4.
Τι έπρεπε να κάνει;
Κοίταξε και πάλι έξω από το παράθυρο να δει αν είχε
αλλάξει η κατάσταση. Επικρατούσε ησυχία. Ένας άνθρωπος πέρασε βιαστικά από το
δρόμο. Στάθηκε για μια στιγμή και κοίταξε προς το σχολείο αλλά μετά συνέχισε
βιαστικός. Ο Τζων μπόρεσε να δει στο χέρι του ένα πιστόλι και ένα ρίγος τον
διέτρεξε. Αν ο άνθρωπος αυτός είχε μπει τι θα μπορούσαν να κάνουν; Θα μπορούσε
να είχε κάνει κακό.
Παρότι είχε πει στον κύριο Πέητον να κλειδώσει θα
ήταν εύκολο να μπει κάποιος, το κολλέγιο ήταν μεγάλο και τώρα τόσο έρημο που θα
μπορούσε κάποιος να μπει χωρίς να τον αντιληφθούν για ώρα.
Βγήκε από το γραφείο και προχώρησε για την τάξη της
εγγονής του, όπου ήταν μαζεμένα τα περισσότερα άτομα στο σχολείο. Καθ’ οδόν
σταμάτησε στο μικρό γραφειάκι του επιστάτη και του συνέστησε να έχει το νου του
στις πόρτες. Συνέχισε έχοντας και εκείνος εντείνει την προσοχή του για
οτιδήποτε ασυνήθιστο.
«Πόσο πιο ασυνήθιστο από αυτό που έβλεπε ήδη, του
διαδρόμους άδειους και σε απόλυτη ησυχία;» αναρωτήθηκε φτάνοντας στην καφετέρια
που βρισκόταν στο κεντρικό χωλ του ισογείου. Η καφετέρια ήταν κλειστή, ο νεαρός
που την είχε δεν είχε έρθει ακόμη, αλλά σε ένα από τα τραπεζάκια κάθονταν ο
Άνταμ με την Τίνα και ο Άντον με τη Βάλερι συζητώντας. Τους πλησίασε και καθώς
εκείνοι ανέβλεπαν είπε:
-Εσείς είστε μεγάλοι, αν νομίζετε ότι είναι ασφαλές
μπορείτε να φύγετε. Μαθήματα δεν θα γίνουν όπως είναι προφανές.
-Δεν θα το έλεγα ότι έξω θα είμαστε ασφαλείς, είπε
ο Άνταμ, πριν λίγο πέρασε ένας τύπος οπλισμένος και δεν θα είναι ο μόνος.
-Α τον είδατε και’ σεις, είπε ο Τζων. Γι’ αυτό
ήθελα να σας μιλήσω. Είπα και στον κύριο Πέητον αλλά θα έχετε και εσείς το νου
σας;
-Εντάξει, είπε σοβαρά ο Άνταμ.
-Ευχαριστώ, πάω να δω τι κάνουν οι μικροί.
-Βλέπουν στρουμφάκια, είπε με ένα χαμόγελο η
Βάλερι.
Για μια φοβερή στιγμή η Τζάνις φοβήθηκε ότι είχαν σπάσει
τα νερά και είχε μπει στη διαδικασία της γέννας αλλά μετά κατάλαβε την
προέλευση του υγρού από την αψιά οσμή αμμωνίας και το κλαψούρισμα της Άλις.
-Συγνώμη μαμά, δεν μπορούσα....
-Σςςς μωράκι μου, δεν πειράζει. Αλλά πρέπει να
μείνουμε ακόμα ήσυχες εντάξει;
Ένιωσε παρά είδε την Άλις να κουνάει το κεφάλι της.
Η κόρη της είχε τρομάξει με όσα είχαν γίνει και είχε κατουρηθεί από το φόβο
της. Απόλυτα ανθρώπινο και η Τζάνις το προτιμούσε από το να είχε μπει στην
τελική ευθεία για να φέρει το μωρό της στον κόσμο.
Ακούστηκε μια έκρηξη και το αυτοκίνητο έπεσε
ξαφνικά πίσω να στηρίζεται και πάλι και στους τέσσερις τροχούς. Η Άλις ξεφώνισε
τρομαγμένη αλλά η κραυγή της χάθηκε στον απόηχο της έκρηξης και στον πάταγο των
επόμενων που ακολούθησαν. Η Τζάνις διακινδύνευσε μια ματιά έξω.
Το μεγάλο ρομπότ ήταν σωριασμένο σε ένα μεταλλικό
σωρό ερειπίων που ακόμα κάπνιζε και γύρω ήταν πεσμένοι κάμποσοι στρατιώτες ενώ
οι υπόλοιποι είχαν προχωρήσει στο δρόμο καταδιώκοντας αυτόν ή αυτούς που είχαν
καταφέρει ένα τέτοιο χτύπημα.
Έπρεπε να φύγουν τώρα πριν αυτοί οι φονικοί
επιτιθέμενοι επέστρεφαν εδώ. Ανασηκώθηκε με κόπο και κάθισε στο κάθισμα για μια
στιγμή όπως λίγη ώρα πριν όταν τίποτα έξω από τα συνηθισμένα δεν είχε συμβεί.
Ένιωσε έναν πόνο χαμηλά στην κοιλιά. Αυτό σήμαινε ότι παρότι ακόμα δεν είχαν
σπάσει τα νερά πλησίαζε η ώρα να γεννήσει.
Βγήκε από το ταξί και βοήθησε και την Άλις να βγει
και στάθηκε στο γεμάτο πτώματα δρόμο. Που να πήγαινε τώρα; Στο νοσοκομείο; ήταν
ακόμα πολύ μακριά, καλύτερα να γύριζε στο σπίτι που ήταν σχετικά πιο κοντά και
θα είχε ελπίδες ότι δεν θα έβρισκε επιδρομείς στο δρόμο της.
-Έλα, είπε πιάνοντας την Άλις από το χέρι, πάμε.
Έπρεπε να πάρει και το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα
καθώς δεν μπορούσε να ξέρει που θα γεννήσει αλλά αμφέβαλλε αν θα μπορούσε να το
κουβαλήσει ως το σπίτι. Ίσως να χρειαζόταν να τρέξουν οπότε δεν είχε τη
δυνατότητα για επιπλέον βάρος.
Καθώς στο βάθος του δρόμου ακούγονταν πυροβολισμοί
αποφάσισε να στρίψουν σε ένα στενο. Δεν είχαν κάνει παραπάνω από δέκα βήματα
στο στενό όταν βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με έναν επιδρομέα. Εκείνος σήκωσε το
όπλο του με το δάκτυλο ήδη στην σκανδάλη. Ενστικτωδώς η Τζάνις άρπαξε την Άλις
στην αγκαλιά της και στράφηκε με την πλάτη στον εχθρό προσπαθώντας με το σώμα
της να προστατεύσει και τα δυο παιδιά της.
Ένας πυροβολισμός ακούστηκε και η Τζάνις ένιωσε το
σώμα της να σφίγγεται σε αναμονή του πόνου. Όταν αυτός δεν ήρθε γύρισε να δει
τι είχε συμβεί. Ο στρατιώτης ήταν νεκρός και πίσω του στεκόταν μια κοπέλα. Ήταν
οπλισμένη με ένα τυφέκιο Μ16Α1 εφοδιασμένο με εκτοξευτήρα βομβίδων και ήταν
προφανές ότι ήταν απόλυτα εξοικειωμένη με αυτό.
-Ευχαριστώ, μου έσωσες τη ζωή, είπε η Τζάνις κοιτώντας
προσεκτικά την κοπέλα.
Ήταν κανονικού ύψους, με γεροδεμένο, γυμνασμένο
σώμα. Είχε μακριά καστανά μαλλιά πιασμένα σε μια αλογοουρά με ένα απλό
λαστιχάκι και καστανά μάτια που δέσποζαν σε ένα αυστηρό, αποφασιστικό πρόσωπο.
Φορούσε μποτάκια, ένα χακί παντελόνι σαν στρατιωτικής στολής, και ένα πουκάμισο
στο οποίο είχαν κοπεί τα κουμπιά και αποκάλυπτε το σώμα της και το αθλητικό
μπουστάκι που φορούσε από μέσα. Κουβαλούσε ένα σακίδιο, στη μέση της ήταν
περασμένη μια ζώνη με θήκες για βομβίδες και γεμιστήρες και ένα μεγάλο μαχαίρι.
Ενώ η Τζάνις την κοίταζε έτσι εξεταστικά εκείνη κοιτούσε την Άλις. Της
χαμογέλασε και η Άλις το ανταπέδωσε.
-Με λένε Χόουπ Σίνον, είπε, και πρέπει να φύγουμε
γρήγορα. Θα έρθουν και άλλοι πιθανότατα.
-Που μπορούμε να πάμε;
-Εδώ δεν είμαστε ασφαλείς, ακόμα δεν έχω βρει
κάποιο καταφύγιο αλλά εν κινήσει είναι καλύτερα από ό,τι να μείνουμε εδώ.
Η Χόουπ προχώρησε προς ένα παράλληλο στενό και η
Τζάνις την ακολούθησε μαζί με την Άλις.
2 σχόλια:
α! και τη λένε Χόουπ ε;;
καλό σημάδι ;)
μπορεί να φανεί σωτήρια ξανά
μάλιστα, τώρα που το σκέφτομαι.. κάπου...
είδες ε; σιγά σιγά αρχίζω να έχω και άποψη
για την εξέλιξη της ιστορίας! :ο)
χθες δεν μπορεσα να διαβάσω..
σήμερα δεν μπορώ άλλο... αλλά δε νομίζω οτι θα το τηρήσω
γιατί πάω αμέσως να
διαβάσω
τη συνέχεια!!!! ;)
είναι πολύ ωραίο!!!
Α να πεις γνώμη και προτάσεις όποτε θες.
Πέρασες ένα γεμάτο βράδυ φαντάζομαι.
Δημοσίευση σχολίου