Η
Σιμόν καθισμένη στην πολυθρόνα σφίχτηκε και έκλεισε τα μάτια της περιμένοντας
να δεχθεί το πρώτο χτύπημα. Δεν ήξερε πως θα μπορούσε να αντέξει τον πόνο ή για
πόσο αλλά δεν θα πρόδιδε την μνήμη του πατέρα της αποκαλύπτοντας αυτό που της
είχε εμπιστευθεί εκείνος.
Άκουσε
το σφύριγμα του μαστιγίου, έναν ξερό ήχο και μια κραυγή πόνου. Ακολούθησε ο
πνιχτός θόρυβος σώματος που πέφτει και η κοπέλα τόλμησε να ανοίξει τα μάτια
της. Το θέαμα ήταν απολύτως αναπάντεχο. Ο Σμιτς ήταν στο πάτωμα μπρούμυτα με
έναν ξένο άνδρα που τον πατούσε στην πλάτη με το ένα πόδι ενώ στηριζόταν σε ένα
μπαστούνι. Δίπλα του στεκόταν ένας άλλος άνδρας που κοίταζε την Ρίτα
Μπάουνφλουρ με μάτια γεμάτα φλόγες.
-Ωραίες
διδακτικές μεθόδους έχετε, είπε ο άνδρας αυτός που δεν ήταν άλλος από τον
Αλέξανδρο Κομνηνό.
-Υπάρχουν
σοβαρά θέματα εδώ. Και ποιος είστε που μου ζητάτε το λόγο;
-Ο
κύριος είναι που έχει κάθε συμφέρον να ρωτάει, ελίχθηκε ο Στράουντ. Είναι ο
κύριος Κομνηνός.
Η
Ρίτα χαμογέλασε και σηκώθηκε από το γραφείο της. Είχε ακούσει πολλά για τον
νεαρό επιχειρηματία που ήταν επίσης μεγάλος γυναικοκατακτητής. Ήξερε πως έπρεπε
να τον χειριστεί, ο συνοδός του την ανησυχούσε. Ντυμένος στα μαύρα, με αυτήν
την καλύπτρα που παρέπεμπε σε κάποια αναπηρία όπως και το μπαστούνι που το είχε
χρησιμοποιήσει με αποτελεσματικότητα για να σταματήσει το χτύπημα του Σμιτς και
τον είχε ξαπλώσει στο δάπεδο με ευκολία και αναπάντεχη σκληρότητα, ένα σύνολο
που δεν μπορούσε να αξιολογήσει.
-Κύριε
Κομνηνέ, έκανε με μια προσποιητή οικειότητα, η Σιμόν έχει την πληροφορία που
θέλετε.
-Δεν
αμφιβάλλω, είπε ξερά ο Αλέξανδρος.
-Σίγουρα
παρεξηγήσατε αλλά εμείς....
-Δεν
θέλω να ακούσω τις δικαιολογίες σας.
Η
Σιμόν παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα με την αγωνία να κατατρώει την ψυχή της.
Δεν ήξερε τι θα επακολουθούσε και φοβόταν πως τα χειρότερα για εκείνη έπονταν.
Η Ρίτα κάλεσε τον Αλέξανδρο να καθίσει και εκείνη κάθισε απέναντί του σταυρώνοντας
τα πόδια της.
-Νομίζω
ότι μπορείτε να αφήσετε τον κύριο Σμιτς. Έχετε ήδη κάνει πολλά, μπορεί άνετα να
σας μηνύσει για την επίθεση εναντίον του.
Ο
Μιχάλης τράβηξε το πόδι του και ο Σμιτς σηκώθηκε. Αγριοκοίταξε τον Μιχάλη αλλά
δεν κινήθηκε εναντίον του.
-Είμαστε
όλοι για τον ίδιο σκοπό εδώ, προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα ο Στράουντ,
ας μιλήσουμε ήσυχα.
-Βασικά
θα μιλήσω μόνος μου με τη δεσποινίδα Γκρήνγουντ, είπε ο Αλέξανδρος, αυτό που
έχει να πει είναι για' μενα μόνο.
-Είστε
ο κύριος Κομνηνός; ρώτησε φοβισμένη η Σιμόν. Δεν είναι κάποιο κόλπο;
-Εγώ
είμαι πραγματικά, γέλασε ο Αλέξανδρος αλλά μετά η έκφρασή του σκλήρυνε. Και
φαίνεται ότι έφτασα πάνω στην ώρα. Ακούστε πως έχουν τα πράγματα, η δεσποινίς
Γκρήνγουντ θα έρθει μαζί μας στην έρευνα για την εύρεση του πατέρα της. Μετά θα
επιστρέψει εδώ να ολοκληρώσει το σχολικό έτος. Αν δεν βρούμε ζωντανό τον πατέρα
της θα αναλάβω εγώ τα περεταίρω έξοδα των σπουδών της.
Η
Ρίτα επέστρεψε στη θέση της μουρμουρίζοντας αλλά δεν τόλμησε να φέρει
αντίρρηση.
-Μαρκ,
είπε με ψεύτικη οικειότητα ο Αλέξανδρος στον Στράουντ δεν χρειάζεσαι άλλο εδώ.
Θα το χειριστώ εγώ.
Ο
δικηγόρος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να υπακούσει. Δεν είχε καμία
πρόφαση για να παραμείνει. Βγήκε από το γραφείο συνωφρυομένος.
-Σιμόν,
έτσι; ρώτησε ο Αλέξανδρος και η κοπέλα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Θα πάω
στην Ανταρκτική να βρω τον πατέρα σου και το Βολτέρα. Θέλεις να έρθεις μαζί
μας; Αν φοβάσαι να έρθεις μαζί θα φροντίσω για την ασφάλειά σου ως που να
επιστρέψουμε.
-Θα
έρθω, είπε η Σιμόν.
-Ωραία,
είπε ο Αλέξανδρος. Πήγαινε να ετοιμαστείς.
Στράφηκε
προς τον Μιχάλη.
-Πήγαινε
μαζί της, μπορεί κάποιος να είναι τόσο ανόητος ώστε να δοκιμάσει να την
εμποδίσει.
Ο
Μιχάλης ένευσε και ακολούθησε τη Σιμόν έξω από το γραφείο ενώ η Ρίτα ρώταγε
ειρωνικά:
-Δεν
μιλάει ο φιλος σας;
Για
να πάρει την πληρωμένη απάντηση από τον Αλέξανδρο:
-Δεν
θες να γίνεις εχθρός του, ο τελευταίος που το έκανε θα πεθάνει στη φυλακή.
Δεν
άκουσε τι άλλο ειπώθηκε απομακρυνόμενος με τη Σιμόν που τώρα έκλαιγε.
Η
Σιμόν άνοιξε την πόρτα του δωματίου της και προχώρησε βιαστικά στην ντουλάπα με
τα ρούχα της. Ο Μιχάλης στάθηκε κοντά στο παράθυρο παρακολουθωντας την. Η πρώτη
συγκίνηση είχε περάσει και η κοπέλα δεν έκλαιγε πια καθώς διάλεγε τα ρούχα που
θα έπαιρνε και τα έβαζε γρήγορα σε ένα μικρό σακίδιο. Εσώρουχα, πουκάμισα και
πουλόβερ, παρατήρησε καθώς εκείνη μάζευε, ήξερε τι θα αντιμετώπιζε. Από τα
υπόλοιπα πράγματα στο δωμάτιο δεν φαινόταν να θέλει να πάρει κάτι μαζί της.
Το
δωμάτιο ήταν μικρό. μόλις που χωρούσε ένα γραφείο, ένα κρεβάτι και μια
μονόφυλλη ντουλάπα. Η Σιμόν είχε ακουμπήσει το σακίδιό της πάνω στο γραφείο και
τακτοποιούσε τα ρούχα μέσα σ' αυτό με γρήγορες κινήσεις. Δεν κοίταζε εκείνον
καθόλου, στη διαδρομή από το γραφείο της διευθύντριας ως εδώ δεν είχαν
ανταλλάξει λέξη. Δεν τον πείραζε, είχε συνηθίσει στη σιωπή.
Έκλεισε
το σακίδιό της και ετοιμάστηκε να φύγει. Εκτός από ρούχα είχε πάρει ελάχιστα
πράγματα. Μερικά αντικείμενα συναισθηματικής αξίας κυρίως, όπως ένα μικρό
άλμπουμ με οικογενειακές φωτογραφίες.
Αντιλαμβανόταν
απολύτως ότι ο άνδρας που στεκόταν στο παράθυρο παρακολουθούσε τις κινήσεις της
αλλά δεν ένιωθε άνετα να του μιλήσει. Ακόμα και αν δεν ήταν στην ψυχολογική
κατάσταση που τώρα βρισκόταν δύσκολα θα το έκανε. Ήταν από τη φύση της
συνεσταλμένη και δεν μπορούσε εύκολα να ανοιχτεί σε κάποιον, το φλερτ της ήταν
τελείως ξένη έννοια. Τώρα μέσα στην ταραχή της δεν μπορούσε να σκεφθεί τίποτα
τέτοιο παρότι συνειδητοποιούσε πως εκείνος είχε σταματήσει τον Σμιτς από το να
την χτυπήσει. Αναρωτήθηκε τι είδους ατύχημα τον είχε αναγκάσει να χρησιμοποιεί
μπαστούνι και του είχε στερήσει το ένα μάτι. Έπρεπε να τον ευχαριστήσει αλλά
δεν έβρισκε το θάρρος ή τα λόγια.
-Είμαι
έτοιμη, είπε όταν είχε ολοκληρώσει την ετοιμασία της και στράφηκε προς την
πόρτα όπου την περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Η Άμυ στεκόταν εκεί και την
κοίταζε.
-Φέρνεις
άνδρα στο δωμάτιό σου και μετά το σκας; Μόνο εσύ θα έπεφτες τόσο χαμηλά.
Η
Σιμόν ένιωσε τα μάγουλά της να φλογίζονται. Δεν ήταν η πρώτη προσβολή που
δεχόταν από την Άμυ αλλά ποτέ πριν δεν είχε εκφράσει τέτοιο υπονοούμενο.
-Είναι
και αυτός τρόπος να βγάλεις χρήμα, δεν λέω.....
Η
Σιμόν διέσχισε τη μικρή απόσταση ως την πόρτα και χαστούκισε την Άμυ με δύναμη.
-Πως
τολμάς; βρυχήθηκε η Άμυ. Τώρα θα σου μάθω να σηκώνεις χέρι στις καλύτερές σου.
-Αν
την χτυπήσεις θα σε σκοτώσω.
Η
Άμυ κοκάλωσε με το χέρι ήδη απλωμένο προς τη Σιμόν. Γύρισε και κοίταξε τον
Μιχάλη. Η όλη του εμφάνιση απέπνεε κάτι το τρομακτικό και ο τρόπος που είχε
διατυπώσει την απειλή του, ήσυχα, χωρίς να φωνάξει, στον τόνο που θα μιλούσε
και αν απλά της συστηνόταν την είχε τρομοκρατήσει. Ασυναίσθητα έκανε πίσω.
-Άσε
την ήσυχη, είπε ο Μιχάλης χρησιμοποιώντας την εντύπωση που είχε καταλάβει ότι
προκαλούσε από την πρώτη στιγμή που είχε έρθει στο σχολείο.
-Θα
πάω στην διευθύντρια, είπε η Άμυ.
Έφυγε
χωρίς να περιμένει απάντηση και η Σιμόν στράφηκε προς τον Μιχάλη,
-Σε
ευχαριστώ, είναι η δεύτερη φορά σε λίγα λεπτά που με σώζεις από κάτι επώδυνο
και δεν ξέρω ούτε το όνομά σου.
-Με
λένε Μιχάλη, είμαι μέλος της ομάδας που θα ψάξει να βρει το Βολτέρα.
-Σε
ευχαριστώ Μιχάλη, είπε η Σιμόν.
Βγήκαν
από το δωμάτιο και η κοπέλα έκλεισε πίσω της. Μια εποχή της ζωής της είχε
τελειώσει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου