-Δεν είναι παρά
επιφανειακό τραύμα, της είπε καθησυχαστικά. Μην ανησυχείς.
Σηκώθηκε αργά από το
δάπεδο και πέρασε πάλι στη θέση του συμπιλότου. Η Αγγέλα επέστρεψε στη θέση της
επίσης αλά παρέμεινε καθιστή, δεν ξάπλωσε πάλι.
-Είσαι εντάξει; ρώτησε
ο Μάρκος, καθώς ο Μιχάλης καθόταν δίπλα του.
-Έχω υπάρξει και
καλύτερα αλλά όπως πολύ καλά ξέρεις έχω επιζήσει και από χειρότερα.
-Τι ακούς;
-Ορίστε;
-Πες μου τι ακούς.
-Εκτός από την μηχανή
και το βουητό του αέρα; Εσένα.
-Ήχο σαν καμπανάκια;
Ο Μιχάλης λοξοκοίταξε
τον Μάρκο περιμένοντας να τον δει να χαμογελάει πειρακτικά εκείνος όμως ήταν
συνοφρυωμένος.
-Ζαλίζεσαι;
-Σε αεροπλάνο; Ποτέ.
Μόνο στον τροχό ξέρεις.....
-Δεν είναι αστείο.
Διψάς;
-Όχι, τι φοβάσαι; Θα
μου πεις;
Ο Μάρκος χαμογέλασε
επιτέλους.
-Χτύπησες με άσχημο
τρόπο και φάνηκες να χάνεις τις αισθήσεις σου. Αιμορραγείς κιόλας, φοβήθηκα
διάσειση, εξήγησε.
-Θα' χα μείνει κάτω.
-Όχι απαραίτητα, σε μια
ελαφρά διάσειση θα είχες σηκωθεί. Μπορεί
να μην γινόταν αντιληπτή μέχρι ώρες αργότερα.
-Δεν έχω τίποτα.
-Έπρεπε να βεβαιωθώ.
Ο Μιχάλης ήταν έτοιμος
να πει κάτι αλλά τον πρόλαβε ένα βογγητό από την Αγγέλα,
Στράφηκε και κοίταξε
την κοπέλα, ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό της και βαριανάσαινε. Τον κοίταξε και
στο πρόσωπό της ήταν αποτυπωμένος ο πανικός.
-Δεν της κάνει καλό
αυτό το τράνταγμα, παρατήρησε ο Μιχάλης.
-Το ξέρω, είπε σφιγμένα
ο Μάρκος, ελπίζω ότι θα έχουμε λιγότερο άνεμο κατεβαίνοντας.
-Εντάξει.
Ο Μιχάλης πήγε πίσω
στην Αγγέλα. Η κοπέλα βόγκηξε και διπλώθηκε στα δύο. Έγειρε μπροστά και ο
Μιχάλης φρόντισε να την πιάσει. Απαλά τη βοήθησε να ξαπλώσει.
-Τι νιώθεις; τη ρώτησε
με αγωνία.
-Νιώθω σαν να πήραν
φωτιά τα σωθικά μου, είπε εκείνη κομπιάζοντας. Πονώ.
Ο Μιχάλης σκούπισε τον
ιδρώτα της και στράφηκε στον Μάρκο πάλι.
-ΕΤΑ; ρώτησε.
-ΕΤΑ; απόρησε η Αγγέλα.
-Estimated Time Of
Arrival, εξήγησε ο Μιχάλης και έχει επικρατήσει έτσι με τα αρχικά.
-Δέκα με δεκαπέντε
λεπτά, είπε ο Μάρκος και πρόσθεσε. Κρατηθείτε.
Το αεροπλάνο άρχισε να
τραντάζεται σαν να έπαιζε μαζί του ένας γίγαντας. Ο Μάρκος κατέβαλλε μεγάλη
προσπάθεια για να το κρατάει στην πορεία που έπρεπε. Οι άνεμοι που το χτυπούσαν
συνεχώς το έκαναν να παρεκκλίνει από την πορεία του δεξιά και αριστερά ανάλογα
με το ποιο ρεύμα ήταν ισχυρότερο. Η Αγγέλα άρπαξε το χέρι του Μιχάλη και το
έσφιξε.
-Φοβάμαι, είπε.
-Ν 101 στην τελική
ευθεία, ανακοίνωσε στον ασύρματο ο Μάρκος;
-Ελεύθεροι για
προσγείωση Ν101, στον τρία δεξιό.
-Ελήφθη, θα χρειαστούμε
ασθενοφόρο.
-Εντάξει Ν 101, θα σας
περιμένει στο χώρο στάθμευσης.
Ο Μιχάλης κοίταξε την
Αγγέλα.
-Πλησιάζουμε, της είπε.
Λίγο ακόμα και θα πάνε όλα καλά.
-Θέλω μια χάρη, είπε η
Αγγέλα.
-Φυσικά.
-Μείνε μαζί με την
κορούλα μου ως που να έρθει ο Δημήτρης να την πάρει, μη μείνει μοναχούλα.
Τα μάτια της Αγγέλας
ήταν βουρκωμένα και ο Μιχάλης ένιωσε την απόγνωσή της, πίστευε ότι θα πέθαινε
και νοιαζόταν για το παιδί της.
-Μη λες τέτοια, είπε,
εσύ θα παρουσιάσεις στο Δημήτρη το μωρό σας, θα είστε και οι δυο μια χαρά.
Ο Μάρκος κατέβασε τα
βοηθητικά πτερύγια. Έβλεπε το διάδρομο μπροστά τους. Κατέβασε το μοχλό για τις
ρόδες, ένα, δύο, τρία πράσινα λαμπάκια. Οι ρόδες στη θέση τους. Έκλεισε τον
αυτόματο και πίεσε το πηδάλιο προς κάτω. Είχε έρθει η ώρα για την προσγείωση.
-Υπομονή, τα βάσανά σου
θα τελειώσουν σε λίγο, είπε ο Μιχάλης. Η Αγγέλα δεν απάντησε. Μια τρεμουλιαστή
κραυγή βγήκε από τα μισάνοιχτα χείλη της. Μια κηλίδα άρχισε να απλώνεται στο
φουστάνι της.
-Σπάσανε τα νερά, είπε
η κοπέλα.
Ο Μιχάλης στράφηκε στο
Μάρκο.
-Ο χρόνος μας πιέζει.
Πλησιάζουμε στην ώρα του τοκετού.
-Είμαστε πολύ κοντά στο
αεροδρόμιο.
Η Αγγέλα άφησε μια
κραυγή πόνου. Ο Μιχάλης δεν ήξερε πως να τη βοηθήσει, δεν είχε άλλη παυσίπονη
ένεση και δεν ήταν σίγουρος πως θα έπρεπε να της κάνει μια αφού πλησίαζε η ώρα
του τοκετού.
-Εδώ Ν 101. Ανάγκη για
άμεση μεταφορά επιτόκου σε νοσοκομείο.
-Εντάξει Ν 101, το
ασθενοφόρο θα βρίσκεται στην έξοδο του διαδρόμου.
Ο Μάρκος επιβεβαίωσε τη
λήψη του σήματος και κοίταξε το αεροδρόμιο που τώρα απλωνόταν μπροστά του.
Κατέβασε το αεροπλάνο πιο χαμηλά. Ο διάδρομος που τον οριοθετούσαν μικρά
φωτάκια ήταν ακριβώς στην ευθεία. Το αεροπλάνο κλυδωνιζόταν σαν παιδικό
παιχνίδι στα χέρια ενός άτακτου παιδιού.
Η Αγγέλα έκλεισε τα
μάτια της.
-Ας ζήσει εκείνη
τουλάχιστον, ψιθύρισε.
-Μη χάνεις τις ελπίδες
σου, της είπε ο Μιχάλης, δεν είπαμε ακόμα την τελευταία μας λέξη.
Το Σέσνα 182 χαμήλωσε
πάνω από το έδαφος κλυδωνιζόμενο όλο και περισσότερο, ο Μάρκος πάσχιζε να
περιορίσει την κίνηση αυτή. Αν έστω η άκρη του φτερού άγγιζε το έδαφος το
αεροσκάφος θα τιναζόταν εκτός πορείας ανεξέλεγκτο σαν πέτρα που φεύγει από
καταπέλτη και με το ίδιο καταστροφικά αποτελέσματα.
Είχε φτάσει στην αρχή
του διαδρόμου, χαμήλωσε το αεροσκάφος κι άλλο. Οι ρόδες άγγιξαν τον διάδρομο
και ο Μάρκος φώναξε θριαμβευτικά. Είχε βιαστεί ωστόσο. Μια ριπή ανέμου έσπρωξε
το μικρό αεροπλάνο που ξαναβρέθηκε στον αέρα.
Η Αγγέλα έσφιξε το χέρι
του Μιχάλη.
-Λυπάμαι, είπε.
-Για ποιο πράγμα;
-Σας πήρα στο λαιμό
μου.
-Μην το σκέφτεσαι,
μόνοι μας αποφασίσαμε ότι είναι ωραία μέρα για πτήση, είπε ο Μιχάλης και
χαμογέλασε αν και ήξερε πόσο κοντά ήταν στο να σκοτωθούν και οι τρεις. λάθος,
και οι τέσσερις.
Ο Μάρκος κατέβασε το
πηδάλιο και το αεροπλάνο άγγιξε και πάλι το διάδρομο. Το έστριψε λίγο για να
μην τους σηκώσει και πάλι ο αέρας και έκοψε ταχύτητα. Αυτή τη φορά είχαν
προσγειωθεί. Οδήγησε το αεροπλάνο κοντά στο ασθενοφόρο που περίμενε. Μετέφεραν
την Αγγέλα αμέσως.
-Θα έρθετε μαζί μου;
ρώτησε η κοπέλα.
-Αμέσως μόλις
τακτοποιήσουμε το αεροπλάνο, δεν μπορούμε να το αφήσουμε στο διάδρομο, της είπε
ο Μιχάλης αλλά ο Μάρκος παρενέβει.
-Πήγαινε εσύ, θα το
φροντίσω εγώ.
Ο Μιχάλης μπήκε στο
ασθενοφόρο που ξεκίνησε αμέσως. Ο Μάρκος το κοίταξε. Είχαν φέρει την Αγγέλα
στην Αθήνα. Το είχαν κάνει εγκαίρως;
2 σχόλια:
Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια....!
Η συνέχεια και το τέλος σε λίγο αγαπητέ Ροζ Άγγελε.
Χαίρομαι που σου αρέσει.
Δημοσίευση σχολίου