-Ε....... δίστασε εκείνη και θέλοντας να συγκαλύψει τις σκέψεις της απάντησε: τη ζωή του στρατιωτικού, δεν είναι εύκολη και εσύ έχεις διαλέξει τον πιο δύσκολο δρόμο χωρίς οικογένεια.
-Από κάποιες απόψεις είναι πιο εύκολο, είπε ο Μάικ, δεν έχεις να κοιτάς πίσω. Και οι πιο πολλοί φίλοι είναι κοντά σου.
-Ναι, αν το θέτεις έτσι..... Αλλά δεν σου λείπει η οικογένεια;
-Όχι ιδιαίτερα, εσένα;
-Ναι, σίγουρα, θέλω μια μεγάλη οικογένεια αλλά δεν θέλω να αφήσω και την καριέρα μου.
-Λογικό, είπε ο Μάικ. Δεν ζητάς και τίποτα παράδοξο.
-Εσύ; τι ζητάς;
-Εγώ; Απλά να πολεμάω για σκοπούς που είναι δίκαιοι και όταν δεν το κάνω αυτό να ασχολούμαι με άλλα αντικείμενα.
-Ένας ιδεαλιστής, είπε η Άλις. Μια σύντροφος δεν έχει θέση σε αυτήν την ζωή;
-Υποθέτω πως όταν βρεθεί η κατάλληλη θα έχει.
-Τι θα ζητούσες από μια κοπέλα; ρώτησε η Άλις. Να είναι όμορφη; Σέξυ;
-Να είναι ενδιαφέρον άνθρωπος και να μπορώ να μιλήσω μαζί της, να ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες.
-Ναι, καταλαβαίνω, είπε η Άλις με το μυαλό της στις συζητήσεις που είχε με τον Αντρέα. Δεν είχε και πολλές τώρα που το σκεπτόταν, εκτός από πολύ καθημερινά πράγματα, σίγουρα απαραίτητα αλλά δεν μπορούσε να είναι μόνο αυτά.
-Θα αγαπούσες κάποια λοιπόν αν είχε αυτά που ζητούσες ακόμα και αν είχατε κοινωνικές διαφορές;
-Ναι, φυσικά. Δεν θα με ένοιαζε αν ήταν μια χωριατοπούλα από κάποια ξεχασμένη γωνιά της Αυστραλίας αν είχε αυτά που ζητάω.
-Ναι το φαντάζομαι αφού δεν έδιωξες την Νάλα.
Σκέφτηκε τον Ανδρέα και το πως εκείνος θα είχε αντιδράσει σε μια τέτοια περίπτωση. Με περιφρόνηση συνειδητοποίησε, θα την θεωρούσε ανάξια ακόμα και να του μιλήσει, πόσο δε αν χρειαζόταν προσπάθεια για να συνεννοηθεί μαζί της.
Τα αυτοκίνητα μπροστά τους άρχισαν και πάλι να κινούνται, το πρόβλημα είχε αποκατασταθεί. Επέστρεψαν στο λεωφορείο και πήραν τις θέσεις τους. Ξεκίνησαν μετά από λίγο και η Άλις κοίταξε το ρολόι της.
-Πάει, άργησα πολύ, είπε.
-Θα σου δημιουργήσει πρόβλημα αυτό; ρώτησε ο Μάικ.
-Πρόβλημα όχι, είπε αλλά θα ήθελα να προλάβω την πρόβα. Τέλος πάντων δεν πειράζει. Για πες μου, εσύ τι σκοπεύεις να κάνεις; Πως θα περάσεις τη μέρα σου;
-Δεν έχω κάνει σχέδια, ομολόγησε ο Μάικ. Θα κάνω καμιά βόλτα, θα φάω κάτι, απλά πράγματα.
-Σου αρέσουν τα ψητά;
-Ναι, γιατί;
-Ξέρω ένα καλό μέρος, το έχει ένας Έλληνας. Όχι πολύ μακριά από το ξενοδοχείο που σου πρότεινα. Μόλις φτάσουμε θα σου δώσω οδηγίες να το βρεις.
-Ευχαριστώ, είπε ο Μάικ Μακ Γκρέγκορ με ένα μικρό χαμόγελο, πολύ ευγενικό εκ μέρους σου.
Το λεωφορείο επιβράδυνε καθώς έμπαιναν στην πόλη και η κυκλοφορία πύκνωνε γύρω τους. Ο Καναδός κοίταξε έξω. Μετά πάλι τους συνεπιβάτες τους, δεν υπήρχε εγρήγορση στον τρόπο του, όχι φανερή τουλάχιστον, αλλά τον φαντάστηκε να τραβάει όπλο. Αναρωτήθηκε πως θα έδειχνε ο τώρα ήρεμος άνδρας στο πεδίο της μάχης. Σίγουρα θα ήταν τρομακτικός για τον εχθρό και κάποιος που θα αποτελούσε πηγή ενθάρρυνσης για τους άνδρες.
Καθώς ο Μάικ ξανακοίταγε έξω αναρωτήθηκε αν ο αξιωματικός μπροστά της έβρισκε πληκτική την ζωή όταν δεν ήταν σε πολεμική ετοιμότητα.
-Είναι κουραστική η κίνηση, είπε.
-Δεν μπορώ να πω ότι με κουράζει ιδιαίτερα, απάντησε ο Καναδός. Συνηθίζεις σε περιόδους απραξίας και αναμονής ειδικά σε εμπόλεμη ζωνη.
-Αλήθεια; Δεν θα το φανταζόμουν, ο πατέρας μου διηγούνταν πολλά από τις εμπειρίες του στην υπηρεσία αλλά ποτέ δεν έκανε λόγο για τέτοια διαστήματα.
-Είναι που δεν έχεις να πεις πολλά για αυτά αν και σε αυτά μαθαίνεις περισσότερο εκείνους που είναι μαζί σου. Από όσα λένε, από όσα κάνουν, τον τρόπο που χειρίζονται την αγωνία και την αναμονή.
-Πως την χειρίζονται;
-Είχα έναν υπαξιωματικό από το Κεμπέκ στο Αφγανιστάν που σε ξαστεριές ονόμαζε όσους αστερισμούς βλέπαμε. Ήξερε πάρα πολλά και μας τα έλεγε για τα άστρα και τα αστρονομικά φαινόμενα. Ένας άλλος μελετούσε παρτίδες σκάκι, και όταν είμασταν έξω νοερά. Ο καθένας με τον τρόπο του. Με χιούμορ, με άγχος.
-Καταλαβαίνω, εσύ;
-Όταν είμασταν σε βάση ή σε φυλάκιο με βιβλία, έξω κυρίως με την ανά χείρας αποστολή και το πως θα μας διατηρήσω όλους ζωντανούς. Αν δεν χρειαζόταν να είμαι σε επιφυλακή σκεφτόμουν.
-Τη Νάλα;
-Από όταν είμασταν μαζί, ναι.
Η Άλις ζήλεψε και πάλι την άγνωστη κοπέλα. Είχε τη σκέψη του άνδρα που ήταν μαζί της. Μακάρι να μπορούσε να το είχε και εκείνη αυτό. Δεν αμφέβαλλε για το πως ένιωθε ο Ανδρέας αλλά ήξερε ότι η δουλειά ήταν πάντα η πρωταρχική του σκέψη.
-Εσύ; είπε ο Μάικ. Πως περνάς τις ώρες της αναμονής; Στο λεωφορείο αυτό; Πιάνεις κουβέντα με τους συνταξιδιώτες σου;
-Συνήθως όχι, είναι εξαίρεση το σημερινό, είπε η κοπέλα με ένα χαμόγελο που ο Καναδός ανταπέδωσε. Συνήθως σκέφτομαι, τις πρόβες, την παράσταση. Ειδικά όταν ξεκινάμε κάτι καινούριο.
-Λογικό. Άρα σήμερα αν δεν είχαμε συναντηθεί θα σκεφτόσουν την παράσταση του Καρυοθραύστη.
-Ναι, είπε η κοπέλα. Αλλά δεν μετανιώνω γι' αυτήν την αλλαγή στο πρόγραμμα, πρόσθεσε και χαμογέλασε θερμά. Εσύ; Τι θα έκανες στο λεωφορείο ως την πόλη αν δεν είχαμε πιάσει να μιλάμε;
-Θα σκεφτόμουν, ενδεχομένως τι θα με περιμένει από αύριο που θα επιβιβαστώ στο Χουντ.
-Που θα πάει το Χουντ;
-Στον Περσικό.
-Πάλι εκεί κάτω δηλαδή.
-Α ναι, είπε ο Μάικ, πάλι, είναι από τις πιο ταραγμένες περιοχές του πλανήτη, βλέπεις.
-Ναι, ξέρω, το διαβάζω στις εφημερίδες.
-Εφημερίδες έχω μήνες να διαβάσω αλλά διαθέτουμε σύνδεση ίντερνετ στα πλοία οπότε μπορώ να παρακολουθώ τι γίνεται στον κόσμο.
-Δεν το φανταζόμουν αυτό.
-Έχουμε δορυφορική σύνδεση επικοινωνιών και έτσι μπορούμε να έχουμε και ίντερνετ. Χρειάζεται και στην ψυχαγωγία. Μεσοπέλαγα δεν υπάρχουν πολλά για να κάνει κάποιος.
-Και τι διαβάζεις στο ίντερνετ;
-Θέματα που με ενδιαφέρουν, άρθρα, μερικές φορές και ενδιαφέροντα βιβλία.
-Τι βιβλία;
-Έχω μια αδυναμία στις ιστορίες δράσης. Σμιθ, Ντε Μιλ, Χίγγινς, είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς.
-Αλήθεια; Και' μενα μου αρέσουν αν και μια φορά που η μητέρα μου με έπιασε να διαβάζω τον Έβδομο Πάπυρο του Σμιθ και έπεσε πάνω σε μια ερωτική σκηνή........
Mιλήσανε για βιβλία αρκετή ώρα. Τους διέκοψε η συνειδητοποίηση της Άλις ότι είχαν επιτέλους φτάσει στον προορισμό τους. Κατέβηκαν από το λεωφορείο και η κοπέλα τεντώθηκε να ξεμουδιάσει. Κοίταξε τον Μάικ που έριχνε μια ματιά γύρω.
-Είχα καιρό να έρθω στην Βοστώνη, είπε ο Καναδός. Αλλά φαίνεται πως δεν έχει αλλάξει, με χαροποιεί αυτό. Είναι ωραίο να βλέπεις ότι μερικά πράγματα δεν αλλάζουν και ότι όσο και να λείψεις πάντα θα είναι εκεί, θα μπορείς να επιστρέψεις σε αυτά.
-Και τώρα που ήρθες πάλι; Που θα πας;
-Προς το παρόν στο ξενοδοχείο και δε χρειάζεται να είναι το Σέρατον, είπε ο Καναδός δείχνοντας ένα ξενοδοχείο λίγο πιο πέρα. Είναι για μια μέρα μόλις δεν χρειάζονται και πολλά.
-Υποθέτω πως έχεις δίκιο. Και ο δικός μου προορισμός δεν είναι μακριά. Εκεί στη γωνία είναι το θέατρο.
-Καλή επιτυχία με την παράσταση εύχομαι.
-Ευχαριστώ, είπε η Άλις. Χάρηκα για τη γνωριμία.
Έτεινε το χέρι της και ο Μάικ το έσφιξε. Ύστερα προχώρησε προς το θέατρο. Ο Μάικ στάθηκε στην προθήκη ενός βιβλιοπωλείου.
2 σχόλια:
ΕΛΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΙ ΕΜΕΝΑ
ΕΧΕΙΣ ΒΡΑΒΕΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΛΑΒΕΙΣ
Το ξέρω, μόλις ήμουν σε' σενα, έχεις σχόλειο!
Δημοσίευση σχολίου