Ο Μάικ άνοιξε τα μάτια του και χαμογέλασε βλέποντας την Μαίρη-Αν σκυμμένη από πάνω του.
-Είμαι καλά, της είπε.
-Χαίρομαι.
Ο πολεμιστής ανακάθισε και η γυναίκα βολεύτηκε δίπλα του.
-Πες μου πως γνώρισες τον Τζον και τι απέγινε, του είπε.
-Ναι, νομίζω πως ήρθε η ώρα να σου πω και την υπόλοιπη ιστορία, απάντησε ο Μάικ.
Σκοτάδι κάλυψε τα πάντα και η Έμα ένιωσε για πρώτη φορά το θάνατο να την παίρνει στην παγερή αγκαλιά του. Έπιασε με τα χέρια της τα χέρια του Σέρκις προσπαθώντας να τα τραβήξει από το λαιμό της αλλά οι δυνάμεις της την εγκατέλειπαν, δεν μπόρεσε να σταθεροποιήσει τη λαβή της. Τα χέρια της έπεσαν άτονα στα πλευρά της. Τα πνευμόνια της έκαιγαν από την έλλειψη αέρα και οι σκέψεις της άρχισαν να χάνουν τον ειρμό τους.
Πέθαινε.
Ένιωθε να βουλιάζει σ' ένα απύθμενο και ερεβώδες κενό. Μια γλυκειά νωθρότητα την κυρίευσε, δεν πονούσε και δεν φοβόταν πια. Άκουσε κάπου μακριά έναν βίαιο ήχο τσακίσματος αλλά δεν την ένοιαζε.
-Θυμάσαι ότι ένας από' μας ήρθε εδώ έχοντας μαζί του τη Λίθο. Γρήγορα διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να επιστρέψει στο δικό μας κόσμο. Έκρυψε τη Λίθο και το πήρε απόφαση πως θα ζούσε εδώ πια. Πήρε το όνομα ενός νεκρού και έχοντας δυνάμεις και γνώσεις θεραπευτή έπιασε δουλειά σαν γιατρός.
-Γιατρός; Θες να πεις......
-Ο Άιαν του Ζίριον και ο Τζον Χάουαρντ Σίνγκλετον ήταν το ίδιο πρόσωπο.
-Γιατί μας εγκετέλειψε;
-Πέρασε λίγα χρόνια ευτυχισμένης και ήσυχης ζωής εδώ. Ύστερα κατάλαβε πως ο Ζορκάαν είχε βρει πέρασμα για αυτόν τον κόσμο και έψαχνε για τη Λίθο. Έφυγε για να μη σας βάλει σε κίνδυνο. Εγώ ακολούθησα τον Ζορκάαν εδώ και ακολούθησε μια μάχη μεταξύ των δυο μας και των δαιμονικών ακολούθων του. Ξέρεις πια τι είδους είναι οι ακόλουθοι του δαίμονα. Ο Άιαν τραυματίστηκε άσχημα και δεν καταφέραμε να τον σώσουμε αλλά μου είπε κάποια πράγματα πριν πεθάνει.
-Γιατί δεν ψάξατε νωρίτερα για τη Λίθο;
-Δεν την χρειαζόμασταν εμείς και όσο δεν την είχαν οι δυνάμεις του Σκότους είμασταν εντάξει. Εξ' άλλου το είχε ζητήσει και ο Άιαν, να μην ψάξουμε αν δεν ήταν άκρα ανάγκη, φοβόταν μήπως τραβήξουμε την προσοχή του Ζορκάαν σε εσένα και την Έμα. Σεβαστήκαμε την επιθυμία του.
Ο Μάικ σταμάτησε και κοίταξε έξω από το παράθυρο.
-Πλησιάζουμε στο τέλος της διαδρομής μας.
-Και στη Λίθο; ρώτησε η Μάιρη-Αν.
-Και στη Λίθο.
-Γιατί τώρα, μετά από τόσα χρόνια, θυμηθήκατε τη Λίθο;
-Ο Ζορκάαν ποτέ δεν την ξέχασε. Απλά περίμενε.
-Τι; Τι περίμενε;
-Η Έμα έχει αναμνήσεις από τον πατέρα της καθόλου; ρώτησε ο Μάικ.
-Όχι, αν και θα' πρεπε, απάντησε η Μαίρη-Αν ξαφνιασμένη από την αλλαγή θέματος, βέβαια ήταν μικρή αλλά κάτι θα έπρεπε να θυμάται.
-Δεν θυμάται γιατί ο Άιαν προστάτεψε το μυαλό της ώστε να μην γίνουν οι αναμνήσεις της αιτία να την αναζητήσει ο Ζορκάαν. Τώρα όμως που η Έμα πλησιάζει στη ενηλικίωση η προστασία αυτή παύει σιγά - σιγά και έχει εφιάλτες που έρχονται από τον κόσμο μας. Αυτό τράβηξε τον Ζορκάαν εδώ και' γω τον ακολούθησα. Τώρα ξέρεις.
Ο πολεμιστής σηκώθηκε όρθιος χωρίς να δειχνεί κανένα σημάδι τραυματισμού.
-Έλα, είπε, φτάσαμε σχεδόν στον προορισμό μας.
Πήρε βαθειά ανάσα, ποτέ ο αέρας δεν της είχε φανεί τόσο γλυκός. Καθώς συνερχόταν ένιωθε τον πόνο στο στήθος της να υποχωρεί και την καρδιά της να χτυπάει και πάλι φυσιολογικά. Συνειδητοποίησε πως η Λουίζα, η οποία είχε βρει τα ρούχα της και ήταν ντυμένη και πάλι, και ο συνταγματάρχης ήταν σκυμμένοι από πάνω της και πως η ίδια δεν ήταν ξαπλωμένη στο δάπεδο αλλά στην αγκαλιά του γονατιστού Ρικ.
-Καλά τα κατάφερες Ρικ, είπε ο συνταγματάρχης και η Έμα κατάλαβε πως ο νεαρός της είχε κάνει καρδιοαναπνευστική ανάνηψη, πως είσαι Έμα;
-Καλά νομίζω, απάντησε η κοπέλα.
Τη βόηθησαν να σηκωθεί. Μόλις βρέθηκε όρθια είδε τον Σέρκις πεσμένο πιο πέρα.
-Είναι...
-Νεκρός, είπε η Λουίζα. Ο συνταγματάρχης ίσα που πρόλαβε. Λίγο ακόμα και θα ήσουν εσύ..
-Πάμε, είπε ο Ρικ, Έμα στηρίξου πάνω μου.
-Είμαι καλά, διαμαρτυρήθηκε εκείνη αλλά όχι πολύ έντονα. Ήταν πολύ όμορφο να έχει κάποιον να την προσέχει και να την περιποιείται μετά από όσα είχε περάσει.
Βγήκαν στη στοά και άρχισαν και πάλι να προχωράνε.
-Ξέρει κανείς πως να βγούμε από' δω; ρώτησε η Έμα.
-Όχι, είπε ο Ρικ. Όλοι μεταφερθήκαμε κατευθείαν μέσα στο ορυχείο. Πάμε ψάχνοντας.
Φτάσανε σε μια νέα σπηλιά.
-Ω όχι! αναφώνησε έντρομη η Λουίζα.
Η σπηλιά ήταν γεμάτη Σίρθιουμ.
Βγήκανε από το κουπέ και η Μαίρη-Αν πρόσεξε πως από τον αντίπαλο του Μάικ δεν είχε απομείνει παρά μόνο ο μαύρος μανδύας. Στράφηκε στον πολεμιστή που περιορίστηκε να πει:
-Αυτό συμβαίνει με τους Λανάρ.
Κατεβήκανε από το τραίνο και η Μαίρη-Αν κοίταξε γύρω της με περιέργεια. Είχαν σταματήσει σε μια κωμόπολη στα προάστια του Λονδίνου. Γύρω στο σταθμό ήταν χτισμένα μια σειρά από μικρά κομψά σπιτάκια και μια εκκλησία. Λίγοι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν στο δρόμο καθώς είχε πάρει να βραδιάζει.
-Εδώ βρίσκεται η Λίθος; ρώτησε η Μαίρη-Αν.
-Ναι, είπε ο Μάικ.
-Που;
Ο πολεμιστής χαμογέλασε.
-Θα δεις, είπε.
Προχώρη σαν στον κεντρικό δρόμο μαζί χωρίς να προκαλούν την προσοχή κανενός. Δεν φαινόταν να συμβαίνει τίποτα έξω από την ήσυχη ζωή μιας μικρής κωμόπολης. Η Μαίρη-Αν ωστόσο καταλάβαινε πως ο Μάικ ήταν ανήσυχος αν και δεν έβλεπε τον λόγο. Μη θέλοντας να τον ενοχλήσει δεν τον ρώτησε τι ήταν αυτό που τον ανησυχούσε.
Φτάσανε στην εκκλησία και προς μεγάλη έκπληξη της ο Μάικ προχώρησε στον περίβολό της. Τον ακολούθησε κοιτώντας γύρω της χωρίς να βλέπει κάτι το αξιοπερίεργο. Ο Μάικ κατευθύνθηκε προς το χώρο δεξιά της εκκλησίας όπου βρισκόταν το νεκροταφείο της περιοχής. Εκείνη τον ακολούθησε και τον είδε να σταματάει μπροστά σε έναν τάφο με έναν σταυρό από γρανίτη που η φθορά του από τα στοιχεία της φύσης μαρτυρούσε ότι ήταν πολλά χρόνια εκεί. Ήρθε και στάθηκε δίπλα στον Μάικ. Εκείνος κοίταζε το όνομα στο σταυρό και τον μιμήθηκε.
Μια κραυγή ξέφυγε από τα χείλη της. Στον σταυρό έγραφε: Τζον Χάουαρντ Σίνγκλετον.
2 σχόλια:
Ως στραβόξυλο δεν πίστευα στην τέλεια εικόνα της Λουίζας & ανέμενα την εξέλιξη της... ούτε σε αυτό το κεφάλαιο δεν λοξοδρόμησε. Επομένως πρέπει ν’ αναθεωρήσω την ικανότητα μου να ‘μετρώ’ τους ανθρώπους.
Αλλά & εσύ αγαπητέ μου, πιστεύεις υπερβολικά στην καλωσύνη των ανθρώπων. Μας κακομαθαίνεις με ιστορίες γεμάτες αφοσίωση & αγνές προθέσεις...
Εύχομαι να μην πληγωθείς ποτέ λόγω της εμπιστοσύνης σου.
Α όχι, το πως βλέπω τους ανθρώπους δεν έχει να κάνει με το πως πλάθω τους χαρακτήρες, αυτό γίνεται όπως θέλω να βγει η πλοκή.
Αν και έχεις δίκιο, παρότι έχω πληγωθεί πολλές φορές συνήθως προσπαθώ να βλέπω στους άλλους ό,τι καλύτερο έχουν.
Δημοσίευση σχολίου