Επίλογος
Ξύπνησε
μετά από μερικές ώρες ύπνου και ανακάθισε. Το Gulfstream IV του Αλέξανδρου
πλησίαζε την ανατολική ακτή των ΗΠΑ και το αεροδρόμιο Λόγκαν της Βοστώνης. Ήταν
κάπως περίεργο να βρίσκεται στο ιδιωτικό αεροπλάνο του Αλέξανδρου χωρίς
εκείνον.
Η
συνοδός τον πλησίασε. Της ζήτησε έναν καφέ και καθώς εκείνη πήγαινε να
πραγματοποιήσει το αίτημά του ο Μιχάλης κοίταξε τον ωκεανό που λαμπύριζε πολλές
χιλιάδες πόδια πιο κάτω.
Όταν
το Κέλντις έφτασε στο Κέηπ Τάουν ο Μιχάλης αποχαιρέτησε τους υπόλοιπους και
πήρε το αεροπλάνο για την Αθήνα όπου είχε αμέσως ξαναεισαχθεί στο νοσοκομείο.
Τα νέα ήταν τα καλύτερα δυνατά.
-Μόνο
εικασίες μπορούμε να κάνουμε για το πως ακριβώς έγινε, είπε η γιατρός του, αλλά
φαίνεται ότι η αυξομείωση της πίεσης δημιούργησε ενδοκρανιακή πίεση που
αντιμετωπίστηκε με αιμορραγία που θα τη μείωνε και ο οργανισμός σου στην
προσπάθεια να ανταπεξέλθει στην αιμορραγία αυτή τράβηξε πίσω στο κυκλοφορικό το
αίμα που είχε συγκεντρωθεί στο ανεύρυσμα. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα, είσαι υγειής
και ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους που γνώρισα.
Ύστερα
τον είχε αγκαλιάσει συγκινημένη.
Είχε
πάψει να ζει πια κάτω από την απειλή του επικείμενου θανάτου. Ήταν μια
απελευθερωτική εμπειρία, ήξερε τώρα πολύ περισσότερο από πριν ποια ήταν αυτά τα
πράγματα που είχαν αξία. Ήταν ελεύθερος να συνεχίσει τη ζωή του όπως ήθελε. Η
στενή επαφή με το θάνατο ωστόσο τον είχε διδάξει πως η ζωή άξιζε όταν τη
χρησιμοποιούσε για να κάνει κάτι αξιόλογο όπως να βοηθήσει εκείνους που είχαν
ανάγκη από βοήθεια.
Γι'
αυτό πήγαινε στη Βοστώνη. Ο Αλέξανδρος είχε καταφέρει να εντοπίσει το πλοίο του
Στράουντ και να στείλει στη φυλακή τους υπόλοιπους ανθρώπους του αλλά αυτό δεν
ηταν παρά μόνο η αρχή. Αντιμετώπιζε κανονικό πόλεμο στον όμιλο όπως και η Χάνα
που είχε πάρει τη θέση του πατέρα της σαν κηδεμόνας του γιου της.
Η συνοδός έφερε τον καφέ και τον άφησε μπροστά
του προσφέροντάς του την θέα του στήθους της από το ελαφρά ξεκούμπωτο πουκάμισό
της. Σίγουρα αυτό ήταν οδηγία του Αλέξανδρου, σκέφθηκε ο Μιχάλης. Δεν θα άλλαζε
ποτέ.
Πίνοντας
τον καφέ το μυαλό του επέστρεψε στη Χάνα. Στο κέηπ Τάουν του είχε ζητήσει
συγνώμη για τις προσπάθειες του άνδρα της να τον σκοτώσει και είχε εκφράσει μια
παράκληση. Θυμόταν ακόμα τα λόγια της.
-Όταν
πρωτοήρθες στο πλοίο νόμιζα ότι είσαι απλά ο ασυρματιστής. Μετά κατάλαβα ότι
ήσουν κάτι παραπάνω, ο φίλος που ο Αλέξανδρος είπε ότι έβλεπες αυτό που άλλοι
δεν θα πρόσεχαν ποτέ. Μαντεύω ότι κατάλαβες όλη την αλήθεια παρότι δεν μίλησες
στον Αλέξανδρο.
-Δεν
είμαι εγώ αυτός που θα έπρεπε να του το πει, είχε απαντήσει και η Χάνα τον είχε
παρακαλέσει.
-Σου
ζητώ να μην μιλήσεις ποτέ σε κανέναν για αυτό.
Ξέροντας
ήδη τι σκεφτόταν ο Αλέξανδρος της το είχε υποσχεθεί.
Το
αεροπλάνο άρχισε να χαμηλώνει καθώς πλησίαζε την αμερικανική ήπειρο. Ο Μιχάλης
κοίταξε έξω την μακρινή ακόμα στεριά και χαμογέλασε. όλα είχαν τακτοποιηθεί με
τον καλύτερο τρόπο.
Επέστρεφε
σε μια πόλη όπου είχε ζήσει πολλά και όπου τον περίμεναν ακόμα περισσότερα,
ήταν σίγουρος. Ο Αλέξανδρος είχε πάντα μια μοναδική ικανότητα να τον μπλέκει σε
περιπέτειες οπότε σίγουρα το να βοηθήσει τη Χάνα δεν θα ήταν κάτι το απλό.
Αλλά
αυτό ήταν μια άλλη ιστορία.
ΤΕΛΟΣ
2 σχόλια:
Αυτή είναι μια από τις πιο ολοκληρωμένες και απολαυστικότερες ιστορίες σου
με αμείωτα το ενδιαφέρον και την αγωνία!
Της έχω (και αυτής) πολύ πολύ μεγάλη αδυναμία.
Αναμένω το επόμενο συγγραφικό σου κέρασμα με ανυπομονησία!
Όμορφο και δημιουργικό βράδυ να έχεις, πενούλα :)
Χαίρομαι που σου άρεσε.
Σύντομα το επόμενο... κέρασμα!
Δημοσίευση σχολίου