Η Ντέηνα Κάλβερ διέσχισε μια περιοχή με τη μηχανή της χωρίς να συναντήσει κανέναν στους ερημωμένους δρόμους και μετά άρχισε να συναντάει ανθρώπους, Κάποιοι είχαν καθίσει στα πεζοδρόμια αποκαμωμένοι και αποσβολωμένοι από κάτι που είχε συμβεί και δεν το περίμεναν. Πλήθαιναν όσο προχωρούσε, πολλοί ήταν μουτζουρωμένοι, κάποιοι ακόμη και ματωμένοι. Κάποιοι κουβαλούσαν κάποια λιγοστά πράγματα, άλλοι τίποτα.
Η Ντέηνα σταμάτησε και κατέβηκε από τη μηχανή μπροστά σε μια ομάδα ανθρώπων. Σταμάτησαν και την κοίταξαν με άδειο βλέμμα.
-Τι έγινε;
-Το Λογκ Μπητς καίγεται, το Μπέλμοντ Μπητς τα ίδια.
-Και που πάτε;
-Να σωθούμε από αυτούς τους διαβόλους που τους ξέβρασε η κόλαση. Θα μας σκοτώσουν όλους, δεν αφήνουν κανέναν.
-Αν συνεχίσετε στο δρόμο θα σας σκοτώσουν όλους.
-Που να κρυφτούμε;
Η Ντέηνα το σκέφτηκε. Το Λος Άντζελες δεν αντιμετώπιζε ένα κύμα ταρχοποιών ή μια εξέγερση. Το γεγονός ότι το 29ο τμήμα είχε χάσει όλα τα περιπολικά τους και κανένας δεν είχε επιστρέψει να πει τι συμβαίνει μαρτυρούσε κάτι πολύ χειρότερο. Που να κρύβονταν αυτοί οι άνθρωποι; Στο αστυνομικό τμήμα;
Ήταν μια λογική απάντηση και θα ήταν κάπως ασφαλείς εκεί αλλά το τμήμα ήταν μικρό και δεν υπήρχαν τα μέσα για να βοηθήσουν τόσους αμθρώπους. Αλλά προς το παρόν δεν είχε κάποια εναλλακτική και προς τα εκεί τους κατεύθυνε.
Οι άνθρωποι είχαν γίνει πιο πολλοί και αποφάσισε να συνεχίσει πεζή. Προχώρησε ακόμα λίγο πριν βρει δυο περιπολικά στην άκρη του δρόμου. Τα πληρώματά τους δεν βρίσκονταν εδώ ωστόσο και έτσι προχώρησε πιο κάτω στον ίδιο δρόμο. Στην επόμενη διασταύρωση συνάντησε ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι, πίσω τους λίγοι άνδρες της εθνοφρουράς προσπαθούσαν να αναχαιτίσουν έναν στρατό λευκοντυμένων επιδρομέων που συνόδευαν οχήματα με βαριά πυροβόλα και τεράστια ρομπότ.
-Να πάρει! μουρμούρισε.
Αυτό ήταν χειρότερο από ότι μπορούσε να φανταστεί. Πολίτες και στρατιώτες έπεφταν μπροστά στα μάτια της. Στο απέναντι πεζοδρόμιο ήταν πεσμένοι ανάμεσα σε πολλούς άλλους και δυο αστυνομικοί. Τώρα μπορούσε να καταλάβει περισσότερο τα δάκρυα του αστυνόμου Μάιλς, καλοί άνδρες που είχαν πέσει κάνοντας το καθήκον τους, προσπαθώντας να σώσουν τους πολίτες. Τράβηξε το πιστόλι της και άνοιξε πυρ εναντίον των επιδρομέων.
Δεν της πήρε πολύ να αδειάσει το γεμιστήρα της και κατάλαβε ότι έπρεπε να φύγει. Ξεκίνησε να φύγει ενώ οι άνδρες της εθνοφρουράς απεγνωσμένα μάχονταν σε μια μάχη που δεν μπορούσαν να κερδίσουν.
Ανέβηκε στη μηχανή της και παρότρυνε τους γύρω της.
-Γρήγορα! Απομακρυνθείτε από’ δω!
Ο Μπράντον Νας ήταν φημισμένος στους πεζοναύτες για τον τρόπο με τον οποίο οδηγούσε και τώρα δεν είχε κάνει εξαίρεση καθώς μάλιστα η παραλιακή λεωφόρος ήταν άδεια κανείς δεν τον εμπόδιζε να αναπτύξει ταχύτητα. Οι άγνωστοι εχθροί τους δεν τους είχαν καταδιώξει και τώρα έδειχναν να έχουν ξεφύγει.
Φτάσανε στο νοσοκομείο και μπήκαν στην αυλή του από μια ορθάνοιχτη πόρτα όπου δεν βρισκόταν κανένας. Η αυλή ήταν το ίδιο εγκατελειμένη εκτός από ένα μικρό Φορντ και δίπλα του μια λευκή BMW. Ο Μπράντον πάρκαρε πίσω από τα δυο αυτοκίνητα και λίγο πιο πίσω του σταμάτησαν οι Αμερικανοί με το τζιπ τους.
Ο Άλεξ μπήκε γρήγορα στο κτίριο και επέστρεψε σχεδόν αμέσως σπρώχνοντας μπροστά του ένα φορείο.
-Βρήκα φορείο αλλά δεν είδα κανέναν.
-Πτώματα; ρώτησε ο Μπρούστερ.
-Όχι, μάλλον το εγκατέλειψαν εγκαίρως, δεν φαίνεται να έχουν φτάσει ως εδώ εξάλλου αυτοί οι.....
-Αυτοί οι; Με τι είμαστε αντιμέτωποι; ρώτησε ο Σάντερς καθώς μετέφεραν τον τραυματισμένο αξιωματικό στο φορείο και τον πήγαιναν μέσα στο νοσοκομείο. Μέσα επικρατούσε ζέστη σαν μην ήταν νοσοκομείο αλλά φούρνος και βυθισμένο στο ημίφως. Ήταν προφανές ότι είχε κοπεί το ρεύμα, μάλλον μετά την εγκατάλειψη από το προσωπικό γιατί δεν είχαν μπει σε λειτουργία οι γεννήτριες που θα έπρεπε να έχει για καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης.
-Άλεξ, Κρις να έχετε το νου σας μήπως εμφανιστεί κανένας, είπε ο Μπρούστερ.
Οι δυο Βρετανοί και οι τέσσερις Αμερικανοί των ειδικών δυνάμεων πήραν θέσεις γύρω από την είσοδο του νοσοκομείου ενώ ο Μπρούστερ με τον Σάντερς και τον Νας πήγαν προς αναζήτηση γιατρού.
Δεν άργησαν να βρουν κάποιον. Στο τέλος του διαδρόμου απ’ όπου μπήκαν στο νοσοκομείο βρήκαν έναν γιατρό και μια νοσοκόμα σε έναν θάλαμο με επτά παιδάκια διαφόρων ηλικιών από τα πέντε ως τα δέκα. Τα πιο πολλά ήταν καθισμένα στα κρεβάτια τους και μόνο ένα ήταν ξαπλωμένο, όλα ήταν ντυμένα με ρούχα και όχι με τα νοσοκομειακά. Ακούγοντάς τους να πλησιάζουν ο γιατρός ανέβλεψε και φανερά ξαφνιάστηκε.
Δεν ήταν και ένα αναμενόμενο θέαμα, ο Σάντερς με στολή εκστρατείας, ο Μπρούστερ και ο Νας με τις επίσημές τους, ο πρώτος με το σπαθί στο πλευρό του, ο δεύτερος με το όπλο να κρέμεται από τον ώμο του, και να σπρώχνουν ένα φορείο με έναν τραυματισμένο άνδρα.
-Γιατρέ, χρειαζόμαστε την βοήθειά σας, είπε ο Σάντερς.
-Θα δω τι μπορώ να κάνω, είπε ο γιατρός, να του προσφέρω όποια βοήθεια μπορώ και μετά να τον πάτε σε κάποιο άλλο νοσοκομείο. Χρειάζεται εμφανέστατα χειρουργική βοήθεια και εγώ είμαι παιδίατρος.
-Κάντε ό,τι μπορείτε.
Ο γιατρός έσπευσε πάνω από τον ασθενή ενώ η νοσοκόμα έκανε ένα γύρο στους μικρούς της ασθενείς πριν πάει και εκείνη κοντά τους.
-Πως ξεμείνατε εδώ; ρώτησε ο Μπρούστερ.
-Η πρωινή βάρδια δεν ήρθε σχεδόν καθόλου, είμασταν όσοι είχαμε μείνει από τη νύχτα. Μόλις πήραμε εντολή εκκένωσης, διώξαμε όσους ασθενείς δεν χρειαζόταν να παραμείνουν στο νοσοκομείο και μεταφέραμε τους υπόλοιπους στο Ελ Μόντε μαζί με προσωπικό. Κάπου έγινε μπέρδεμα ή κάτι συνέβει και το δικό μας μεταφορικό μέσο δεν επέστρεψε.
-Χτυπήθηκε πιθανότατα, είπε ο Μπρούστερ, γίνεται κανονικός πόλεμος έξω.
Ο γιατρός εξέτασε το τραύμα του άνδρα στο κεφάλι πρώτα και το επίδεσε. Μετά πήρε ένα ψαλίδι από ένα δίσκο με εργαλεία μικροεπεμβάσεων για να κόψει τη μπλούζα του και να δει το τραύμα που είχε στο στέρνο. Δεν πρόλαβε να την κόψει. Η νοσοκόμα δίπλα του έβγαλε μια κραυγή τρόμου. Από μια κοντινή πόρτα είχε μπει ένας επιδρομέας.
Ο Μπρούστερ απέδειξε γιατί ήταν στις ειδικές δυνάμεις, άρπαξε από το δίσκο ένα νυστέρι και το έστειλε με θανάσιμη ακρίβεια στη θυρίδα για τα μάτια που ανοιγόταν στο κράνος. Ο επιδρομέας έπεσε σαν δένδρο κάτω από το τσεκούρι του υλοτόμου. Ο Νας έτρεξε κοντά για να βεβαιωθεί ότι ήταν νεκρός.
Έξω ακούστηκαν πυροβολισμοί και μια έκρηξη.
-Μπραντ, δες τι κάνουν οι δικοί μας. Γιατρέ μάλλον πρέπει να φεύγουμε το συντομότερον.
-Εσείς ναι, είπε ο γιατρός. Εγώ όχι. Δεν έχω τα μέσα να πάρω τα παιδιά από δω και δεν θα τα αφήσω.
Ο Μπράντον επέστρεψε τρέχοντας.
-Μια περίπολος, την καθαρίσανε οι δικοί μας αλλά έρχονται και άλλοι.
-Γιατρέ; Έχουν φύγει όλοι οι άλλοι;
Η ερώτηση προερχόταν από μια κοπέλα που είχε έρθει από το εσωτερικό του νοσοκομείου. Ήταν μια μάλλον ψηλή και λεπτή κοπέλα με μακριά καστανά μαλλιά και καστανά εκφραστικά μάτια.
-Νάταλι, είπε ο γιατρός. Ναι έχουν φύγει όλοι οι άλλοι. Έχεις αυτοκίνητο;
-Ναι, είπε η κοπέλα. Έχω παρκάρει στο πλάι, εκεί που έχετε παρκάρει και εσείς.
-Τώρα μπορούμε να φύγουμε, είπε ο γιατρός.
-Το συντομότερο, είπε ο Μπρούστερ και ο Σάντερς έδειξε τον τραυματία. Με αυτόν τι γίνεται;
-Επέδεσα τα τραύματα, θα αντέξει λίγο ως που να τον πάμε σε νοσοκομείο. Νάταλι, βοήθησέ με σε παρακαλώ να μαζέψουμε τα φάρμακα.
Μια έκρηξη ακούστηκε από έξω και ακολούθησαν πυροβολισμοί. Το έδαφος άρχισε να δονείται.
-Έχουμε πρόβλημα, είπε ο οδηγός του βαν αναγκάζοντας την Νάντια να στρεψει την προσοχή της από το συνεργείο της στο δρόμο μπροστά όπου ένα οδόφραγμα δεν επέτρεπε τη διέλευση. Ένας πεζοναύτης τους έκανε νόημα να σταματήσουν.
Η Νάντια βγήκε από το βαν και πλησίασε τον πεζοναύτη.
-Είμαστε σε ρεπορτάζ, πρέπει να περάσουμε.
-Όχι αν αγαπάτε τη ζωή σας, είπε σοβαρά ο πεζοναύτης, είχε μαυρισμένο από τον καπνό πρόσωπο και αίμα στο μάγουλό του, είχε δει σοβαρή δράση. Τι στα κομμάτια συμβαίνει; αναρωτήθηκε η δημοσιογράφος.
-Θα συνεχίσουμε, είπε κοφτά.
Ο πεζοναύτης έκανε νόημα να κάνουν χώρο να περάσει το βαν. Καθώς περνούσαν το οδόφραγμα το βλέμμα της διασταυρώθηκε με το δικό του. Είχε μια έκφραση λύπης, σαν να τους έβλεπε ήδη νεκρούς συνειδητοποίησε με ένα ρίγος η Νάντια αλλά απόδιωξε τη σκέψη.
Οι απώλειες δεν είχαν καμία σημασία, αρκεί να πετύχαινε το σκοπό της.
4 σχόλια:
Χρόνια πολλά πενούλα μου...
σου εύχομαι κάθε ευτυχία!
έχω λείψει από εδώ... το ξέρω,
στο νου το έχω συνέχεια
μα είναι πολύ δύσκολο
αυτή την εποχή
να κάνω αυτό που θέλω...
ανυπομονώ αληθινά να τα διαβάσω όλα
και να τα πούμε πάλι :)
Τα πιο όμορφα Χριστούγεννα να περάσεις
γεμάτα με της ψυχής σου
τη θέρμη και το φως...
Χρόνια πολλά flash! Ελπίζω οι σκοτούρες που έχεις να είναι περιστασιακές και να μην σε κρατήσουν πολύ καιρό έτσι απασχολημένη από όσα εσύ θέλεις να κάνεις.
Θα περιμένω τα σχόλιά σου!
πενούλα μου, από τις σκοτούρες
θα έβρισκα το χρόνο... μα εύκολα
μα δύσκολα, θα τον έβρισκα :)
είναι διαφορετικής φύσης θέμα...
ήθελα πολύ να συμμετέχω στην ιστορία...
αυτό θέλω να το γνωρίζεις...
εύχομαι και πάλι να μου δοθεί η ευκαιρία
και αυτή τη φορά να πιάσω το απλωμένο χέρι
και να απολαύσω την διαδικασία κι εγώ :)
πριν λίγες μέρες βρήκα καταφύγιο εδώ, στην πένα σου... και δεν έχω τρόπο να εκφράσω πόσο ήταν πολύτιμο και ξεχωριστό... ειλικρινά σε ευχαριστώ... και σύντομα πάλι θα αναζητήσω καταφύγιο... και εκείνο θα με περιμένει εδώ... σπουδαίο που είναι αυτό...
Να είσαι καλά πάντα... γερός, χαρούμενος, δημιουργικός...
Ευχαριστώ για τις ευχές και για τα καλά λόγια, αυτά που είπες είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν συγγραφέα, να ξέρει ότι όσα γράφει προσφέρουν μια ψυχική ανάταση, μια ανάπαυλα από τα προβλήματα, ένα καταφύγιο όπως το έθεσες. Αυτά και όχι τα χρήματα που μπορεί να βγάλεις το κάνουν να αξίζει.
Το απλωμένο χέρι σε περιμένει, η ιστορία έχει μέλλον οπότε θα προλάβεις να συμμετάσχεις στην εξέλιξη.
Σύντομα θα έχουμε και μια καινούρια ιστορία στα έτοιμα βιβλία για να διαβάσεις.
Χρόνια Πολλά και εύχομαι ό,τι σε βασανίζει να είναι περαστικό.
Δημοσίευση σχολίου