Ο
Μιχάλης κατέβηκε από το λεωφορείο των ΚΤΕΛ που απομακρύνθηκε αμέσως, θα σήκωνε
ένα σύννεφο σκόνης αν δεν είχε βρέξει. Με το χαρτοφύλακα στο χέρι του και στο
άλλο το μπαστούνι του προχώρησε στο στενό δρόμο που οδηγούσε από την επαρχιακή
οδό στο μικρό χωριό της κεντρικής Μακεδονίας έχοντας κρεμασμένο στον ώμο του το
σακίδιο με τα πράγματά του. Δεν ήταν μεγάλη απόσταση και ο καιρός ήταν ακόμη
κρύος οπότε δεν δυσκολεύτηκε πολύ να φτάσει στα πρώτα σπίτια του χωριού.
Διέσχισε τα δρομάκια του ανάμεσα στα χαμηλά σπίτια ως που έφτασε στον προορισμό
του. Στάθηκε στην πόρτα του παλιού αρχοντικού και χτύπησε το σκαλιστό ρόπτρο.
Μια γυναίκα του άνοιξε. Σκούπιζε τα χέρια της σε μια πετσέτα και χαμογέλασε μόλις
τον είδε.
-Υποθέτω
πως είσαι ο Μιχάλης, του είπε.
-Ναι,
απάντησε εκείνος, συγνώμη που ήρθα λίγο νωρίτερα αλλά την υπολόγιζα αλλιώς τη
διαδρομή.
-Δεν
πειράζει. Το δωμάτιό σου είναι ήδη έτοιμο. Να σε βοηθήσω με τα πράγματά σου;
-Όχι,
ευχαριστώ, είπε ο Μιχάλης.
Μπήκαν
στο σπίτι και βρέθηκαν σε ένα χολ όπου υπήρχε ένα χαμηλό τραπέζι με έναν
καθρέφτη ακριβώς από πάνω και μια σκάλα που οδηγούσε στον μόνο όροφο του
σπιτιού.
-Τα
υπνοδωμάτια είναι πάνω, η κουζίνα, μια μικρή σάλα και το μπάνιο βρίσκονται κάτω.
Το δικό σου δωμάτιο βέβαια έχει δικό του μπάνιο.
Ανέβηκαν
τη σκάλα και η γυναίκα άνοιξε μια πόρτα. Ο Μιχάλης είδε ένα δωμάτιο με ένα
διπλό κρεβάτι και ένα κομοδίνο δίπλα του, μια ντουλάπα, ένα γραφείο ακριβώς
απέναντί του με το παράθυρο μπροστά του.
-Πολύ
ωραία, είπε ο Μιχάλης, είναι ακριβώς ό,τι χρειάζομαι.
-Αν
θέλεις να μετακινήσουμε κάτι μου το λες.
-Αν
κοντά στο γραφείο υπάρχει παροχή ηλεκτρικού ρεύματος τότε όλα καλά.
-Ναι
υπάρχει.
Ο
Μιχάλης χαμογέλασε.
-Πολύ
καλά.
Η
σπιτονοικοκυρά του τον άφησε μόνο του και ο Μιχάλης ξεκίνησε να τακτοποιηθεί
στο δωμάτιο. Τα ρούχα του χωρούσαν με άνεση στην ντουλάπα. Μετά τακτοποίησε στο
γραφείο το laptop, τις σημειώσεις και τα βιβλία του.
Το
ταξίδι αυτό το είχε αποφασίσει πριν από τη διάγνωση της κατάστασής του στο Υγεία.
Είχε αποφασίσει να έρθει σε αυτό το χωριουδάκι για να έχει ακόμα περισσότερη
ησυχία και να τελειώσει μια μελέτη του. Τα νέα για την μη αναστρέψιμη κατάσταση
της υγείας του δεν τον είχαν πείσει να αλλάξει τα σχέδιά του. Κάθε άλλο, ήταν
αποφασισμένος να τα συνεχίσει και να τα φέρει εις πέρας. Παρ' ότι ένιωθε δέος
απέναντι στην προοπτική του θανάτου, μια προοπτική που έδινε μια άλλη όψη στα
πάντα, δεν είχε καταληφθεί από φόβο ή απελπισία. Ήταν αποφασισμένος να
συνεχίσει να ζει τη ζωή του ως τη στιγμή που θα παρέδιδε το πνεύμα. Είχε τρεις
μήνες ζωής και θα τους αξιοποιούσε στο μέγιστο, αν ζούσε και περισσότερο ακόμα
καλύτερα.
Γενεύη,
Ιδιωτικό Σχολείο Τάτενουμ
Δεν
μπορούσε, αλλά και δεν ήθελε, να σηκωθεί από το γκαζόν. Δεν είχε σημασία πια.
Γιατί να σηκωθεί; Γιατί να συνεχίσει να ζει; Ο πατέρας της, ο μόνος άνθρωπος
που είχε στον κόσμο, ήταν νεκρός. Είχε πάει να συναντήσει τη μητέρα της, εκείνη
πως θα έμενε πίσω; Εκείνη να κάνει τι να συνεχίσει να ζει;
Άρχισε
να βρέχει αλλά δεν έδωσε σημασία. Ένιωθε έναν τρομακτικό πόνο να της ξεσκίζει
την καρδιά και ένα ασήκωτο βάρος να την συνθλίβει. Άρχισε και πάλι να κλαίει.
Δεν ήταν διέξοδος, απλά ένας τρόπος να μην τρελαθεί από τη θλίψη της. Όταν
άρχισαν τα ρίγη τα αγνόησε, δεν είχε την δύναμη να σηκωθεί έτσι κι' αλλιώς.
Μετά άρχισε το παραλήρημα του πυρετού, η τελευταία της σκέψη πριν χάσει τις
αισθήσεις της ήταν γεμάτη ανακούφιση. Θα πήγαινε κοντά στους γονείς της.
Κεφάλαιο Δεύτερο
Ένα Ναυάγιο Με Πολλές Συνέπειες
Βοστώνη,
Έδρα του Ναυτιλιακού Ομίλου Τρανσόσεαν
Ο
Αλέξανδρος Κομνηνός ήταν ένας γοητευτικός άνδρας που μόλις είχε συμπληρώσει την
τρίτη δεκαετία της ζωής του. Μελαχρινός με κοντοκομμένα μαύρα μαλλιά και ίδιου
χρώματος μάτια είχε ένα πρόσωπο που έδειχνε άνθρωπο αποφασιστικό και τολμηρό.
Το ακριβό κουστούμι του δεν έκρυβε το καλογυμνασμένο και μυώδες σώμα του.
Η
γραμματέας, που του άνοιξε την πόρτα για να μπει στην αίθουσα που συνεδρίαζε το
διοικητικό συμβούλιο του ομίλου Τρανσόσεαν του χάρισε ένα χαμόγελο. Είχε
υπάρξει ερωμένη του στο παρελθόν, κάτι καθόλου αξιοσημείωτο αφού ο Αλέξανδρος
συνήθιζε τις εφήμερες σχέσεις και είχε προ πολλού χάσει το μέτρημα των γυναικών
που είχαν υπάρξει ερωτικές του σύντροφοι. Της ανταπέδωσε το χαμόγελο πριν
περάσει στην στρογγυλή αίθουσα του συμβουλίου.
Ο
όμιλος Τρανσόσεαν ήταν ένας όμιλος που αποτελείτο από δώδεκα συμμετέχοντες
πολλοί από τους οποίους ήταν επιχειρηματικοί όμιλοι. Ανάμεσα στους δώδεκα ο
πλουσιότερος ήταν ο Αλέξανδρος όπως ήταν και ο πιο νέος στην ηλικία. Κάθισε
στην θέση του και κοίταξε τους υπόλοιπους. Οι περισσότεροι ήταν συνοφρυωμένοι
και εχθρικοί απέναντί του.
-Καλημέρα
κύριε Κομνηνέ, είπε ο Ντήτριχ Κράμερ, ο πρόεδρος του ομίλου. Το βρήκατε πρέπον
να μας κάνετε να περιμένουμε.
-Έρχομαι
από το αεροδρόμιο Λόγκαν κατευθείαν.
-Αυτό
δεν μας αφορά νομίζω.
Ο
Αλέξανδρος χαμογέλασε.
-Συγκαλέσατε
έκτακτη σύσκεψη, ενάντια στο καταστατικό.
-Προκαλέσατε
στον όμιλο ζημιά κύριε Κομνηνέ!
-Σας
παρακαλώ, είπε μια γυναίκα στα δεξιά του Αλέξανδρου. Μαζευτήκαμε εδώ για να
αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που προέκυψε.
Η
Ντιάνα Γκρέγκσον ήταν μια λογική γυναίκα που διεύθυνε μια μεγάλη ναυτιλιακή στη
Δανία, κάτι εξαιρετικά δύσκολο σε έναν ανδροκρατούμενο κλάδο. Το ποσοστό της
ήταν το μικρότερο στον όμιλο αλλά η φωνή της λογικής την οποία πολλές φορές
αντιπροσώπευε ακουγόταν. Τώρα κατάφερε να κατευνάσει τα πνεύματα. Χαμογέλασε
στον Αλέξανδρο.
-Ωραία
λοιπόν, είπε ο Κράμερ. Το λόγο έχει ο κύριος Στράουντ.
Ο
Αλέξανδρος κοίταξε την γραμματέα που άνοιξε την πόρτα και βγήκε για να
επιστρέψει αμέσως μαζί με τον νομικό σύμβουλο του ομίλου Μαρκ Στράουντ,
μεγαλομέτοχο της νομικής φίρμας Κλουμ και Στράουντ και σύζυγο της μεγαλύτερης
κόρης του Κράμερ. Ο Αλέξανδρος δεν τον συμπαθούσε και γι' αυτό δεν έφταιγε το
γεγονός ότι είχαν υπάρξει εραστές της ίδιας γυναίκας. Τον απωθούσαν οι πολύ
επιτηδευμένοι τρόποι του και τον αντιπαθούσε από ένστικτο. Ο Στράουντ χαιρέτησε
τυπικά τους παρευρισκόμενους και μετά πήρε τη θέση του. Ήταν ένας ψηλός και
γεροδεμένος άνδρας που γέμιζε την δερμάτινη πολυθρόνα στην οποία καθόταν.
-Η
κατάσταση έχει ως εξής, είπε κοιτώντας τους υπόλοιπους όπως κάθονταν γύρω από
το τραπέζι. Η Φέρμοντ Σίπινγκ υπέγραψε μια σύμβαση με την κυβέρνηση της Χιλής
για τη μεταφορά ενός σημαίνοντος φορτίου από την Χιλή στην Αυστραλία. Λόγω της
αδυναμίας να παρέχει στην κυβέρνηση της Χιλής το πλοίο όπως έπρεπε η Φέρμοντ
Σίπινγκ απευθύνθηκε στον όμιλο Κομνηνού και πήρε το υπό Ελληνική σημαία Βολτέρα
για τη δουλειά. Το πλοίο φορτώθηκε κανονικά στο λιμάνι Πούντα Αρένας και χάθηκε
στο νότιο παγωμένο ωκεανό. Η ασφαλιστική θα πληρώσει για το πλοίο αλλά η κυβέρνηση
της Χιλής έχει ήδη ζητήσει την εφαρμογή της ρήτρας στη συμφωνία που προέβλεπε
τις συνέπειες για τη μη εκτέλεσή της. Το βάρος πέφτει στον όμιλο που τέθηκε
εγγυητής.
-Ζημιά
εκατομμυρίων, βρυχήθηκε ο Νηλ Νάιτμαν, αντιπρόεδρος του ομίλου και διευθύνων
σύμβουλος ενός μεγάλου χρηματοπιστωτικού οργανισμού.
-Έχω
ήδη προτείνει να καλύψω τη ζημιά, είπε ο Αλέξανδρος.
-Με
τι αντάλλαγμα; είπε ο Κράμερ σουφρώνοντας τα χείλια. Να αγοράσετε το μισό
όμιλο;
-Όχι,
είπε απαξιωτικά ο Αλέξανδρος και το βλέμμα του σταμάτησε στον Στράουντ. Ο
δικηγόρος σίγουρα δεν άνοιγε όλα τα χαρτιά του.
-Ας
ακούσουμε τον κύριο Κομνηνό, είπε η Ντιάνα Γκρέγκσον. Εκείνος της χαμογέλασε
ζεστά πριν συνεχίσει.
-Δεν
θα είναι εξαγορά. Θα χορηγήσω ένα δάνειο στον όμιλο και θα πάρω πίσω τα χρήματά
μου όταν αρθεί η ρήτρα.
-Μα
η ρήτρα δεν θα αρθεί, είπε ο Στράουντ περιφρονητικά. Αποκλείεται να νομίζεις
ότι μπορείς να κερδίσεις μια τέτοια υπόθεση.
-Θα
ανακτήσω το φορτίο.
-Από
το βυθό του ωκεανού; είπε ο Κράμερ.
-Δεν
έχει πάθει τίποτα, λίγο πλύσιμο θα θέλει αλλά κατά τ' άλλα θα είναι αλώβητο.
Σιωπή
επικράτησε μετά από αυτήν την παρατήρηση. Την έσπασε ο Κρις Φέρμοντ που η
εταιρία του είχε βρεθεί στην δυσχερή θέση μετά το ναυάγιο.
-Θέτω
την πρόταση του κυρίου Κομνηνού σε ψηφοφορία.
Η
ψηφοφορία δια ανατάσεως της χειρός έγινε αμέσως. Παρά την καταψήφιση από τον
Κράμερ, τον Νάιτμαν και δυο ακόμα μέλη του διοικητικού συμβουλίου η πρόταση
εγκρίθηκε. Ο Αλέξανδρος δεν εκδήλωσε κανένα συναίσθημα, άνοιξε τον χαρτοφύλακά
του και έβγαλε ένα μικρό ψηφιακό δίσκο. Τον έδωσε στον Κράμερ.
-Τα
στοιχεία για την ολοκλήρωση της μεταβίβασης του ποσού.
Ακολούθησε
και μια δεσμίδα σελίδων δεμένων μαζί που περιείχαν ένα κείμενο.
-Η
σύμβαση με την οποία ο όμιλος μου παραχωρεί τα δικαιώματα της εν λόγω
συναλλαγής.
Ο
Στράουντ πήρε τις σελίδες και τις διάβασε.
-Είναι
εντάξει, είπε τελικά.
Ο
Αλέξανδρος χαμογέλασε και στράφηκε στον Κράμερ.
-Ο
όμιλος είναι καλυμμένος πλέον. Εγώ θα βρω το φορτίο και θα ολοκληρώσω τη
δουλειά. Η αμοιβή είναι δική μου.
Σηκώθηκε.
-Εύχομαι
σε όλους καλό απόγευμα.
Βγήκε
από την αίθουσα και κατευθύνθηκε προς τους ανελκυστήρες. Καθώς προχωρούσε
έβγαλε από την τσέπη του ένα κινητό και πήρε ένα νούμερο από τις πιο πρόσφατες
κλήσεις.
-Άρχισε,
είπε.
2 σχόλια:
Είχα χάσει το πρώτο μέρος, και τα διάβασα τώρα και τα δύο μονοκοπανιά! χαχα! Πολύ ενδιαφέρον! Περιμένω τη συνέχεια!
Καλό απογευματάκι :)))))
Σύντομα η συνέχεια Αγγελουδι, χαίρομαι που σου άρεσε.
Δημοσίευση σχολίου