Κεφάλαιο Τέταρτο
Το Χαμένο Πλοίο
Ο
Μιχάλης έβγαλε τα γυαλιά του και έτριψε τα μάτια του. Οι τέσσερις τελευταίες
μέρες είχαν περάσει ήσυχα, το Κέλντις είχε ταξιδέψει στο τελευταίο γνωστό
στίγμα του Βολτέρα και πήρε την ίδια πορεία που είχε το πλοίο όταν χάθηκε. Ο
καιρός εξακολουθούσε να είναι ευνοικός για την έρευνά τους, έκανε δριμύ κρύο
αλλά η θάλασσα ήταν ήσυχη και το πλοίο έπλεε χωρίς πρόβλημα κάτι που επέτρεπε
και στην έρευνα να συνεχίζεται απρόσκοπτα. Οι ειδικές ηχοβολιστικές συσκευές
σάρωναν το βυθό για να ανακαλύψουν το ναυάγιο επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Σε
σημεία που είχαν κάποιο ενδιαφέρον καθέλκυαν ένα αυτοματοποιημένο μίνι
βαθυσκάφος εξοπλισμένο με κάμερες. Μια φορά τους είχε ξεγελάσει ένας
σχηματισμός βράχων αρκετά πλούσιος σε σίδηρο για να δείξει ενδείξεις που θα
μπορούσαν να σημαίνουν το χαμένο ναυάγιο.
Συναγερμός
σήμανε όταν ανακαλύφθηκε ένα ναυάγιο όντως. Τότε κατέβασαν το ειδικό βαθυσκάφος
αλλά οι κάμερες αποκάλυψαν ότι επρόκειτο για ένα φορτηγό πλοίο μεν αλλά όχι
εκείνο που αναζητούσαν. Συνέχισαν την έρευνα με τους επιστήμονες να έχουν
μοιράσει το εικοσιτετράωρο σε τρεις οκτάωρες βάρδιες.
Ο
ίδιος ασχολείτο με τα καθήκοντα του ασυρματιστή και με την προσπάθεια να μάθει
τι κρυβόταν πίσω από το μυστήριο του συνεχόμενου μηνύματος που εξακολουθούσε να
εκπέμπεται. Όταν δεν τον απασχολούσε κάτι από τα δυο συνέχιζε να μελετάει όπως
έκανε και στην απομόνωση που τόσο απότομα του είχε διακόψει ο Αλέξανδρος.
Ο
Αλέξανδρος περνούσε την ώρα του στη γέφυρα ή φλερτάροντας με κάποια από τα
θηλυκά μέλη της επιστημονικής ομάδας. Δεν του είχε δοθεί η δυνατότητα να
ξαναμιλήσει με τη Χάνα που δεν πολύέβγαινε από την καμπίνα της οικογένειας
Στράουντ κάτι που τον εκνεύριζε μιας και αισθανόταν πως υπήρχαν και άλλα που
έπρεπε μα δεν μπορούσε να μάθει.
Φόρεσε
ξανά τα γυαλιά του και έστρεψε το βλέμμα του στον φορητό υπολογιστή του,
κοίταξε τα δεδομένα στην οθόνη και συνοφρυώθηκε.
-Ουάου!
Το
επιφώνημα έκπληξης από την πόρτα τον απέσπασε από την δουλειά του. Γύρισε και
είδε τον Πήτερ Στράουντ στην πόρτα που ένωνε το δωμάτιο με το κατάστρωμα. Το
αγόρι κοιτούσε εκστατικό τον εξοπλισμό του δωματίου. Στα χέρια του κρατούσε τον
φορητό υπολογιστή του.
-Τέλειο,
είπε.
-Γεια
σου, είπε καλωσυνάτα ο Μιχάλης στο αγόρι, πως σε λένε;
-Πήτερ,
απάντησε εκείνος. Τι είναι όλα αυτά;
Ο
Μιχάλης χαμογέλασε.
-Έλα
μέσα να σου δείξω.
Το
αγόρι το έκανε και ακούμπησε το δικό του φορητό υπολογιστή δίπλα σε αυτόν του
Μιχάλη. Εκείνος κοίταξε την οθόνη του δικού του υπολογιστή και αυτό που είδε
τον έκανε να ριγήσει. Δεν έδειξε τίποτα αλλά αντίθετα άρχισε να ξεναγεί τον γιο
του Μαρκ Στράουντ και της Χάνα στα συστήματα επικοινωνίας του πλοίου. Το αγόρι
ενθουσιασμένο έκανε ερωτήσεις και άρχισε να του λέει για τα μέρη του πλοίου που
είχε ήδη επισκεφθεί.
-Σε
αφήσανε να γυρίζεις στο πλοίο μόνος σου; ρώτησε ο Μιχάλης.
-Όχι,
απάντησε ανέμελα ο Πήτερ. Αλλά ο μπαμπάς ήταν πολύ απασχολημένος με τις
δουλειές του και η μαμά κοιμόταν. Ξέρεις η μαμά δεν κοιμάται καλά στο πλοίο.
Φοβάται.
-Τι
φοβάται; Μην βυθιστούμε;
-Δεν
ξέρω, αλλά πολλές φορές κλαίει όταν νομίζει ότι δεν την βλέπω.
Ο
Μιχάλης συνοφρυώθηκε. Η Χάνα έδειχνε έτοιμη να καταρρεύσει, αλλά γιατί;
-Λες
να μπορώ να δω τη γέφυρα; ρώτησε με προσμονή ο Πήτερ.
-Σίγουρα
μπορείς.
Ο
Μιχάλης άνοιξε την πόρτα που οδηγούσε στη γέφυρα και το αγόρι έμεινε να
θαυμάζει. Πήρε τον υπολογιστή του αγοριού και τον άνοιξε. Δεν άργησε να βρει
αυτό που ήθελε. Όταν ο Πήτερ χόρτασε το θέαμα της γέφυρας τον πήγε πίσω στην
καμπίνα του και ενώ ο μικρός χτυπούσε την πόρτα εκείνος προχώρησε στην καμπίνα του
Αλέξανδρου. Αντίθετα με τον Πήτερ εκείνος άνοιξε χωρίς να χτυπήσει, μια κίνηση
βιασύνης που αποδείκτηκε πως δεν ήταν καθόλου σοφή επιλογή. Ο Αλέξανδρος
τινάχτηκε από το κρεβάτι ενώ η κοκκινομάλλα που είχε προσέξει την πρώτη μέρα
στο πλοίο τραβούσε βιαστικά το σεντόνι πάνω από το γυμνό της σώμα.
-Τι
συμβαίνει; ρώτησε ο Αλέξανδρος. Πρέπει να έγινε κάτι για να βιάζεσαι τόσο.
-Ναι,
απάντησε ο Μιχάλης. Ανακάλυψα από που εκπέμπεται το σήμα και τι ακριβώς είναι.
-Τι
στέλνει λοιπόν ο Στράουντ συνέχεια; Και σε ποιον; ρώτησε ο Αλέξανδρος στη
μητρική τους γλώσσα που μόνο οι δυο τους καταλάβαιναν πάνω στο πλοίο.
-Ναι
είναι έργο του Στράουντ, απάντησε ο Μιχάλης. Το σήμα εκπέμπεται από τον φορητό
υπολογιστή του Πήτερ Στράουντ και είναι ένας ραδιοφάρος. Δίνει συνέχεια τη θέση
μας. Δεν μπορώ να φανταστώ το γιατί. Εκτός και αν.....
-Εκτός
και αν τι; Πες αυτό που σκέφτεσαι όσο παράλογο και αν ακούγεται.
-Σου
είπε ότι το σήμα είναι χαμηλής συχνότητας άρα ο αποδέκτης είναι κάπου κοντά. Το
λογικότερο είναι σε κάποιο πλοίο που βρίσκεται κοντά μας και που δεν ξέρει τη
θέση μας λόγω του ότι πλέουμε σε μια περιοχή που δεν καλύπτεται από τους
δορυφόρους και δεν θέλει να χρησιμοποιήσει το ραντάρ για να μην μας
γνωστοποιήσει την παρουσία του.
-Λογικό.
-Μόνο
που δεν καταλαβαίνω γιατί να το κάνει αυτό, αυτό είναι που με προβληματίζει.
-Σίγουρα
στο άλλο πλοίο βρίσκονται όσα μέλη του διοικητικού συμβουλίου συμφωνούν μαζί
του και ετοιμάζουν ένα νομικό “πραξικόπημα” για να μου πάρουν τα κέρδη.
-Τι
θα κάνουμε;
-Θα
πρέπει να ενεργήσουμε προσεκτικά. Αλλά είναι δικό μου έργο, πρέπει να καλύψω
όλες τις νομικές πιθανότητε, είπε ο Αλέξανδρος σκεφτικός.
-Θα
τον αφήσουμε να εκπέμπει;
-Φυσικά,
δεν θα έχει νόημα να τον σταματήσουμε. Θα έχει λάβει τα μέτρα του για κάτι
τέτοιο.
Ο
Μιχάλης ένευσε.
-Να
σε αφήσω τότε στην παρέα σου.
-Βέβαια,
χαμογέλασε ο Αλέξανδρος, αλλά θα πρέπει να βρεις και' συ μια τέτοια παρέα.
-Αλέξανδρε!
-Ναι,
ξέρω ξέρω.
Ο
Μιχάλης τον άφησε και επέστρεψε στην καμπίνα του. Κάθισε στην κουκέτα του,
ένιωθε αρκετά κουρασμένος. Δεν του άρεσε καθόλου η τροπή που είχε πάρει η
κατάσταση, είχε κακό προαίσθημα για το τι θα ακολουθούσε. Με ένα πικρό χαμόγελο
αναρωτήθηκε αν θα προλάβαινε να δει το τέλος αυτής της ιστορίας ή θα τελείωνε ο
χρόνος του.
Δεν
έφευγε με κάποια πικρία, τον λυπούσε μόνο ότι δεν είχε προλάβει να κάνει όλα
όσα ήθελε αλλά αυτό ήταν όλο. Δεν άφηνε οικογένεια πίσω να τον κλάψει και η
μόνη κοπέλα που κάποτε τον είχε αγαπήσει και ίσως ένιωθε ακόμα κάτι για
εκείνον, δεν θα μάθαινε ποτέ ότι πέθανε.
Αυτή
η τελευταία σκέψη έστειλε ένα ρίγος να τον διατρέξει. Σηκώθηκε και βγήκε στο
κατάστρωμα, κοίταξε τον ήλιο που έγερνε στη δύση του. Δεν θα ανέτειλε ξανά πριν
περάσουν έξι μήνες. Μια τελευταία ακτίδα χάιδεψε το πρόσωπό του πριν ο ήλιος
χαθεί στην αγκαλιά του παγωμένου ωκεανού. Τα πάντα βυθίστηκαν στο ημίφως της
πολική νύχτας.
-Ράγκναροκ,
το Λυκόφως των Θεών, μονολόγησε.
-Τι
εννοείς;
Στράφηκε
και είδε τη Χάνα.
-Πριν
τον εκχριστιανισμό της Σκανδιναβίας οι παγανιστές βόρειοι πίστευαν πως το τέλος
του κόσμου θα ερχόταν όταν ο λύκος Φενρίρ θα κατάπινε την σελήνη και ο Όντιν θα
οδηγούσε τους θεούς στην τελική μάχη κατά των δυνάμεων του κακού. Αυτό είχαν
ονομάσει Ράγκναροκ. Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ τους επηρέασε το λυκόφως αυτό
που διαρκεί μισό χρόνο. Είναι υποβλητικό φαινόμενο.
-Και'
μεις;
Η
Χάνα είχε αγκαλιάσει το σώμα με τα χέρια της σαν να κρύωνε παρότι είχε ντυθεί
αρκετά βαριά.
-Τι
εμείς;
-Φτάσαμε
άραγε στο δικό μας Ράγκναροκ;
Την
κοίταξε προσεκτικά. Ο φόβος που την κατέτρωγε τώρα καθρεφτιζόταν στα πράσινα
μάτια της.
-Όχι,
απάντησε, εμείς θα ολοκληρώσουμε την αποστολή μας και θα πάμε πίσω στα σπίτια
μας. Δεν θα μας συμβεί κάτι κακό.
Η
Χάνα κούνησε το κεφάλι της και απομακρύνθηκε. Κάτι την τρόμαζε αλλά τι;
Επέστρεψε
στην καμπίνα του και αφοσιώθηκε στη μελέτη του αν και όχι για πολύ. Ο Αλέξανδρος
εισέβαλε και του είπε ξέπνοος τρεις λέξεις:
-Βρήκαμε το Βολτέρα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου