3.
Κατέβηκαν από το λεωφορείο και η Άλις έσφιξε πάνω της το μπουφάν της καθώς την χτύπησε ο κρύος αέρας. Περπάτησαν με τον Μάικ στην άκρη του δρόμου. Τα φυλλώματα των δένδρων πάνω από τα κεφάλια τους θρόιζαν στον αέρα. Ο Καναδός δεν έδειχνε να ενοχλείται από το κρύο αλλά πάλι είχε βρεθεί και σε χειρότερα. Η Άλις χάθηκε πάλι στις σκέψεις της.
Όλες τις φορές που είχε κάνει έρωτα είχε νιώσει πάντα ότι κάτι δεν γινόταν όπως θα έπρεπε, πάντα ένιωθε την επιθυμία να δυναμώνει μέσα της και την έντονη διέγερση να ανάβει σαν φλόγα στο σώμα της αλλά δεν μπορούσε να φτάσει στο κρεσέντο που θα την λύτρωνε, θα την απελευθέρωνε. Έμενε συνέχεια με την αίσθηση του ανικανοποίητου, πεπεισμένη ότι κάτι δεν ήταν σωστό σε αυτήν.
-Φαίνεται πως θα αργήσουμε, είπε για να πει κάτι.
-Ναι όντως, είχες βιαστική δουλειά στην Βοστώνη; ρώτησε ο Μάικ.
-Είχαμε πρόβα, την οποία προβλέπω ότι θα χάσω.
-Κρίμα.
-Θα τα καταφέρουν και χωρίς εμένα. Αλλά θα ήθελα να είμαι εκεί.
-Ναι κατάλαβα. Τι λες για έναν καφέ;
-Καφέ; Θα ήταν τέλειο αλλά που!
Ο Μάικ της έδειξε μια αυτοκινούμενη καντίνα που είχε εκμεταλλευθεί την περίσταση για να κάνει λίγη δουλειά. Είχε βρει πολλούς πρόθυμους πελάτες από το λεωφορείο και τα υπόλοιπα οχήματα που είχαν ακινητοποιηθεί εξ' αιτίας του ατυχήματος,
-Α ωραία! Ναι θα ήθελα έναν καφέ.
-Πες μου μόνο πως τον πίνεις, είπε ο Μάικ.
Πήγε στην καντίνα, τραβώντας την προσοχή με την στολή του, και επέστρεψε με δυο πλαστικά κύπελλα με αχνιστό καφέ.
-Ορίστε, είπε και η Άλις πήρε το κύπελλο που της έτεινε ευχαριστώντας τον.
Για λίγο έμειναν να κοιτάζουν το τοπίο γύρω από τον αυτοκινητόδρομο πίνοντας τον καφέ τους. Μια γυναίκα επέστρεψε στο λεωφορείο και έριξε μια ματιά στον Μακ Γκρέγκορ. Ύστερα την κοιταξε και η Άλις διάβασε στο πρόσωπό της πολύ εύγλωττα τι σκεπτόταν. Το προφανές, για την ξένη, συμπέρασμα την έκανε να κοκκινίσει. Κοίταξε τον Μακ Γκρέγκορ αλλά εκείνος έδειχνε να παρατηρεί ένα μεγάλο σμήνος πουλιών που πετούσε με κατεύθυνση μακριά από την θάλασσα.
-Ο πατέρας μου έλεγε ότι αυτό σημαίνει πως θα χαλάσει ο καιρός, είπε και εκείνος ένευσε.
-Ναι, αποφεύγουν τον καιρό. Και όταν πετούν χαμηλά, καταλαβαίνουν την ατμοσφαιρική πίεση.
-Πράγματα που έμαθες στο στρατό υποθέτω.
-Ναι, παρατηρήσεις που μου έμαθε ο Γουίλλιαμ πριν από πολλά χρόνια.
-Πόσα;
-Δεκαέξι.
-Τότε μπήκες στις ειδικές δυνάμεις;
Ο Μάικ χαμογέλασε καθώς θυμήθηκε πως είχε βρεθεί στις ειδικές δυνάμεις.
-Όχι, τότε με εκπαίδευσαν κάποιοι αξιωματικοί και πολέμησα μαζί τους. Αλλά μπήκα στους Ρέηντζερς τρία χρόνια αργότερα.
-Πολέμησες;
-Ήταν μια ανεπίσημη επιχείρηση.
-Αλλά αν δεν ήσουν στους Ρέηντζερς ακόμα πρέπει να ήσουν πολύ νέος.
-Λίγες μέρες πριν κλείσω τα δεκαοκτώ.
-Τόσο νέος;
-Ναι, είπε ο Μακ Γκρέγκορ. Την μέρα που έκλεινα τα δεκαοκτώ κόντεψα για πρώτη φορά να σκοτωθώ.
-Έχει συμβεί πολλές φορές αυτό;
-Περισσότερες από όσες θυμάμαι.
-Δείχνεις να έχεις εξοικειωθεί απόλυτα με αυτό.
-Απόλυτα, είπε ο Μακ Γκρεγκορ, δεν γίνεται αλλιώς.
-Και οι δικοί σου; Πως το παίρνουνε;
-Δεν έχω δικούς μου, αν εννοείς γονείς και αδέρφια.
-Σύζυγο; Κοπέλα; ρώτησε η Άλις.
-Όχι, εδώ και αρκετό καιρό.
-Εκείνη η κοπέλα στο Αφγανιστάν; Δεν προχώρησε; Ας είχατε κάνει και έρωτα;
-Η Νάλα; είπε ο Καναδός και πρόφερε το όνομα με μια τέτοια τρυφερότητα που η Άλις μπορούσε κάλιστα να τον φανταστεί να την κρατάει στην αγκαλιά του. Η Νάλα δε ζει πια.
-Λυπάμαι.
-Δεν χρειάζεται πάνε πια αρκετά χρόνια. Είχε μεγαλώσει με στερήσεις που υπέσκαψαν την υγεία της.
-Λυπηρό ωστόσο.
-Ναι, πράγματι, είπε ο Μάικ. Κοίταξε και πάλι μακριά. Η Άλις τον κοίταξε με ενδιαφέρον, ήταν πολύ διαφορετικός από τον Ανδρέα. Τον φαντάστηκε εκείνον στη θέση του. Θα είχε μιλήσει περήφανα για την κατάκτησή του και αδιάφορα γα το ότι δε ζούσε τώρα πια.
-Τι σκέφτεσαι; ρώτησε ο Μακ Γκρέγκορ που πρόσεξε την παρατεταμένη σιωπή της.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου