο Χάρκους με τη βοήθεια της Βαρ Ντραζούλ έστησε μια συνωμοσία για να του αποφέρει το στέμμα της Εσπέρια. Δημιούργησε μια ανταρσία που σκόρπισε το στρατό και την Ιπποσύνη σε όλη τη χώρα. Μετά την καταστολή της εξόντωσε τους περισσότερους Ιππότες και κατηγόρησε τους υπόλοιπους για συνωμοσία. Σε λίγο θα στεφθεί βασιλιάς.
   -Θα τον εμποδίσουμε αν μπορούμε, είπε ο Ίριαν. Σκοπεύυμε να πλεύσουμε στο Σαμάλτ και να κινηθούμε από' κει στο Στόρμγκαρντ γρήγορα. Θα ανατρέψουμε τον Χάρκους πριν στεφθεί.
   -Πολύ καλά, και δεν θα είστε μόνοι.
   -Ποιος θα είναι μαζί μας;
   -Ο Άλασταρ συνάντησε κάποιον που δεν περίμενε μαζί με το βασιλιά.
   -Τότε να ξεκινήσουμε αμέσως, είπε ο Ίριαν.
   -Όχι ακόμα Ίριαν. Είπα ότι ο Χάρκους είναι πιόνι και σου εξήγησα τι έκανε. Αλλά δεν σου εξήγησα γιατί είναι πιόνι. Μόλις καταστείλει και την δική σας αντίδραση και στεφθεί θα τον σκοτώσουν. Μετά θα θυσιάσουν την Έλισεθ στον Άκλαροθ και ο χειρότερος τρόμος που γνώρισε ποτέ αυτή η γη θα είναι ελεύθερος να επιστρέψει.