Ένα ζευγάρι, δυο ερωτευμένοι. Περπατάνε δίπλα σε μια λίμνη, κάτω από έναν ασυννέφιαστο ουρανό ντυμένο στα απαλά χρώματα του σούρουπου. Εκείνος ένας άνδρας αρκετά μεγαλόσωμος, εκείνη μια κοπέλα δροσερή σαν την αυγή και με την γλυκιά ομορφιά μιας νεράιδας. Την κρατάει από το χέρι και μιλάνε καθώς περπατάνε, πολλές φορές της ψιθυρίζει κάτι και τότε εκείνη χαμογελάει, ένα χαμόγελο που καθρεφτίζεται και στο δικό του πρόσωπο. Τον κάνει ευτυχισμένο να τη βλέπει να γελάει, να είναι χαρούμενη και ευτυχισμένη.
Φτάνουν σε ένα σκαλοπάτι, την πιάνει από τη μέση και με προσοχή κατεβαίνουν. Η κοπέλα που τόσο αγαπάει και γεμίζει τη ζωή του έχει στερηθεί την όραση και έτσι χρειάζεται προσοχή σε τέτοια σημεία. Και εκείνος την προσέχει. Την κρατάει με προσοχή σαν να είναι εύθραστη, μπορεί να μην είναι εύθραυστη αλλά του είναι πολύτιμη. Τώρα που κατέβηκαν την αγκαλιάζει και τη χαιδεύει, κάθε του κίνηση έχει τόση τρυφερότητα, θέλει να της δίνει όσα πιο πολλά μπορεί.
Την παίρνει και πάλι από το χέρι και περπατούν, σκύβει προς το μέρος της και της μιλάει, της περιγράφει τον κόσμο γύρω, κάτι που είδε και αξίζει να της μεταφέρει, εκείνη πάλι χαμογελάει και τον γεμίζει με χαρά. Την αγκαλιάζει.
-Θα είμαι πάντα τα μάτια σου υπόσχεται.
Και επισφραγίζει την υπόσχεση με ένα απαλό φιλί στα απαλά στο χρώμα του κοραλιού χειλάκια.
4 σχόλια:
Μού αρέσει που πάντα τα γραπτά σου αποπνέουν μια ευγένεια, μια σιγουριά προστασίας... εκλεκτά χαρακτηριστικά ανθρώπου, παλιάς κοπής ανθρώπου (για καλό το είπα).
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Μου αρέσει να προστετεύω εκείνους που αγαπώ και την πριγκίπισσά μου ακόμα πιο πολύ.
Η σημερινή συνήθεια του ο καθένας για την πάρτη του δεν με βρίσκει σύμφωνο, οπότε ναι από κάποια άποψη είμαι παλαιάς κοπής.
Ώρες ώρες κάνω κάτι σκέψεις...
Είναι ειρωνία ξες.
...πάλι βλακείες λέω.
Πανέμορφο κείμενο όπως πάντα. Ατέλεια στον έρωτα δεν υπάρχει. :Ρ
Θα μου πεις τι σκέψεις κάνεις;
Δημοσίευση σχολίου