Η λεγεώνα αποτελείτο
από έξι κοόρτεις των εξακοσίων ανδρών, κάθε μια από αυτές διαιρείτο σε έξι
εκατονταρχίες. Στη δύναμη της λεγεώνας υπαγόταν ακόμα μια δύναμη εκατό ιππέων
και μια αναγνωριστική τριάντα ακόμα ελαφρά οπλισμένων, ένα τάγμα φοιδεράτων και μια ομάδα από εξήντα
τοξότες συμπήρωναν τους άνδρες που θα είχε στη διάθεσή του ο Γάιος.
Βρήκε τη λεγεώνα
σταθμευμένη όπως του είχε πει ο Αέτιος. Οι λεγεωνάριοι είχαν καταυλιστεί σε
τακτικές σειρές από ομοιόμορφες σκηνές γύρω από ένα κεντρικό σημείο όπου
κυμάτιζε μια σημαία με το έμβλημα της λεγεώνας και ήταν τοποθετημένη η σκηνή
που προοριζόταν για τον ίδιο. Εξ’ αιτίας του ότι βρίσκονταν μόλις έξω από τη
Ρώμη δεν είχαν μεριμνήσει για να οχυρώσουν το στρατόπεδο αλλά υπήρχαν αρκετοί
σκοποί περιμετρικά.
Ο Γάιος ανέλαβε γρήγορα
τη διοίκηση από τον προσωρινό της διοικητή χιλίαρχο Κελεστίνο, Η λεγεώνα ήταν
έτοιμη για να μετακινηθεί και το μόνο που περίμεναν ήταν η άφιξη του Άριου
Σουεντώνιου. Δεν άργησε να φτάσει ένας υπηρέτης από το σπίτι του συγκλητικού
που ζήτησε μια συνοδεία για τον κύριό του. Ο Γάιος που ήδη επεξεργαζόταν την
διάταξη της λεγεώνας εν κινήση, χάρηκε που ο Σουεντώνιος δεν θα αργούσε και θα
μπορούσαν να ξεκινήσουν.
-Σέργιε! φώναξε.
-Διατάξτε τριβούνε,
είπε ο νεαρός εκατόνταρχος πλησιάζοντας και χαιρετώντας με τον κλασσικό ρωμαϊκό
τρόπο.
-Θα πάρεις την
εκατονταρχία σου και θα μεταβείς στο σπίτι του Άριου να τον συνοδεύσεις εδώ.
-Μάλιστα.
Ο Σέργιος απομακρύνθηκε
και φώναξε μερικές διαταγές. Σύντομα η κοόρτη του είχε παραταχθεί σε ένα
τακτικό ορθογώνιο πλάτους τεσσάρων και μήκους είκοσι πέντε ανδρών. Με τον
υπηρέτη να τους δείχνει το δρόμο ξεκίνησαν. Η Ρώμη ήταν τόσο δαιδαλώδης που
ήταν σύνηθες όταν κάποιος ήθελε να δεχθεί κάποιον σπίτι του έστελνε υπηρέτη να
τον καθοδηγήσει. Μπορεί τα δημόσια έργα του Μεγάλου Κωνσταντίνου να είχαν
βελτιώσει την κατάσταση στο επίσημο μέρος της πόλης αλλά οι κατοικίες ειδικά
στο αρχαιότερο μέρος της πόλης ήταν άλλη ιστορία. Ο Σέργιος και οι άνδρες του
δεν είχαν ωστόσο τέτοιο πρόβλημα και έφτασαν στην- πολυτελή κατοικία του
Σουεντώνιου γρήγορα. Οι άνδρες σταμάτησαν και παρέμειναν στις γραμμές τους
περιμένοντας περαιτέρω διαταγές.
Ο Σέργιος στράφηκε στον
υπηρέτη αλλά πριν προλάβει να τον στείλει μέσα για να ειδοποιήσει τον κύριό του
ένας άλλος βγήκε από την μεγάλη στολισμένη πόρτα και πλησίασε τον εκατόνταρχο.
Υποκλίθηκε βαθιά και ζήτησε να τον ακολουθήσει στον κύριό του. Το έκανε και
πέρασε σε έναν κήπο με πολλά ολάνθιστα λουλούδια και μετά σε ένα άτριο όπου βρίσκονταν
μια σειρά καθίσματα και ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι. Ο εκατόνταρχος στάθηκε
κοντά σε ένα παρτέρι με όμορφα κόκκινα τριαντάφυλλα.
-Συγνώμη που περιμένετε
εκατόνταρχε, ο πατέρας μου θα είναι μαζί σας σε μερικά λεπτά. δίνει οδηγίες
στον Τίρωνα, τον οικονόμο του, για όσο θα λείψουμε.
Η απαλή φωνή ξάφνιασε
τον Σέργιο που γύρισε να δει τον κάτοχό της και βρέθηκε να αντικρίζει μια
γυναίκα με σπάνια ομορφιά. Ήταν κανονικού ύψους ντυμένη με έναν απλό αλλά
χοντρό υφαντό χιτώνα.Τα μακριά καστανά μαλλιά της έπεφταν απλά χτενισμένα στην
πλάτη. Πλαισίωναν ιδανικά το καλοσχηματισμένο πρόσωπό της, με τα ελκυστικά
χαρακτηριστικά. Εκείνη χαμογέλασε κάτω από το εξεταστικό βλέμμα του, κάτι που
τόνισε τα σαρκώδη χείλη της, και κοκκίνισε.
-Είμαι η Άρια Καικίλια.
-Χαίρομαι που σας
γνωρίζω, Άρια, είμαι ο Σέργιος Φλάβιος εκατόνταρχος της δεκάτης εβδόμης
λεγεώνας που θα σας συνοδεύσει στην Γαλατία.
-Θα είμαστε αρκετό
καιρό στο δρόμο ε;
-Ναι, θα κάνουμε
περίπου δυο μήνες, είπε ο Σέργιος.
-Πολύς δρόμος για να
τον περπατήσει κανείς, είπε η κοπέλα, σαν να αναλογιζόταν την απόσταση.
-Πράγματι, είπε ο
Σέργιος αλλά είμαστε συνηθισμένοι σε αυτήν την κατάσταση, εσείς θα ταξιδέψετε
έφιππη ή σε φορείο;
-Σε φορείο, είπε η
κοπέλα.
Εκείνη τη στιγμή μπήκε
στο άτριο ο Άριος Σουεντώνιος, ήταν ένας ψηλός άνδρας, με επιβλητικό παράστημα.
Φορούσε έναν σκούρο ταξιδιωτικό μανδύα.
-Εκατόνταρχε, είμαστε
έτοιμοι να ξεκινήσουμε.
-Έχετε αποσκευές;
-Λίγες, μερικά βασικά
έπιπλα που θα χρειαστούν στο ταξίδι και μπαούλα με ρούχα όπως και ένα με τα
χρήματα που θα πάρω μαζί μου. Φορτώθηκαν όλα σε ένα κάρο που θα το οδηγεί ένας
άνθρωπός μου, θα έχω και μια ντουζίνα ακόμα και τους άνδρες που θα κουβαλάνε το
φορείο της κόρης μου.
-Πολύ καλά. Όποτε
είσαστε έτοιμοι. Θα σας περιμένω έξω.
Με μια υπόκλιση προς
την όμορφη Άρια Καικίλια ο Σέργιος άφησε το άτριο και βγήκε από το σπίτι. Ο Άριος δεν άργησε να βγει, εκείνος θα
ταξίδευε καβάλα σε ένα εντυπωσιακό λευκό άλογο, δυο από τους ανθρώπους του θα
ήταν στο κάρο και οι υπόλοιποι πεζοί με τους οκτώ που θα κουβαλούσαν το φορείο
της Άριας να έχουν το πιο δύσκολο έργο.
Καθώς ήταν έτοιμοι να
ξεκινήσουν, η Άρια παραμέρισε την κουρτίνα του φορείου και κοίταξε με νοσταλγία
το σπίτι της.
-Είναι πάντα δύσκολο να
φεύγεις από το σπίτι, είπε ο Σέργιος με κατανόηση.
Η Άρια γύρισε και τον
κοίταξε ευχάριστα ξαφνιασμένη. Του χαμογέλασε δειλά και ο βετεράνος λεγεωνάριος
της έγνευσε φιλικά.
Ο Γουίλλιαμ κοίταξε το
χώρο της ανασκαφής που κάλυπτε το χώρο της μάχης. Ήταν σε ένα σημείο λίγο
ψηλότερο από τον υπόλοιπο χώρο, μια εκτεταμένη επίπεδη επιφάνεια ήταν σημειωμένη
με χρωματιστά πασαλάκια. Στράφηκε στη Μέρεντιθ που στεκόταν δίπλα του.
-Δεδομένης της διάβρωσης
του εδάφους με τους αιώνες, εδώ ήταν λόφος την εποχή που μας ενδιαφέρει. Αν οι
Ρωμαίοι παρατάχθηκαν στο χώρο αυτό θα έπρεπε εδώ πάνω να είναι οι τοξότες, ίσως
και ο Γάιος, στην αρχή τουλάχιστον όσο έδινε διαταγές χωρίς να εμπλακεί
προσωπικά στην μάχη.
-Εκεί, ανάμεσα στα
πασαλάκια με την κόκκινη κεφαλή, βρήκαμε πολλά σπαθιά και ασπίδες. Πολλές
αιχμές από βέλη και πολλά πίλα
βρέθηκαν στον επόμενο χώρο.
-Άρα εκεί στεκόταν η
πρώτη γραμμή, έριξαν τα πίλα ενώ οι
αντίπαλοι πλησίαζαν και ενώ οι τοξότες είχαν ήδη αρχίσει να τους χτυπάνε.
Αναρωτιέμαι ποια εξέλιξη ακριβώς να είχε η μάχη. Ελπίζω να έχει γράψει γι’ αυτή
ο Σέργιος Φλάβιος.
-Σαν αξιωματικός θα
είχε περισσότερες ελπίδες να επιζήσει;
-Ένας εκατόνταρχος
πολεμούσε και στην πρώτη γραμμή, οπότε δεν θα βασιζόμουν σε αυτό. Ελπίζω να
επέζησε. Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε αν η αναπαράσταση βάσει των ευρημάτων
θα ταιριάζει με τη δική του περιγραφή.
Από την αγροικία
ακούστηκε ένας μουσικός ήχος, κάπως αποδυναμωμένος σε αυτούς που βρίσκονταν σε
ένα από τα πιο απομακρυσμένα σημεία των ανασκαφών.
-Ώρα για το φαγητό,
είπε η Μέρεντιθ. Πάμε πίσω;
-Ναι, συμφώνησε Γουίλλιαμ
και πήδηξε από το σημείο που στέκονταν στο μονοπάτι που θα τους έφερνε πίσω στο
σπίτι. Έδωσε το χέρι και βοήθησε την Μέρεντιθ να κατέβει, είχε πολύ απαλό
άγγιγμα και δεν βιάστηκε να το αφήσει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου