-Αντιεροπορικά πυρά, είπε ο Τζώρτζ καθώς το
μεταγωγικό συνέχιζε να τραντάζεται.
-Αντιαεροπορικά; έκανε ο Άλαν. Είναι αρκετά δυνατοί
οι αντίπαλοί μας.
-Έτσι φαίνεται, είπε ο Τζώρτζ ενώ το αεροπλάνο
κλονιζόταν από μία έκρηξη κάπου στα δεξιά του.
-Ευτυχώς όχι πολύ εύστοχοι, σχολίασε ο Γουίλλιαμ.
Χαμηλώνουμε.
-Το ταξίδι μας δεν ήταν μεγάλο, είπε ο Άλαν. Πρέπει
να πλησιάζουμε το αεροδρόμιο του Λονγκ Μπητς.
Τα αντιαεροπορικά πυρά είχαν παύσει, είχαν
απομακρυνθεί κάπως από την περιοχή που ελεγχόταν από τους εισβολείς.
-Ετοιμαστείτε για προσγείωση, ήρθε η ειδοποίηση από
τον πιλότο και λίγο αργότερα το Lockheed C 130J προσγειωνόταν
στον διάδρομο με τα λάστιχα να πετάνε καπνό και να τσιρίζουν καθώς η τριβή
έκαιγε τις εξωτερικές στοιβάδες τους ενώ η αντίστροφη ώση των μηχανών κάλυπτε
κάθε άλλο ήχο.
Το μεταγωγικό τροχοδρόμησε έξω από το διάδρομο και
άρχισε να ανοίγει η πόρτα. Οι άνδρες και των δυο εθνικοτήτων πήραν τον
εξοπλισμό τους και τα όπλα τους και άρχισαν να αποβιβάζονται γρήγορα και με
τάξη.
-Σρέηντερ!
Ο Άλαν κοντοστάθηκε καθώς πλησίαζε ο Άιρονσαϊντ.
-Διατάξτε.
-Εσείς μείνατε από το λόχο σας, χτυπήθηκε το
μεταγωγικό τους. Είπαν ότι θα πηδήξουν αλλά δεν ξέρω αν τα κατάφεραν.
-Μάλιστα σερ, είπε ο Άλαν προσπαθώντας να μην
αφήσει την θλίψη να τον παραλύσει, κάπου εκατό συνάδερφοι, πολλοί φίλοι ανάμεσά
τους είχαν πιθανότατα σκοτωθεί χωρίς καν την δυνατότητα να πολεμήσουν.
-Χάσαμε κι άλλα αεροπλάνα, είπε ο στρατηγός. Δεν
ήταν ό,τι καλύτερο. Αν είσαστε έτοιμοι ξεκινάτε.
-Μάλιστα σερ, είπε ο Άλαν και έκανε νόημα να
ακολουθήσουν και το ίδιο έκαναν και οι Βρετανοί.
Ο Τζώρτζ ήρθε δίπλα στον Άλαν που τον ενημέρωσε για
την απώλεια και μετά ρώτησε:
-Που πάμε τώρα;
-Θα πάρουμε τον 405 και θα μπούμε στη ζώνη
επιχειρήσεων από τη λεωφόρο Λέηκγουντ.
-Θες να περάσουμε μπροστά; Μάθαμε σε τέτοιες καταστάσεις
μέσα σε πόλεις από τις εχθροπραξίες στην Ιρλανδία.
-Εντάξει, είπε ο Άλαν.
Φτάσανε στη διασταύρωση του 405 με την λεωφόρο και
βρήκανε μια ομάδα πεζοναυτών οχυρωμένη πίσω από ένα πεσμένο στο πλάι λεωφορείο
να βάλλει εναντίον των εισβολέων. Για τους νεοφερμένους ήταν η πρώτη φορά που
έβλεπαν τους εχθρούς τους.
Με την ενίσχυση τόσων ανδρών κατάφεραν να απωθήσουν
τους εισβολείς και μετά ο Άλαν και ο Τζώρτζ κοίταξαν τον χάρτη.
-Καλύτερα να πάμε από τον παράδρομο, είπε ο
Αμερικάνος.
-Εντάξει, είπε ο Τζώρτζ και φώναξε, Μοντγκόμερι,
μπροστά.
-Μάλιστα, φώναξε ένας ψηλός λοχίας και μαζί με δυο
άνδρες ακόμα προχώρησε ανιχνεύοντας την περιοχή και ακολούθησε ο Γουίλλιαμ.
Πέρασαν στον παράδρομο και έκαναν νόημα στους υπόλοιπους να ακολοθήσουν.
Μόλις βρέθηκαν όλοι μαζί προχώρησαν στο δρόμο
ακροβολισμένοι στις δυο πλευρές μισοί μισοί. Περπατούσαν γρήγορα προσέχοντας να
μην κάνουν θόρυβο και έχοντας το νου τους και που πατούσαν ανέμεσα στα πάσης
φύσεως συντρίμμια στο δρόμο και στα πεσμένα σώματα.
Σταμάτησαν μετά παό μερικά οικοδομικά τετράγωνα που
δεν είχαν συναντήσει εχθρούς αλλά μόνο ίχνη της δράσεως τους, καμμένα
αυτοκίνητα και πτώματα. Ένας από τους Αμερικανούς κοίταξε με τα κιάλια του το
πάρκο που απλωνόταν μπροστά τους.
-Ελεύθερο το πεδίο.
Ο Τζώρτζ είχε σταθεί δίπλα στον Γουίλλιαμ. Ο
άνθρωπος της ΜΙ6 ήταν σκεφτικός.
-Τι σε προβληματίζει;
-Ο σκοπός της εισβολής. Επιτέθηκαν σε έναν
στρατιωτικό κολοσσό, σε μια μεγαλούπολη εκατομμυρίων, δεν πήραν τίποτα όσο
ξέρουμε, δεν αιχμαλώτισαν κάποιον, σκοτώνουν αδιακρίτως. Τι επιδιώκουν; Και
ποιοι είναι; Ποιος επιτέθηκε έτσι στους Αμερικάνους;
-Δεν έχεις άδικο.
Ο Άλαν ήρθε δίπλα τους. Κοίταξε το ήσυχο πάρκο.
Έκανε νόημα να προχωρήσουν και ξεκίνησαν σε ομάδες. Βρίσκονταν στη μέση όταν
έμφανίστηκαν πλήθος από στρατιώτες από δύο μεριές. Ριπές πολυβόλων εξαπολύθηκαν
και χιλιάδες σφαίρες διέσχισαν τον αέρα σαν
διψασμένα για αίμα έντομα.
Αμερικάνοι και Βρετανοί έπεσαν κάτω καλυπτόμενοι
όπως όπως και προσπαθώντας να οργανωθούν για αντεπίθεση. Το έδαφος άρχισε να
τρέμει καθώς μια ομάδα δίποδων ρομπότ εμφανίστηκαν.
-Τέρμα ο περίπατος, είπε ο Γουίλλιαμ, από’ δω και
πέρα πολεμάμε.
Προχώρησε στο τμήμα και διαπίστωσε πως κάτι είχε
αλλάξει. Η γυναίκα από τη γραμματεία και ο αρχιφύλακας μάζευαν σε ένα
χαρτοφύλακα έγγραφα και χάρτες. Στο άλλο γραφείο βρήκε τον διοικητή Μάιλς να
μιλάει με έναν άνδρα με στολή που η Ντέηνα δεν είχε ξαναδεί, ο κάτοχος της
άλλης μηχανής προφανώς, και με δυο άνδρες που φορούσαν το αστέρι των σερίφηδων
του Τέξας.
-Έλεγα ότι θα είχατε σκοτωθεί, είπε ο Ντην Μάηλς,
χαίρομαι που σας βλέπω ξανά σώα.
-Ευχαριστώ, διοικητά. Τι ετοιμάζετε εδώ;
-Πήρα την απόφαση να εγκαταλείψουμε το τμήμα,
δεδομένης της κατάστασης σε δέκα με δεκαπέντε λεπτά οι επιδρομείς θα είναι εδώ.
Δεν έχουμε μέσα να αμυνθούμε εδώ πόσο δε να προστατεύσουμε τόσους ανθρώπους.
-Που σκέφτεστε να πάτε;
-Αυτο μελετάμε τώρα, είπε ο Μάιλς. Κάποιο δημόσιο
κτίριο που θα μπορούν αν μη τι άλλο να στεγαστούν. Και όχι μακριά μιας και δεν
έχουμε παρά μόνο δυο μηχανές.
Η Ντέηνα κοίταξε το χάρτη που μελετούσαν οι
αστυνομικοί και έδειξε ένα κτίριο.
-Αυτό;
-Είναι ένα σχολείο, είπε ο Μάιλς. Θα μπορούσαμε να
το χρησιμοποιήσουμε, δεν είναι υπερασπίσιμο βέβαια αλλά ίσως διαφύγει της
προσοχής των επιδρομέων.
-Ας ξεκινήσουμε τότε.
-Εντάξει.
Ο Μάιλς διέταξε τον αστυνομικό με τη μηχανή να
προπορευθεί και να δει αν υπήρχε πρόβλημα στη διαδρομή ως το σχολείο και τον
αρχιφύλακα με την γυναίκα να μαζέψουν το χάρτη.
-Δεν θα αφήσω κανένα ίχνος που να επιτρέψει στα
καθάρματα να μας ακολουθήσουν. Ετοιμάστε τους έξω αν θέλετε.
Η Ντέηνα βγήκε και κάλεσε τους ανθρώπους να
μαζευτούν γύρω της.
-Καταλαβαίνω ότι είσαστε κουρασμένοι και φοβισμένοι
αλλά πρέπει να περπατήσουμε λίγο ακόμη. Θα οργανώσουμε ένα καταφύγιο στο
κολλέγιο Μπέλμοντ Χάιτς Στάντον Κόλετζ, εκεί πάμε.
Οι αστυνομικοί βγήκαν από το τμήμα. Είχαν ελάχιστα
όπλα και η Ντέηνα κατάλαβε γιατί ο Μάιλς είχε πει ότι δεν θα μπορούσαν να
υπερασπιστούν το σχολείο.
-Θα ερχόμαστε τελευταίοι για να σας καλύπτουμε,
είπε ο Μάιλς. Οι άνδρες του τον ακολούθησαν και στάθηκαν πίσω από τους πολίτες,
μόνο ο αρχιφύλακας και οι γυναίκα από το πολιτικό προσωπικό ήταν μαζί τους. Οι
δυο Τεξανοί με τα σήματα και τις ζώνες με τα πιστόλια, έμοιαζαν να έχουν
ξεπηδήσει κατευθέιαν από κάποιο γουέστερν. Είχαν τον κρατούμενό τους με
χειροπέδες και τον έβαλαν να προχωράει μπροστά τους.
-Κάνε πως τρέχεις να δραπετεύσεις και στη φύτεψα,
είπε ο ένας.
Η Ντέηνα μπήκε μπροστά και είπε:
-Πάμε!
Ο γιατρός και η Νάταλι είχαν ετοιμάσει τα παιδιά.
Βγήκαν στο διάδρομο και προχώρησαν αμέσως προς την πόρτα με τον Νας να
προπορεύεται μήπως εμφανιστούν εχθροί. Ο Μπρούστερ με τον Σάντερς φρόντισαν για
το φορείο με τον τραυματισμένο στρατιώτη και ο γιατρός με τη Νάταλι και την
νοσοκόμα πρόσεχαν τα παιδιά κουβαλώντας ταυτόχρονα ένα βαλιτσάκι με
φαρμακευτικό και ιατρικό υλικό ο καθένας.
Βγαίνοντας έξω βρήκαν τον Κρις και τον Άλεξ
οχυρωμένους σε ένα χαμηλό τοιχάκι πιο πέρα. Οι τέσερις κομμάντο των SEALS ήταν μαζί τους.
-Φεύγουμε, φώναξε ο Μπρούστερ και μαζεύτηκαν κοντά
του.
- Που πάμε όμως, είπε ο Σάντερς.
-Εμείς πρέπει να πάμε στη βάση του Μιραμάρ που
είναι οι δικοί μας, είπε ο Βρετανός.
-Και’ γω, αφού εκεί βρίσκεται και η δική μου
οργανική μονάδα. Άρα εκεί πάμε. Από εκεί μπορούμε να φροντίσουμε και για’ σας,
είπε ο Σάντερς απευθυνόμενος στο γιατρό και τη νοσοκόμα με τους μικρούς
ασθενείς τους.
-Μόνο που πρέπει να πάμε μέσα από την πόλη, είπε ο
Άλεξ Μακ Άλιφ, ξέρουμε ότι παραλιακά ο δρόμος έχει σίγουρα κοπεί στη βάση των SEALS από τους
επιδρομείς.
Μπήκαν στα αυτοκίνητα και ξεκίνησαν. Ο Κρις κοίταξε
το μικρό κομβόι τους ανήσυχος, είχαν αυξηθεί και είχαν και αμάχους τώρα μαζί
τους.
Η Έλι Κερλόν μετακινήθηκε στο βαν και ήρθε κοντά
στη θέση της Νάντιας. Εκείνη στράφηκε προς το μέρος της.
-Τι τρέχει;
-Ίσως δεν έπρεπε να συνεχίσουμε.
-Πάμε για το μεγάλο θέμα.
-Νάντια, δεν είμαστε πολεμικοί ανταποκριτές!
-Δεν γίνεται πόλεμος, αλλά και να γίνεται σημασία
έχει το θέμα! Θες να παραιτηθείς μήπως; είπε και είχε τη διεστραμμένη χαρά να
δει το πρόσωπο της Έλι να σκοτεινιάζει.
Η Έλι είχε υπογράψει ένα συμβόλαιο που τη δέσμευε
να μην το σπάσει με μια ρήτρα οικονομικής ποινής. Αν το έσπαγε πριν την λήξη
του θα έπρεπε να καταβάλλει στο κανάλι το διπλάσιο των αποδοχών που θα έπαιρνε
στους μήνες που απέμεναν ως τη λήξη του. Αυτό σήμαινε ότι η Έλι θα έπρεπε να
πληρώσει 36.000 δολάρια για να φύγει και δεν τα είχε. Ήταν η ίδια ρήτρα που την
είχε αναγκάσει να παραμείνει στη δουλειά όταν η Νάντια είχε κάνει σχέση με το
αγόρι της.
Η Έλι επέστρεψε στη θέση της. Η Νάντια σκέφθηκε για
λίγο τον άνδρα εκείνο που είχε διώξει αμέσως αφού είχε κάνει το κομμάτι της και
μετά κοίταξε την Έλι, αναρωτήθηκε τι θα έβρισκε κανείς στην μικρή και ασήμαντη
βοηθό της για να τη δει σαν γυναίκα. Από την ευχάριστη ενασχόληση την έβγαλε
μια έκρηξη ευθεία μπροστά τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου