Παντρεύτηκαν σε μια σεμνή τελετή στην μικρή εκκλησία της λεγεώνας. Τους πάντρεψε ο πατέρας Βαρσανούφιος, ο ιερέας της λεγεώνας, ένας σεβάσμιος ιερομόναχος. Τους στεφάνωσε ο ίδιος ο Γάιος, παράνυμφος της Άριας ήταν η Ζλάτκα μιας και δεν υπήρχαν κοπέλες άλλες στο στρατόπεδο. Ο Δέκιος ήταν ο παράνυμφος του Σέργιου. Η Άρια δεν είχε να καλέσει κάποιον, αλλά ο αγαπημένος της κάλεσε φίλους από τη λεγεώνα.
Στάθηκαν μπροστά στο βωμό και ο ιερέας τέλεσε το μυστήριο. Οι λεγεωνάριοι επευφήμησαν το νεόνυμφο ζευγάρι ενώ μπήκαν στη σειρά για να τους ευχηθούν και να τους συγχαρούν. Τελευταία έμεινε η Ζλάτκα που έδειχνε να την είχε επηρεάσει βαθιά η απόφασή τους να παντρευτούν.
Ακριβώς την ώρα που η κοπέλα τους ευχόταν ενώ έριχνε κάποιες πλάγιες ματιές στον Γάιο κατέφτασε ο Άριος με τους άνδρες της φρουράς του Γάιου που τον συνόδευαν.
-Μακριά από την κόρη μου! Θα δώσεις λόγο γι’ αυτή σου την τόλμη. Αύριο κιόλας θα δικαστείς.
-Πατέρα παντρευτήκεμε, είπε η παρακλητικά η Άρια, δώσε μας την ευχή σου.
-Ποιος παπάς τόλμησε τέτοιο πράγμα;
-Εγώ, είπε ο Βαρσανούφιος που ήταν μέσα στη σκηνή και είχε βγει ακούγοντας τη φασαρία.
Οι καλεσμένοι στο γάμο είχαν κάνει έναν κύκλο γύρω τους ενώ είχαν μαζευτεί και άλλοι λεγεωνάριοι και περισσότεροι προσέρχονταν όπως επικρατούσε αναταραχή.
-Εσύ! Θα σε κρεμάσω τόσο ψηλά..... Πως σε λένε παπά πριν σε εκτελέσω;
-Είμαι λειτουργός του Υψίστου, είπε ο ιερέας ήσυχα, και εκείνου τους νόμους υπακούω πρώτα και μετά τους ανθρώπινους.
Ο Άριος σήκωσε το μαστίγιο που κρατούσε, αυτό που χρησιμοποιούσε για το άλογο, για να χτυπήσει τον ιερέα που τον παρακολουθούσε ατάραχος.
-Θ’ αρχίσω από εσένα και αυτός ο γάμος δεν θα ισχύσει! Ποτέ!
Κατέβασε το χέρι του αλλά το χτύπημα δεν έφτασε ποτέ στον Βαρσανούφιο. Ένα χέρι άρπαξε αυτό του Αρίου από τον καρπό και το ακινητοποίησε. Ο συγκλητικός κοίταξε με έκπληξη – και όχι μόνο αυτός – ποιος είχε τολμήσει να τον σταματήσει. Αντίκρισε τον Γουίλφριντ, τον αρχηγό των Σαρματών. Ύστερα είδε την απάντηση στην ανέκφραστη ερώτηση για το θάρρος του. Ο Γάιος την είχε δει ήδη.
Στο στήθος του Σαρματού κρεμόταν ένα μενταγιόν που είχε βγει έξω από το χιτώνα του με την γρήγορη κίνηση που είχε κάνει για να σταματήσει τον Άριο. Το μενταγιόν εικόνιζε τον Ρωμαϊκό αετό και γύρω του είχε την επιγραφή Scolae Palatinae. Οι σχολές ήταν επίλεκτα στρατιωτικά σώματα και η συγκεκριμένη ήταν εκείνη που είχε αντικαταστήσει την περιβόητη Πραιτωριανή φρουρά ως σωματοφυλακή του αυτοκράτορα μια αλλαγή που είχε κάνει σχεδόν πρίν από ενάμισι αιώνα ο Μεγάλος Κωνσταντίνος. Ο Γουίλφριντ ανήκε στη φρουρά του αυτοκράτορα. Ήταν έμπιστός του και με αυτό το θάρρος είχε τώρα επέμβει.
Και ήταν απόλυτα λογικό. Ο Βαλεντινιανός δεν εμπιστευόταν τον Αέτιο, με κάθε ευκαιρία θα έστελνε έμπιστους στις δυνάμεις που εκείνος συγκέντρωνε. Έτσι είχε βρει και τώρα την ευκαιρία να στείλει έναν δικό του στη λεγεώνα.
-Άσε το χέρι μου! μούγκρισε ο Άριος αλλά δεν πρόλαβε να αντιδράσει ο Γουίλφριντ. Μια φωνή από τους σκοπούς έφερε την αναστάτωση.
-Ούννοι! Έρχονται από τα δυτικά.
Όλοι έτρεξαν στα τείχη του στρατοπέδου. Οι Ούννοι ήταν ακόμα μακριά αλλά και από την απόσταση αυτή μπορούσαν να διακρίνουν ότι ήταν διπλάσιοι από τους άνδρες που διέθετε η λεγεώνα.
Ο Γάιος κοίταξε τον εχθρό που προέλαυνε για μαι στιγμή και μετά διέταξε:
-Ετοιμαστείτε για μάχη!
Άφησε το τείχος και κατευθύνθηκε προς τη σκηνή του για να φορέσει το θώρακά του ενώ έδινε διαταγές στους αξιωματικούς του.
-Θα πολεμήσουμε στους πρόποδες του λόφου. Θα παρατάξουμε τις πέντε κοόρτεις, η έκτη θα μείνει λίγο πιο πίσω σαν εφεδρεία για να χρησιμοποιηθεί όπου θα είναι ανάγκη. Οι φοιδεράτοι θα μείνουν στο στρατόπεδο σαν εφεδρεία επίσης, θέλω ετοιμότητα όμως για άμεση αντίδραση. Οι σκοποί να αντικατασταθούν αμέσως από άνδρες αυτών ώστε να πολεμήσουν όλοι οι άνδρες από τις κοόρτεις. Οι τοξότες θα ρίχνουν από την κορυφή του λόφου, έξω ακριβώς από την πύλη του στρατοπέδου. Γουίλφριντ, στείλε έναν από τους άνδρες σου στην πόλη για να καλέσει τη φρουρά να μας ενισχύσει. Συγκέντρωσε όλους τους ιππείς υπό τις διαταγές σου και προσπάθησε να κρατήσεις το ιππικό των Ούννων μακριά, θα αμυνθούμε καλύτερα έτσι.
-Εντάξει, είπε ο Σαρματός και έφυγε τρέχοντας.
-Να ηχήσουν οι σάλπιγγες, είπε ο Γάιος. Πάμε να σταματήσουμε τους Ούννους.
-Έτσι η λεγεώνα ετοιμάστηκε για την τελευταία της μάχη.
Η Μέρεντιθ είχε ολοκληρώσει την μετάφραση του χειρόγραφου και τώρα είχε μαζευτεί όλη η ομάδα στην τραπεζαρία να την ακούσει. Ο Γουίλλιαμ ήταν καθισμένος δίπλα της και την παρακολουθούσε με μεγάλη προσοχή παρότι είχε ήδη πει σε εκείνον τι είχε μάθει.
Παρατάχθηκαν στα ριζά του λόφου σχηματίζοντας ένα αρραγές μέτωπο. Πίσω από τις πέντε κοόρτεις η έκτη παρατάχθηκε έτοιμη να βοηθήσει όπου θα υπήρχε ανάγκη. Ο χιλίαρχος Κελεστίνος πηγαινοερχόταν ανάμεσα στους άνδρες ελέγχοντας ότι όλα ήταν όπως έπρεπε. Ο Σέργιος βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της δικής του κοόρτης ενθαρρύνοντας τους συντρόφους του. Πίσω τους έπαιρναν και οι υπόλοιποι θέση. Ο εκατόνταρχος ζύγιασε στο χέρι του το σπαθί του, έπρεπε να νικήσουν, πρώτα από όλα για να είναι ασφαλής η Άρια.
-Τους νικήσαμε μια φορά θα τους ξανανικήσουμε πάλι! ακούστηκε η φωνή του Γάιου. Είμαστε κύριοι της μοίρας μας και έτσι θα παραμείνουμε!
Οι ιππείς ξεχύθηκαν μπροστά με κατεύθυνση που θα τους έφερνε στο πλευρό των δυνάμεων των Ούννων. Εκείνοι δεν σταμάτησαν αλλά έστειλαν το δικό τους ιππικό να αντιμετωπίσει την απειλή.
-Ωραία, είπε ο Γάιος. Ήταν πιο εύκολο να αντιμετωπίσουν τους Ούννους χωρίς το ιππικό ειδικά τώρα που έβλεπε όπως είχαν πλησιάσει ότι ο αριθμός τους ήταν πιο κοντά στο τριπλάσιο των δικών του παρά διπλάσιο που υπολόγιζε.
-Έτοιμοι! διέταξε ο Κελεστίνος. Ρίψατε!
Μια βροχή από πίλα θέρισε τις δυο πρώτες σειρές των Ούννων και μετά έπεσαν με πάταγο πάνω στην αμυντική γραμμή των Ρωμαίων. Η γραμμή κλονίστηκε αλλά δεν έσπασε και ξέσπασε μια σκληρή και ανηλεής μάχη σώμα με σώμα. Οι Ούννοι πολεμούσαν με δόρατα κάτι που ήταν μειονέκτημα έτσι όπως οι αντίπαλοι είχαν έρθει πολύ κοντά χωρίς χώρο για ελιγμούς. Η αριθμητική υπεροχή τους ωστόσο και η φυσική παρουσία τους πίεζαν την λεγεώνα στα όριά της.
Ο αχός της μάχης ακουγόταν χιλιόμετρα μακριά με την κλαγγή των όπλων από χτυπήματα σε άλλα όπλα και ασπίδες, τις κραυγές των τραυματισμένων και εκείνων που πέθαιναν. Κανένας δεν υποχωρούσε. Εδώ θα πέθαιναν ή θα νικούσαν.
Η τέταρτη κοόρτη ήταν η πρώτη που άρχισε να κλονίζεται, ο αριθμός των ανδρών της είχε πέσει σε λίγο παραπάνω από μιας εκατονταρχίας που πάλευαν να κρατήσουν τον εχθρό. Ο Κελεστίνος διέταξε την έκτη να περάσει μπροστά, η έκτη έσπευσε να πάρει θέση της ενώ κάπου μακριά, πολύ στο βάθος οι δυνάμεις του ιππικού είχαν εμπλακεί σε μάχη.
Ο Σέργιος μαχόταν κοντά σους άνδρες του, πάντα στην πρώτη γραμμή και με ορμή αντάξια μυθικού ήρωα της παλιά εποχής, κάτι που τους ενθάρρυνε να μάχονται και εκείνοι και να μην υποχωρούν απέναντι στους Ούννους, Η γραμμή κρατούσε ως που ένα ακόντιο πέτυχε τον Κελεστίνο στο στήθος και τον διαπέρασε, ο χιλίαρχος έπεσε για να μην ξανασηκωθεί. Η αναπάντεχη αυτή απώλεια του αξιωματικού κλόνισε τους λεγεωνάριους που άρχισαν να υποχωρούν. Κάτω από την πίεση των Ούννων ρήγματα άρχισαν να δημιουργούνται. Ο Σέργιος όρμησε εκεί μαζί με το Δέκιο και όσους άνδρες ζούσαν ακόμα από την κοόρτη τους αλλά σχεδόν αμέσως βρέθηκαν κυκλωμένοι.
Ο Γάιος κατάλαβε ότι έπρεπε να αντιδράσει γρήγορα αν δεν ήθελε να ηττηθούν άμεσα.
-Οι τοξότες να περάσουν μέσα στο στρατόπεδο, διέταξε. Οι φοιδεράτοι να παραταχθούν για μάχη.
Ύστερα πέρασε μπροστά στην προσωπική του φρουρά. Τράβηξε το σπαθί του και φώναξε:
-Επίθεση!
Η σφήνα των πάνοπλων ιππέων, έστω και μόνο είκοσι πέντε, δημιούργησε χάος στις γραμμές των Ούννων που αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν για να ανασυνταχθούν. Οι φοιδεράτοι κατέβαιναν παρατεταγμένοι προς τη γραμμή της μάχης. Ο Γάιος έκανε νόημα να σταματήσουν. Διέταξε τους άνδρες από τις έξι κοόρτεις να οπισθοχωρήσουν πίσω από αυτούς για ανασύνταξη. Ο ίδιος με τους άνδρες του επενέβαινε ανακόπτοντας την προσπάθεια των αντιπάλων τους να επιτεθούν κατά την οπισθοχώρηση αυτή.
Οι άνδρες που πολεμούσαν ως εκείνη την ώρα μπορούσαν να πάρουν μια ανάσα και να αναδιοργανωθούν. Είχαν απομείνει μόλις το ένα τρίτο όσων είχαν αρχίσει τη μάχη δυο ώρες νωρίτερα. Ο Γάιος κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα να πολεμήσουν πλέον σε κοόρτεις, θα ήταν άνισα μοιρασμένοι και εύκολα θα τους εξόντωναν οι Ούννοι. Καλύτερα να πολεμούσαν σε ένα σώμα.
-Σέργιε! φώναξε και καθώς ο εκατόνταρχος στρεφόταν προς το μέρος του συνέχισε. Σχηματείστε σειρές των είκοσι ανδρών σε συνεχές μέτωπο.
Ο Σέργιος ένευσε και έσπευσε να οργανώσει τους άνδρες. Οι φοιδεράτοι μάχονταν σκληρά αλλά οπισθοχωρούσαν μπροστά στους αντιπάλους με όλο και αυξανόμενες απώλειες παρά την συχνή επέλαση των ανδρών του Γάιου προς ενίσχυσή τους.
Με μια βροντερή ιαχή κατέφτασαν στα νώτα των Ούννων οι Σαρματοί. Είχαν τελικά καταστρέψει το ιππικό του εχθρού αλλά όχι χωρίς απώλειες. Από τους Ρωμαίους δεν είχε επιζήσει κανένας και οι Σαρματοί είχαν απομείνει οι μισοί. Επιτέθηκαν με ορμή ωστόσο και διέσχισαν τις γραμμές των Ούννων σπαθίζοντας και ποδοπατώντας.
Έφτσαν κοντά στους άνδρες του Γάιου και σταμάτησαν για ανασύνταξη. Ο τριβούνος κοίταξε τον Σέργιο που είχε ετοιμάσει σε ένα σώμα τους άνδρες και περίμεναν διαταγές. Τους είπε να κρατήσουν τη θέση τους καθώς θα αποσύρονταν οι φοιδεράτοι και μετά έδωσε διαταγή σε εκείνους να οπιθοχωρήσουν κάτι που έκαναν με ανακούφιση μιας και η παραμονή τους στην πρώτη γραμμή τους είχε εξαντλήσει.
Ο Σέργιος και οι άνδρες του δέχθηκαν μια άγρια επίθεση, οι Ούννοι έπεσαν πάνω τους με μένος χτυπώντας σε ασπίδες και σπαθιά, ουρλιάζοντας στη λαρυγγική τους γλώσσα πολεμικές ιαχές. Το χυμένο αίμα χιλιάδων ανδρών τους ερέθιζε ενώ αισθάνονταν κοντά στη νίκη βλέποντας πόσο είχαν λιγοστέψει οι Ρωμαίοι. Οι Σαρματοί και οι άνδρες του Γάιου έσπευσαν και πάλι να βοηθήσουν αλλά ήταν και αυτοί αρκετά κουρασμένοι. Ο τριβούνος το κατάλαβε και διέταξε οπισθοχώρηση μέσα στο στρατόπεδο, την πολιορκία δεν μπορούσε πλέον να την αποφύγει. Η μάχη ήταν σκληρή, οι λεγεωνάριοι πολεμούσαν σε κάθε βήμα της οπισθοχώρησης. Οι φοιδεράτοι ξαναμπήκαν στη μάχη και αυτή τη φορά δεν επέζησαν πάνω από μια ντουζίνα για να υποχωρήσουν στο στρατόπεδο μετά την οπισθοχώρηση.
Τελευταίοι μπήκαν οι Σαρματοί και τα δύο τεράστια φύλλα της πύλης κλείσανε. Οι Ούννοι όμως δεν πτοήθηκαν, είχαν ήδη κόψει ένα δέντρο και το είχαν γυμνώσει από τα κλαδιά χρησιμοποιώντας τον κορμό σαν πολιορκητικό κριό.
-Μικρή ανάπαυλα θα έχουμε, είπε ο Γάιος, Ετοιμαστείτε να πουλήσουμε το τομάρι μας ακριβά.
Οι λεγεωνάριοι που είχαν απομείνει είχαν και πάλι συνταχθεί για την τελευταία μάχη. Οι τοξότες κατέφτασαν και αυτοί οπλισμένοι με σπαθιά, είχαν εξαντλήσει τα βέλη τους και θα πολεμούσαν εκ του σύνεγγυς και αυτοί. Ο Σέργιος οργάνωνε τους άνδρες και ετοιμαζόταν για την στιγμή που οι Ούννοι θα μπαίνανε μέσα. Συχνά πυκνά κοιτούσε προς τις σκηνές. Σκεφτόταν τι θα γινόταν η αγαπημένη του.
Με έναν κρότο η πύλη έσπασε αλλά οι Ούννοι δεν πρόλαβαν να εισβάλλουν. Σάλπιγγες ανήγγειλαν την άφιξη ενός νέου παράγοντα στο πεδίο της μάχης. Από την άλλη άκρη της πεδιάδας φάνηκαν να μπαίνουν τακτικά πολλές χιλιάδες ανδρών, πεζοί και ιππείς. Οι δεύτεροι κάλπαζαν γρήγορα για να μπουν στη μάχη. Έδειχνε με θαύμα αλλά δεν ήταν, ο Αέτιος και ο στρατός του είχαν καταφτάσει.
-Δεν μένουν να ειπωθούν πολλά, είπε η Μέρεντιθ. Οι ιππείς του Αέτιου ήταν ξεκούραστοι, διέσπασαν τους αντιπάλους τους και τους κατεδίωξαν. Από αυτή τη μάχη δεν ξέφυγε κανένας.
Ο Αέτιος συνεχάρη τον Γάιο για την διοίκησή του. Τον πήρε μαζί του στις λεγεώνες που οδηγούσε προς την Ορλεάνη όπως και όσους αξιωματικούς είχαν επιζήσει. Τους υπόλοιπους άνδρες τους ενέταξε στην φρουρά του Λούγδουνου, της Λυών, που πήρε το όνομα της λεγεώνας. Η πόλη ωστόσο πέρασε στα χέρια των Βουργουνδών την επόμενη χρονιά οπότε και χάθηκαν τα ίχνη της λεγεώνας.
-Και ο Σέργιος; ρώτησε ο Έρικ. Τι απέγινε;
-Πολέμησε μαζί με τον Αέτιο στα Καταλαυνικά Πεδία και αφού νικήθηκε ο Αττίλας εγκαταστάθηκε στην Ορλεάνη σαν απόμαχος με την Άρια. Ο Άριος δεν μπορούσε πια να εναντιωθεί στο γάμο. Μετά τη μάχη τον βρήκαν νεκρό στη σκηνή του. Είχε πάθει αποπληξία, αν έφταιγαν τα όσα είχαν γίνει πριν τη μάχη, ή φοβήθηκε σε αυτήν κανείς δεν θα το μάθει. Θάφτηκε εδώ σαν κυβερνήτης που ήταν.
-Και ερχόμαστε στο μεγάλο ερώτημα, είπε η Ντέηνα. Τι απέγινε το χρυσάφι.
-Σύμφωνα με το έγγραφο του κυαίστορα, ο οποίος ακολούθησε επίσης τον Αέτιο και σκοτώθηκε στα Καταλαυνικά Πεδία, είχε απομείνει χρυσός περίπου είκοσι σημερινών λιβρών που επιστράφηκε στο στρατηγό για την πληρωμή άλλων λεγεώνων. Δεν πρόκειται να βρεθεί χρυσός εδώ.
-Πίκρα που θα πάρει ο Λαζού! είπε η Ντέηνα και όλοι γέλασαν.
-Τι απέγινε ο Γάιος;
-Παντρεύτηκε τη Ζλάτκα και εγκαταστάθηκε στο Σίρμιο. Διάλεξε να μείνει μακριά από τις λεγεώνες μετά την δολοφονία του Αέτιου.
-Μια ωραία ιστορία, και πολύ ωραία ειπωμένη, είπε ο καθηγητής, κλείνει με τον καλύτερο τρόπο τις έρευνες μας εδώ. Συγχαρητήρια Μέρεντιθ.
Η κοπέλα κοκκίνισε καθώς δεχόταν τα συγχαρητήρια όλης της ομάδας. Το χέρι του Γουίλλιαμ γλύστρισε ενθαρυντικά στο δικό της και εκείνη το έσφιξε, μόνο ο καθηγητής το πρόσεξε. Ήξερε τι ένωνε τους δυο τους τώρα. Γι’ αυτό και ο Γουίλλιαμ είχε δεχθεί αμέσως να συμμετάσχει στην επόμενη αποστολή που σχεδίαζε ο καθηγητής όταν άκουσε ότι η Μέρεντιθ θα πήγαινε.
Αργότερα, όταν όλοι είχαν αποσυρθεί στα δωμάτιά τους και μόνο ο καθηγητής ξαγρυπνούσε όπως έδειχνε το αναμμένο φως στο παράθυρό του, ο Γουίλλιαμ και η Μέρεντιθ συναντήθηκαν στην βεράντα μπροστά στο σπίτι.
-Έχεις πάει ποτέ στην Βαλένσια; ρώτησε ο Γουίλλιαμ.
-Όχι, είναι ωραία;
-Ναι, θα τη δεις σύντομα, εκεί θα μας πάει η επόμενη ανασκαφή του καθηγητή.
-Τι ψάχνουμε;
-Δεν ξέρω αλλά ξεκίνα να διαβάζεις τον Ελ Σιντ.
-Εντάξει, είπε η Μέρεντιθ, αλλά αφού θα είσαι και εσύ δεν με νοιάζει όπου και να πάμε.
Ο Γουίλλιαμ χαμογέλασε και μετά έσκυψε και τη φίλησε.
Τέλος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου