Είναι ένα ζεστό πρωινό, ο ήλιος πυρπολεί την πόλη και ας είναι ακόμα
τα μέσα της άνοιξης και το καλοκαίρι απέχει κάμποσο. Στο πάρκο δεν υπάρχει κανένας
άλλος εκτός από τους δυο τους. Ίσως φταίει η σχετικά πρωινή ώρα ή η προμηνυόμενη
ζεστή μέρα αλλά εκείνους δεν τους νοιάζει. Είναι καθισμένοι σε μια άκρη κάτω από
την φουντωτή σκιά ενός δένδρου. Αθέατα πουλιά, κρυμμένα στα κλαδιά του δένδρου
τραγουδούν χαρούμενα για την καινούρια μέρα.
-Τι σκέφτεσαι; τον ρωτάει εκείνη.
-Τον ορισμό της ευτυχίας, της απαντάει και αφήνει ένα τρυφερό φιλί στα
μαλλιά της όπως την κρατάει αγκαλιά.
-Και τον βρήκες;
-Τον ζω, της λέει. Εδώ και τώρα, με τη μελωδία αυτή να μας συντροφεύει,
οι δυο μας, χωρίς κανείς να μας ενοχλεί, μαζί και είναι όλα τόσο όμορφα. Αυτός
είναι ο ορισμός της ευτυχίας, εσύ μαζί μου και όλα είναι όπως πρέπει.
-Αληθινή φιλοσοφία, λέει εκείνη χαμογελώντας.
-Ποιος είπε ότι πρέπει να είναι πιο περίπλοκη από ένα φιλί και ένα σ’
αγαπώ, λέει εκείνος και τη φιλάει απαλά πριν της πει, σ’ αγαπώ.
2 σχόλια:
Ακριβώς, καθόλου περίπλοκα, τα πράγματα μπορούν να είναι πολύ απλά και συνάμα όμορφα! Πολύ γλυκό Πένα μου!
Φυσικά συνάδερφε! Η ευτυχία κρύβεται στα μικρά πράγματα λένε.
Δημοσίευση σχολίου